Ξεχάστε τα energy και food pass… Ετοιμαστείτε για καθολικό επίδομα!

Το UBI, η 4^η βιομηχανική επανάσταση, και μια Ευρώπη θανάσιμα μοχλευμένη στη ρωσική ενέργεια, βασισμένη σε λεφτόδεντρα και πλασματικά επιτόκια που έθρεψαν μια γιγαντιαία πυραμίδα Πόνζι…

Και τι κάνει; Συνεχίζει το τύπωμα, μοιράζοντας επιδόματα… Μπαλώνει τον πληθωρισμό με ακόμη περισσότερο πληθωρισμό (!), ενώ την ίδια ώρα απαρνείται σωτήριους λιγνίτες, στο όνομα ενός κλιματικού παραλογισμού.

Μια κοινωνία ευνουχισμένη, εξαρτημένη από την ταΐστρα, σα χάμστερ σε κλουβί…

Πως καταντήσαμε έτσι;

Απόσπασμα από την Axianews 11/09/22

Βρισκόμαστε τέλη του 2019, λίγο προτού τραβηχτεί μια κόκκινη γραμμή στην ανθρώπινη ιστορία που έμελλε να αλλάξει τα πάντα… για πάντα (και όχι για δυο εβδομάδες).

Τότε που πανδημία σήμαινε πανούκλα και Μεσαίωνας, τα βιολογικά φύλα ήταν δύο και όχι 65, τα επιδόματα ήταν υποβοήθεια και όχι θλιβερή ταΐστρα μιας ευνουχισμένης, αβοήθητης κοινωνίας. Τότε που οδήγηση σήμαινε ελευθερία κι όχι το αντίθετό, δηλαδή περιορισμός κινήσεων (να σταματάς να φορτίζεις κάθε 150χλμ). Τότε που η αναποδιά κι η αυτοκαταστροφή δεν ήταν ακόμη κανονικότητα…

Πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά με τον κόσμο μας. Αλίμονο αν μια πανδημία «φταίει» που ξαφνικά ξεγύμνωσε ένα εκτεθειμένο σύστημα. Οι ρίζες του κακού που έφερε το δυτικό κόσμο στην τραγική σημερινή κατάσταση φυσικά και πήγαιναν πίσω δεκαετίες. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που κάποιοι δεν περιμέναμε μια πανδημία για να εκτιμήσουμε και να φωνάξουμε το αυτονόητο.

Όμως και πολλά πράγματα λειτουργούσαν σωστά, ακόμη… Αλλα όταν τραβήχτηκε η κόκκινη γραμμή, τα πάντα γύρισαν τούμπα. Ειλικρινά και χωρίς καμιά υπερβολή ψάχνω, αλλά δε μπορώ να βρω ούτε ένα ρημάδι πράγμα που να δουλεύει σωστά αυτή τη στιγμή. Στην οικονομία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό μας. Στις αποφάσεις των «ηγετών» μας, στον τρόπο που δουλεύουν τα πράγματα, στο τι (επιτρέπεται να) συζητάμε πλέον μεταξύ μας…

Ελεγχόμενη κατεδάφιση

Για την ακρίβεια, είναι όλα τόσο ανάποδα, που μαθηματικά είναι αδύνατον. Ακόμη και στην τύχη ή από ανικανότητα ή ανθρώπινα λάθη να συνέβαινε ό,τι συμβαίνει, στατιστικά ο νόμος των μεγάλων αριθμών μας λέει πως έστω μερικά πράγματα θα λειτουργούσαν σωστά, έστω και κατά τύχη. Το γεγονός ότι όλα πάνε ανάποδα σε βάζει σε σκέψεις πως δε μπορεί παρά να είναι σκόπιμα έτσι. Ίσως είναι στρατηγική (κι αυτό είναι μια ενθαρρυντική σκέψη).

Ίσως οι ηγέτες, έχοντας στη διάθεσή τους όλα τα δεδομένα από πρώτο χέρι, να εκτίμησαν την κατάσταση από κάθε σκοπιά, να προσομοίωσαν αλγοριθμικά μοντέλα και να κατέληξαν πως σε μια αναπόφευκτη φάση οικονομικής και κοινωνικής παρακμής, ίσως είναι καλύτερα να τραβηχτεί ο μοχλός βίαια ώστε να επισπευθεί η (ελεγχόμενη) κατεδάφιση. Με το σκεπτικό «όσο πιο γρήγορα πατώσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα ξεκινήσει η ανάκαμψη». Μια ας πούμε αντιπυρική ζώνη.

Πολύ φοβάμαι βέβαια πως υπερεκτιμάω την κριτική ικανότητα των ηγετών μας, ή μάλλον τη συλλογική δυνατότητά τους. Διότι κατά μονάς ενδεχομένως και να είναι ικανοί και προνοητικοί, όμως όταν οι άνθρωποι γίνονται όχλος συμπεριφέρονται παράλογα και είναι ικανοί να πηδήξουν ακόμη και στο γκρεμό ομαδικώς.

Διότι το κατακλυσμιαίο γεγονός της πανδημίας αυτό ακριβώς έκανε, δημιούργησε έναν όχλο όχι μόνο των απλών φοβισμένων πολιτών, αλλά και έναν όχλο ηγετών. Μια βαβούρα και έναν πανικό μέσα στον οποίο ήταν η τελεία ευκαιρία να ξεφορτωθούν από πάνω τους ό,τι κακό και καρκινογόνο κουβαλούσαν τόσα χρόνια, προκειμένου να μην πιαστούν επ’ αυτοφώρω με αυτό όταν θα κατακάθονταν η σκόνη…

“Never let a good crisis go to waste” (Ποτέ μην αφήνεις μια καλή κρίση να πάει χαμένη – Ουίνστον Τσόρτσιλ)

Με άλλα λόγια, μέσα σε αυτήν την τέλεια καταιγίδα και με άλλοθι πάντα την πανδημία, προέκυψε η τέλεια ευκαιρία να ρίξουν όλα τους τα όπλα. Όποια παράλογη ιδέα σε βάρος της οικονομίας ή της κοινωνίας είχαν ήδη στα σκαριά και ήθελαν να κεφαλαιοποιήσουν, οποιοδήποτε κοινωνικό πείραμα, οποιαδήποτε αυτοκαταστροφική χαζομάρα που θα μπορούσε να ασπαστεί ο κόσμος και να οδηγηθεί κατόπιν μόνος του στο γκρεμό. Έτσι, δε θα μπορούσε να ζητήσει τα ρέστα μετά από πολιτικούς και τραπεζίτες (παρόλο που στην πραγματικότητα έιναι 100% ευθύνη αυτών).

Και δώστου κάργα τύπωμα. Μα από πριν δούλευαν οι πρέσες της Fed. Ναι, αλλά τώρα η οικονομία βρισκόταν στην αυγή της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, ήτοι αυτοματοποίηση της παραγωγής και ψηφιοποίηση των πάντων, συμπεριλαμβανομένου του χρήματος. Και λίγο πριν το τέλος του χάρτινου δολαρίου, θα φρόντιζαν η αυλαία να πέσει θεαματικά. Να αρμέξουν αυτήν τη χρυσή κότα μέχρι τελευταίας ρανίδος.

Και μιας και είπα 4^η βιομ. επανάσταση – δε μπορεί να υπάρξει χωρίς UBI. Σε ένα κόσμο όπου εκατομμύρια θέσεις ανειδίκευτης εργασίας θα εξαφανιστούν και θα αντικασταθούν από υπολογιστές, τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Ταμίες, υπάλληλοι, τηλεφωνητές, εργάτες, ακόμη κι οδηγοί. Για τους περισσότερους θα είναι αργά να μάθουν κάποιο άλλο επάγγελμα, τέχνη ή μορφώση – άλλοι δε θα μπορούν καν (ή δε θα θέλουν). Σε μια τόσο βίαιη αλλαγή (και υπόψιν η 4^η βιομ. είναι αναπόφευκτη, έχει ήδη ξεκινήσει – δε μπορείς να σταματήσεις την τεχνολογία), χρειάζεται ένα υποστύλωμα να στηρίξει το οικοδόμημα, έστω προσωρινά μέχρι να προσαρμοστεί η κοινωνία.

Το υποστήλωμα αυτό λέγεται UBI – Ελάχιστον Εγγυημένο εισόδημα και έχει ήδη ξεκινήσει. Σε πολλές επαρχίες της Κίνας (όπου οι εκεί επαρχίες είναι μεγαλύτερες από ευρωπαϊκές χώρες), στη Γερμανία, στην Ολλανδία, τη Δανία, σε πολιτείες της Αμερικής έχει ήδη ξεκινήσει «πιλοτικά» το εγχείρημα.

Δεν υπάρχει 4^η βιομ. επανάσταση χωρίς UBI – και η 4^η έχει ξεκινήσει ήδη. Άρα να περιμένετε και το UBI…

Αν ρωτάτε εμένα βέβαια, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού («οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι δύσκολες») και το UBI  δε θα είναι απλώς ένα υποστήλωμα της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης, αλλά δομικό χαρακτηριστικό της νέας οικονομίας που σχηματίζεται. Κι αν ρωτήσετε πάλι εμένα, θα σας πω πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι πιο επικίνδυνο για την ανθρωπότητα από αυτό. Ένα καθολικό επίδομα που θα ταϊζει ας πούμε το 1/4 της κοινωνίας (για αρχή), ανθρώπους κλεισμένους σα χάμστερ σε κλουβί με ρόδα, περιμένοντας το φαγητό;

Σίγουρα, τι μπορεί να πάει στραβά…;

Το ένστικτο επιβίωσης είναι ο βασικός μοχλοβραχίονας του ανθρώπου. Η κινητήριος δύναμη από την οποία πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα ένστικτα του, δυνάμεις, σκέψεις, πρωτοβουλίες, πάθη, αξίες, πνεύμα, ανταγωνισμός και νίκη. Αν αφαιρέσεις αυτό το δομικό στοιχείο, αν αφαιρέσεις το φόβο του θανάτου (ο φόβος να μείνεις χωρίς λεφτά, να μη μπορείς να ταϊσεις την οικογένειά σου), τότε τι γίνεται ο άνθρωπος;

Ένα ζόμπι. Ένα κενό κουφάρι, δίχως βόύληση. Μαραζώνει, βαριέται, και καταντά μια άχρηστη σακούλα από κρέας, όχι πιο χρήσιμη και παραγωγική για την κοινωνία από ανθρώπινη κοπριά. Αυτό είναι κάτι που ήδη φάνηκε όλα αυτά τα χρόνια των εγκληματικών επιδοτήσεων που τελικά γονάτισαν τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας. Όλα αυτά τα fuel energy food και οτιδήποτε άλλο pass τι θαρρείτε πως είναι; Ένα προοίμιο του καθολικού επιδόματος, που θα καθηλώσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας, στραγγίζοντας τους από την πηγαία ενέργεια και φαιά ουσία που εξ αρχής ώθησε τον ανθρώπινο πολιτισμό σε μεγαλεία, τιθασεύοντας τη φωτιά, βγαίνοντας από τις σπηλιές, χτίζοντας πυραμίδες, φτάνοντας στο φεγγάρι.

Δε θα επεκταθώ περισσότερο στο γιατί το UBI δε μπορεί και δε θα λειτουργήσει. Στην αρχή θα φαίνονται όλα κομπλέ, όπως γίνεται σε οποιοδήποτε σοσιαλισμό (διότι ένα κρατικό επίδομα είναι φυσικά η επιτομή του κομμουνισμού). Αν και στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε τώρα είναι ένα σοσιαλιστικο/κορπορατικό/νεοφεουδαρχικό μόρφωμα…

Όμως όπως συμβαίνει σε κάθε μορφή αναδιανομής πλούτου από το κράτος, απλά θα τρώμε τις σάρκες μας, θα καταναλώνουμε το λίπος που έθρεψε ο παλιός καπιταλισμός. Και μόλις καεί, πάμε στους μύες, και μετά σε κατάρρευση του οργανισμού.

Τα πάντα είναι ενέργεια, και οποιαδήποτε ενέργεια περνά από κυβερνητικά χέρια έχει απώλειες. Απαράβατος νόμος της θερμοδυναμικής.

Πίσω στους «παραλογισμούς» της μετα-κοβιντ εποχής, οι οποίοι αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως όχι απλώς δεν είναι τυχαίοι, αλλά προσεκτικά μελετημένοι και ενδεχομένως και «λογικοί», κατά μια έννοια. Και δώστου λοιπόν τύπωμα. Και δώστου επιδόματα. Και δώστου πράσινη ανάπτυξη.

Μα η πράσινη ανάπτυξη ήταν τάση ήδη μια δεκαετία πριν. Ναι, αλλά εκτοξεύθηκε σε εκθετικό βαθμό στην πανδημία. Από εκεί που υποτίθεται οι ΑΠΕ θα διαμόρφωναν σταδιακά το χώρο της ενέργειας, σιγά σιγά να «εγκληματιστούν», φτάσαμε στο άλλο άκρο απότομα. Στην αυτοκαταστροφική μανία να κλείσουν τα πάντα και να δουλεύουμε με ανεμιστήρες, φτάνοντας στα σημερινά αποτελέσματα η Γερμανία να είναι αγνώριστη. Να μη μπορεί να δουλέψει τα εργοστάσιά της, και να είναι εξαρτημένη από Κίνα και ΗΠΑ, απειλώντας με ντόμινο και κατάρρευση ολόκληρη την Ευρωζώνη (αν και μεταξύ μας, αυτό έχει ήδη ξεκινήσει).

‘Όλα είναι καλά”

Η Δύση είναι μια μετοχή που διορθώνει

Όλος αυτός ο παραλογισμός δε μπορεί παρά να είναι μέρος μιας ελεγχόμενης κατεδάφισης. Ενδεχομένως να τραβάνε το σχοινί τόσο πολύ, ώστε να πολλαπλασιάσουν εκθετικά τα αρνητικά αποτελέσματα τέτοιων πολιτικών, ώστε μόλι αυτά σκάσουν στα μούτρα μιας κοινωνίας «μουδιασμένης» από την πανδημία κι ανήμπορης να αντιδράσει, οι ίδιοι ηγέτες να αναλάβουν να επαναφέρουν την πραγματική κανονικότητα (την παλιά, την ορθόδοξη).

Σα μια μετοχή που εκτοξεύτηκε απότομα και πρέπει να διορθώσει. Θα ξαναδούμε δηλαδή «βρώμικα» καύσιμα, θα ξαναδούμε τον κόσμο να δουλεύει, θα ξαναδούμε χωράφια να σπέρνονται. Δε γίνεται αλλιώς.

Απλώς, πολύ απλά, το λογαριασμό όλου αυτού του μπάχαλου θα τον πληρώσουμε εμείς. Θα είναι μια δεκαετία μιζέριας. Μια κρίση με τη μορφή στασιμοπληθωρισμού και στερήσεων. Κάτι που μας φέρνει στην αρχή του θέματος…

Όταν λοιπόν στα τέλη του 2019 προειδοποίησα μέσα από αυτήν τη στήλη για μια πληθωριστική λαίλαπα, μια νέα κρίση και κατάρρευση αξιών, δε γνώριζα για καμία πανδημία, πόσο μάλλον πόλεμο. Τα νούμερα έβλεπα, την οθόνη. Οι αγορές δε λένε ψέματα. Όταν έσκασε η πανδημία, ήμουν πια βέβαιος ότι τώρα έχουμε και το «συστημικό γεγονός» που χρειαζόταν, τον τέλειο καταλύτη, όπως είχα χαρακτηριστικά γράψει.

Ξανά και ξανά μέσα από αμέτρητα κείμενα, τόνισα πως ασχέτως τι θα κάνει η Wall Street, αυτή η δεκαετία είναι ΧΑΜΕΝΗ. Θα είναι μια δεκαετία μιζέριας και στερήσεων. Τότε ο κόσμος βέβαια απαιτούσε λοκντάουν και νόμιζε πως τόσο απλά μια οικονομία σταματά και ξαναξεκινά.

Μια οικονομία είναι καρδιά, κι αν σταματήσει, χρειάζεται σοκ για να την επαναφέρεις (και αν). Έπειτα από αυτό, απαιτείται μακρά περίοδος αποθεραπείας κι ελάχιστων συγκινήσεων.

Πλέον αρχίζουν να το βλέπουν όλοι. Αυτό που φοβόταν μέσα του ο κόσμος, μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται. Αυτό το σοκ θα το πληρώσουμε πολύ άσχημα, και δε γυρίζει ο διακόπτης έτσι απότομα. Ακόμη και αύριο κιόλας να τέλειωναν όλα ως δια μαγείας, να το πω ετσι – πανδημίες, πόλεμοι, πληθωρισμός – η επαναφορά θα διαρκούσε τουλάχιστον 2 χρόνια.

Ε φανταστείτε πόσο θα διαρκέσει η ανάκαμψη από μια κρίση που δεν έχει καλά καλά ξεκινήσει… Ακόμη είμαστε στη φάση της ύφεσης, ακόμη κάνουν ντιμπέιτ για το πως ορίζεται… Έχουμε χρόνο μέχρι να ανακοινώσουν την κρίση, να δούμε συστήματα να καταρρέουν και bail outs – ό,τι συνέβη δηλαδή το 2008. Κάντε τα όλα αυτά προσομοίωση στο μυαλό σας, και εύκολα θα αντιλαμβάνεστε πως αυτή είναι μια χαμένη δεκαετία.

Το «χαμένη» βέβαια είναι σχετικό. Διότι σε κάθε κρίση υπάρχουν ευκαιρίες. «Never let a good crisis go to waste» που λένε άλλωστε οι ίδιοι ηγέτες (που εφήρμοσαν επιτυχημένα αυτό το μότο). Και ό,τι κι αν συμβαίνει, στο χέρι του καθενός είναι να βλέπει τα θετικά, να χαμογελά, να αγαπά, να ασχολείται με την οικόγενειά και τους ανθρώπους, τα χόμπι του και τα πάθη του, διότι στην τελική αυτά μόνο μετράνε.

Σαν σήμερα, 11^η Σεπτεμβρίου, ο δυτικός κόσμος άλλαξε για πάντα, αφού στον απόηχο της πτώσης των δίδυμων πύργων εισήχθησαν νέες πολιτικές και μέθοδοι διακυβέρνησης. Αντίστοιχα τώρα, ο πλανήτης βιώνει μια βίαιη μεταμόρφωση από ένα ανάλογο συστημικό γεγονός, καθώς αλλάζει για πάντα ο τρόπος που θα εργαζόμαστε, θα τρώμε, και θα πραγματοποιούμε συναλλαγές.

Edit: ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΕΘ – Επιδόματα, επιδόματα…

Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο πρωθυπουργός δεν είχε ακόμη εξαγγείλει από τη ΔΕΘ τα “μέτρα στήριξης της οικονομίας”.

Και πάλι, στην ουσία, επιδόματα, επιδόματα, επιδόματα.

Ο πρωθυπουργός ορθά ξεκαθάρισε μεν το αυτονόητο (πάλι καλά), ότι τα επιδόματα δεν είναι λύση. Όμως αυτά είναι λόγια. Διότι στην πράξη, με επιδόματα ζούμε. Ακόμη κι όσοι δε λαμβάνουν κάποιας μορφής επίδομα, ουσιαστικά ζουν σε μια οικονομία που η ίδια λειτουργεί στο επίδομα! Η Ελλάδα πρακτικά είναι εξαρτημένη σε μια εξωτερική γραμμή στήριξης.

Κανένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης, τίποτα. Περίμενα έστω το παραμικρό, έστω και στα ψέματα, τουλάχιστον να μας δείξουν ότι σκέφτονται προς τη σωστή κατεύθυνση, κι ας μην τα έπρατταν. Οι άνθρωποι έχουν βαλθεί να μας καταντήσουν Βενεζουέλα.

Και δε μιλώ φυσικά μόνο για την τωρινή κυβέρνηση, μιλώ για το πριν – κυρίως το πριν – αφού πλέον πάμε με σπασμένα φρένα, δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν. Αλλά δε γίνονται ούτε αυτά.

Μιλώ για το μετά, μιλώ για την Ευρώπη και όχι φυσικά μόνο για την Ελλάδα που στην τελική αποικία αποτελεί πλέον… Μιλώ για ολόκληρη τη Δύση που έχει εισέλθει σε μια αυτοκαταστροφική κατρακύλα, εμμένοντας στις ίδιες αποτυχημένες πολιτικές, άβουλη και ανήμπορη να βάλει ένα τέλος στην τρέλα.

Διορθώνουν τον πληθωρισμό με… περισσότερο πληθωρισμό

Αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ πραγματικός οικονομολόγος στα επιτελεία τους να τους πει “παιδιά, όπα όπα… ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ;! Τυπώνετε κι άλλο χρήμα για να μπαλώσετε έναν πληθωρισμό, τον οποίο δημιούργησε ακριβώς αυτό το τύπωμα;!!!”

Θέλετε να διαλυθούμε τελείως, να πεθάνει της πείνας ο κόσμος; Να φτάσει €30/κιλό η χοιρινή μπριζόλα;;; (καλά για μοσχάρι αφήστε το)

Να μαζευόμαστε παρέες για να πάμε το πρωί δουλειά με ένα αυτοκίνητο; Τι έχετε στο μυαλό σας ακριβώς, ας μου πει κάποιος… Ρητορικά όλα αυτά τα ερωτήματα, έτσι; Στην πραγματικότητα γνωρίζω τις απαντήσεις, και δεν τρέφω αυταπάτες, ούτε προσδοκίες από καβαλημένους ελιτιστές που νομίζουν είναι το κέντρο του κόσμου.

Ε λοιπόν, Ευρωπαίοι, ξυπνήστε, διότι δεν είμαστε πια οι νταβατζήδες του πλανήτη. Είμαστε μια αξιολύπητη κουτσουλιά στο χάρτη, πληθυσμιακά, και μάλιστα ο πληθυσμός μας υποχωρεί δραματικά, αφού βέβαια φροντίσαμε και γι’ αυτό με πολλούς τρόπους… Αποκορύφωμα το ότι υπάρχουν 65 φύλα, ο άντρας μπορεί να μείνει έγγυος, και ο πλανήτης δε χωράει άλλα παιδιά γι’ αυτό σταματήστε να κάνετε και υιοθετήστε γάτες που δεν έχουν περιβαλλοντικό αποτύπωμα.

Ρε, τι ζούμε…;

Παράγουμε κι εξάγουμε πλέον ολοένα και λιγότερα, γινόμαστε διαρκώς εξαρτημένοι καταναλωτές ενός Κινέζου που και πληθυσμιακά, και οικονομικά, και στρατωτικά (και… διαστημικά μη σου πω – μέχρι το 2025 ξεκινάνε εξορύξεις πολύτιμων μετάλλων στο φεγγάρι, ω ναι) υπερισχύει.

Εμείς τι έχουμε; Ένα σάπιο οικονομικό σύστημα που τυπώνει, παράγει ελλείμματα και χρέη και πληθωρισμό. Και μετά τι κάνει; ΤΥΠΩΝΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ! ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΑΡΤΑΚΙΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ! Και περίμενετε να πέσει ο πληθωρισμός; Όχι 15, 150% θα φτάσει ρε. Ζιμπάμπουε θα γίνουμε, Βενεζουέλα. Τουρκία στην καλύτερη (αυτή παράγει τουλάχιστον και κάτι).

Η Ευρώπη είναι μοχλευμένη στη ρωσική ενέργεια

Θέλετε να μάθετε γιατί η Ευρώπη την έχει άσχημα;

Το ότι το πραγματικό πυρηνικό του Πούτιν είναι η κάνουλα του φυσικού αερίου, λιγό πολύ το ξέρουμε όλοι. Αλλά πως ακριβώς μας βλάπτει, ξέρουμε; Η Ευρώπη είναι μοχλευμένη στο φυσικό αέριο του Πούτιν. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Πως όλα μας τα κέρδη προέρχονται από πονταρίσματα σε ένα συγκεκριμένο πολλαπλασιαστή – αυτόν της μέχρι πρότινος φθηνής ενέργειας.

Άπαξ και βγει η φθηνή ενέργεια από την εξίσωση, μαντέψτε τι θα συμβεί. Τα πολλαπλάσια κέρδη, μετατρέπονται σε πολλαπλάσιες ζημιές (και ξεκινάνε να σκάνε τράπεζες, εξίσου εκτεθειμένες και μοχλευμένες, ξεκινά κρίση, ξεκινούν χρεοκοπίες).

Μια ολόκληρη οικονομία στο τζόγο. Αυτό είμαστε, αυτό είναι η Ευρώπη. Τυπώνει χαρτάκια Μονόπολης, προσφέρει ουτοπικές συνθήκες δανειοδότησης για τις τράπεζες με μηδενικά επιτόκια (δηλαδή υποτίθεται ασύμφορα) και με αυτά τα λεφτά πληρώνει (ή πλήρωνε μέχρι τώρα) έναν ενεργειακό κλάδο που τροφοδοτούσε όλες τις βαριές βιομηχανίες.

Για παράδειγμα, σχεδόν €2 τρισεκατομμύρια της γερμανικής παραγωγής εξαρτώνται από μόλις €27 δισ. ρωσικής ενέργειας!!!

Τι θα συμβεί όταν η φθηνή και άφθονη ενέργεια που μέχρι πρότινος θεωρούσες δεδομένη βγει από την εξίσωση; Καταρρέει το μαγαζί σου. Γίνεται πλέον μη βιώσιμο. Μετά αρχίζουν οι απολύσεις κλπ κλπ που φυσικά δε σώζουν το μαγαζί, αφού το μαγαζί ήταν πλέον φτιαγμένο για να λειτουργεί με πολύ προσωπικό.

Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες τι κάνουν; Μέσα σε ξεκάθαρη ένδειξη πανικού και παντελούς έλλειψης σχεδίου (διότι αφενός πιάστηκαν με κατεβασμένα τα σώβρακα, κι αφετέρου δεν έχουν επιλογές έτσι όπως τα καναν) μπουκώνουν τις τράπεζες με ακόμη περισσότερο φρεσκοτυπωμένο χρήμα και ποσοτική χαλάρωση, προκειμένου να αντέξουν το σοκ.

Το δυτικό οικονομικό σύστημα αυτή τη στιγμή είναι μια γιγαντιαία πυραμίδα Πόνζι

Και κάπου εκεί εισερχόμαστε σε σπιράλ θανάτου, αφού το περισσότερο τύπωμα τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο πληθωρισμό και ακρίβεια, καθιστώντας πολλά μαγαζάκια μη βιώσιμα και πυροδοτώντας αλυσιδωτή αντίδραση σε μια οικονομία που βασίζονταν σε χάρτινα θεμέλια τόσα χρόνια. Φυσικά αυτό είχε ήδη ξεκινήσει να φαίνεται από πριν την κρίση του 2008, την οποία και κουκούλωσαν όπως όπως, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.

Και φυσικά όλα αυτά σημαίνουν πως ξεκινά σταδιακά και το τέλος του ευρώ. Το 1 προς 1 με το δολάριο (η ισοτιμία αυτή τη στιγμή) θα φαντάζει κάποτε ονειρική, όταν το ευρώ θα προσεγγίζει το μισό της αξίας του δολαρίου.

Για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν θεσμό δε, η αποσύνθεση έχει ήδη ξεκινήσει. Πολλοί αρνούνται να το δεχθούν και θα ζουν σε ψευδαισθήσεις μέχρι και το τέλος, όμως για όλους αυτούς η καλύτερη απάντηση πιστεύω είναι το Brexit. Οι Βρετανοί είναι μία από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, είναι “μανούλες” σε αυτά. Το ότι αποφάσισαν να πηδήξουν εγκαίρως από ένα πλοίο που βυθιζόταν, το αποδεικνύει αυτό…

Όσο για τα θλιβερά επιδόματα κλπ, αποτελούν χαρακτηριστικά συμπτώματα μιας οικονομίας που οδεύει προς κρίση χρέους εν μέσω άκρατου πληθωρισμού.

Στην τελική, αφήστε στην άκρη όσα λέω, απορρίψτε τα, δεν έχει σημασία. Το γεγονός παραμένει: Το να ανοίγεις την τηλεόραση εν έτει 2022 και να ακούς για επιδόματα, προκαλεί θλίψη. Θλίψη για το που φτάσαμε, θλίψη για τα παιδιά.

Το να χειροκροτάς δε, και να χαίρεσαι με το τυράκι που σου πετάνε, είναι κατάντια.

“Rat race”

Ξέρω ότι αυτό το άρθρο θα ενοχλήσει πολλούς. Θα απορριφθεί ίσως από πολλούς ως τρομολαγνικό. Αλλά κι αυτό, όπως και ΟΛΑ όσα αναλύσαμε αυτά τα χρόνια μέσα από αυτήν τη στήλη επιβεβαιώθηκαν με μαθηματική ακρίβεια, έτσι και αυτό. Διότι δεν είναι κάποια πρόβλεψη στην τύχη. Δεν προβλέπω τίποτα, για την ακρίβεια. Απλώς δείχνω με το δάχτυλο μου αυτό που βρίσκεται σε κοινή θέα.

Η διαδικασία της “διόρθωσης” σε αυτό το σάπιο οικονομικό σύστημα, έχει ήδη ξεκινήσει. Η διαδικασία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (με κλειδί το UBI), επίσης. Η αποσύνθεση στη ζώνη του ευρώ, επίσης… Όλα αυτά δεν είναι κάτι “κακό”. Είναι απλώς το αόρατο χέρι της αγοράς, που πραγματοποιεί αυτο-ίαση μέσα από μια δημιουργική καταστροφή. Θα στερηθούμε πολλά αυτήν τη δεκαετία, θα υπάρξουν κι ευκαιρίες φυσικά για τους ξύπνιους μέσα στο χάος, αλλά γενικώς… it is what it is.

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητά μας αυτή τη στιγμή. Φυσικά θα έρθουν κάποτε καλύτερες μέρες, όμως απέχουμε πολλά χρόνια από αυτές. Αυτός είναι ο λόγος που απογοητεύτηκα από τις εξαγγελίες της ΔΕΘ. Ήλπιζα σε κάτι, κι ας ήταν μακρινό άπιαστο όνειρο.

Να ακούσω επιτέλους τις λέξεις “βιομηχανία, αγροτική παραγωγή”. Όχι επιδόματα. Έχουμε τρισεκατομμύρια τόνους λιγνίτη κι αρνούμαστε πεισματικά να πράξουμε το λογικό. Είμαστε ευλογημένοι με μια βάρκα να σωθούμε, κι εμείς τη βουλιάζουμε.

Απορώ, άραγε, με τον λαό. Δεν έμαθε επιτέλους πόσο κακό προκαλούν οι επιδοτήσεις; Πόσο παγίδα είναι; Ναι, μοιάζουν με ανάσα στην αρχή… αλλά μετά σου την κόβουν, και πνίγεσαι.

Έτσι κατάντησε η ελληνική επαρχία πεθαμένη, χωριά με χωράφια άσπαρτα και ανθρώπους στραγγισμένους από όρεξη πια, να πίνουν μετρημένες μπίρες στα καφενεία μέχρι να τελειώσει το επίδομα.

Και τώρα αυτό έφτασε στην πόλη. Επί πανδημίας τα κλείσαμε όλα και ο κόσμος απολάμβανε τα χρήματα από την αναστολή εργασίας, αγόραζαν smartphones και ανυπομονούσαν για το επόμενο λοκντάουν… Συνήθιζαν σε μια άρρωστη κατάσταση, βλέπαν το τυράκι κι όχι την παγίδα πως όλα αυτά τα λεφτά θα τα πλήρωναν μετά εις τριπλούν σε ακρίβεια, και στερήσεις.

Τώρα, χωρίς λοκντάουν, food, energy, fuel pass κι ούτω καθεξής, μέχρι να φτάσουμε στο καθολικό UBI κάποτε.

Αυτός είναι ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε…;

Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”: Ο βασιλιάς Θέοντεν, στην καθοριστική μάχη της εποχής του, αναπολεί τις δόξες της Δύσης, στην οποία πλέον έχει απλωθεί το “σκοτάδι”… “Πως φτάσαμε εδώ;”, αναρωτιέται, λίγο πριν το τέλος του.

Στο φινάλε όμως και το σκοτάδι πρέπει να περάσει. Είναι κομμάτι της ζωής. Αν μη τι άλλο μας κάνει να εκτιμούμε και να ζούμε περισσότερα όλα όσα πολύτιμα θεωρούσαμε δεδομένα…

Σε συνέχεια του πρώτου άρθρου εδώ ==> Γιατί κανείς τους δεν προέβλεψε (και αυτήν) την κρίση; Δε μας λένε την αλήθεια, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε ικανοί να τη διαχειριστούμε…

Περί πληθωρισμού:

Διαβάστε ακόμη: