Αν οι αγορές είναι ένα καζίνο, η Fed είναι ο ντίλερ, η “μάνα”. Δεν της ανήκει το καζίνο. Στα αφεντικά της ανήκει. Αυτή δουλεύει για ένα και μόνο σκοπό: να κερδίζει το καζίνο (και άρα να χάνουμε εμείς). Καμιά φορά όμως, μας κλείνει το μάτι…

Γράφει ο Γιάννης Τσιρογιάννης

Money rules the world. Οι ισχυρότερες τσέπες αυτού του πλανήτη, αυτές που πραγματικά κάνουν κουμάντο, η “ελίτ” ας πούμε (το 0.0001%) χρησιμοποιούν τις αγορές για την περαιτέρω ανάπτυξη του πλούτου-εξουσίας τους.

Η Fed είναι το όργανο, που μέσω της νομισματικής πολιτικής, φροντίζει να δίνει στα αφεντικά της στη Wall Street τα επιθυμητά αποτελέσματα (κέρδος) φροντίζοντας το παιχνίδι να διεξάγεται ομαλά.

Ένα τόσο τέλειο και αλάνθαστο όργανο που θα μπορούσε να είναι ένα ψυχρό ρομπότ (κατά τραγική ειρωνεία οι γκρουπιέρηδες ήδη αυτοματοποιούνται)! Όμως είναι άνθρωποι κι αυτοί, και πάντα θα είναι άνθρωποι, διότι ο απρόβλεπτος, αναντικατάστατος ανθρώπινος παράγοντας είναι που δίνει ζωή στις αγορές. Η Wall Street χρειάζεται πάντα έναν Πάουελ, κι ας είναι ανθρώπινη μαριονέτα. Ενίοτε κάνουν και λάθη (policy errors στην περίπτωση της Fed).

The house always wins

Φαινομενικά ο ρόλος της Fed είναι ελάχιστα σημαντικός, διότι το παιχνίδι είναι έτσι κι αλλιώς στημένο εναντίον του παίχτη. Λάθος. Η Fed είναι η επιδέξια “μάνα” που με ένα ελαφρύ χέρι, μεθοδευμένες κινήσεις αλλά και χαρισματική γοητεία (ρητορική), στην ουσία καθοδηγεί την παρτίδα (και τον παίχτη) στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που είναι το κέρδος της εταιρίας.

Διότι όσο κερδίζει η εταιρία, κερδίζει κι αυτή.

ΤΙΠΟΤΑ άλλο δεν τη νοιάζει, και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Πάντα θα υπάρχουν θύματα, δεν έχει ανάγκη να ταϊζει την πλέμπα. Ίσα ίσα.

Οι όποιες ενέργειες της φαίνεται να ωφελούν τον παίχτη (την οικονομία), στην πραγματικότητα γίνονται απλώς για να τον κρατάνε οριακά ζωντανό και πρόθυμο να συνεχίσει να δουλεύει και να επιστρέφει να ταϊζει το καζίνο.

Η “γενναιοδωρία” της εκτείνεται μέχρι τα συμφέροντα επιβίωσής της. Αν η “τύχη” σου χαμογελάσει, είναι επειδή σε θέλει να κάτσεις λίγο ακόμα στο τραπέζι.

The market doesn’t care about the economy

Γι’ αυτό και καλή ώρα τώρα (όπως και στο Great Inflation του 1970, όπως πάντοτε) η Fed ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ να διορθώσει τον στασιμοπληθωρισμό που μαστίζει την οικονομία (τον παίχτη), τον πληθωρισμό που η ίδια έθρεψε. Γι’ αυτό και οι πενιχρές αυξήσεις επιτοκίων χρησιμεύουν απλώς ως μοχλοβραχίονας της Wall Street.

Μια φορά το τόσο όμως οι ισορροπίες σπάνε, οι παίχτες τα μαζεύουν και φεύγουν (ή δεν τους έχει μείνει τίποτα και δεν ξαναπατάνε), και το καζίνο πέφτει έξω. Με το μη αναστρέψιμο οικονομικό ντόμινο που έχει πυροδοτήσει ο πληθωρισμός, δεν απέχουμε πολύ από αυτό…

Σε αυτό το αρκετά στημένο παιχνίδι, εμείς τι προσπαθούμε να κάνουμε; Να αφουγκραστούμε τα σινιάλα του ντίλερ, τα “tells” που λέμε στο πόκερ, και να βγάλουμε κάτι από την παρτίδα.

Μα αυτό είναι σχεδόν αδύνατον, οι ντίλερς δεν κάνουν λάθη! Είναι εξαιρετικά δύσκολο ναι, αλλά παίζει ρόλο και το φύλλο και η στρατηγική. Και χθες βράδυ, ο ντίλερ μας έκλεισε το μάτι πως ναι, την έχετε “πιάσει” καλά την παρτίδα, παίξτε το φύλλο και κερδίστε!

O Πάουελ έπαθε… Βόλκερ!

Χθες βράδυ λοιπόν, σε ένα ακόμη ταχυδακτυλουργικό που συμβαίνει κάτω από τις μύτες όλων (που είναι απασχολημένοι με το πως ο πόλεμος δήθεν ανεβοκατεβάζει τις τιμές), ο καλός μας Τζέι Πάουελ ξεστόμισε κάτι το φοβερό.

Σε μια κίνηση που θύμισε Βόλκερ (ο αρχιγκρουπιέρης της Fed που το ’81 αύξησε απότομα τα επιτόκια, αφού βέβαια πρώτα είχαν αφήσει το στασιμοπληθωρισμό να στραγγίξει περιουσίες τη δεκαετία του ’70), ο τωρινός επικεφαλής της Fed είπε πως “είμαστε ανοιχτοί σε αύξηση 50μ.β. (σε κάποια έκτακτη σύσκεψη), ίσως πρέπει να κινηθούμε πιο γρήγορα” και άλλα περί equilibrium και ουδετερότητας (ότι η Fed βρίσκεται μακριά από το στόχο της). Θύμισε επίσης 2018 όταν με τα ακριβώς ίδια λόγια σηματοδότησε μια έξτρα dovish (χαλαρή) πολιτική.

Γιατί είναι τρομερό αυτό; Θυμάστε που την ημέρα της απόφασης για τα επιτόκια, 16 Μαρτίου, παραθέσαμε ένα έξτρα “τρελό” σενάριο στο οποίο η Fed κάνει την έκπληξη με 0,5% επιτόκια, νωρίτερα από το αναμενόμενο; Να που από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…

Νέα αύξηση επιτοκίων στον ορίζοντα;

Να έιστε σίγουροι ότι θα συμβεί τελικά. Διότι όπως είχαμε εξηγήσει, αυτό είναι το ιδανικότερο σενάριο που ΒΟΛΕΥΕΙ τη Fed και τα φιλαράκια της στη Wall Street.

Η νομισματική πολιτική είναι το Άλφα και το Ωμέγα των πάντων. Αυτή κινεί τις αγορές, αυτή “γεννά” πολέμους και κρίσεις. Οπότε εύλογα όποιος προσπαθεί να προβλέψει τις αγορές, πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να μαντέψει τι θα κάνει η Fed.

Και όταν προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους, δε σκέφτομαι με γνώμονα το δήθεν κοινό καλό. Δε νοιάζονται για το κοινό καλό. Ή μάλλον νοιάζονται γι αυτό, μέχρι εκεί που επηρεάζει τη δική τους επιβίωση. Πρώτο μέλημα τους είναι τα αφεντικά τους στη Wall Street. Αυτοί να πηγαίνουν καλά, και όλα καλά (ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε…!) “The market doesn’t care about the economy.”

Όπως είχα εξηγήσει τότε λοιπόν, τη Fed δεν τη συμφέρει να έχει τα επιτόκια στο 0.25%. Διότι τότε εγκλωβίζεται. Δεν αφήνει περιθώρια στον εαυτό της για πολλές κινήσεις, πόσο μάλλον εκπλήξεις. Και η αγορά ζει από τις εκπλήξεις. Ο απρόβλεπτος παράγοντας την κρατάει ζωντανή. Ειδάλλως αν όλα ήταν προεξοφλημένα, θα ήταν… ξοφλημένα.

Με τα επιτόκια στο 0.25, οι επόμενες κινήσεις της γίνονται λίγο πολύ μονόδρομος. Αυξήσεις. Προβλέψιμη και άχρηστη, για τη Wall Street.

Τι 0.25, τι 0.50

Η Wall Street χέστηκε, να το πω έτσι, για τα επιτόκια, στην παρούσα φάση. Είναι τόσο χαμηλά, που ελάχιστη διαφορά κάνουν. Είτε 0.25%, είτε 0.5%, είτε -διάολε- και 1%, δε θα παίξουν ρόλο αυτά καθ’ αυτά για την κατάρρευση ή όχι της Wall Street. Η κατάρρευση είναι λίγο πολύ “γραμμένη” ήδη… Το οικονομικό ντόμινο έχει ξεκινήσει, όπως έχουμε αναλύσει.

Αυτό που θέλει η Wall Street είναι δικαιολογίες, αφορμές. Αφορμές για ανόδους (και πτώσεις) στο ενδιάμεσο, όλη την άνοιξη (ή όσο τραβήξει αυτό). Ανόδους και πτώσεις που χρειάζεται προκειμένου να εξοντώσει αρκούδες, ταύρους, και φυσικά, γουρουνάκια.

Κυρίως αρκούδες όμως. Διότι όταν έχεις μια αγορά που ξεκάθαρα (ξεκάθαρα για μένα τουλάχιστον) έχει καθοδική (bearish) μακροπρόθεσμα προοπτική – ε, αν είσαι έξυπνος, τις bears θες να εξουδετερώσεις.

Διότι αυτές αποτελούν απειλή, αυτές έχουν “πιάσει” το σωστό συναίσθημα (market sentiment). Και θες να τις διώξεις προκειμένου να είναι ελεύθερο το πεδίο, ώστε όταν πραγματικά θα θες να ρίξεις την αγορά, να πάρεις όλο το profit για σένα. Όλο το Μεγάλο Σορτάρισμα δικό σου. Αν ήμουν το “εξυπνο χρήμα”, εγώ τουλάχιστον αυτό θα έκανα…

Η Wall Street θέλει να εξοντώσει τις bears

Διότι μη γελιέστε. Οι πραγματικά λίγοι που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη της Wall Street δεν είναι το 1%, αλλά το 0,1%. Το 1%, παρότι εξαιρετικά πλούσιο (πλουσιότερο από εμάς, την πλέμπα, τα ψαράκια του 99%) δεν είναι παρά απλώς ένα μεγάλο ψάρι που όμως δεν έχει ελπίδα ενάντια στους λίγους καρχαρίες που τελικώς κάνουν κουμάντο.

Γι’ αυτό και μην παραξενεύεστε που σφάζουν “δικούς τους”. Είναι ζούγκλα εκεί έξω. Και ειδικά όταν μιλάμε για το τέλος της μακροβιότερης bull market όλων των εποχών, κανείς δε θα χαριστεί σε κανέναν. Λίγοι θα προλάβουν να περάσουν την πόρτα. Οι υπόλοιποι θα ποδοπατηθούν, όσο χοντρές τσέπες κι αν έχουν.

Το θέμα είναι μήπως κάποια από εμάς τα ψαράκια περάσουμε απαρατήρητα από τη χαραμάδα και αρπάξουμε κανά κοκκαλάκι. Γι’ αυτό γίνεται όλη η δουλειά…

Το λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι το έξυπνο χρήμα τις bears θέλει να σφάξει. Διότι μετά οι bulls είναι εύκολοι. Σε μια αγορά με ανύπαρκατα θεμελιώδη που έχει ξεκάθαρα ξεμείνει από καύσιμα, οι ταύροι είναι πλέον “τζούφιοι” και δεν αποτελούν απειλή. Δεν έχουν την ορμή να γυρίσουν αυτό το παιχνίδι.

Οπότε τις bears θες να φας. Για να τις φας, χρειάζεσαι Short Squeeze. Δηλαδή ψευτοανόδους που καίνε τα σορτ. Αρκετές μάλιστα. Αλλά όχι υπερβολικά μεγάλες και ξαναζωντανέψεις τους bulls, ε! Τους οποίους bulls παγιδεύεις στη συνέχεια με bull traps, και ξανά πτώση…

Όλος ο Μάρτιος είχα πει πως θα πάει έτσι. Και μέχρι στιγμής αυτό κάνουν, και πιθανόν να συνεχιστεί και τον Απρίλιο. Ειδικά όσο τραβάνε το ουκρανικό με δήθεν κλιμάκωση-αποκλιμάκωση στις συνομιλίες Πούτιν-Ζελένσκι κλπ (τα γεωπολιτικά μη ξεχνάτε είναι ο επίσημος μοχλοβραχίονας).

Το πραγματικό μαγικό όμως το κάνει η Fed.

Το 0.50% βολεύει καλύτερα το καζίνο… και εμάς

Με 0.25 λοιπόν δεν πάει πουθενά. Διότι θα είναι σαν η μάνα να έχει προδώσει τα χαρτιά της. Και δε μπορείς να παίξεις με φανερά χαρτιά στο μπλακτζάκ, εκτός κι αν έχεις 21… Και η Fed δεν έχει σε καμία περίπτωση καλό φύλλο. Πρέπει να παίξει έξυπνα το κρυφό και το φανερό που κρατάει…

Με 0.25 τα φανερώνει όλα. Με 0.50 όμως… Αλλάζει η ιστορία. Με ένα πρόωρο 0.50%, μια αύξηση-έκπληξη, δίνει ξανά ζωντάνια και εργαλείο στη Wall Street για να ανεβοκατεβαίνει.

Με ένα 0.50 θα μπορεί μετά να κάνει πολλά κόλπα, να λέει πχ πως θα αυξήσει/χαμηλώσει τα επιτόκια στην επόμενη συνεδρίαση, και τελικά να μην το κάνει, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στις αγορές (που αυτό θέλουν).

Με 0.25 μόνο πάνω (αύξηση επιτοκίων) μένει να πας. Με 0.50 όμως, έχεις και πάνω και κάτω. Ανεβοκατεβάζεις τη στρόφιγγα, κάνεις ό,τι θες. Θα μπορέσει να δώσει και πτώση (αυτήν την έχει εύκολη μιας κι είμαστε σε bear market) αλλά να δώσει και ανόδους (sucker rallies για Short Squeeze). Όσο περισσότερο αυξήσει τα επιτόκια η Fed βραχυπρόθεσμα, τόσο περισσότερες μειώσεις επιτοκίων θα μπορέσει να προεξοφλήσει μακροπρόθεσμα η Wall Street.

Με επιτόκιο 0.25% είναι σαν να παίζει με φανερά χαρτιά. Με μια έκπληξη 0.50% όμως κρύβει τον άσσο της…

Το 0.50 λοιπόν το βλέπω σαν επικρατέστερο σενάριο… Όχι επειδή θέλουν να πολεμήσουν τον πληθωρισμό. Αυτό είναι για γέλια. Δεν τους νοιάζει, και δε θέλουν, το έχουν αποδείξει άλλωστε.

Αλλά επειδή έτσι θα μπορέσουν να δώσουν στη Wall Street τον πολυπόθητο καταλύτη, χάρη στον οποίο θα κάψουν αρκούδες και ταύρους, προετοιμάζοντας το έδαφος για το Μεγάλο Σορτάρισμα…

Τι κάνουμε εμείς; Φερόμαστε έξυπνα, διότι παραείμαστε μικροί και ανίσχυροι να επιβιώσουμε σε αυτό το ροντέο που ίσως τραβήξει όλη την άνοιξη, και έχουμε τα μάτια μας άνοιχτα… Περιμένουμε να χτυπήσουμε μια φόρα, μία και καλή, σαν κόμπρες. Να καθαρίσει το τοπίο και το τρελό volatility, και να διαλέξουμε ένα καλό σημείο για σορτ, αν και αφού θα έχει ανέβει η αγορά την άνοιξη (όπως εξηγήσαμε εδώ).

Ή… για τους πιο συντηρητικούς. Δεν κάνουμε τίποτα. Μένουμε εκτός αγοράς, και πειρμένουμε να πατώσει όλο αυτό, όσο κι αν πάρει. Πιθανόν το φθινόπωρο. Και μετά μπάινουμε στους πάτους των blue chips – value μετοχών (ισχυρές εταιρίες όπως Amazon Microsoft) ή κρυπτονομισμάτων (μόνο από το top 10 ή άντε 50 – οδηγός επιβίωσης εδώ) ή όποιων άλλων assets θεωρούμε πως θα πρωταγωνιστήσουν στη δεκαετία.

Place your bets…