Τα τελευταία χρόνια η «δυτική» κοινωνία έχει επιδοθεί σε έναν λυσσαλέο αντιρατσιστικό αγώνα στην προσπάθειά της να αποδείξει πόσο «προοδευτική» είναι.
Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και πολυπολιτισμικότητας, της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας και του «diversification», οι πολίτες -και συγκεκριμένα οι λευκοί πολίτες- της Αμερικής, Ευρώπης, Αυστραλίας και όπου υπάρχει «Δύση» βομβαρδίζονται καθημερινά από διαφημιστικά σποτάκια μέχρι νέους κανόνες στον χώρο εργασίας ή και κάθετες νομοθεσίες, που τους υπαγορεύουν πώς να συμπεριφέρονται «ορθά», προκειμένου να μην προσβάλλουν τους άλλης φυλής συνανθρώπούς τους και κάθε λογής μειονότητες.
Σε ορισμένες κοινωνίες -όπως στη Γερμανία- η ορθότητα αυτή φροντίζει να υπενθυμίζει στους υποτακτικούς της πόσο ρατσιστές είναι, και πόσες τύψεις θα πρέπει να αισθάνονται για τις αμαρτίες των προγόνων τους (Ολοκαύτωμα), σε σημείο που να απαγορεύονται λέξεις ή συμπεριφορές που μπορούν να προκαλέσουν «αμηχανία» στους γύρω.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι νεότερες γενιές Δυτικών όχι απλώς προσπαθούν αλλά υπερπροσπαθούν να αποδείξουν πόσο αντιρατσιστές είναι, σε βαθμό που οι δεχόμενοι τον ρατσισμό -τα θύματα από την άλλη πλευρά- να… γελάνε με τις συμπεριφορές των «ασπρουλιάρηδων» Δυτικών της λεγόμενης «woke» κουλτούρας («αφυπνισμένων»).
Τραγική ειρωνεία ο αυτοχαρακτηρισμός τους, καθότι ίσως πρόκειται για την πιο «κοιμισμένη» γενιά του τελευταίου αιώνα, κατά την άποψη πάντα του γράφοντος (που ανήκει και σε αυτήν)…
Εξίσου τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι αντικειμενικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα σημερινά παιδιά μόνο ρατσιστές δεν είναι. Ντύνονται, μιλάνε, συμπεριφέρονται όπως οι «απέναντι», τους παντρεύονται και κάνουν παιδιά μαζί τους, σε έναν βαθμό ασπάζονται την κουλτούρα τους, ενώ έχουν απωλέσει τελείως τη δική τους!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς προσφωνούν ο ένας τον άλλον η νεολαία σήμερα σε όλα τα κράτη της Δύσης: «bro» («αδερφέ» στην αργκό της αφροαμερικανικής κουλτούρας).
Μια γενιά η οποία καλώς ή κακώς ουδεμία σχέση έχει με τους «ρατσιστές» προγόνους της που πολεμούσαν ο ένας τον άλλον ή έκαναν ρατσιστικά ανέκδοτα. Ακόμη κι αυτά καταργήθηκαν. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει ρατσιστικό αστείο ούτε για… αστείο. Αν τολμούσε, άλλωστε, κανείς θα γινόταν «cancel» από τα μέσα επιβολής της αντιρατσιστικής ορθότητας.
Ο κόσμος πλέον δε χωρίζεται τόσο σε φυλές και έθνη, είμαστε πολίτες μιας παγκόσμιας κοινωνίας (φαινομενικά τουλάχιστον), μπλεγμένοι σε ένα μπλέντερ όπου τα όποια ρατσιστικά περιστατικά είναι πολύ μεμονωμένα και σταδιακά εκλείπουν. Οπότε για ποιον ρατσισμό μιλάμε;
Δε θα επεκταθώ περισσότερο στο γιατί, λοιπόν, σε μια εποχή που ξεκάθαρα ο ρατσισμός φθίνει (φυσιολογικά αλλά και… με το ζόρι), η αντιρατσιστική κουλτούρα επιβάλλεται πιο βίαια από ποτέ. Άλλωστε κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως «ρατσιστής» και να γίνω ο ίδιος… cancelled, ενώ κάθε άλλο παρά τέτοια είναι η φιλοσοφία μου.
Ο λόγος που ξεκινώ έτσι το θέμα αφορά στην ξεκάθαρη (ξεκάθαρη για μένα τουλάχιστον) τάση («αποδυτικοποίησης» ή απαγκίστρωσης από τις ΗΠΑ) εν μέσω τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών που βιώνουμε, και τις οποίες μαρτυρούν πρώτες ακριβώς οι συμπεριφορές που έθιξα παραπάνω. Τι εννοώ:
Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως «ρατσιστές». Και δε μιλώ ως προς την «απέναντι» φυλή μόνο, αλλά γενικότερα ως προς το συνάνθρωπό τους. Αγαπούν τον εαυτό τους όσο τίποτε άλλο, την οικογένειά τους αμέσως μετά, και το έτερόν τους ήμισυ, άντε κάναν φίλο στη συνέχεια.
Η όποια «αγάπη» και συμπόρευση με τους υπολοίπους έρχεται στην πραγματικότητα ως ανάγκη επιβίωσης στο κοινωνικό σύνολο, ή για πάλι προσωπικούς λόγους (επαγγελματικούς κ.λ.π.) που ουσιαστικά καταλήγουν πάντα στο «εγώ».
Ακούγεται πολύ ωμό και υπεραπλουστευμένο, αλλά στη βάση τους η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έτσι λειτουργούν.
Ακόμη και οι ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας συχνά πηγάζουν από ενδότερες ατομικές ανάγκες που τελικώς ωφελούν το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν είναι κακό ούτε κατακριτέο. Ωστόσο, αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή στη Δύση είναι υποκρισία (κι αυτό είναι κακό) και θα εξηγήσω το γιατί.
Η όλη υπερπροσπάθεια της γενιάς μας να αποδείξει ότι δεν είναι (ρατσιστής) ελέφαντας αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.
Όταν μέσα στην απέραντη υπεροψία σου, εγωπάθεια, άγνοια, ελιτισμό και αίσθηση ηθικής ανωτερότητας θεωρείς πως εσύ είσαι αυτός που πρέπει να υποδείξεις στους άλλους τι είναι ορθό και τι όχι, πώς είναι κανείς «αντιρατσιστής», τότε είσαι ο μεγαλύτερος ρατσιστής που υπάρχει.
Μια τόσο εγωπαθής μονάδα που νομίζει πως ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, είσαι αδιάφορος και καλύτερα για όλους (αν θες να μην επιδείξεις ρατσισμό) θα ήταν να ζήσεις και να αφήσεις τους άλλους να ζήσουν (στην ησυχία τους). Αλλά δεν το κάνεις.
Αυτή είναι η Δύση σήμερα. Μια χούφτα αυτοανακηρυγμένοι μεσσίες, ανάξιοι και αχάριστοι δικαιωματιστές. Και λέω μια χούφτα γιατί αυτό ακριβώς είμαστε, κι εκεί βρίσκεται η ουσία. Έχετε ρίξει ποτέ μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη τελευταία;
Απευθύνομαι σε οποιονδήποτε «Δυτικό», όχι συγκεκριμένα Έλληνα. Ή μήπως έχετε μείνει σε παλιούς ένδοξους (π.χ. Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) που ήταν το «κέντρο» του κόσμου (μήπως, τελικά, είστε οι αληθινοί ρατσιστές);
Η Ευρώπη γεωγραφικά είναι μια κουτσουλιά σε σχέση με τους υπόλοιπους λαούς και δυνάμεις αυτού του κόσμου. Δυνάμεις ολοένα και πιο ανερχόμενες, μάλιστα. Πληθυσμιακά, δε, είμαστε για γέλια. Ούτε 750 εκατομμύρια! Μαζί με τις ΗΠΑ με το ζόρι 1 δισ. Ένα δισ. από τα ΟΚΤΩ (8)! Θέλετε να το δούμε με άλλες «αξίες»;
Οικονομικά όχι απλώς δεν είμαστε υπερδύναμη, αλλά μέχρι το 2024 οι περισσότερες πάλαι ποτέ δυνατές χώρες της Ευρώπης θα είναι εκτός top 10!
Η Αμερική, δε, έχει χάσει προ πολλού την πρωτιά από την Κίνα. Είμαστε καταναλωτές. Άχρηστα υποκείμενα δηλαδή, που περισσότερο καταναλώνουν παρά προσφέρουν στην «οικογένεια», αν δούμε τον ανθρώπινο πολιτισμό σαν μια μεγάλη οικογένεια (εγώ, που δεν είμαι ρατσιστής, έτσι τον βλέπω).
Υπάρχουν κι άλλες «αξίες» θα πει κανείς που προσφέρουν ειδικό βάρος στην Ευρώπη, και θα συμφωνήσω. Τεχνογνωσία; Την πουλήσαμε κι αυτήν. Στην εποχή του Ίντερνετ και της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχει πια τεχνογνωσία. Όλοι ξέρουν να τα κάνουν όλα καλύτερα από σένα.
Σημασία έχεις ποιος δουλεύει. Αλλά για χάρη του λόγου ας πούμε πως οι Ευρωπαίοι π.χ. κατασκευαστές αυτοκινήτων διατηρούν αυτό το «συν», για λίγο ακόμη (όταν θα ’ναι όλα ηλεκτρικά δεν θα παίζει πια ρόλο).
Θέλετε να το δούμε πολιτισμικά λοιπόν (το τελευταίο που μας απέμεινε); Πότε ήταν η τελευταία φορά που εξαγάγαμε πολιτισμό; Μιλώ για τη Δύση γενικότερα.
Έχετε παρατηρήσει την ξεκάθαρη κατάπτωση των τεχνών την τελευταία δεκαετία; Ταινίες, τραγούδια, όλα γίνονται συνεχώς remakes από παλαιότερα έργα, διότι απ’ ότι φαίνεται δεν έχουμε ούτε έμπνευση πια. Άλλωστε, καθώς η κουλτούρα μας και ο πληθυσμός μας αφομοιώνεται, πώς και ποια πολιτισμική προστιθέμενη αξία περιμένετε; Τα ιστορικά μνημεία από μόνα τους δεν αρκούν.
Πάρτε το χαμπάρι, είμαστε πολύ λίγοι και πολύ «λίγοι» πλέον. Μια Γηραία Ήπειρος που συρρικνώνεται, πληθυσμιακά, οικονομικά και κοινωνικά, μέχρι να αφομοιωθεί εντελώς από τις όποιες άλλες μεγάλες δυνάμεις κινούν πλέον τον πλανήτη, ακριβώς όπως κανάμε εμείς σε αυτούς κάποτε. Δεν κινούμε εμείς πια τα πράγματα.
Η όποια δύναμη και όποιος «σεβασμός» εκπέμπουμε ακόμη προέρχεται από κεκτημένη ταχύτητα των όσων σπουδαίων κατάφεραν οι παλαιότερες γενιές. Σύντομα θα εκλείψει κι αυτή, και σε πραγματικά μεγέθη θα πάρουμε τη θέση που μας αξίζει στον παγκόσμιο χάρτη, αν δεν αλλάξουμε ρότα, φυσικά. Κάτι που αμφιβάλλω, αφού οι «ηγέτες» μας έχουν σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν από το να τιμονάρουν το καράβι, όπως «comingout» και άλλα τέτοια…
Οι άλλοι γελάνε μαζί μας. Μας βλέπουν και σχεδόν μας λυπούνται. Μας ταΐζουν, μας χτίζουν στέγες (ακόμη) κι εμείς τους πληρώνουμε (από τα έτοιμα για όσο ακόμη υπάρχουν), κι εμείς ζούμε στον κόσμο μας.
Εκεί ψηλά, στα σύννεφα. Εγωπαθή ανθρωπάκια που θαρρούν πως είναι σε θέση να κάνουν και υποδείξεις, αντί να κάνουν απλώς πέρα να μιλήσει κάνας άλλος. Και θα μιλήσουν, όταν θα ’ρθει η ώρα. Ακόμη και οι κολοσσοί των μίντια κάποτε θα αλλάξουν χέρια. Το δολάριο φθίνει.
Σε έναν τέτοιον κόσμο, όπου είμαστε δεν είμαστε το 1/8 του πλανήτη πληθυσμιακά, ενώ οικονομικά δεν είμαστε ούτε το 1/10, πώς μπορούμε να θεωρούμε ακόμη πως είμαστε οι άρχοντες;
Πόσο υπεροπτική και ρατσιστική είναι μια τέτοια υποκριτική συμπεριφορά;!
Αυτές οι σκέψεις δεν αποσκοπούν σε κάτι, σε κάποια «αφύπνιση». Ίσως τις πυροδοτεί το πνεύμα των ημερών, του πιο αληθινού αντιρατσιστή «αγαπάτε αλλήλους» που υπήρξε, του Χριστού.
Η Ε.E. απαγκιστρώνεται από ΗΠΑ
Η Ευρώπη, άλλωστε, έχει πάρει τον δρόμο της δεκαετίες τώρα, και θα το πληρώσει και το πληρώνει ήδη.
Ο άκρατος πληθωρισμός μιας εξαρτημένης καταναλώτριας κοινωνίας ως αποτέλεσμα εγκληματικών νομισματικών πολιτικών είναι το λιγότερο που αξίζει σε τέτοιους υπερόπτες «ρατσιστές».
Το χειρότερο είναι η κοινωνική και πολιτισμική κατάπτωση που βιώνουμε, αλλά ίσως και το αναγκαίο κακό που ενδεχομένως μας ταρακουνήσει σε μια υγιή «επανεκκίνηση», και μας ωθήσει ξανά σε μεγαλεία, άξια της κληρονομιάς μας. Είναι απλώς σκέψεις, καθώς παρατηρούμε το παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο να μεταμορφώνεται.
Με σημείο αναφοράς τη συνάντηση Μακρόν-Ε.Ε. και Κίνας. Τι συμβαίνει, τελικά, με την Ευρώπη; Προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από τις ΗΠΑ ή είναι συμπωματικά κάποια σημάδια αποστασιοποίησης από τον αμερικανικό παράγοντα;
Μετά τον Γάλλο Πρόεδρο και την επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, και ο κορυφαίος διπλωμάτης της Ε.Ε. Josep Borrell αλλά και η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Annalena Baerbock θα επισκεφθούν την Κίνα.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα συνεχίσουν να επισκέπτονται την Κίνα, βελτιώνοντας τη σχέση του Πεκίνου με την Ευρώπη μέσω τoυ διαλόγου, ως απήχηση της έκκλησης Μακρόν για ευρωπαϊκή «στρατηγική αυτονομία», η οποία μπορεί να διευκολύνει την Ευρώπη να σχηματίσει μια πιο αντικειμενική άποψη για το Πεκίνο.
Οι δηλώσεις του Μακρόν προκάλεσαν έντονα αρνητικά σχόλια από τις ΗΠΑ, που ανησυχούν ότι τέτοιες φωνές θα ξυπνήσουν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και θα επιφέρουν βαρύ πλήγμα στην ηγεμονική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Αναλυτές εκτιμούν πως η πίεση των ΗΠΑ στην Ευρώπη να λειτουργήσει ως υποτελής τους στο μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι θα διπλασιάσει την αποφασιστικότητα της Ε.Ε. να επιδιώξει την ανεξαρτησία της από την Ουάσιγκτον
Η Ευρώπη βρίσκεται τώρα σε μια έντονη συζήτηση για τη «στρατηγική αυτονομία», που υποκινήθηκε από τις προηγούμενες δηλώσεις του Μακρόν ο οποίος προέτρεπε την Ευρώπη να μειώσει την εξάρτησή της από τις ΗΠΑ και να είναι προσεκτική ώστε να μην παρασυρθεί εάν προκύψει σύγκρουση μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Ταϊβάν.
Η ηχηρή έκκληση του Μακρόν θα αφυπνίσει περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες να αποστασιοποιηθούν δημόσια από τις ΗΠΑ – η φωνή της ίδιας της Ευρώπης που ζητά ανεξαρτησία έχει καταπνιγεί εδώ και πολύ καιρό, και τώρα η υπομονή της έχει εξαντληθεί, είπε στους Global Times ο Lü Xiang, ερευνητής στην Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών.
Το συλλογικό κάλεσμα της Ευρώπης θα επιφέρει βαρύ πλήγμα στις διπλωματικές πολιτικές της κυβέρνησης Μπάιντεν, είπε o Lü.
Οι αυταρχικές πολιτικές των ΗΠΑ και η άνιση και άδικη μεταχείριση της Ευρώπης αποκαλύφθηκαν από την ανησυχία της Ουάσιγκτον σχετικά με την αυτονομία της Ευρώπης. Η αντίδραση της Ουάσινγκτον θα πρέπει να βοηθήσει την Ευρώπη να καταλάβει τι είναι οι ΗΠΑ και να ενθαρρύνει την αποφασιστικότητά της να απεξαρτηθεί.
Συμφωνία Κίνας – Βραζιλίας για να «σβήσουν» το δολάριο
Την ίδια ώρα η Κίνα και η Βραζιλία κατέληξαν σε συμφωνία για συναλλαγές στα δικά τους νομίσματα, βγάζοντας εκτός το δολάριο των Ηνωμένων Πολιτειών ως ενδιάμεσο.
Η συμφωνία, το τελευταίο άλμα του Πεκίνου κατά του παντοδύναμου δολαρίου, θα επιτρέψει στην Κίνα, το αντίπαλο δέος στην οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ, και στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη οικονομία στη Λατινική Αμερική, να διεξάγουν ένα τεράστιο trade που θα ανέρχεται σε 150 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, ανταλλάσσοντας γιουάν με ρεάλ -και αντίστροφα-, χωρίς τη διαμεσολάβηση του δολαρίου ΗΠΑ.
Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα επεκτείνει τις διμερείς συναλλαγματικές της συμφωνίες που απαλλάσσονται από το δολάριο πέρα από χώρες όπως η Ρωσία, το Πακιστάν και η Σαουδική Αραβία, για να συμπεριλάβει στο «χαρτοφυλάκιό της» τώρα την εξαγωγική δύναμη της Λατινικής Αμερικής.
«Η Κίνα, προληπτικά, γράφει ένα νέο σύνολο κανόνων, δημιουργώντας έναν νέο τύπο παγκοσμιοποίησης, με νέους θεσμούς, όπως η Πρωτοβουλία Belt and Road, BRICS+ και SCO (Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης).
Το μόνο πράγμα στο οποίο ευθυγραμμίζονται περισσότερο οι BRICS είναι η αποδολαριοποίηση των ταχέως αναπτυσσόμενων, διμερών εμπορικών ροών τους… Η προσπάθεια για αποδολαριοποίηση του εμπορίου εντός των BRICS και σύντομα εντός του εμπορίου BRICS+ θα επιταχυνθεί. Το δολάριο ΗΠΑ και οι τίτλοι χρέους του αμερικανικού Δημοσίου πιθανότατα θα αντιμετωπίζουν ζητήματα που δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν: λιγότερη ζήτηση, όχι περισσότερη. Περισσότερος ανταγωνισμός, όχι λιγότερος.
Οι φωνές για την εγκατάλειψη του δολαρίου και την εγκαθίδρυση μιας νέας νομισματικής τάξης εναλλακτικής αυτής όπου σήμερα κυριαρχεί το δολάριο πληθαίνουν.
Χαρακτηριστικά, o πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs, Jim O’Neill, καλεί την ομάδα των BRICS να επεκτείνει την οικονομική ισχύ της και να αμφισβητήσει την κυριαρχία του δολαρίου ΗΠΑ. Για να μην αναφερθούμε σε Τραμπ και Έλον Μασκ που κατατείνουν σε αυτό ακριβώς.
Η Σαουδική Αραβία δέχεται γιουάν για τις πωλήσεις πετρελαίου της στην Κίνα, το λεγόμενο «πετρογιουάν». Το Πεκίνο γίνεται επίσης σημαντικός δανειστής σε χώρες με χρέη, όπως η Τουρκία, η Αργεντινή και η Σρι Λάνκα.
Το 2021 η Κίνα πλήρωσε δάνεια 40,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε προβληματικές χώρες. Μια άλλη ιστορική κίνηση από την Κίνα ήταν η ολοκλήρωση της πρώτης πώλησης LNG σε μια συναλλαγή που διακανονίστηκε σε γιουάν.
Η Κίνα έκλεισε επίσης συμφωνία με τη Βραζιλία για συναλλαγές σε νομίσματα της δικής της χώρας, ενώ η Σαουδική Αραβία ενέκρινε την απόφαση να ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) υπό την ηγεσία της Κίνας ως εταίρος.
Την ίδια ώρα, η τάση αποδολαριοποίησης από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα τον περασμένο χρόνο.
Οι κεντρικές τράπεζες αγόρασαν ποσότητα ρεκόρ χρυσού το 2022 και 2023, με επικεφαλής αναδυόμενες χώρες όπως η Τουρκία και η Κίνα. Και αυτό το ενδιαφέρον εξακολουθεί να αναμένεται έντονο και το 2024.
Η Κίνα κατάφερε και ένωσε Σ. Αραβία με Ιράν
Τέλος, η σύνοδος κορυφής της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν στο Πεκίνο επιβεβαιώνει τον σημαντικό ρόλο της Κίνας στη Μέση Ανατολή.
Ο ΟΠΕΚ+ ανακοίνωσε πρόσφατα αιφνιδιαστικές περικοπές στην παραγωγή πετρελαίου, κάτι που δεν συνάδει με αυτό που ανέμεναν οι ΗΠΑ.
Η επίδειξη δυσαρέσκειας προς τις ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή είναι διάχυτη, όχι μόνο στη Σαουδική Αραβία, καθώς η εμπλοκή των Αμερικανών στην περιοχή θεωρείται ότι οφείλεται κυρίως στην επιθυμία τους να λεηλατήσουν τους πετρελαϊκούς πόρους.
Για τις ΗΠΑ η «ευθυγράμμιση» και η «αποξένωση» χωρών καθορίζεται από τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Κανείς δεν θέλει να είναι για πάντα πιόνι των ΗΠΑ.
Οι προσπάθειες των ΗΠΑ να ελέγξουν το παγκόσμιο ενεργειακό τοπίο, ειδικά στο πλαίσιο της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, έχουν εξοργίσει πολλές χώρες, καθώς η Ουάσιγκτον απαιτεί συνεχώς από ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής να θυσιάζουν τα συμφέροντά τους για να έλθουν σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Επιπλέον, η Ουάσιγκτον θέλει να μετατρέψει την περιοχή σε πεδίο μάχης για τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων, στον οποίο αντιστέκονται οι περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής.
Η Ουάσιγκτον πρέπει να κατανοήσει ότι οι περιφερειακές υποθέσεις θα πρέπει να αποφασίζονται από τις εν λόγω χώρες. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να ζουν κάτω από την ψευδαίσθηση της αμερικανικής ηγεμονίας. Ωστόσο, όπως όλοι γνωρίζουν, ο κόσμος έχει προχωρήσει και έχει αλλάξει.
