Κυριακή, κοντή γιορτή, λοιπόν, σχεδόν έφτασε…
Η αβεβαιότητα, η ρευστότητα και προβλέψεις, το βράδυ της Κυριακής θα δώσουν τη θέση τους στο αποτέλεσμα, το οποίο θα κρίνει αν θα έχουμε κυβέρνηση από την πρώτη εκλογική μάχη ή όχι.
Από τα μέχρι στιγμής παραδεκτά από όλους είναι ότι κανένα κόμμα δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο αριθμό εδρών, οπότε από μόνο του δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Συνεπώς, εκεί θα δοκιμαστούν οι προεκλογικές αναφορές όλων περί συνεργασιών ή όχι, με ποιους και υπό ποιες προϋποθέσεις.
Βέβαια, η κουλτούρα των συνεργασιών μεταξύ κομμάτων, δυστυχώς στη χώρα μας είναι ακόμα ανώριμη και οι περισσότεροι την αντιλαμβάνονται σαν… καταναγκαστικά έργα και όχι σαν μία διαδικασία που οι κυβερνητικοί εταίροι λειτουργούν προστατευτικά ο ένας για τον άλλο και εξ αυτού του λόγου το παραγόμενο έργο τους έχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας και οπωσδήποτε μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή, σαφώς πολύ μεγαλύτερη μιας μονοκομματικής κυβέρνησης.
Δεν είναι αφορισμός η συνεργασία των κομμάτων και σε κυβερνητικό επίπεδο, ευλογία θα μπορούσε να είναι για τη χώρα, τους θεσμούς και την κοινωνία.
Ευχή, να μπορέσει σταδιακά αυτή η ιδιοκτησιακή αντίληψη μονοκομματικής εξουσίας να δώσει τη θέση της σε ευρύτερες συναινέσεις, εμπεδώνοντας έτσι συν τω χρόνω ένα άλλο του σημερινού κλίματος στον πολιτικό στίβο της χώρας μας.
Στο σημείο, όμως, φίλες και φίλοι που θέλω να σταθώ περισσότερο, σε σχέση με τις επικείμενες εκλογές και τα προγράμματα των κομμάτων, είναι αυτό των θέσεων ενός εκάστου, όσον αφορά το αναπτυξιακό τους όραμα.
Χωρίς να θέλω να μηδενίσω τις όποιες προσπάθειες των επιτελείων που συνέταξαν αυτά τα προεκλογικής φύσης και χρήσης προγράμματα, από την ανάγνωσή τους, δυστυχώς δεν προκύπτουν όσα έχει ανάγκη, όχι να ακούσει (που δεν ακούει, συνήθως…) ο ψηφοφόρος, αλλά όσα χρειάζεται να έχει ως πραγματικό μπούσουλα το κάθε κόμμα, ο κάθε αρχηγός του, το κάθε επιτελείο των πρωτοκλασάτων στελεχών του, ώστε να υπάρξει μία καλύτερη ημέρα για τον ψηφοφόρο, τον πολίτη, τον υπάλληλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον νέο, τον φοιτητή, τον εκπαιδευτικό, τον επιστήμονα, τον συνταξιούχο, τον επαγγελματία, τον επιχειρηματία.
Μία καλύτερη ημέρα για τη χώρα, με απλά λόγια.
Θαύματα βεβαίως δεν μπορούν και δεν γίνονται, αλλά θα περίμενε κάθε νοήμων παρατηρητής να μην υπάρχουν στα προγράμματα των κομμάτων αποσπασματικές αναφορές για το αναπτυξιακό όραμά τους και κυρίως να μην υπάρχουν θολές και γενικόλογες ή έντεχνα ωραιοποιημένες αναφορές γύρω από τους στόχους της χώρας και σε ποιο μοντέλο θέλει να στηριχθεί η όποια ανάπτυξή της.
Θα χρειαζόταν τεράστιος χώρος να σας αναφέρω έστω ορισμένα χτυπητά παραδείγματα – θα αρκεστώ σε ένα πολύ απλό, ώστε να γίνει άμεσα αντιληπτό ότι το αναπτυξιακό όραμα των κομμάτων μας είναι τουλάχιστον ελλιπές.
Την ιστορία με την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, για την κατάρρευση και απαξίωση της οποίας έχουν ευθύνη όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν, λίγο πολύ τη γνωρίζετε φαντάζομαι.
Δεν βρήκα πουθενά την παραμικρή αναφορά. Αν παρ΄ ελπίδα μου διέφυγε κάποια, οποιουδήποτε κόμματος, παρακαλώ να μου το πείτε. Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι η χώρα θα συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια να εισάγει ζάχαρη και να μην καλλιεργούν ζαχαρότευτλα οι αγρότες της Βόρειας κυρίως Ελλάδας, τη στιγμή μάλιστα που η τιμή της ζάχαρης έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 12 ετών.
Τέλος, το έχω αναφέρει από αυτή εδώ τη στήλη αρκετές φορές. Υπάρχουν χιλιάδες ακαλλιέργητες εκτάσεις σε όλη τη χώρα, δημόσιες, της Εκκλησίας, ιδιωτών εγκαταλελειμμένες για δεκαετίες. Αχαρτογράφητες, στο σύνολό τους.
Θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύτιμο κρίκο της συνολικής παραγωγής της χώρας, δίνοντας ταυτόχρονα εξίσου πολύτιμες λύσεις σε ανέργους και ακτήμονες, είτε των μεγαλουπόλεων είτε των επαρχιακών πόλεων και κωμοπόλεων, τροφοδοτώντας και ενισχύοντας και τη διατροφική και και την κοινωνική αλυσίδα.
Αλλά, βλέπετε, τα στελέχη των κομμάτων πάσχουν από την έλλειψη παρόμοιων παραστάσεων, ζώντας στη γυάλα ενός υδροκέφαλου κέντρου, αγνοώντας την κατάσταση που επικρατεί στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Άλλωστε, ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, δυστυχώς, δεν ζητά και δεν έχει καταγραφή της κατάστασης ανά νομό ή έστω περιφέρεια και στην κατάρτιση των προγραμμάτων τους ποτέ δεν μετέχουν στελέχη τους από την επαρχία – καλά να είναι οι πολιτευτές ή οι βουλευτές.
Αυτά, γιατί υπάρχουν δεκάδες άλλα πράγματα που θα μπορούσαν να συζητηθούν προεκλογικά, αλλά, ως συνήθως θάβονται προ της επιδίωξης “για την πρωτιά” και μόνο και “την επομένη της νίκης”, ψάχνονται για το από που να αρχίσουν και που να δώσουν προτεραιότητα, αρκούμενοι όπως πάντα “στα συνήθη”…
Για την αύξηση του ΑΕΠ χρειάζονται επενδύσεις -διαφορετικά, απλώς θα αυξάνονται οι τιμές. Για να γίνουν επενδύσεις δεν αρκούν ευχολόγια.
Χρειάζονται ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και όχι μόνο στα λόγια ως ένα εύηχο επιχείρημα για ευκολόπιστους και φυσικά ένα νέο οικονομικό μοντέλο, το οποίο δυστυχώς απουσιάζει από τα προεκλογικά προγράμματα.
Καλές οι εξαγορές επιχειρήσεων αρκεί να συνεχίσουν να παράγουν, τα ακίνητα δεν μπορεί να αποτελούν παραγωγική επένδυση, αλλά επένδυση κεφαλαίου που φέρνει γρήγορα κέρδη μεν, αλλά σε ξένους και καμία νέα θέση εργασίας, πλην ελαχίστων μεγάλων πρόζτεκτ (π.χ. Ελληνικό). Βλέπετε πουθενά ίδρυση νέων βιομηχανιών είτε έντασης εργασίας είτε έντασης κεφαλαίου;
Με ξενοδοχεία και καφέ, δεν κάνεις ανάπτυξη. Το αναπτυξιακό έλλειμμα είναι προφανές.
