Το ότι αυτό που αποκαλούμε “Δύση” βρίσκεται σε ξεκάθαρη οικονομική, πληθυσμιακή (κυρίως!) και πολιτισμική αποσύνθεση, πλέον το παρατηρεί ο οποιοσδήποτε.
Ωστόσο η Σύνοδος των G20 τον Σεπτέμβριο έριξε το τελειωτικό χαστούκι σε μια παρακμάζουσα καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, η οποία όχι απλώς χάνει με εκθετικό βαθμό τη μερίδα του λέοντος που απολάμβανε επί αιώνες, αλλά πλέον αρχίζει πραγματικά να πασχίζει για ένα βιώσιμο μερίδιο αγοράς στην παγκόσμια πίτα.
Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ άσχημα, για όλους μας, όλους τους πολίτες του αυτοαποκαλούμενου “ελεύθερου κόσμου”, του οποίου, αντικειμενικά, μόνο οι ελευθερίες τού έχουν απομείνει για να κομπάζει, καθώς ειδικά η Γηραία Ήπειρος υποφέρει από τρομακτική υπογεννητικότητα και μια ολοένα λιγότερο βιώσιμη καθημερινότητα.
Υπ’ όψιν, μια Σύνοδος των G20 όπου παραδοσιακά έκαναν “κουμάντο” οι υποτίθεται επίλεκτες G7 (ΗΠΑ, Καναδάς, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία), με το γνωστό υπεροπτικό ύφος ανωτερότητας.
Αλλά όχι πια. Πλέον εκείνοι οι “βάρβαροι”, οι παρακατιανοί με τις “απάνθρωπες αντιλήψεις” (μιλάνε για ανθρωπιά οι φονιάδες λαών) γελάνε μαζί μας, δε μας δίνουν καν σημασία καθώς παραληρούμε σαν κακομαθημένοι έφηβοι για ψευτοδικαιωματισμούς, την ώρα που το ίδιο μας το σπίτι καίγεται.
Σχεδόν μας λυπούνται, θα έλεγα, αυτό τουλάχιστον φαίνεται από τη ρητορική αλλά και τη γενικότερη “γενναιόδωρη” συμπεριφορά εκείνων των βάρβαρων απέναντί μας.
Μια συμπεριφορά που η Δύση ποτέ δεν έδειξε σε εκείνους, παρότι χτίστηκε στις πλάτες τους. Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε λυπάται ο “εχθρός” σου (οι ηγέτες μας τους βλέπουν έτσι, δεν είναι δικός μου ο χαρακτηρισμός).
Όταν από κουμανταδόρος παραγωγός έχεις γίνει εξαρτημένος καταναλωτής, όταν έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου, είσαι ένας πολιτισμός καταδικασμένος, να χαθεί, να αφομοιωθεί.
Αυτή είναι η εικόνα της Δύσης σήμερα, δυστυχώς, κι αν δεν αλλάξουμε ρότα θα έχουμε την ίδια τύχη που είχε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που έχει κάθε αυτοκρατορία όταν ξεχνά τις βασικές αξίες της και επιδίδεται σε αυτοκαταστροφικές ατζέντες που μοναδικό σκοπό έχουν να θρέψουν κάποιες απάτριδες ελίτ που ανάθεμα κι αν πιστεύουν στον πολιτισμό που τους ανέθρεψε, ανάθεμα κι αν πιστεύουν στο οτιδήποτε…
Είμαστε μια κουτσουλιά στον παγκόσμιο χάρτη, κι όμως ακόμη συμπεριφερόμαστε σαν να είναι το τσιφλίκι μας.
Η “μη Δύση” μάς επισκιάζει όχι μόνο πληθυσμιακά αλλά και οικονομικά πλέον (μόνο Ινδία και Κίνα αρκούν), και δεν υπολογίζω καν το πόσο πλασματικό είναι το αμερικανικό ΑΕΠ, ένα λογιστικά φουσκωμένο πληθωριστικό ψέμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στα σιτηρά, στα μέταλλα, στα εργατικά χέρια, στις βασικές δηλαδή αξίες που χτίζουν μια αυτοκρατορία, η Δύση ωχριά.
Κι αν κάποτε δε χρειαζόταν καν να κατέχει “οργανικά” αυτά τα κεφάλαια, διότι τα αποσπούσε με τη βία (χάρη στην πολεμική υπεροχή της), πλέον υστερεί και σε αυτόν τον τομέα, κι αυτό είναι τελικώς που γέρνει τη ζυγαριά υπέρ των BRICS.
Γιαυτό άλλαξε η συμπεριφορά τους στη Σύνοδο των G20. Έχουν άλλον αέρα πλέον, κρατάνε κι αυτοί μαχαίρι (και πεπόνι), και τα νταηλίκια των Δυτικών δεν περνάνε πια τόσο εύκολα. Ίσος προς ίσο, αλλά σύντομα εκείνοι θα είναι… πιο ίσοι από εμάς.
Οι “ηγέτες μας” το ξέρουν, αλλά τι κάνουν; Τίποτα, ουσιαστικά. Διότι η αλήθεια είναι πως τίποτα δεν μπορούν να κάνουν πλέον. Αυτό το καράβι έχει σαλπάρει προ πολλού, δεκαετίες πριν έγιναν ανεπανόρθωτα λάθη που δυστυχώς θα πληρώσουμε.
Οι ηγέτες μας απλά ροκανίζουν τον χρόνο αυτή τη στιγμή, ενώ οι ίδιοι χτίζουν τις σωσίβιες λέμβους που θα εξασφαλίσουν τη δική τους επιβίωση στα πέτρινα χρόνια που έρχονται για τη Δύση. Οι υπόλοιποι ας κόψουν τον λαιμό τους (κι έτσι είναι το σωστό, εδώ που τα λέμε).
Στην G20, λοιπόν, ίσα που αναφέρθηκε ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας.
Οι BRICS δεν “τσίμπησαν”, έχουν σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν, απ’ ότι φαίνεται.
Η Σύνοδος δεν εξέπεσε στην αναμενόμενη άθλια αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας, με τα κράτη της G7, τα οποία ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου Jake Sullivan αποκάλεσε «διευθύνουσα επιτροπή του ελεύθερου κόσμου», να απαιτούν τη ρητή καταδίκη της Ρωσίας για την Ουκρανία, έναντι των υπολοίπων – όπως συνέβη πέρυσι στο Μπαλί
Ωστόσο, η G7 απροσδόκητα «παραδόθηκε» σε μια ανερχόμενη παγκόσμια «Μη Δύση» – αυτή που επέμεινε με συνοχή στη συλλογική της στάση.
Κάπως έτσι γίναμε μάρτυρες της νέας τάξης πραγμάτων στη Σύνοδο Κορυφής των BRICS τον Αύγουστο.
Οι μη δυτικές χώρες δεν θα παρασυρθούν ή εξαναγκαστούν να υποστηρίξουν τη «γραμμή» της G7 στη Ρωσία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μόλις και μετά βίας αναφέρθηκε στην τελική –συμφωνηθείσα– δήλωση.
Η εξαγωγή σιτηρών (ρωσικών και ουκρανικών) αντιμετωπίστηκε κατά τρόπον ίσο. Ήταν ένα αριστούργημα της ινδικής διπλωματίας.
Η G7 προφανώς αποφάσισε ότι το «παιχνίδι» της Ουκρανίας δεν άξιζε. Έτσι, δόθηκε προτεραιότητα στην επίτευξη συναίνεσης, αντί στο να συντριβεί η G20 (με μια αδιέξοδη δήλωση).
Αλλά για λόγους σαφήνειας να πούμε πως δεν ήταν η υποβάθμιση της Ουκρανίας που σηματοδοτεί την «κοινή απορροή». Η στροφή στο ζήτημα της Ουκρανίας, που τώρα έχει παγιωθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αλλαγής πολιτικής των ΗΠΑ, ήταν πολύ σημαντική αλλά όχι πρωταρχική.
Είχε προηγηθεί η συλλογική Μη Δύση, που μπόρεσε να συσπειρωθεί γύρω από το επείγον αίτημα για ριζική μεταρρύθμιση του παγκόσμιου συστήματος. Είναι πλέον σαφές πως τα κράτη θέλουν αλλαγή στην παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική, αμφισβητούν τις δομές, δηλαδή τα συστήματα ψηφοφορίας που βρίσκονται πίσω από θεσμικές δομές όπως ο ΠΟΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, και κυρίως αντιτίθενται στην οπλοποιημένη ηγεμονία του δολαρίου. Απαιτούν μια θέση στα τραπέζια των αποφάσεων.
Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο. Οι σπόροι είχαν φυτευτεί στην περίφημη Διακήρυξη Μπαντούνγκ (1955), το ψήφισμα της οποίας έθεσε τα θεμέλια για το κίνημα των αδεσμεύτων.
Τότε αυτά τα κράτη δεν είχαν την επιρροή να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους. Σήμερα είναι διαφορετικά: με επικεφαλής την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και τη Βραζιλία, οι χώρες μέλη των BRICS έχουν την οικονομική βαρύτητα να αμφισβητήσουν την «Παλαιά Τάξη Πραγμάτων» και να επιμείνουν στο ότι, εάν πρόκειται να υπάρξουν «Κανόνες», πρέπει να υπάρξει συναίνεση. Αυτή είναι μια πραγματικά ριζοσπαστική ατζέντα.
Όλα αυτά είναι καλά στη θεωρία, αλλά πρέπει να δούμε και την πράξη. Προφανώς η Ινδία φιλοδοξεί να αποκτήσει μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πολλοί θα υποστήριζαν ότι η Ινδία έχει τα προσόντα. Άλλωστε, η δομή του Συμβουλίου Ασφαλείας σήμερα τείνει να μοιάζει με απολιθωμένο λείψανο από την εποχή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όμως ποιος θα προσφερόταν εθελοντικά να παραχωρήσει τη θέση του σε μια άξια Ινδία; Αλλά και η Βραζιλία πιστεύει ότι η Νότια Αμερική πρέπει να έχει μόνιμο λόγο και στο Συμβούλιο. Συνολικά, η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου ήταν ένα ζήτημα που, τουλάχιστον μέχρι τώρα, έχει αποδειχθεί «άθικτο». Οι καιροί όμως «αλλάζουν». Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο ο Παγκόσμιος Νότος έχει δείξει τα δόντια του, και θα συνεχίσει να το κάνει…
Μετά, υπάρχει το θέμα των «Δύο Σφαιρών». Τόσο οι δηλώσεις των χωρών μελών του οργανισμού των BRICS όσο και η G20 επιμένουν ότι στόχος τους δεν είναι να υποκαταστήσουν την υπάρχουσα «τάξη», αλλά να συμμετέχουν σε αυτήν με δίκαιους όρους, μετά από μεγάλη ανασυγκρότηση και επαναπροσανατολισμό.
Η Ινδία, μάλιστα, είναι εξαιρετικά απρόθυμη να κάψει τις γέφυρες με τη Δύση και κλίνει προς την ιδέα μιας σταδιακής μεταρρύθμισης της παγκόσμιας οικονομικής δομής, που θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας ενιαίας εμπορικής σφαίρας (η Ινδία έχει πολλά συμφέροντα στη Δύση).
Όμως και άλλα κράτη BRICS συμμερίζονται αυτήν την άποψη. Αρνούνται να αναγκαστούν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ασύμβατες σφαίρες. (Η Κίνα ήταν αυτής της άποψης, αλλά τώρα βλέπει ότι οι ΗΠΑ είναι αυτές που σκοπεύουν να κάψουν γέφυρες!) Δεν είναι όμως λίγο αφελές να περιμένουμε από τη Δύση να αποκηρύξει την κρυφή αποικιοκρατία της;
Η δυτική πρωτοκαθεδρία «κρέμεται» στους πυλώνες ενός επαπειλούμενου οικονομικού πολέμου και των κυρώσεων, καθώς επίσης και στο μονοπώλιο των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας της τεχνολογίας, των ρυθμιστικών προτύπων και των διαφόρων ειδών πρωτοκόλλων.
Πιστεύει πραγματικά ο πρωθυπουργός Μόντι ότι η Δύση μπορεί να παρακινηθεί απλώς να παραιτηθεί από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία επειδή το ζητάει ο Παγκόσμιος Νότος; Λοιπόν, αυτά τα «γεγονότα», τα οποία ορισμένα μέλη των BRICS δεν είναι ακόμη έτοιμα να εσωτερικεύσουν, είναι ο λόγος για τον οποίο τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα προετοιμάζουν μια εναλλακτική οικονομική σφαίρα, εντελώς αποκομμένη από το δολάριο και το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα που συνδέεται με το δολάριο…
Είναι ένα σχέδιο «Β», το οποίο μπορεί εύκολα να γίνει σχέδιο «Α». Πολλά θα εξαρτηθούν από την αντίδραση των Δυτικών…
Ειλικρινά, η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι εάν οι ΗΠΑ παραιτηθούν της κατίσχυσής τους στην παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική, το βιοτικό επίπεδο των Αμερικανών θα μειωθεί σημαντικά, δεδομένου ότι η ζήτηση για δολάρια θα εξασθενήσει (με αυξημένες παγκόσμιες συναλλαγές ιδίων νομισμάτων). Η ζήτηση του δολαρίου, φυσικά, δεν θα εξαφανιστεί εντελώς.
Το χρονοδιάγραμμα αυτής της συλλογικής απαίτησης για μια νέα χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική –μια νέα συμφωνία α λα «Bretton Woods»– δεν θα μπορούσε να έρθει σε πιο ευαίσθητη στιγμή για τη Δύση.
Αν και πολλοί στη Δύση πιστεύουν ότι όλα «είναι καλά», ότι η Fed πιθανότατα θα θέσει υπό έλεγχο τον πληθωρισμό και σύντομα θα μειώσει τα επιτόκια, οι τιμές του πετρελαίου έχουν αυξηθεί 37% και αυξάνονται συνεχώς.
Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι οι τιμές του πετρελαίου μειώθηκαν σχεδόν κατά 50% από την κορύφωσή τους, και αυτή η πτώση τελείωσε τον Μάιο του τρέχοντος έτους. Και αυτή η μεγάλη πτώση στις τιμές του πετρελαίου ήταν ο κύριος παράγοντας για τη μείωση του πληθωρισμού από το 9% στο 3%.
Η ενέργεια είναι μια σημαντική εισροή κόστους που πρέπει να μετακυλίεται στους καταναλωτές. Και το ίδιο ισχύει και για τους τόκους του χρέους, οι οποίοι αυξάνονται καθώς οι αυξήσεις των επιτοκίων διαχέονται σε όλο το οικονομικό φάσμα. Όλοι περιμένουν από τη Fed να μειώσει τα επιτόκια, γιατί ο μόνος τρόπος για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τους Αμερικανούς καταναλωτές και τις επιχειρήσεις, να διαχειριστούν το τρέχον χρέος τους (στο οποίο φόρτωσαν, με μηδενικά επιτόκια) είναι η πτώση των επιτοκίων.
Οι πολίτες το καταλαβαίνουν αυτό, αλλά απλώς υποθέτουν ότι δεν πρόκειται να αποτελέσει πρόβλημα, επειδή, φυσικά, η Fed «θα μειώσει τα επιτόκια». Ωστόσο, είναι απίθανο οι δυτικές αρχές να μειώσουν ξανά τα επιτόκια στο μηδέν. Η πώληση περαιτέρω πετρελαίου από το Στρατηγικό Απόθεμα των ΗΠΑ απλώς δεν πρόκειται να συμβεί.
Σε αυτό το σημείο, με τα τρέχοντα αποθέματα πετρελαίου, η οικονομία των ΗΠΑ μπορεί να λειτουργήσει μόνο για 20 ημέρες. Και η Fed θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αρχίσει να τυπώνει χρήμα εάν η οικονομία πέσει σε ύφεση. Ωστόσο, έτσι θα δημιουργηθεί περισσότερος πληθωρισμός. Το θέμα είναι ότι πολλά από τα κυρίαρχα στρώματα εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν.
Η εμπειρία δεκαετιών σχεδόν μηδενικού πληθωρισμού που βίωνε η Δύση έχει αποτυπωθεί στη συλλογική νοοτροπία, αλλά αυτός ο κόσμος της αβίαστης δημιουργίας χρήματος ήταν παρέκκλιση, όχι κανόνας.
Με απλά λόγια, η Δύση είναι τώρα κατά κάποιον τρόπο παγιδευμένη με διάφορους οικονομικούς τρόπους, όπως η δημοσιονομική εξάντληση (δηλαδή οι δαπάνες για το έλλειμμα των ΗΠΑ έχουν φτάσει στο 8,5% του ΑΕΠ). Αν και είναι αλήθεια ότι πολλοί στη Δύση δεν καταλαβαίνουν ότι η εποχή του μηδενικού πληθωρισμού ήταν μια παρέκκλιση, που προκλήθηκε από παράγοντες που σίγουρα δεν ισχύουν πλέον, η παρέκκλιση είναι καλά κατανοητή στο Πεκίνο και στη Μόσχα.
Ο Liam Halligan σημειώνει ομοίως ότι οι τιμές του πετρελαίου αυξήθηκαν σχεδόν κατά το ένα τρίτο τους τελευταίους τρεις μήνες: «Είναι μια εξαιρετικά σημαντική αύξηση που θα μπορούσε να επιδεινώσει σοβαρά την κρίση κόστους ζωής. Ωστόσο, το κύμα φαίνεται ότι μόλις και μετά βίας έγινε αντιληπτό από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης».
Οι αγορές αργού άρχισαν να περιστέλλονται νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, αφού το καρτέλ του ΟΠΕΚ συμφώνησε να παρακρατήσει τις προμήθειες πετρελαίου σε μια προσπάθεια να αυξήσει τις τιμές, και ο Halligan παρατηρεί: «Όποιος υποβαθμίζει τη δύναμη του ΟΠΕΚ δεν γνωρίζει τίποτα για τις παγκόσμιες αγορές Ενέργειας, και ακόμη λιγότερο για τη γεωπολιτική».
Είναι τυχαίο ότι ο οικονομικός πόλεμος, που πυροδοτήθηκε από την αποδολαριοποίηση και το υψηλότερο ενεργειακό κόστος, θα μπορούσε τελικά να δώσει στους BRICS τον μοχλό για να εξαναγκάσουν μια αλλαγή πολιτικής στη Δύση;
Και αν συνεχιστεί η απροθυμία της Δύσης για αναδιάρθρωση, μπορεί η δύναμη των BRICS να αυξηθεί; Το πρόσφατα επεκτεινόμενο BRICS, τελικά, είναι πλέον ένα Powerhouse εμπορευμάτων.
Λοιπόν, ποιος ελέγχει τώρα τον πληθωρισμό στις ΗΠΑ: Μια παγιδευμένη Fed ή ο νέος βασιλιάς των εμπορευμάτων;
Η Ινδία μετατρέπεται σε υπ’ αριθμόν 1 αγοραστή (και ρυθμιστή) του πετρελαίου
Η ζήτηση της Κίνας για πετρέλαιο θα μπορούσε να κορυφωθεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Το σενάριο αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι… εκκρεμεί η οικονομική ανάκαμψη, αναδεικνύει το ερώτημα εάν οι παγκόσμιες αγορές πετρελαίου μπορούν να συνεχίσουν να βασίζονται στην Κίνα. «Εδώ και 20 χρόνια η αγορά πετρελαίου εξαρτάται από την Κίνα, την Κίνα, την Κίνα, που στηρίζει τις αγορές.
Η ιστορία φτάνει στο τέλος της» δήλωσε ο πρόεδρος της Facts Global Energy, Fereidun Fesharaki, σε πρόσφατο ενεργειακό συνέδριο.
Ο ίδιος προέβλεψε ότι η ζήτηση πετρελαίου της Κίνας θα κορυφωθεί τα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια. «Στις διεθνείς [πετρελαϊκές] αγορές πρέπει να εξετάσουμε χώρες όπως η Ινδία, ή άλλες “αυτοκρατορίες”, για να δημιουργήσουμε την ανθεκτικότητα στην πλευρά της ζήτησης», πρόσθεσε ο Fesharaki.
Παρομοίως, η Wood Mackenzie αναμένει ότι η ζήτηση πετρελαίου της Κίνας θα κορυφωθεί έως το 2027, μετά την οποία θα ακολουθήσει εκτεταμένη πτώση της ζήτησης αργού. Στον αντίποδα, η οικονομία της Ινδίας αναπτύχθηκε κατά 7,8% το τρίμηνο που έληξε τον Ιούνιο, σημειώνοντας τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης εδώ και έναν χρόνο.
Η χώρα αναμένεται επίσης ευρέως να γίνει η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία μέχρι το 2030. Με 55%, ο άνθρακας εξακολουθεί να κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό του ενεργειακού μείγματος της Κίνας.
Το πετρέλαιο και άλλα υγρά αντιπροσωπεύουν το 19%, ενώ τα καθαρότερα καύσιμα κατέχουν μικρότερα μερίδια. Ωστόσο, το φυσικό αέριο, η πυρηνική ενέργεια και η κατανάλωση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αυξάνονται σταθερά από το 2001.
Δεν συμφωνούν όλοι ότι η ζήτηση πετρελαίου της Κίνας θα κορυφωθεί σύντομα. Ορισμένοι αναλυτές είναι της άποψης ότι το χρονοδιάγραμμα θα διαρκέσει περισσότερο από μερικά χρόνια – ίσως και δεκαετίες.
«Η Κίνα έχει στόχο καθαρές μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έως το 2060, μέχρι το οποίο περιμένω ότι η ζήτηση αργού θα μειωθεί καθώς οδεύει σταδιακά προς αυτή την προθεσμία», δήλωσε ο διευθυντής της LSEG Oil Research στην Ασία, Yaw Yan Chong.
Ο Yaw υπογράμμισε ότι οι εισαγωγές αργού πετρελαίου της Κίνας διυλίζονται κυρίως σε ντίζελ και βενζίνη, που θα καταστούν λιγότερο απαραίτητα στην Κίνα λόγω της «αρκετά εκρηκτικής» αύξησης στη ζήτηση ηλεκτρικών οχημάτων φέτος. Όσον αφορά στην ηλεκτροπαραγωγή, ο ίδιος σημείωσε ότι η Κίνα χρησιμοποιεί «κυρίως άνθρακα και πολύ λίγο πετρέλαιο».
Παρομοίως, ένας άλλος αναλυτής είναι της άποψης ότι χωρίς σημαντικές τεχνολογικές καινοτομίες η ζήτηση πετρελαίου της Κίνας δεν θα σταματήσει για τα επόμενα 20 έως 30 χρόνια.
«Αν δεν υπάρξουν σημαντικές ανακαλύψεις φυσικού αερίου ή τεχνολογικές ανακαλύψεις στις ανανεώσιμες ή εναλλακτικές μορφές ενέργειας, δεν αναμένουμε ότι η αύξηση της ζήτησης πετρελαίου στην Κίνα θα σταματήσει για τουλάχιστον άλλες δύο έως τρεις δεκαετίες, αν και ο ρυθμός αύξησης της ζήτησης μπορεί να επιβραδυνθεί», δήλωσε ο Bob McNally, πρόεδρος της Rapidan Energy Group.
