Η παιδεία είναι ένα αδιαπραγμάτευτο δημόσιο κοινωνικό αγαθό και η ισότιμη ποιοτική εκπαίδευση δεν είναι προνόμιο ορισμένων αλλά δικαίωμα του κάθε πολίτη και υποχρέωση του κράτους να την παρέχει στους πολίτες του.

Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε θεατές μιας φθίνουσας πορείας της ελληνικής παιδείας, η οποία συνοδεύεται παράλληλα από μια διαρκώς αυξανόμενη παραφιλολογία, ειδικά σχετικά με τα πανεπιστήμια μας.

Οι όποιες αναγκαίες θεσμικές αλλαγές όμως απαιτούν ενδελεχή εθνικό διάλογο και θα πρέπει να στοχεύουν στις μέγιστες δυνατές συναινέσεις καθώς η παιδεία δεν είναι κυβερνητική, αλλά εθνική υπόθεση. Αφορά τους πάντες, όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις γωνιές της χώρας.

Δεν μπορεί λοιπόν οι αλλαγές που προτείνονται σήμερα να είναι πρωτίστως ένα προϊόν επιχειρηματικών deals αλλά θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι η παιδεία θα παραμείνει μοχλός ανοδικής κοινωνικής και διαγενεακής κινητικότητας και δικαιοσύνης.

Μία ισότιμη δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση όλων των βαθμίδων είναι ο σημαντικότερος πλούτος των φτωχών, είναι το όχημα για τα παιδιά με τις λιγότερες ευκαιρίες να διεκδικήσουν τα όνειρά τους με όρους προοπτικής και να έχουν ελπίδες για το μέλλον τους.

Πόσα παιδιά προοδεύουν χάρη στις σπουδές τους; Πόσα φτωχά παιδιά έκαναν την ζωή τους καλύτερη και παράλληλα εξελίχθηκαν σε υψηλά ακαδημαϊκά, επιχειρηματικά και επαγγελματικά επίπεδα χάρη στην παιδεία που απέκτησαν;

Πρωταρχικός, διαχρονικός στόχος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει είναι ένα ισχυρό δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο θα είναι απελευθερωμένο από τον κρατικό εναγκαλισμό και τα δεσμά της παραλυτικής γραφειοκρατίας, με ουσιαστικές δομές αξιολόγησης και διαφάνειας και ενίσχυση κάθε δράσης εξωστρέφειας.

Ασφαλώς χρειάζεται και γενναία χρηματοδότηση που θα αγγίζει το 5% του ΑΕΠ, έτσι ώστε τα παιδιά μας μα φοιτούν σε πανεπιστήμια με άρτιες εγκαταστάσεις, προσωπικό υψηλού επιπέδου, απαλλαγμένα παράλληλα από την ανομία που βιώνουν σήμερα.

Πρέπει ακόμη να προχωρήσουμε σε ουσιαστική ενίσχυση της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης ώστε να είναι ανεξάρτητη και επαρκώς στελεχωμένη για να μπορεί να ανταποκριθεί στον επιτελικό και νευραλγικό ρόλο που πρέπει να έχει κατά την αναδιάταξη του πανεπιστημιακού χάρτη της χώρας.

Χρειαζόμαστε ισχυρό δημόσιο πανεπιστήμιο, αυτόνομο και προσαρμοσμένο στο διεθνές περιβάλλον, ενισχυμένο με πόρους, εξοπλισμό, προσωπικό και έρευνα.

Παράλληλα, πρέπει να υπάρξουν μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια με ακαδημαϊκά, οικονομικά και γεωγραφικά κριτήρια.

Το παρόν νομοσχέδιο πληροί έστω μία από τις προϋποθέσεις αυτές; Η απάντηση είναι: Όχι.

Η ενίσχυση στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ευκαιριακή και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Τα πανεπιστήμια που θέλει να φέρει η Ν.Δ. είναι μη κερδοσκοπικά κατ΄ όνομα, με δυνατότητα το μητρικό πανεπιστήμιο να είναι αμιγώς κερδοσκοπικό – και ο νοών νοείτω.

Τα οποιαδήποτε παραρτήματα ανά τον κόσμο δεν είναι ισότιμα ακαδημαϊκά με τα μητρικά πανεπιστήμια.

Παράλληλα, ως προς τα γεωγραφικά κριτήρια, με το κυβερνητικό νομοσχέδιο θα έρθουν όλα τα μη κρατικά κερδοσκοπικά –γιατί αυτό κάνουν με το franchising– στο λεκανοπέδιο.

Πιστεύω στις ισχυρές ρυθμίσεις, που δεν θα καταστήσουν την μάθηση εμπόρευμα και όχι σε μία παιδεία που θα βγάζει περισσότερα χρήματα, αλλά σε μία παιδεία που θα βγάζει καλύτερους πολίτες.

Η Σοφία Κατσίγιαννη είναι διδάκτωρ της Νομικής Αθηνών, αναπληρώτρια γραμματέας Τομέα Τουρισμού του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛΛ. και πρόεδρος της κοινωνικής οργάνωσης «Είμαστε Ένα»

Διαβάστε ακόμη: