Αυτός ο νέος πόλεμος ήρθε σαν από μηχανής θεός για την παγκόσμια οικονομία. Φυσικά δεν εννοούμε ότι ήρθε για να την «φτιάξει». Το αντίθετο. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, ήρθε για να την «επανεκκινήσει», καθώς είχε φρακάρει. Η πανδημία ήταν μια «καλή αρχή», όμως η πλοκή κάπου έμπαζε. Από την άλλη ένας «κάτι σαν 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος» αποτελεί τον τέλειο καταλύτη για την προώθηση του μύθου.
Κι αν αυτή η ερμηνεία παραείναι κυνική για τα γούστα σας, καλύτερα να αλλάξετε σελίδα. Η διεθνής σκηνή είναι κυνική, τα γεωπολιτικά, τα χρηματιστήρια, επομένως κυνικοί πρέπει να είμαστε κι εμείς. Δε χωράνε συναισθήματα, στρατόπεδα και ηθικοί φραγμοί εδώ, ειδάλλως θα οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα.
Υπερβολικά «βολικός» θα έλεγε κανείς είναι αυτός ο πόλεμος, για τη Wall Street και τους αρχιτέκτονες της Μεγάλης Επανεκκίνησης (Great Reset) της παγκόσμιας (και ειδικότερα της δυτικής) οικονομίας. Αλλά είμαστε ακατάλληλοι να κρίνουμε το κατά πόσο «κατασκευασμένη» είναι αυτή η νέα διαβολιά. Άλλωστε για τη Μέση Ανατολή μιλάμε, ένα μόνιμο καζάνι που βράζει, και στην τελική κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλοι οι πόλεμοι;
Το ίδιο ίσχυε και στην πανδημία, όταν από την πρώτη μέρα εξετάζαμε το τι θα σήμαινε για την οικονομία και τις ζωές μας αυτή η νέα «πλοκή» (και πέσαμε διάνα), χωρίς να μας ενδιαφέρει τόσο το αν ο ιός ήταν «φτιαχτός» ή όχι. Πιθανόν δε θα το μάθουμε ποτέ, και λίγη σημασία έχει για τους πραγματιστές που αναλύουν με κάποιο ρεαλιστικό σκοπό, τον σκοπό να προβλέψεις και να προφυλαχθείς από άσχημες (ή μη) καταστάσεις, προκειμένου –γιατί όχι– να ευδοκιμήσεις μέσα σε αυτές, αντί να μιζεριάζεις και να τρέχεις σαν ακέφαλο κοτόπουλο, όπως η πανικόβλητη μάζα. Όλα τα υπόλοιπα είναι μπουρδολογίες, συνωμοσιολογίες για εντυπωσιασμό.
Είχαμε τονίσει πόσο δύσκολες εποχές έρχονται, πόσο παροδικός δε θα είναι ο πληθωρισμός, πόσο δραματικά θα άλλαζε ο κόσμος και ό,τι θεωρούσαμε ως «κανονικότητα» πριν το 2020. Δεν έχει νόημα να πανικοβάλλεται κανείς. Κάθε εποχή έχει τις ομορφιές και τις δυσκολίες της, αλλοίμονο αν όλα ήταν εύκολα για πάντα. Προσαρμοζόμαστε, με κριτική σκέψη και ρεαλισμό.
Κυρίως είχαμε τονίσει το πώς η κρίση του 2008 ποτέ δεν ξεπεράστηκε πραγματικά, παρά μόνο «κρύφτηκε κάτω από το χαλί» με περίτεχνα (και επικίνδυνα) εργαλεία νομισματικής πολιτικής. Μια γιγαντιαία φούσκα που θα έσκαγε, και όταν θα έσκαγε, καμία κυβέρνηση δε θα ήθελε να είναι εκεί για να πάρει το φταίξιμο, και κανένας θεός δε θα συγκρατούσε την συσσωρευμένη οργή των λαών που ενώ υπέφεραν τόσα, θα καλούνταν να πληρώσουν με ακόμη περισσότερο αίμα, και μάλιστα για εγκλήματα που έκαναν κυρίως κεντρικοί τραπεζίτες (και φυσικά τα πρόσωπα πίσω από αυτούς).
Μιλάμε για φτώχεια και στερήσεις που η γενιά μας δε γνώρισε ποτέ. Μιλάμε για ανεξέλεγκτο στασιμοπληθωρισμό χωρίς τέλος. Μιλάμε για ανυπολόγιστες και αδικαιολόγητες καταστροφές περιουσιών (που θα άλλαζαν χέρια από τους πολλούς, στους λίγους – αυτό ακριβώς που παρατηρούμε τώρα καθώς ισχυροί και funds αγοράζουν κυριολεκτικά ό,τι κινείται και δεν κινείται στη χώρα μας, και όχι μόνο). Και θα μιλούσαμε για εκτός ελέγχου αιματηρές εξεγέρσεις και απρόβλεπτους τριγμούς στις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες, σε όλη τη Δύση.
Όλα αυτά θα συνέβαιναν, διότι η πραγματικά μεγάλη οικονομική κρίση της γενιάς μας, η συνέχεια της κρίσης του 2008 (που ποτέ δεν ξεπεράστηκε πραγματικά) θα έσκαγε στα μούτρα μας, κάπου μέσα σε αυτήν τη δεκαετία. Και το ήξεραν «εκείνοι» (που στην τελική την προκάλεσαν), και το ξέραν και κάποιοι από εμάς, όσοι είχαν τα μάτια τους ανοιχτά.
Οπότε τι έκαναν; Μια ελεγχόμενη κατεδάφιση. Μια δημιουργική καταστροφή. Πυροδότησαν μόνοι τους τη «βόμβα», σε ένα υποτίθεται «ασφαλές» περιβάλλον, με τις υποτίθεται μίνιμουμ απώλειες. Μίνιμουμ για «εκείνους» προφανώς. Και, το σημαντικότερο, με τη δική μας συναίνεση, χωρίς να χυθεί δηλαδή σταγόνα αίματος, χωρίς να τους κατηγορήσει κανείς για το χάος που θα ακολουθούσε – ίσα ίσα, να τους επαινούν κιόλας για το πώς διαχειρίστηκαν την κρίση.
Προκειμένου να το καταφέρουν αυτό, χρειάζονταν έναν παγκόσμιο καταλύτη, έναν «αόρατο εχθρό», μια «θεομηνία» για την οποία «κανείς δε φταίει», για την οποία όλοι μαζί θα έπρεπε να βάλουμε τα κεφάλια κάτω, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, και να ξεχάσουμε μωρέ ποιος έφταιγε για όλο αυτό. Η πανδημία λοιπόν, δε ξέρω αν «έτυχε», πάντως πέτυχε σίγουρα.
Όμως για πόσες αμαρτίες να πάρει το φταίξιμο μια γρίπη…; Και έχει και σύντομη ημερομηνία λήξης, αφού από την πρώτη μέρα ξεκινά να εξασθενεί στα πάνσοφα σώματα που μας έχτισε η Φύση. Ενώ ένας Παγκόσμιος Πόλεμος… ή κάτι που να του μοιάζει τέλος πάντων… τώρα μάλιστα, ε;
Κάτι σαν… Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Διότι μη μας πείτε πως δε μοιάζει με Γ΄ ΠΠ (ή με προοίμιό του) αυτό που βλέπουμε τώρα; Στη μία γωνιά η Ουκρανία-Ρωσία, η καρδιά και σύνορο της Ευρασίας, και στην άλλη η Μέση Ανατολή. Το μόνο που μένει είναι ένα ξέσπασμα στην Ευρώπη για να κλείσει το «τριγωνάκι», με τη Μεσόγειο στη μέση (όχι τυχαία η πιο ποθητή γεωστρατηγική θέση στον πλανήτη). Για να μην αναφερθούμε καν στη μόνιμη ένταση Ινδίας-Κίνας.
Άλλωστε μην περίμενε αν και όταν συμβεί ο Γ΄ ΠΠ να μοιάζει με τους προηγούμενους, «αντρικούς» πολέμους. Μην κοροϊδευόμαστε, δεν υπάρχουν άντρες σήμερα. Διότι δεν υπάρχουν ούτε γυναίκες, και ο νοών νοείτω. Ο παλιός κόσμος που γνωρίζαμε, και μάθαμε μέσα από ιστορίες και ηρωικά κατορθώματα, έχει πεθάνει.
Διότι η παγκοσμιοποίηση σκότωσε τις παραδόσεις, και τις αξίες που καλώς ή κακώς κρατούσαν ζωντανή τη φλόγα του ηρωισμού και του να ριχτεί κανείς στη μάχη, ασχέτως αν αυτή τη μάχη την πυροδότησαν οι ίδιες πάλι σκοτεινές δυνάμεις που κινούν τα νήματα. Το θέμα είναι πως «τότε» δεν το ήξεραν αυτό. Ο κόσμος ήταν αλλιώς.
Ποιος θα πολεμήσει τώρα, σε περίπτωση που ηχήσουν σειρήνες, από τους άντρες και γυναίκες της Δύσης; Κανένας σχεδόν. Θα την κάνουν για όπου βρουν. Όλοι στα smartphone είμαστε. Και δε μας αδικώ. Δε φταίει η γενιά μας. Είναι απλά ο κύκλος της ακμής-παρακμής ενός πολιτισμού. Ίσως στην τελική είναι ένα σκληρό χαστούκι, ένα στάδιο που θα πρέπει να περάσουμε, αλλιώς θα αφανιστούμε.
Όπως και να ’χει, μην ανησυχείτε, αυτοί που πυροδοτούν τους πολέμους δεν περιμένουν από τα αδύναμα ανθρωπάκια της Δύσης να πολεμήσουν, αν χρειαστεί. Αν βασίζονταν σε εμάς, δε θα διανοούνταν να πατήσουν το κουμπί. Ο όποιος Γ΄ ΠΠ συμβεί ή δε συμβεί κάποτε, αμφιβάλλω πως θα είναι τόσο αιματηρός όσο οι προπάτορές του.
Οι απώλειες θα είναι οικονομικές, και το αίμα που θα χύσουμε θα είναι με τη μορφή σκληρών στερήσεων και πείνας, θα είναι το αίμα των αγέννητων παιδιών μας που ποτέ δε τους δοθεί η ευκαιρία να ζήσουν, διότι σχεδόν κανένα ζευγάρι δε θα τολμά να φέρει στον κόσμο ένα παιδί σε τέτοιες συνθήκες. Εδώ δεν το κάνουν τώρα!
Επικαλούμαστε τις οικονομικές δυσκολίες και τα υψηλά νοίκια (που φυσικά ισχύουν), αλλά αν ο κόσμος είχε ιδέα για το πόσο πραγματικά πιο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα, θα έβαζαν όλοι μπρος για παιδί τώρα που μπορούν… Και φυσικά υπάρχει και ολοένα αυξανόμενη μερίδα κόσμου που αρνείται να δώσει ζωή, διότι «ο πλανήτης δε χωράει άλλους» και άλλες τέτοιες παρανοϊκές προπαγάνδες της woke κουλτούρας που δηλητηρίασε τα μυαλά ολόκληρων γενεών της Δύσης.
Δυστυχώς η Ευρώπη αργοσβήνει, πληθυσμιακά, κι αυτός είναι ο πραγματικός «πόλεμος» που βιώνει, πολύ πιο υπαρκτός και χειρότερος από ένα Ολοκαύτωμα ή μια αιματηρή απόβαση στη Νορμανδία.
Γιαυτό, λοιπόν, μην «ανησυχείτε». Δεν περιμένουν από εσάς να πιάσετε όπλο στα τρεμάμενα χέρια σας. Δε χρειάζεται να το κάνετε. Οι πόλεμοι τώρα πολεμώνται τεχνολογικά, μέσα από τα μίντια, και από τους πάντα πρόθυμους μισθοφόρους που καλύπτουν τα αληθινά πεδία μάχης, παρέα με τους όποιους εθελοντές και σκληροπυρηνικούς στρατιωτικούς.
Όλοι οι υπόλοιποι καλούμαστε να συνεχίσουμε ό,τι κάνουμε, δηλαδή «πόλεμο» μέσα από ανούσια διαδικτυακά ποστ στη ζεστασιά του σπιτιού μας (για όσο ακόμη θα ‘ναι ζεστό), και όταν θα ’ρθει η ώρα του λογαριασμού του πολέμου, να τον πληρώσουμε φυσικά. Αυτό είναι όλο.
Όταν ο μέσος πολίτης αρχίσει να αντιλαμβάνεται αυτό, θα συνειδητοποιήσει πως η τωρινή φάση τελικά μοιάζει με «κάτι σαν Γ΄ ΠΠ». Εξάλλου αυτό είναι το μόνο που χρειάζονται «εκείνοι». Σημασία στην εποχή μας έχει το «φαίνεσθαι», όχι το «είναι». Σημασία έχει τι δείχνει το Τικ Τοκ και το Twitter (νυν «Χ»). Αρκεί να γράφει καλά στο φακό η πανδημία ή ο πόλεμος. Αν συμβαίνει αυτό, τότε αποστολή εξετελέσθη.
Οι κεντρικές τράπεζες θα έχουν τη δικαιολογία που χρειάζονται για να συνεχίσουν την εγκληματική νομισματική πολιτική τους, και τα χρηματιστήρια θα έχουν τον καταλύτη τους. Κι εσείς θα γκρινιάζετε για την κατάντια σας στις κυβερνήσεις (που εσείς ψηφίζετε), οι οποίες αναλαμβάνουν το ρόλο του μπροστάρη, τις δημόσιες σχέσεις στην όλη επικοινωνία της πλοκής «πόλεμος-κρίση». Και η ζωή συνεχίζεται.
Ο πόλεμος θα τελειώσει τη δουλειά που άρχισε η πανδημία: Ένα παγκόσμιας κλίμακας οικονομικό reset
Για όποιον διάβασε μέχρι εδώ, έχοντας καταφέρει να συγκρατήσει τα νεύρα του για την «προκλητική κυνικότητα» των όσων γράφονται, και ειδικότερα για τους παλαιούς της στήλης, ίσως να μάντεψε περί τίνος πρόκειται το κείμενο. Δεν είναι μία ακόμη γεωπολιτική ανάλυση από τις μύριες που εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια να σας εξηγήσουν γιατί οι από δω πείραξαν τους από ’κεί.
Ειλικρινά, δεκάρα δε δίνω και για τους από ’δώ και τους από ’κεί, κι αυτή είναι πραγματικά η πιο κυνική (και η μόνη ίσως) τοποθέτηση σε αυτό το κείμενο. Δεν είμαι μέρος της κουλτούρας τους, δε βιώνω (ακόμα) τα όσα ζουν, και είμαι ο πλέον ακατάλληλος να μιλώ, όπως εξίσου ακατάλληλους θεωρώ τους περισσότερους που το κάνουν. Μακάρι να μπορούσα.
Είμαι εδώ απλώς για να πω το αυτονόητο, ή μάλλον αυτό που θεωρώ εγώ αυτονόητο: Ο πόλεμος αυτός, είτε έτυχε είτε πέτυχε, είναι η τέλεια δικαιολογία για ένα κολοσσιαίας κλίμακας βίαιο οικονομικό reset. Είναι εδώ για να «τελειώσει τη δουλειά» που άρχισε η πανδημία. Το κλειδί; Ο πληθωρισμός.
Ο πληθωρισμός για τον οποίο όλοι οι αναγνώστες γνωρίζετε πως είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου από πριν το 2020 να τονίζω πως θα είναι η πραγματική κρίση της γενιάς μας, το κλειδί για τη μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου στη σύγχρονη ιστορία, ο λόγος που θα αλλάξουν οι ζωές μας για πάντα. Και δεν αναφέρομαι στις στερήσεις αυτές καθ’ αυτές, αυτό το βλέπουν και βιώνουν όλοι πλέον. Αλλά στο πώς θα λειτουργούν τα πράγματα, το τι (δε) θα τρώμε και οδηγούμε μέχρι το πώς θα μιλάμε και σκεφτόμαστε. Πράγματα που έχουμε χιλοαναλύσει στα πλαίσια της «ας πούμε» κινεζοποίησης της Δύσης.
Και όλα χωρίς να «χυθεί αίμα», χωρίς αντίδραση από τον κόσμο, αντιθέτως, με τη συναίνεσή του. Άλλωστε αν σας έλεγαν «διαλέχτε, αληθινό Γ΄ ΠΠ ή ελεγχόμενη κρίση, προτιμάτε να πεινάσετε, ή να σας δώσουμε ένα τουφέκι να σας στείλουμε στην πρώτη γραμμή», τι θα επιλέγατε; Τι θα επέλεγε η συντριπτική πλειοψηφία της σύγχρονης σκοπίμως ευνουχισμένης κοινωνίας; Είναι απλά τα πράγματα…
Με πρόσχημα τον πόλεμο και τις προφανείς διαταραχές στην παγκόσμια παραγωγή και εφοδιαστική αλυσίδα, οι κυβερνώντες θα σας πουν πάλι «κοιτάξτε, δε φταίμε, είναι εξωτερικές επιδράσεις, η ακρίβεια θα συνεχιστεί». Ήδη η ΕΚΤ και όλοι οι οικονομικοί οργανισμοί της Δύσης μας προετοιμάζουν ψυχολογικά, αναθεωρούν τις προβλέψεις τους και «παραδέχονται» πως ο δήθεν παροδικός πληθωρισμός που θα τελείωνε μόλις ξεφράκαρε το Σουέζ, τελικά όχι μόνο θα κρατήσει χρόνια, αλλά θα είναι η νέα μας κανονικότητα.
Μια κατάσταση όπου το χρήμα διαρκώς χάνει την αξία του με γοργό ρυθμό, η αποταμίευση καθίσταται αδύνατη, και τα πάντα θα είναι δανεικά και αναλώσιμα.
Μόνο η γη θα έχει αξία. Και ω, τι έκπληξη! Κοίτα να δεις που τώρα βγάζει νόημα, γιαυτό αγόραζαν ακίνητα σαν τρελοί Εβραίοι, Κινέζοι κ.λ.π. σε κάθε σπιθαμή γης, στην Ελλάδα και οπουδήποτε. Τσίγκινη αποθήκη στη μέση του πουθενά; Την αγόραζαν, χωρίς πολλά πολλά. Κάτι παραπάνω θα ’ξεραν φαίνεται…
Το τύπωμα θα συνεχιστεί… το ίδιο κι ο πληθωρισμός
Ο πληθωρισμός στην όλη αυτή μεταφορά πλούτου αποτελεί το κλειδί. Και αντίστοιχα, το κλειδί για τον πληθωρισμό αποτελεί ένας ισχυρός καταλύτης, ένας αόρατος ή μη εχθρός, μια πανδημία, μια κλιματική κρίση, ένας πόλεμος, έτσι ώστε να δικαιολογείται η κατάρρευση της οικονομίας – μια κατάρρευση που στην πραγματικότητα είχε ζυμωθεί χρόνια, δεκαετίες πριν, και σερβίρεται τώρα.
Και το κυριότερο, μια κατάσταση που δίνει στις κεντρικές τράπεζες το άλλοθι να εφαρμόζουν την κατάλληλη –για εκείνους και τη WallStreet– νομισματική πολιτική, αλλά τη χειρότερη δυνατή για τη λεγόμενη Main Street, το κάτω στρώμα της οικονομίας, δηλαδή εμάς.
Αυτός είναι κι ο λόγος που ενώ ξεσπά πόλεμος, τα χρηματιστήρια μια χαρά ανεβαίνουν. Αφενός διότι πόλεμος πατήρ πάντων, ειδικά για την Αμερική που ζει από αυτό (και τελευταία παρήκμασε ακριβώς λόγω ανεπάρκειας πολέμου), αφετέρου διότι πόλεμος σημαίνει αφορμή για χαλαρή νομισματική πολιτική, ήτοι χαμηλά επιτόκια και QE, δηλαδή ακόμα περισσότερο τύπωμα χρήματος (που σημαίνει πληθωρισμός για εμάς). Καταλαβαίνετε εύκολα λοιπόν, πως με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Και η Wall Street κερδίζει, και προωθείται ο μύθος για την ριζική επανεκκίνηση της οικονομίας και του τρόπου ζωής μας, προς όφελος των λίγων. Και καλά κάνουν στην τελική, πάντα η ίδια ιστορία στον πλανήτη. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις; Κάθεσαι και γκρινιάζεις, ή βρίσκεις τον τρόπο να προσαρμοστείς στις αλλαγές; Ουκ ολίγες φορές σε αυτήν τη στήλη είχαμε περιγράψει αυτό που θα ερχόταν, και τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να προστατευθεί κανείς. Τώρα είναι λιγάκι αργά. Τώρα ας σώσει ο καθένας οτιδήποτε αν σώζεται.
Συνοψίζοντας, “the market doesn’t care about the economy”. Η Fed έχει την αφορμή της για χαμηλά επιτόκια, το τύπωμα θα συνεχιστεί όπως κι ο πληθωρισμός, κι αυτά είναι κακά νέα για εμάς, αλλά καλά για τη Wall Street, έστω βραχυπρόθεσμα. Και λέω βραχυπρόθεσμα, διότι στην πραγματικότητα, όλοι γνωρίζουν πως η οικονομία είναι μια γιγαντιαία φούσκα την οποία οι ίδιοι άλλωστε θέλουν να σκάσουν προκειμένου από τα συντρίμμια να χτιστεί ένας νέος κόσμος, «καθ’ ομοίωσή τους» (η δημιουργική καταστροφή).
Οι μέρες της bull market είναι μετρημένες. Ωστόσο λίγο πριν το τέλος, η Wall Street επιχειρεί το μεγαλύτερο Short Squeeze που έγινε ποτέ, ακριβώς διότι μια θεαματική φούσκα, θεαματικά σκάει. Με άλλα λόγια ο S&P εξακολουθεί να είναι στα ιστορικά υψηλά του, για να πετάξει έξω τους λογικούς «bears» που, όπως λίγο πριν την κρίση του 2008, έβλεπαν τι ερχόταν και πόνταραν σε αυτό, όμως το σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο, που φρόντισε ακόμη και εν μέσω εμφανούς κατάρρευσης, να παρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα «υγείας», έστω και για λίγο, για όσο χρειαστεί προκειμένου αφενός να εξουδετερωθούν οι σωστοί παίχτες, και αφετέρου να προλάβουν να πιάσουν τις σωσίβιες λέμβους οι γνωστοί άγνωστοι ελίτ της Wall Street.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Παρά την εμφανή εικόνα κατάρρευσης γύρω μας, της αφόρητης ακρίβειας που καθιστά μη βιώσιμα τα νοικοκυριά, του πολέμου και της κατάρρευσης των αξιών, τα χρηματιστήρια παρ’ όλα αυτά φαίνονται «πράσινα»! Γιατί; Διότι λίγο πριν το τέλος, το σύστημα ενεργοποιεί τις δικλίδες του, οι οποίες φυσικά θα σώσουν λίγους επίλεκτους.
Επομένως, προς το παρόν, η αφορμή του πολέμου θα δικαιολογεί ευνοϊκή για τη Wall Street νομισματική πολιτική χαμηλών επιτοκίων. Ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να τρέφεται. Και όταν «εκείνοι» θα είναι έτοιμοι, αφού θα έχουν πιάσει τα σημεία εξόδου, θα πατήσουν το κουμπί και θα ξεκινήσει και επίσημα η κατάρρευση. Μια θεαματική κατάρρευση (που ήδη βιώνουμε) του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε, μέσα από την οποία θα γεννηθεί ένας νέος. Και ο νέος δεν είναι πάντα ωραίος…
