Το γιατί και πώς το αμερικανικό Σύστημα επέλεξε αυτήν τη φορά τον Ντόναλντ Τραμπ (παρότι στις προηγούμενες εκλογές επέλεξε να τον “κλέψει”), το αναλύσαμε.
Η Δύση βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά κομβικό σημείο, όπου κάθε πτυχή της κοινωνίας μας “φωνάζει” για επανεκκίνηση.
Τα χρηματιστήρια ζητάνε διακαώς σκάσιμο της φούσκας, προκειμένου να γίνει η μεγαλύτερη κατοχύρωση κερδών στην ιστορία και εκ νέου επανατοποθετήσεις σε μια μεταβατική εποχή γεμάτη νέες ευκαιρίες, ειδικά εν μέσω τεκτονικών γεωπολιτικών αλλαγών.
Πρόσωπο-καταλύτης
Η 4η βιομηχανική επανάσταση βρίσκεται προ των πυλών, τα πάντα είναι έτοιμα για την πλήρη αυτοματοποίηση της καθημερινότητάς μας, από τις συναλλαγές μέχρι την τυπική ταυτοποίησή μας. Υπάρχει άλλωστε ένα σφιχτό χρονοδιάγραμμα του ΟΗΕ (Agenda 2030) που δε θα επέτρεπε να περάσει άλλη μια 4ετία χωρίς ριζικές αλλαγές.
Η τεχνολογία και οι υποδομές είναι ήδη εδώ, και κάθε χρόνος που περνάει ενώ μένουν ανεκμετάλλευτες, μεταφράζεται σε κόστος αλλά και διαφυγόντα κέρδη για εκείνους που θα επωφεληθούν περισσότερο από μια πλήρως τεχνοκρατική κοινωνία… Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα πρόσωπο-καταλύτης να τα εφαρμόσει, και αυτός δεν είναι άλλος από τον Έλον Μασκ, το πρωτοπαλίκαρο του Τραμπ.
Αλλά και από κοινωνικής άποψης, ο κόσμος δείχνει να έχει κουραστεί από την υπερβολική “προοδευτικότητα” (τη λεγόμενη “wokeίλα”), την οποία βέβαια το ίδιο Σύστημα που τώρα την επικρίνει είναι αυτό που εξ αρχής την εισήγαγε στις συνειδήσεις μας.
Χάος και διχασμός
Δε ξέρω αν σκοπός του ήταν πράγματι να χαθεί το μέτρο (διότι πραγματικά φτάσαμε στα άκρα) προκειμένου να προκληθεί χάος και διχασμός (που σημαίνει πιο ευάλωτοι πολίτες), όμως αυτό που ξέρω είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δήθεν νοιάζονται για το καλό το περιβάλλοντος, για την ισότητα και τη “συμπεριληπτικότητα”, αυτοί που θα σε έλεγαν φασίστα και θα σου επέβαλαν κανόνες για το πως να τρέξεις την επιχείρησή σου, είναι αυτοί που τώρα πατάνε το κουμπί και δήθεν μας γυρίζουν στις βασικές αξίες που έχτισαν το δυτικό πολιτισμό.
Μην τους εμπιστεύεστε ούτε τότε, ούτε τώρα. Ζήστε τη ζωή σας με τις δικές σας αξίες, ακόμη κι αν για το διπλανό σας θεωρούνται “κακές”. Η αγορά θα αυτορυθμιστεί μόνη της.
Για να γίνουν όλα αυτά, για ένα τόσο ριζοσπαστικό Reset, απαιτείται ένα εξίσου ριζοσπαστικό πρόσωπο στην εξουσία.
Ο “ακραίος” Τραμπ είναι ο τέλειος υποψήφιος γι’ αυτή τη δουλειά.
Το Σύστημα τον ετοίμαζε χρόνια για αυτήν τη στιγμή που θα πατούσε το κουμπί του reset, και εμάς αντίστοιχα μας ετοίμαζε χρόνια να μάθουμε να τον μισούμε.
Διότι φυσικά μόλις πατηθεί το κουμπί θα υπάρξει χάος. Αυτή η 4ετία δε θα αρέσει σε κανέναν, διότι πολλοί θα ξεκουβαληθούν από τη βόλεψή τους. Κι έτσι θα χρειάζονται κάποιον να κατηγορήσουν.
Η Δύση πρέπει να αναγεννηθεί…
Αν οι Καμάλα-Μπάιντεν αφήνονταν να κυβερνήσουν άλλη μια 4ετία, θα ήταν μία από τα ίδια. Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα γίνοταν πολύ χειρότερα, αλλά σίγουρα δε θα γίνοταν καλύτερα, κι αυτό είναι κακό από μόνο του.
Διότι μπορεί κάποιοι να προτιμάτε την “ασφάλεια” της μετριότητας, της ντροπιαστικής μιζέριας που ζούμε, από μια ακραία κατάσταση όπως πείνα ή πόλεμος.
Όμως κάθε χρόνος που περνάει μέσα σε αυτή τη μιζέρια, είναι χρόνος από τη ζωή μας.
Τρανό παράδειγμα υπήρξε η περίοδος της πανδημίας, όπου ζούσαμε “ασφαλείς” υπό περιορισμό και αναστολές εργασίας, στην πραγματικότητα όμως πετάχτηκαν απ’ το παράθυρο πολύτιμα χρόνια από τη ζωή μας.
Έρχεται μια στιγμή που όλοι θα συμφωνήσουμε πως αν είναι να δούμε καλύτερες μέρες εμείς ή έστω τα παιδιά μας, τότε θα πρέπει δυστυχώς να τραβήξουμε το τσιρότο.
Να πονέσουμε πραγματικά, και όχι αυτήν την καταθλιπτική κωματώδη κατάσταση στην οποία φυτοζωούμε αυτή τη στιγμή. Ολόκληρη η μέση τάξη της δυτικής κοινωνίας βρίσκεται σε “ορό”. Ούτε ζει, αλλά ούτε αφήνεται να πεθάνει, προκειμένου να ξαναγεννηθεί.
Αυτό χρειάζεται η Δύση, μια νέα Αναγέννηση. Και αυτή δεν μπορεί να έρθει δίχως απώλειες και θυσίες. Δεν είναι τυχαίο που τελευταία ηχούν καμπάνες 3ου Παγκοσμίου Πολέμου. Τι νομίζατε, ότι το (Great) Reset απλά θα “έρθει” αναίμακτα;
Μην περιμένετε ένα θαύμα, και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να είστε σίγουροι πως αν οι Δημοκρατικοί παρέμεναν στην εξουσία, τίποτα δε θα άλλαζε. Διότι η ρίζα του προβλήματος θα έμενε απείραχτη.
Η νομισματική πολιτική για την οποία χρόνια “φωνάζουμε” μέσα από αυτήν τη στήλη, αλλά ελάχιστοι δίνουν σημασία, νομίζοντας πως τον πληθωρισμό, τους πολέμους, τις μόδες, τις οδηγούν τυχαίοι απρόβλεπτοι παράγοντες και “εξωγενείς επιδράσεις της αγοράς” που λένε τα δικά μας τα φυντάνια.
Εφόσον η Federal Reserve θα παρέμενε στο ίδιο τροπάρι, τυπώνοντας χρήμα με τον ίδιο (και ακόμη μεγαλύτερο) ρυθμό, να είστε σίγουροι πως τίποτα ουσιαστικό δε θα άλλαζε στις ζωές μας, ό,τι άλλες πολιτικές κι αν λάμβανε η εξουσία.
Ο πληθωρισμός και η μιζέρια θα συνέχιζαν να κατατρώνε αγοραστική δύναμη και περιουσίες, συρρικνώνοντάς μας σταδιακά σε εξαρτημένα υπερ-καταναλωτικά, υποτελή ανθρωπάκια που δεν τους ανήκει τίποτα, όπου όλα είναι δανεικά και ενοικιαζόμενα, όπου δουλεύεις για να ζεις και ζεις για να δουλεύεις.
Αν αυτή είναι η ασφαλής μετριότητα που επιλέγετε κάποιοι έναντι πολέμου ή βαθιάς ύφεσης και πείνας, τότε επιλέγω χίλιες φορές την πείνα.
Χίλιες φορές να τα χάσω όλα, να χάσουμε όλοι μας πολλά. Ίσως τότε επανεκτιμήσουμε τις Αξίες γύρω μας, οικονομικές κι ανθρώπινες, αναδιοργανωθούμε και δουλέψουμε σωστά, ίσως τότε η κοινωνία πάρει ξανά τον δρόμο προς την ανάπτυξη και την αληθινή πρόοδο, και όχι το χρέος, τα ανώμαλα και εξαρτημένα ανθρωπάκια που παράγει τώρα.
…και η Αναγέννηση προϋποθέτει «θάνατο»
Θα ρωτήσει κανείς, εφόσον το Σύστημα “είχε τη λύση”, γιατί δεν την άφηνε στους Δημοκρατικούς; Διότι όποιος πατήσει το κουμπί του Reset, θα σημάνει και το (πολιτικό) τέλος του.
Αν ο Τραμπ εφαρμόσει τις ριζικές αλλαγές στην Υγεία, στη νομισματική πολιτική, στα δημοσιονομικά, στις πράσινες πολιτικές, ακόμη και στα κοινωνικά ζητήματα (βλέπε wokeism), τότε θα υπάρξει χάος και πόνος αυτήν την 4ετία, για όλους.
Πολλοί… κοπρίτες θα χάσουν τη βόλεψή τους (και είναι πολλοί αυτοί οι κοπρίτες), ωστόσο και άλλα τόσα παραγωγικά μέλη της κοινωνίας θα υποστούν τρομερή πίεση, δηλαδή μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά, έτσι πάει σε κάθε μεγάλο ξεσκαρτάρισμα.
Είναι ο λαός συσπειρωμένος και διατεθειμένος να αντέξει την απαιτούμενη πίεση μιας τέτοιας επανεκκίνησης;
Φυσικά και όχι. Αφενός έχουμε όλοι καλομάθει, οι γενιές μας όχι μόνο δεν έζησαν πόλεμο, αλλά ούτε αληθινές στερήσεις. Το Ίνσταγκραμ πέφτει για τρεις ώρες και γίνεται είδηση!
Αφετέρου, αμφιβάλλω ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί που ψήφισαν Τραμπ είχαν κατανοήσει ακριβώς σε τι συναίνεσαν, πόσο μάλλον εμείς οι υπόλοιποι λαοί της Δύσης που δεν έχουμε καν λόγο σε αυτό (αλλά θα υποστούμε τα ίδια και χειρότερα). Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί που το γύρισαν σε Τραμπ, ήταν απλώς μπουχτισμένοι από την ακραία αριστερίστικη παράνοια που βιώνουν τα τελευταία χρόνια ή απλώς προτιμούσαν να κυβερνώνται από έναν “παλαβό” παρά από έναν ανοϊκό γεράκο ή την εφάμιλλη θηλυκή μαριονέτα του.
Όχι, ο κόσμος ούτε έχει συνειδητοποιήσει τι πρόκειται να περάσει, ούτε θα το δεχτεί με χαρά, ασχέτως αν αυτό το reset είναι αναγκαίο κακό. Διότι έτσι είναι πάντα ο κόσμος. Κακομαθημένο έφηβο που δε ξέρει το καλό του, γκρινιάζει για τα πάντα, επαναστατεί δίχως αιτία, και κυρίως δε φέρει ευθύνη για τίποτα, παρά μόνο ψάχνει αυτόν στον οποίο θα τη φορτώσει. Αυτό ακριβώς είναι ο Τραμπ, γι’ αυτό τον επέλεξαν.
Ό,τι πολιτικές κι αν εφαρμόσει, όσο σωστές κι αν είναι, δε θα δούμε τα πραγματικά τους αποτελέσματα παρά μόνο αφού περάσουν χρόνια.
Αυτήν την 4ετία θα υπάρξει χάος, δυσανασχέτηση, ακόμη ίσως και εμφύλιος στις ΗΠΑ (αν όχι κανονικός πόλεμος), διότι τώρα διενεργείται η εγχείρηση σε έναν βαριά άρρωστο ασθενή, και ουδείς ξέρει αν θα πετύχει.
Αν πετύχει η εξυγίανση, τα αποτελέσματα θα φανούν χρόνια μετά, πιθανόν θα τα καρπωθούν μάλιστα οι επόμενοι.
Η Αμερική κάνει αυτό που δεν έκανε ποτέ η Ελλάδα
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που για παράδειγμα στην Ελλάδα μας δεν αλλάζει τίποτα εδώ και δεκαετίες, και πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Διότι πάσχουμε από βαρύ καρκίνο.
Αυτός ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί σε όλα τα βασικά όργανα του οργανισμού μας, από την παιδεία και το πώς διαχειριζόμαστε τα εγχώρια οικονομικά μας, μέχρι την εξωτερική πολιτική.
Γίναμε δούλοι και αποικία ξένων συμφερόντων, δεν έχουμε εθνική κυριαρχία, ανταλλάξαμε την εγχώρια παραγωγή και βιομηχανία με επιδοτήσεις και χρέος, γίναμε από αυτάρκεις εξαρτημένοι, τιμωρούμε τη μέση τάξη ενώ επιβραβεύουμε τους μαφιόζους, παρατήσαμε τη γη για να γίνουμε όλοι “πιστήμονες” (πτυχιούχοι ντελίβερι), φτύσαμε την ένδοξη ιστορία μας και επιλέξαμε άλλα πρότυπα, δημιουργήσαμε ένα δαιδαλώδες γραφειοκρατικό πελατειακό κράτος, όπου οι κοπρίτες βγάζουν κυβέρνηση.
Μέσα σε μισό αιώνα η Ελλάδα διαλύθηκε, μετατράπηκε σε μια ευρωπαϊκή Κολομβία, ένα μαφιόζικο κράτος που δε σώζεται, παρά μόνο αν καεί ολοσχερώς και ξαναχτιστεί από την αρχή. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όχι μόνο ουδείς πολιτικός θα λάμβανε φυσικά το πολιτικό κόστος που θα σήμαινε μια ριζοσπαστική αλλαγή της άρρωστης αυτής κατάστασης, αλλά δε θα του επιτρεπόταν εξ αρχής από το ίδιο το σύστημα να φτάσει στο σημείο να προτείνει καν τις πολιτικές που απαιτούνται.
Θα μιλούσαμε για ακραίες αλλαγές που θα μας οδηγούσαν αρχικά σε ενδεχομένως τριτοκοσμικές καταστάσεις, ίσως θα μας απομόνωναν από συμμάχους, θα μας καταστούσαν ευάλωτους σε εχθρικά περιβάλλοντα ναι, αλλά εν καιρώ και με πολύ μόχθο, η Ελλάδα θα μπορούσε να παράγει, να γίνει και πάλι αυτάρκης, καθότι διαθέτει όλα τα απαραίτητα προσόντα: πλούσια γη, τόσο σε πόρους όσο και ενέργεια, αλλά και πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό, καθότι όσο… καραγκιόζηδες είμαστε, άλλο τόσο πανέξυπνοι και πολυμήχανοι μπορούμε να σταθούμε σε κάθε περίσταση.
Τη βόλεψη κανείς δεν την αφήνει όμως εύκολα… Κι έτσι, ο καρκίνος προχωρά αργά… Δε μας σκοτώνει, αλλά δε μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι. Δήθεν αριστερά και δεξιά κόμματα διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν αλλάζει τίποτα παρά μόνο λυμαίνονται λίγο-λίγο τη χώρα, κι εμείς όχι μόνο τρέμουμε στην ιδέα μιας ριζοσπαστικής θεραπείας, αλλά την πολεμάμε με κάθε τρόπο.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Απλώς από ό,τι φαίνεται οι Αμερικανοί δεν είναι τόσο θλιβερά ανθρωπάκια όσο εμείς, ώστε να στέκονται άπραγοι καθώς η σύγχρονη ρωμαϊκή αυτοκρατορία καταρρέει μπροστά στα μάτια τους, πόσο μάλλον ηττημένοι από τους Ρώσους και Κινέζους.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία της Δύσης να σώσει το καράβι, ειδάλλως δε θα υπάρχει μετά από αυτό. Οι ΗΠΑ θα συρρικνωθούν σε κάτι σαν την τωρινή Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει διαλυθεί.
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, ενώ οι πονηροί θα πάνε με τους αναδυόμενους νικητές, δηλαδή Ρωσία και δυνάμεις της Ανατολής (Ινδία-Κίνα).
Φυσικά η Ελλάδα εβρισκόμενη στο γεωγραφικό σταυροδρόμι αυτών των τεκτονικών δυνάμεων, θα μπορούσε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο είτε με τους μεν, είτε με τους δε.
Ανέκαθεν άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων αυτός ήταν ο ρόλος μας, «παίζαμε μπάλα» παντού, δεν ανήκαμε πουθενά.
Τελικά επιλέξαμε την «κουρτίνα 3», να γίνουμε ξενοδοχείο όλων αυτών, δυτικών και ανατολικών.
Σε ένα τέτοιο θλιβερό κράτος μαφιόζων και υποτελών, μην περιμένετε “Διαφωτισμό”, ακόμη κι αν η Δύση καταφέρει να αναγεννηθεί. Όπως πέρασε και δε μας ακούμπησε 400 χρόνια πριν, έτσι θα συμβεί και τώρα…
«It’s the economy, stupid»
Εξηγήσαμε λοιπόν το γιατί ο Τραμπ έγινε πολιτικά ο «εκλεκτός».
Τι είναι αυτό όμως οικονομικά που πραγματικά θα αλλάξει και πρέπει να αλλάξει, αν θέλουν στις ΗΠΑ (και κατ’ επέκταση στη Δύση) να ελπίζουν σε «θεραπεία»;
Ο πληθωρισμός. Η νομισματική πολιτική της Fed. Αν δεν αλλάξει αυτό, τότε τίποτα δε θα αλλάξει, και όλο αυτό θα είναι ένα ακόμη πολιτικό φιάσκο στο οποίο γίναμε για άλλη μια φορά θεατές.
Ο Τραμπ όμως είχε κάνει πολύ πριν τις εκλογές γνωστές τις προθέσεις του για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, και φυσικά δεν έκρυψε την αντιπάθειά του προς το πρόσωπο του προέδρου της, Τζερόμ Πάουελ. Βέβαια από μεριάς του ο Τζέι αρνούνταν ότι με τις υπερ-χαλαρές νομισματικές πολιτικές του έκανε πεσκέσια στους Δημοκρατικούς (παρότι στην πράξη αυτό ακριβώς έκανε), επικαλούμενος το μεγαλύτερο ψέμα στην οικονομική ιστορία των ΗΠΑ: ότι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είναι «ανεξάρτητη»…
Όσο «ανεξάρτητη» και «αδιάφθορη» είναι η δικιά μας ΑΑΔΕ και «δρα για το καλό των πολιτών της» (εδώ γελάμε), άλλο τόσο ανεξάρτητη είναι η Federal Reserve, που ιδρύθηκε (1913) και εξακολουθεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ίδιων εβραϊκών οικογενειών έναν αιώνα έπειτα.
Κι επειδή κάποιοι παθαίνουν αλλεργικό σοκ όταν αναφέρεται η συγκεκριμένη εθνικότητα, δεν πρόκειται περί συκοφάντησης ή συνωμοσιολογίας – αποτελεί γεγονός, σε κοινή θέα, με μια απλή αναζήτηση μπορεί κανείς να μελετήσει το γενεαλογικό δέντρο της Fed αλλά και της κάθε τράπεζας (θα εκπλαγείτε αν πάτε πολύ πίσω)…
Πλασματική ευημερία
Το μεγαλύτερο έγκλημα βέβαια που διέπραξαν οι Δημοκρατικοί, με όργανο την Fed, δεν ήταν τα χαμηλά επιτόκια και το ανεξέλεγκτο τύπωμα χρήματος που συντηρούσε σε πλασματικά υψηλά τα χρηματιστήρια και έθρεψε έναν ακραίο πληθωρισμό που σταδιακά φτωχοποιεί και εξαθλιώνει τη μέση τάξη, πρακτικά εξαφανίζοντάς την.
Άλλωστε τα ίδια έπραξαν και οι προηγούμενοι από αυτούς, ενδεχομένως τα ίδια θα πράξει και η κυβέρνηση Τραμπ, αν δεν τους αφήσουν οι «από πάνω» να εφαρμόσουν όσα δήθεν υποσχέθηκαν.
Το μεγάλο «κόλπο» είναι στην πραγματικότητα η περίτεχνη έως και παράλογη νομισματική πολιτική που εφάρμοζαν εν μέσω πληθωρισμού, ετοιμάζοντας έτσι μια «βόμβα».
Μια καλωδιωμένη βόμβα που θα σκάσει στα χέρια του Τραμπ. Είναι μαθηματικά αναπόφευκτο, διότι έχουμε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή.
Προσωπικά θα το αποκαλούσα εσχάτη προδοσία, ένα σκόπιμο σαμποτάζ της χώρας, αλλά αυτή δεν είναι η δουλειά των πολιτικών άλλωστε; Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από αυτούς.
Αυτή η βόμβα δεν αφοπλίζεται
Οι άθλιοι χειριστές νομισματικής πολιτικής της Δύσης (οι πουλημένοι χαρτογιακάδες που χειρίζονται τις τύχες μας δηλαδή) ανεβοκατέβαζαν τα επιτόκια κόντρα σε κάθε οικονομική πραγματικότητα, παίρνοντας τη μια λανθασμένη απόφαση μετά την άλλη.
Αποφάσεις που χρόνια τώρα αναλύαμε και από ένα σημείο και μετά προβλέπαμε με επιτυχία μέσα από αυτήν τη στήλη (αφού γίναν ξεκάθαρες οι σκοπιμότητές τους). Διότι προφανώς και δεν πρόκειται περί ανικανότητας ή ατυχίας.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν στην κατοχή τους κυριολεκτικά όλα τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν, εγκαίρως, οι ίδιοι είναι αυτοί που τα ορίζουν άλλωστε. Οπότε αν τα «βλέπω» εγώ από έναν ταπεινό υπολογιστή χιλιάδες χιλιόμετρα πέρα από τον Ατλαντικό, τα βλέπουν κι αυτοί.
Σκοπίμως έπαιρναν αυτές τις αποφάσεις, διότι εγνώριζαν ότι θα εκλεγεί ο Τραμπ (οι ίδιοι άλλωστε τον εξέλεξαν), αφού τον προόριζαν για τον εκλεκτό που θα αναλάβει το βαρύ καθήκον της ελεγχόμενης οικονομικής κατεδάφισης της Δύσης.
Του ετοίμασαν λοιπόν ένα αποχαιρετιστήριο δώρο, καθώς του παρέδωσαν την εξουσία. Δε ξέρω αν ο ίδιος ο Τραμπ γνώριζε σε τι παγίδα έμπλεκε, ή αν είναι τόσο αλαζόνας που θαρρεί πως θα ανατρέψει τα σχέδια, ή αν είναι κι ο ίδιος μέρος του σχεδίου (μάλλον αυτό)…
Αυτό που ξέρω είναι ότι του παρέδωσαν το σταθμό του Τσερνόμπιλ, λίγο πριν ανατιναχθεί.
Ανεβοκατέβαζαν ασταθώς τα επιτόκια, σα ράβδους πυρηνικού αντιδραστήρα, και τώρα δεν υπάρχει γυρισμός. Μόλις πατηθεί το κουμπί, όλα τελειώνουν.
Δύο είναι τα σενάρια: ή 1) αφήνεις τον πληθωρισμό να συνεχίσει να ροκανίζει το κάτω οικονομικό στρώμα (που μακροπρόθεσμα σημαίνει καταστροφή και του πάνω στρώματος). Ή 2) τον τελειώνεις τώρα, με αποφασιστική αλλά επίπονη νομισματική πολιτική, που θα πυροδοτήσει μεν βαθιά ύφεση και εννοείται θα τερματίσει το πάρτι των χρηματιστηρίων. Μακροπρόθεσμα όμως σημαίνει εξυγίανση και χτίσιμο σε καθαρή βάση.
Αβάσταχτο κόστος ζωής
Αν ο Τραμπ αφήσει ως έχει την αρρωστημένη κατάσταση, ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί με ακόμη πιο γεωμετρική πρόοδο, το κόστος ζωής θα καταστεί ακόμη πιο αβάσταχτο και μάλιστα πιο γρήγορα.
Τα χρηματιστήρια θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν μεν, αλλά τα δήθεν κέρδη θα καθρεφτίζουν στην πραγματικότητα την άνοδο του πληθωρισμού.
Αν είναι τυχερός ο Τραμπ και κάνει σωστά όλα τα υπόλοιπα (π.χ. στον τομέα της Υγείας) και δε σκάσει στα μούτρα ένας Γ’ΠΠ, ίσως τη βγάλει κουτσά-στραβά, και το πρόβλημα μετατοπιστεί στον επόμενο για άλλη μια φορά.
Αλλά ο επόμενος δε θα έχει καν τη δυνατότητα να πετάξει την «καυτή πατάτα» στον παρεπόμενο, επομένως θα σκάσει στα δικά του μούτρα.
Ποντάρουν στο χάος
Κι αν οι Δημοκρατικοί σκοπεύουν να είναι οι επόμενοι (ποντάροντας στο χάος που θα επικρατήσει επί προεδρίας Τραμπ), τότε φυσικά και δε θέλουν η βόμβα να σκάσει στα μούτρα τους.
Γι’ αυτό και άλλωστε φρόντισαν να μη δώσουν στην πραγματικότητα επιλογή στον Τραμπ. Η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ είναι περίπτωση «doordie».
Έχει πάρει το τελευταίο σουτ και πρέπει να το βάλει, δε γίνεται να δώσει πάσα, δεν υπάρχει χρόνος στο ρολόι. Αλλά είναι ένα αδύνατο σουτ. Διότι θα πρέπει να γκρεμίσει τα πάντα και να ξαναχτίσει, να φέρει έναν κανονικό κατακλυσμό.
Και μέσα στο όλο χάος, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα που θα εκτοξευθεί, και τα συντρίμμια, να είναι όλοι χαρούμενοι και ελπιδοφόροι μετά από αυτό! Ε δε γίνεται, δε λειτουργεί έτσι ο κόσμος.
Κανείς δεν κοιτά μπροστά, όλοι ζουν και γκρινιάζουν για το τώρα. Είτε έρχονται άσχημα είτε όμορφα, όλοι είναι πάντα ανίκανοι να τα δουν, επομένως ό,τι κι αν κάνει ο Τραμπ, είναι καταδικασμένος να φάει κράξιμο. Κι όχι μόνο από το λαό, αλλά από την ελίτ.
Στο τέλος όμως οι τραπεζίτες αποφασίζουν. Στην πραγματικότητα γι’ αυτόν υπάρχει μόνο το σενάριο 2, δηλαδή να «πυροδοτήσει» τη βόμβα, και να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία της Δύσης. Μία ύφεση από την οποία η Δύση δεν πρέπει να επιβιώσει, αλλά να «σκοτωθεί», αν θέλουμε να ελπίζουμε σε Αναγέννηση…
