«Όταν κατέβηκα υποψήφιος πρόεδρος, είπα είτε χάσω είτε κερδίσω θέλω να φέρω πίσω την υπερηφάνεια των ανθρώπων της Αριστεράς. Λυπάμαι το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχει αυτή η περηφάνια σ΄ αυτό το κόμμα».

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναρωτιέται «αν μπορούμε να είμαστε σε αυτό το κόμμα» στην πρώτη ανοιχτή εκδήλωση της «Ομπρέλας» μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποφεύγει να δώσει ξεκάθαρη απάντηση.

Η απουσία της Έφης Αχτσιόγλου από την εκδήλωση προφανώς σημαίνει ότι δεν θα συμπράξει με την «Ομπρέλα» στην αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ίδρυση νέου κόμματος.

Η παρούσα στην εκδήλωση στον Τριανόν Σία Αναγνωστοπούλου έκανε σαφές ότι δεν θέλει να αποχωρήσει όπως και η νέα κίνηση με στελέχη όπως ο Διονύσης Τεμπονέρας που έχουν επιλέξει να μείνουν περιμένοντας την επόμενη φάση.

Το ενδιαφέρον είναι πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος άφησε αιχμές κατά του τέως προέδρου Αλέξη Τσίπρα, τονίζοντας πως τα προβλήματα άρχισαν «πολύ πριν την ηγεσία του Κασσελάκη» και μίλησε για «σταδιακή μετάλλαξη» του κόμματος με δύο φαινόμενα: τον κυβερνητισμό και τον αρχηγισμό.

«Να λες ό,τι νομίζεις πως θέλει να ακούσει ο κόσμος, γιατί πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο θα φτάσεις στην εξουσία» είναι λαϊκισμός που αφορά περισσότερο τον Αλέξη Τσίπρα παρά τον Στέφανο Κασσελάκη.

Η αλήθεια είναι πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε πει από τότε «Μη πέσουμε στον λαϊκισμό. Να διεκδικήσουμε ότι έγινε με την Γερμανία το 1953, αλλά θα πληρώσουμε».

Τελικά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έβγαλε τη χώρα από το μνημόνιο κι άφησε στην επόμενη κυβέρνηση ένα μαξιλάρι 37 δισεκατομμύρια για να βρεθεί πέντε χρόνια μετά να απαντά στον Νίκο Παππά που υποστήριξε ότι δεν ήταν ανάγκη να ξεζουμίσει τη μεσαία τάξη.

Έφταναν και λιγότερα.

«Δε φτάναμε στους στόχους και δε θα βγαίναμε στις αγορές» έχει απαντήσει ο πρώην υπουργός Οικονομικών που μίλησε με ευθύτητα όταν έλεγε κάναμε λάθος στις διαπραγματεύσεις. Ή όταν έλεγε κάναμε δημοψήφισμα γα να μη διαλυθεί η παράταξη».

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν το Νο 2 στην τότε κυβέρνηση και στο κόμμα, αλλά στις εσωκομματικές εκλογές πήρε ένα μικρό ποσοστό -δυσανάλογο με το πολιτικό του εκτόπισμα.

Εντάχτηκε στον «Συνασπισμό» το 1990, όταν δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση- με 4-5%- να γίνει ποτέ κυβέρνηση. Ούτε ο ίδιος να γίνει καν βουλευτής, όχι μάλιστα υπουργός Οικονομικών.

Τώρα κάθεται στην πόρτα του κόμματος κοιτάζοντας προς τα έξω και κυρίως προς τα πίσω νοσταλγώντας την υπερηφάνεια της αριστεράς που θέλει να υπερασπίσει.

Μάλλον είναι πολύ αργά να ηγηθεί εξωκοινοβουλευτικού κόμματος -όπως δείχνει οι δημοσκοπήσεις και χρόνος δεν υπάρχει. Ή θα μείνει ή θα φύγει με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Ένα από αυτά τα ενδεχόμενα είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά πώς, πότε και με ποιους;

Ένα άλλο είναι να υπερασπιστεί την περηφάνεια της αριστεράς με την σιωπή, αν προτιμήσει να πάει σπίτι του.

Δεν φαίνεται να γράφει τη διακήρυξη νέου κόμματος, δεν έδειξε ποτέ αρχηγισμό κι ίσως να άρχισε να γράφει -όπως ο Αλέξης Τσίπρας- ένα βιβλίο που μπορεί να είναι κάτι σαν τα απομνημονεύματά του.

Διαβάστε ακόμη: