Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το μίσος, η ζηλοφθονία και η κακεντρέχεια του υποχθόνιου Ιταλού μουσικού Αντόνιο Σαλιέρι προς τον «θεϊκό» και ταλαντούχο Αμαντέους Μότσαρτ, που όλοι θαύμαζαν και αποδέχονταν ως «φαινόμενο», έχει καταγραφεί στην ιστορία, όχι μόνο ως γεγονός αυτό καθ’ εαυτό, αλλά και ως χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς του τρόπου και των διεργασιών που μετέρχεται ένας συμβατικός συνθέτης κλασικής μουσικής προκειμένου να αποδομήσει, μέχρι και …να δηλητηριάσει εκείνον που του έκλεψε τη δόξα και τον έκανε στην κοινή γνώμη να φαίνεται ως …δεύτερος, κατά πολύ υποδεέστερος, καθώς ούτε το «χάρισμα» του Μότσαρτ διέθετε, ούτε το «Θείο δώρο», ούτε κατάφερε ποτέ να συνθέσει και να δημιουργήσει «Μαγικό Αυλό» ή «Ρέκβιεμ»!

Ο πανούργος Σαλιέρι, που πριν την εμφάνιση του Μότσαρτ κατοικοέδρευε στο παλάτι των Αψβούργων και ήταν διευθυντής της ιταλικής όπερας της Βιέννης, είδε τον κόσμο να …χάνεται κάτω από τα πόδια του όταν εμφανίστηκε από το πουθενά ο Μότσαρτ και συγκλόνισε την κοινωνία της εποχής με το αστείρευτο ταλέντο, τις εμπνεύσεις και τις συνθέσεις του, που έγραψαν ιστορία!

Και λόγω της παθολογικής του ζήλειας, βγάζει χολή, κακεντρέχεια, εξυφαίνει σκοτεινές συνωμοσίες, προκειμένου να πλήξει τον Μότσαρτ, να τον αποδομήσει, να τον διασύρει και στο τέλος ακόμη και να τον …δηλητηριάσει!

Καταλήγοντας βεβαίως προς την Δύση της ζωής του σε ιδρύματα νοσηλείας φρενοβλαβών…

Θα μου πείτε: Μα τι μας νοιάζει εμάς το μίσος του Σαλιέρι για τον Μότσαρτ και τι σχέση έχει με την αγορά, τις τράπεζες, το χρηματιστήριο και τις επιχειρήσεις;

Έχει και παραέχει, θα σας απαντήσω! Ειδικά στον ευαίσθητο και σύνθετο χώρο των εργολάβων και των κατασκευών!

Και για να αντιληφθείτε περί τίνος πρόκειται και σε τι αφορά «το μίσος του Σαλιέρι για τον Μότσαρτ», όπου Σαλιέρι αντικαταστήστε με «Πέτρος»! Ο νοών νοείτο!

Συνεχίζεται… η δεύτερη πράξη! Σαν σε Όπερα της Βιέννης!