«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο χάλια που ένας άνθρωπος μπορεί να τον τελειώσει, τότε κανένας δεν μπορεί να τον σώσει».
Η αποστροφή αυτή ανήκει στον Θανάση Καρτερό και περιλαμβάνεται σε άρθρο του στενού συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα στην «Αυγή».
Στον απόηχο της χθεσινής συνάντησης του νυν και του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ το άρθρο με χαρακτηριστικό τίτλο «Αλήθεια , διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ;» κάνει αυστηρή κριτική στα στελέχη του κόμματος που αποχώρησαν και προειδοποιεί σε όσα κάνουν ανάλογες σκέψεις να το ξανασκεφθούν.
Παράλληλα συνιστά στον Στέφανο Κασσελάκη να μην φαντάζεται ότι μόνος του μπορεί να δημιουργήσει ένα κόμμα «με νέες δυνατότητες και νέες απαιτήσεις», αλλά να ρίξει στο βάρος του στην ενότητα.
Στο ίδιο μήκος κύματος φαίνεται ότι κινήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη χθεσινή του συνάντηση με τον κ. Κασσελάκη ο οποίος σύμφωνα με την σημερινή «Αυγή» «είχε την ευκαιρία να εκφράσει την ανησυχία του για τη συνεχόμενη ένταση στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης».
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε την μεγάλη σημασία που έχει η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τόσο για να ασκεί αξιόπιστη αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, όσο όμως και ενόψει των επικείμενων ευρωεκλογών.
Ενότητα, που σύμφωνα με το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού, μπορεί να διαφυλαχθεί μόνο με την πιστή τήρηση του καταστατικού και τη χάραξη πολιτικού σχεδιασμού εξωστρέφειας από τα όργανα του κόμματος που πρέπει να λειτουργήσουν χωρίς αποκλεισμούς και με συμπεριληπτική για όλες τις απόψεις διάθεση.
Σε ότι αφορά την ενότητα του κόμματος ο Θανάσης Καρτερός είναι κατηγορηματικός «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύεται, βέβαια. Περνάει μια φάση δύσκολη, επικίνδυνη, ταραγμένη. Αλλά από πού κι ως πού διαλύεται; Κάποιοι αποχωρούν – έχει ξαναγίνει» , επισημαίνει.
Τότε τι συμβαίνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και γιατί κάποιοι συνεχώς επιζητούν παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα; Ο αρθρογράφος απαντά:
«Αυτό με τον Κασσελάκη που διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει λίγο, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, τον Γκορμπατσόφ που διέλυσε τη Σοβιετική Ένωση. Ορισμένοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι αν ένα σύστημα, μια χώρα, και στην περίπτωσή μας ένα κόμμα με διαδρομή δεκαετιών, μπορεί να το διαλύσει ένας άνθρωπος, χωρίς μάλιστα καμιά αξιοσημείωτη θητεία σε αυτό, τότε είναι ήδη τελειωμένο κόμμα και δεν το ξέρει. Πουκάμισο αδειανό -κι αυτό ειπώθηκε- υπερασπίζονται όσοι αγωνιούν ότι πάει για διάλυση. Και πρέπει, μάλιστα, να το σώσει ο πρώην πρόεδρός του».
Που οδηγεί η σημερινή κατάσταση και υπάρχουν αναλογίες με το παρελθόν. Ναι υποστηρίζει ο Θ. Καρτερός:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύεται, βέβαια. Περνάει μια φάση δύσκολη, επικίνδυνη, ταραγμένη. Αλλά από πού κι ως πού διαλύεται; Κάποιοι αποχωρούν – έχει ξαναγίνει. Κάποιοι καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ηγεσία του – έχει ξαναγίνει. Κάποιοι τον τελειώνουν – κι αυτό έχει ξαναγίνει. Μήπως θυμάστε τις συνιστώσες του που τώρα ταξιδεύουν σε άλλα πελάγη; Τη ΛΑΕ; Τη ΔΗΜ.ΑΡ.; Πρώην προέδρους και δεκάδες αξιόλογα στελέχη που διάλεξαν άλλο δρόμο; Και κάποιοι έγιναν πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, και μάλιστα με τρόπους κάθε άλλο παρά ευγενικούς;
Είναι ίδια η σημερινή κατάσταση; Όχι βέβαια. Τόσο σφοδρή τρικυμία δεν έχει περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν βιάζονται να τον τελειώσουν οι αποκεί, γιατί βιάζονται και ορισμένοι αποδώ; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χιλιάδες μέλη, τη δική του ιστορία, τη δική του αξιακή ταυτότητα. Καλύπτει πολιτικά και κοινωνικά έναν χώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να καλύψει. Συνεπώς, τι νόημα έχει να προκαταλαμβάνουμε το τέλος του; Παρεμπιπτόντως, τι νόημα έχουν και τα SOS στον Τσίπρα; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο χάλια που ένας άνθρωπος μπορεί να τον τελειώσει, τότε κανένας δεν μπορεί να τον σώσει».
Ως προς το δέον γενέσθαι ο επικεφαλής του γραφείου τύπου του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα επισημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουν όλα και στο νέο εγχείρημα δεν έχουν θέση αποκλεισμοί :
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει. Ριζικά. Να προσαρμοστεί στις συνθήκες που αλλάζουν με ταχύτητα. Να γειωθεί, όπως λέγεται, σε μια πραγματικότητα που είναι εντελώς διαφορετική από το 2010, το 2015, το 2019. Με την έννοια αυτή, ναι, πρέπει να τελειώσει. Η κρίση να γεννήσει νέο ΣΥΡΙΖΑ με νέες δυνατότητες και νέες απαιτήσεις. Κι αυτό επίσης κανένας μόνος του δεν μπορεί να το πετύχει. Όσο και αν φαντάζεται ότι μπορεί. Αλλά και όσο άλλοι, αντί να συνδράμουν, διαβεβαιώνουν ότι δεν μπορεί…».
