Την εποχή της πανδημίας οι κυβερνήσεις ονόμασαν τον κορωνοϊό «αόρατο εχθρό». Η ονομασία αυτή δε συνέβη τυχαία. Βόλευε, και πολύ μάλιστα, ο εχθρός να είναι αόρατος, να μην είναι χειροπιαστός.
Αν ο εχθρός ήταν «τρομοκράτες», ή κάποιο πολιτικό πρόσωπο το οποίο θα έπαιρνε την ευθύνη για τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων, ή κάποιος διάσημος φοροφυγάς, ή οι παλαιοχριστιανοί, ή οτιδήποτε, ο λαός θα ήξερε πού να κατευθύνει την οργή του.
Ή που θα του την κατεύθυναν άλλοι, τέλος πάντων…
Στο όνομα της «ασφάλειας»
Ένα μεταλλαγμένο μικρόβιο όμως είναι ακόμη καλύτερος εχθρός, αφού δεν τον βλέπεις, δεν τον ξέρεις, κι ό,τι δεν ξέρεις το φοβάσαι. Και θα κάνεις οτιδήποτε (σου πουν οι «ειδικοί») προκειμένου να προστατευτείς από αυτόν. Και στο όνομα της «ασφάλειας» θα εφαρμόσεις τα οποιαδήποτε μέτρα, όσο παράλογα κι αν είναι, ειδικά αν αυτός ο εχθρός είναι «πρωτοφανής».
Όμως ο κορωνοϊός δεν ήταν ο τέλειος αόρατος εχθρός. Διότι στην πραγματικότητα δεν ήταν αόρατος, και επίσης είχε ημερομηνία λήξης. Αόρατος δε σημαίνει μόνο να μη μπορείς να τον δεις με γυμνό μάτι. Σημαίνει αν οι επιπτώσεις του, και ο τρόπος με τις οποίες εκδηλώνονται, είναι ορατές ή όχι.
Ένας ιός έχει μετρήσιμα αποτελέσματα, και μάλιστα μέρα με τη μέρα γίνεται πιο προβλέψιμος και άρα διαχειρίσιμος χάρη στα μετρήσιμα δεδομένα που ο ίδιος παράγει. Ακόμη κι αν μεταλλάσσεται, εξασθενεί σε ισχύ, άρα μέρα με τη μέρα χάνει τη μάχη. Άρα είναι ένας προσωρινός εχθρός, με κατ’ επέκταση προσωρινά μέτρα εναντίον του.
Βέβαια πολλά από αυτά μάς έμειναν «κουσούρια», όπως οι μάσκες, η τηλεργασία, η μικροβιοφοβία, κ.ά. Όμως να είστε σίγουροι πως οι σκοτεινές δυνάμεις που κινούν αυτόν τον κόσμο σκόπευαν να κάνουν «κανονικότητα» πολύ περισσότερα από αυτά τα «προσωρινά» μέτρα που δήθεν επέβαλαν για το καλό μας.
Αλλά αναπόφευκτα, όταν θα πέρναγε το «σκιάξιμο», θα πέρναγε και η επίδρασή τους στον κόσμο. Επομένως ο κορωνοϊός έκανε καλή δουλειά ως μέσο επιβολής νέων κανονικοτήτων στην κοινωνία, όχι όμως την καλύτερη.
Χρειαζόντουσαν έναν ακόμη πιο αόρατο, ακόμη πιο ανίκητο, ακόμη πιο τέλειο εχθρό. Και τον βρήκαν στην «κλιματική αλλαγή».
Αέναη μετάλλαξη
Η κλιματική αλλαγή είναι ο τέλειος εχθρός, διότι είναι απρόβλεπτος (μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε, σε οποιαδήποτε μορφή φυσικού φαινομένου).
Είναι άυλος και απροσδιόριστος, δε μπορεί να ποσοτικοποιηθεί όπως μια γρίπη ή να απομονωθεί σε ένα εργαστήριο – ακόμη και η ονομασία του είναι αόριστη: κλιματική «αλλαγή», δηλαδή μια αέναη μετάλλαξη, ένας εχθρός που κάθε τόσο αλλάζει μορφή (άρα κάθε τόσο μπορούν να αλλάζουν και τα μέτρα κατά του).
Είναι ανίκητος, διότι κανείς δε μπορεί να τα βάλει με τη Μητέρα Φύση, παρά μόνο να προστατευθεί από την «οργή» της και να περιορίσει τις απώλειες.
Κυρίως, όμως, είναι ένας «εύπλαστος» εχθρός, τον οποίο οι κυβερνήσεις μπορούν να πλάθουν κατά το δοκούν, αναλόγως τι μέτρα τις συμφέρει να σου επιβάλλουν.
Κάποτε τον έλεγαν «υπερθέρμανση», τώρα γενικότερα κλιματική αλλαγή (ή κρίση). Αν σε θέλουν μαντρωμένο σε διαμερίσματα 30 τ.μ. (διότι τα μεγαλύτερα έχουν και μεγαλύτερο «ανθρακικό αποτύπωμα»), να οδηγείς ηλεκτροκίνητα, τότε επικηρύσσουν το διοξείδιο του άνθρακα ως «σατανικό» προϊόν. Μεθαύριο μπορεί να σου φορολογήσουν το οξυγόνο. Κανείς δε ξέρει.
«Συγγνώμη λάθος»
Α, ναι, ξέρουν οι «ειδικοί». Οι ίδιοι ειδικοί που είπαν “trust the science” και φόρα μάσκα στο νήπιο και μην αμφισβητείς την επιστήμη, αλλά μετά είπαν τελικά κάναμε λάθος.
Οι ίδιοι ειδικοί που πλέον δεν εργάζονται στην υπηρεσία της επιστήμης, αλλά ουσιαστικά στην υπηρεσία του πλειοδότη, δηλαδή όποιου χρηματοδοτεί τις έρευνές τους.
Έτσι έρχεται ένας φαρμακευτικός ή ενεργειακός κολοσσός, ή οποιοσδήποτε, και σου λέει «Θα πληρώσω εγώ τα εργαστήριά σου για τα επόμενα 4 χρόνια, αλλά χρειάζομαι από σένα μια έρευνα που να αποδεικνύει το τάδε ζητούμενο που θα σου θέσω εγώ».
Και να είστε σίγουροι πως ειδικά σε ό,τι αφορά το κλίμα οποιαδήποτε έρευνα μπορεί να υποστηριχθεί υποτίθεται σε βάσιμα δεδομένα.
Εξαρτάται πώς συλλέγονται και πώς ερμηνεύονται αυτά τα δεδομένα, διότι η στατιστική είναι μια πόρνη που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας. Μπορείς την ίδια χρονική περιόδο να αποδείξεις πως υπάρχει υπερθέρμανση, ή ψύξη του πλανήτη.
Φυσικά, υπάρχουν πάντα και μερικοί άξιοι επιστήμονες που υπηρετούν την επιστήμη και την αέναη αναζήτηση της αλήθειας. Όμως οι επιστήμονες αυτοί συνήθως καταλήγουν φτωχοί ή περιθωριοποιημένοι, συχνά από τους ίδιους τους συναδέλφους τους, ενώ οι έρευνές τους καταλήγουν στα αζήτητα, αφού ζούμε πλέον σε μια εποχή που η όποια άποψη παρεκκλίνει από το εκάστοτε «κονσένσους» απορρίπτεται.
Το επιστημονικό κονσένσους όμως πλέον δεν προκύπτει οργανικά, μέσα από ανιδιοτελείς έρευνες απαλλαγμένες από σκοτεινά συμφέροντα.
Όποιος πληρώνει καλύτερα ορίζει και το τελικό αποτέλεσμα. Και φυσικά η πλειοψηφία κινείται από το χρήμα (και είναι λογικό). Όμως η επιστήμη δεν είναι πολιτική, να λειτουργεί με δημοψήφισμα.
Η αλήθεια δεν ορίζεται από την πλειοψηφία, αλλά από την επιστημονική μέθοδο. Αλλιώς ακόμη θα πιστεύαμε πως ο ήλιος κινείται γύρω από τη Γη, επειδή αυτό συμφωνούσαν οι περισσότεροι (ειδικοί της εποχής).
Επιλεκτική στατιστική
Οι όποιες «αποδείξεις» φτάνουν στα μάτια του τελικού καταναλωτή (σε εμάς, δηλαδή) δεν είναι παρά επιλεκτική στατιστική, η οποία εύκολα μπορεί να σε εξαπατήσει.
Για παράδειγμα αν γκουγκλάρεις για το λιώσιμο των πάγων θα βρεις 100 άρθρα και βίντεο που υποστηρίζουν αυτό, και 1 που υποστηρίζει το αντίθετο. Και οι δύο εκδοχές θα διαθέτουν υλικό. Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Θα δεις, για παράδειγμα, βίντεο με τεράστια κομμάτια πάγων να ξεκολλάνε από παγόβουνα και να πέφτουν θεαματικά στον ωκεανό, με την κατάλληλη δραματική μουσική υπόκρουση.
Τα βίντεο αυτά θα κυριαρχούν στη ροή ειδήσεων ή στα social media, και δε θα είναι ψεύτικα βίντεο (ΑΙ), παρ’ όλο που υπάρχει και αυτός ο επικίνδυνος παράγοντας πλέον.
Διότι πράγματι, κάθε λεπτό που περνάει κάπου στον Βόρειο ή στον Νότιο Πόλο παγόβουνα λιώνουν και συρρικνώνονται, ειδικά αν είναι καλοκαίρι σε εκείνο το ημισφαίριο.
Την ίδια όμως στιγμή, στο αντίθετο ημισφαίριο, σχηματίζονται παγόβουνα, και ίσως ακόμη μεγαλύτερα από αυτά που λιώνουν, ειδικά αν η Γη οδεύει προς την επόμενη εποχή παγετώνων, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα τώρα.
Στο ενδιάμεσο, φυσικά, μπορεί να εμφανίσει βραχυχρόνιες υψηλές θερμοκρασίες, οι οποίες είναι απολύτως συνηθισμένο φαινόμενο, όμως μακροπρόθεσμα το κλίμα θα κάνει αυτό που είναι να κάνει, και δε δίνει δεκάρα για εμάς.
Κι αυτό αποδεικνύεται μέσω της Γεωλογίας, η οποία χρησιμοποιεί δεδομένα εκατομμυρίων ετών (αυτά που αποτυπώνονται στα πετρώματα), και όχι επιλεκτικές μετρήσεις μερικών ψωρο-δεκαετιών, που στη χρονική κλίμακα του κλίματος είναι μια στιγμή.
Τα δεδομένα αυτά υπάρχουν εκεί έξω, για τον καθένα. Όμως στην εποχή της Πληροφορίας του Διαδικτύου χάνονται σε ένα χάος από αλήθειες και fake news, που μπλέκονται και συσκοτίζουν ακόμη περισσότερο, αφού κυριαρχεί το ψέμα.
Τα μίντια από μεριάς τους, καθώς έχουν τον έλεγχο της ροής της πληροφορίας, επιλέγουν το εκάστοτε αφήγημα που για όποιον λόγο προβάλλεται τη δεδομένη στιγμή. Όπου υπάρχει κέρδος, υπάρχουν και συμφέροντα.
Και αυτή τη στιγμή συμφέρει πολλούς, και για πολλούς λόγους, να υπάρχει ένας αόρατος εχθρός της «ανθρωπογενούς» κλιματικής αλλαγής, στη μάχη κατά του οποίου «πρέπει» όλοι να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να φάμε έντομα, ρε παιδί μου. Κι όταν λέω όλοι, εννοώ οι πλεμπαίοι, φυσικά.
Το υπόλοιπο 0,1% που πετάει με ιδιωτικά τζετ από Νταβός – Μύκονος, θα τρώει κανονικά κρέας. Άλλωστε, ούτε στην πανδημία ίσχυαν γι’ αυτούς οι κανόνες.
Δεν αμφισβητείται η κλιματική αλλαγή, αλλά η ανθρωπογενής φύση της…
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Επειδή όπως στην πανδημία μιλούσαν για «αρνητές πανδημίας», έτσι τώρα μιλούν για αρνητές κλιματικής αλλαγής. Συχνά μάλιστα τους ταυτίζουν με «Flat-Earthers», δηλαδή όσους πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη.
Πρόκειται για πάγια τακτική του κατεστημένου να τσουβαλιάζει ομάδες ανθρώπων, προκειμένου δήθεν να τους μειώσει στα μάτια της αδαούς μάζας, που εκείνη τη στιγμή αισθάνεται τόσο μορφωμένη και έξυπνη.
Και, εντάξει, κατανοώ να ταμπελιάσεις τον Τσιρογιάννη. Αλλά είναι εξαιρετικά θλιβερό και παραπέμπει σε εποχές σκοταδισμού το να βλέπεις αμόρφωτους πολιτικάντηδες και δημοσιογραφάκια να λοιδορούν δημοσίως επιφανείς επιστήμονες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην επιστήμη τους.
Υπαρκτό φαινόμενο
Λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κλιματική αλλαγή είναι πέρα για πέρα υπαρκτό φαινόμενο.
Η διαδοχική εναλλαγή θερμού-ψυχρού κλίματος είναι ένα αέναο φυσικό φαινόμενο που συνέβαινε πριν από εμάς, και θα συμβαίνει για εκατομμύρια χρόνια μετά από εμάς, δίχως το οποίο η Γη θα ήταν ένας νεκρός πλανήτης.
Η ατελείωτη αυτή διαδικασία (που τροφοδοτείται από τον Ήλιο) συμβαίνει κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια, και άλλοτε έχει πιο έντονες και καταστροφικές διακυμάνσεις που εμποδίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, και άλλοτε πιο ήπιες, οι οποίες ευνοούν την ευδοκίμησή του.
Το να το αρνείσαι αυτό θα ήταν σα να αρνείσαι ότι ο Ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή. Οπότε δεν υπάρχουν «αρνητές κλιματικής αλλαγής», όχι εδώ μέσα τουλάχιστον.
Οι αμφιβολίες έγκεινται στο κατά πόσο είναι «ανθρωπογενής» η κλιματική αλλαγή. Και ακόμη περισσότερο, στο κατά πόσο κρύβονται συμφέροντα πίσω από τις επιβολές μέτρων για τη δήθεν καταπολέμηση αυτής της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.
Όμως το παρόν άρθρο δε γράφτηκε για να πείσει αν η κλιματική αλλαγή είναι πράγματι ανθρωπογενής ή όχι (δεν είμαι ο κατάλληλος, άλλωστε, αν και έχει υπάρξει σχετικό αφιέρωμα)! Αυτή τη φορά αποφάσισα να το πάω αλλιώς, να πάω με τα νερά του αφηγήματος.
Αδύνατη η επιβολή
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως πράγματι οι άνθρωποι ορίζουμε πλέον σε καθοριστικό βαθμό το κλίμα, και πως πρέπει να αλλάξουμε ριζικά το πώς λειτουργεί η κοινωνία, προκειμένου να «αντιστρέψουμε» το κακό.
Ήτοι, να πάψουμε να εκτρέφουμε πολλές αγελάδες επειδή αερίζονται επικίνδυνα, να μένουμε σε smart cities 15 λεπτών όπου θα μετακινούμαστε με ηλεκτρικά πατίνια, να αφήσουμε το πετρέλαιο εκεί που κάθεται και να γεμίσουμε τα βουνά και τους κάμπους με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, να επιβάλουμε φόρους ανθρακικού αποτυπώματος, ακόμη και να κάνουμε λιγότερα παιδιά, διότι κι αυτά θεωρούνται… ρύποι.
Κι όλα αυτά, υπ’ όψιν, μόνο εδώ στη Δύση του 1,5 δισ. ανθρώπων.
Στον υπόλοιπο πλανήτη των 6,5 δισ. ας κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι, ας κάνουν τα χειρότερα κι ας ακυρώνουν για πλάκα κιόλας τα όποια ανούσια μέτρα θα λαμβάνουμε εμείς, αφού κανείς άλλωστε δε μπορεί να τους επιβάλει το αντίθετο.
Σε μια Δύση που μαστίζεται ήδη από υπογεννητικότητα και γερνάει σταδιακά προς τον πολιτισμικό και οικονομικό θάνατό της, αφού η υποτιθέμενη πράσινη ενεργειακή μετάβαση σαμποτάρει ακόμη περισσότερο τις ήδη παραπαίουσες βιομηχανίες της (την ώρα που οι απέναντι τρέχουν με χίλια).
Αλλά ας ψυχαγωγήσω, λοιπόν, την ψευδαίσθησή μας πως όλα αυτά τα μέτρα έχουν λόγο και νόημα, και δεν επιβάλλονται για πιο σκοτεινούς σκοπούς (όπως τον ασφυκτικό έλεγχο μιας κοινωνίας σε ένα τεχνοκρατικό νεο-φεουδαρχικό σύστημα).
Επ’ ουδενί οι πολιτικοί να βρίσκουν αποτελεσματικότερους τρόπους να σε εξουσιάσουν, να σε φορολογούν! Με τις πιο αγνές προθέσεις επιλέγουν αυτήν την καριέρα, άλλωστε!
Έστω, λοιπόν, ότι ο άνθρωπος ευθύνεται για τις «ακραίες» θερμοκρασίες, δηλαδή που χιονίζει το χειμώνα και σκάει ο τζίτζικας το καλοκαίρι, και πρέπει να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό (να έχουμε μόνο αίθριο καιρό, υποθέτω, θέλουν). Είναι η πολιτική του «μηδενικού ανθρακικού αποτυπώματος» μια βιώσιμη τακτική, ή θα προκαλέσει περισσότερη ζημιά (σε εμάς και στο κλίμα), ή είναι εντελώς μια απάτη;
Net Zero: Όταν η θεραπεία είναι χειρότερη από την αρρώστια
Η στρατηγική μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στο Μηδέν (Net Zero) ταξινομείται ως «στρατηγική μετριασμού» στη γλώσσα της IPCC (Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος), όπως επισημαίνει και το Daily Sceptic.org.
Η εναλλακτική στρατηγική είναι η «προσαρμογή», που σημαίνει λήψη μέτρων για την κλιματική αλλαγή, όπως η κατασκευή αντιπλημμυρικών συστημάτων, αρδευτικά συστήματα, ή η ανάπτυξη νέων στελεχών καλλιεργειών για την καλύτερη αντιμετώπιση των μεταβαλλόμενων καιρικών φαινομένων. Οι περισσότερες προσπάθειες δαπανών στη Δύση είναι προσανατολισμένες στον μετριασμό.
Αλλά, τι γίνεται αν η θεραπεία του Net Zero είναι χειρότερη από την ασθένεια; Τι γίνεται αν ο μετριασμός είναι λιγότερο αποτελεσματικός από την προσαρμογή;
Η στρατηγική μετριασμού έχει σημαντικά μειονεκτήματα.
Πρώτον, ο μετριασμός λειτουργεί μόνο εάν το CO2 είναι το κύριο κουμπί ελέγχου του κλίματος. Γνωρίζουμε, όμως, ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί , διότι γνωρίζουμε αποδεδειγμένα ότι οι θερμοκρασίες έχουν αλλάξει σημαντικά τις προηγούμενες χιλιετίες, δίχως την παρέμβαση του ανθρώπου ή τις εκπομπές CO2.
Δεύτερον, ο μετριασμός μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν όλες οι χώρες μειώσουν επίσης τις εκπομπές και μπορούμε να δούμε από το Σχήμα ότι αυτό δεν συμβαίνει. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά πιθανά κλιματικά γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν, για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι, και τα οποία θα απαιτήσουν ενέργεια και εφευρετικότητα για να τα αντιμετωπίσουμε.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να δούμε μια άλλη έκρηξη που μοιάζει με του ηφαιστείου Tambora που εκτόξευσε περίπου 40 κυβικά χιλιόμετρα υλικού στην ατμόσφαιρα και προκάλεσε μείωση της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Αυτό οδήγησε στο να ονομαστεί το 1816 Έτος Χωρίς Καλοκαίρι, όπου οι καλοκαιρινές θερμοκρασίες στην Ευρώπη ήταν οι χαμηλότερες που έχουν καταγραφεί και οδήγησε σε γεωργική καταστροφή με εκτεταμένες ελλείψεις τροφίμων και λιμό.
Η «προσαρμογή» ήταν αξιοσημείωτη επιτυχία
Η «προσαρμογή», από την άλλη, ήταν μια αξιοσημείωτη επιτυχία. Το ποσοστό των ανθρώπων που πεθαίνουν από φυσικές καταστροφές έχει πέσει κατακόρυφα κατά περισσότερο από 50% τον περασμένο αιώνα.
Αυτή η βελτίωση ήρθε παρά (πιθανότατα λόγω) της σχεδόν 20πλάσιας αύξησης των εκπομπών CO2.
Η φθηνή ενέργεια έχει οδηγήσει σε μεγάλες βελτιώσεις στις αποδόσεις των καλλιεργειών μέσω της μηχανοποίησης, της άρδευσης και της διαθεσιμότητας λιπασμάτων. Η φθηνή ενέργεια έδωσε τη δυνατότητα να κατασκευαστούν αντιπλημμυρικά συστήματα και τα σπίτια να είναι πιο ανθεκτικά στις ακραίες καιρικές συνθήκες.
Τα μέτρα προσαρμογής έχουν πολλά οφέλη. Δεν απαιτούν διεθνή συνθήκη και μπορούν να εφαρμοστούν τοπικά όπου παράγουν αποτελέσματα γρήγορα.
Λειτουργούν επίσης για την προστασία από αλλαγές στο κλίμα που δεν προκαλούνται από το CO2.
Τα μέτρα προσαρμογής μπορεί επίσης να έχουν πρόσθετα οφέλη, όπως πιο αποτελεσματική χρήση του νερού ή πιο εύρωστες ποικιλίες καλλιεργειών. Δεν υπάρχει λόγος να μην μπορούμε να συνεχίσουμε να προσαρμοζόμαστε.
Οι κίνδυνοι των πολιτικών μετριασμού
Αντίθετα, οι κίνδυνοι των πολιτικών μετριασμού του Net Zero είναι προφανείς.
Πρώτον, και πιο προφανές, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ενάντια στις κλιματικές αλλαγές που οδηγούνται από δυνάμεις διαφορετικές από το CO2.
Δεύτερον, είναι το κόστος. Το 2020 το National Grid ESO υπολόγισε το κόστος της ενεργειακής μετάβασης σε περίπου 3 τρισ. λίρες στη Βρετανία.
Κι αυτό είναι υποεκτίμηση επειδή το κόστος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έχει αυξηθεί από τότε, καθώς τα επιτόκια έχουν αυξηθεί.
Η αυξημένη διείσδυση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) έχει οδηγήσει σε μαζική αύξηση των λογαριασμών ηλεκτρικής ενέργειας.
Αυτή η αύξηση προέρχεται από τις επιδοτήσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας καθώς και από το κόστος εξισορρόπησης του δικτύου και το τεράστιο κόστος επέκτασης του δικτύου σε απομακρυσμένα υπεράκτια αιολικά πάρκα.
Η ακριβή ενέργεια οδήγησε σε αποβιομηχάνιση, όπως είδαμε με το κλείσιμο του Port Talbot και της τελευταίας μονάδας λιπασμάτων της Ουαλίας.
Με τις γεωπολιτικές εντάσεις να αυξάνονται, το κλείσιμο των εγχώριων βιομηχανιών χάλυβα, λιπασμάτων και χημικών σημαίνει ότι είμαστε λιγότερο ικανοί να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και να τροφοδοτήσουμε το έθνος σε περίπτωση κρίσης.
Επίσης, η τεχνητή νοημοσύνη, η οποία καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς, είναι πολύ ενεργοβόρα και τα κατάλληλα κέντρα δεδομένων δεν μπορούν να λειτουργήσουν με ΑΠΕ ή με ακριβή ενέργεια.
Προς ενεργειακή λειψυδρία
Οδεύουμε προς έναν κόσμο ενεργειακής λειψυδρίας όπου δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τα βασικά δομικά στοιχεία μιας σύγχρονης κοινωνίας, ούτε θα είμαστε σε θέση να ανταγωνιστούμε στις σύγχρονες τεχνολογίες.
Δεν υπάρχουν πλούσιες χώρες με χαμηλή κατανάλωση ενέργειας.
Σημαντική ζημιά έχει ήδη γίνει, με τις παραγωγικές βιομηχανίες να συρρικνώνονται σε σύγκριση με ολόκληρη την οικονομία από το 1997.
Για παράδειγμα, η βιομηχανία χημικών στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει πρακτικά τελειώσει και ο κύριος λόγος είναι ότι το ενεργειακό κόστος είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό των ΗΠΑ και ότι επιβάλλονται φόροι άνθρακα σε τέτοια προϊόντα.
Ο όμιλος Stellantis προειδοποιεί ότι το σχέδιο των Εργατικών να απαγορεύσουν τα νέα βενζινοκίνητα αυτοκίνητα έως το 2030 θα οδηγήσει σε κλείσιμο εργοστασίων και φυσικά απώλειες θέσεων εργασίας.
Μια μη βιώσιμη διαδικασία, μια ύβρις προς τη Μητέρα Γη
Οι πολιτικές του Net Zero έχουν φουσκώσει τους λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας με τα μυριάδες προγράμματα επιδοτήσεων, με επιπλέον κόστος εξισορρόπησης του δικτύου και επέκτασης.
Και παρ’ όλο που αυτή η οικονομική καταστροφή πραγματοποιείται στο όνομα του περιβάλλοντος, δεν είναι καθόλου σαφές ότι η αιολική και η ηλιακή ενέργεια είναι φιλικές προς το περιβάλλον.
Το μόνο που παίρνουμε σε αντάλλαγμα για όλη αυτή την προσπάθεια είναι δαπανηρή, διακοπτόμενη ενέργεια που χρειάζεται ακόμη περισσότερα ορυκτά για εξόρυξη για να γίνει η απαιτούμενη αποθήκευση.
Είναι μια υποκρισία, μια μη βιώσιμη διαδικασία, μια ύβρις προς τη Μητέρα Γη και το κλίμα που επικαλούμαστε ότι σώζουμε, μια ξεκάθαρα μη αποδοτική πολιτική που, άρα, αν δεν κρύβει εγκληματική ασχετοσύνη τότε μαρτυρά απάτη σε βάρος των ανθρώπων που καλούνται με το ζόρι να υποβαθμίσουν δραματικά την ποιότητα ζωής τους, για το τίποτα.
Οι κίνδυνοι της κλιματικής αλλαγής μπορούν να αποφευχθούν με τη συνέχιση της προσαρμογής, όπως ακριβώς κάνουμε εδώ και χιλιετίες.
Αντ’ αυτού εμείς συνεχίζουμε την πορεία του Net Zero, προκαλώντας όλεθρο στη βιομηχανία, στις θέσεις εργασίας και στο περιβάλλον, αυξάνοντας τους λογαριασμούς ενέργειας και βλάπτοντας την ψυχική υγεία των παιδιών μας.
Η «θεραπεία» του Net Zero είναι χειρότερη από την υποτιθέμενη ασθένεια της κλιματικής αλλαγής.
