Η μαζική παρουσία περίπου 17.000 οπαδών του ΟΦΗ ήταν το μεγάλο στοίχημα και το μεγαλύτερο κέρδος του τελικού. Ήταν μια σπάνια και συγκινητική στιγμή για τα ελληνικά δεδομένα, με επαρχιακή ομάδα να κινητοποιεί τόσες χιλιάδες κόσμου και να δίνει χρώμα, παλμό και πολιτισμική ταυτότητα στο παιχνίδι.

Οι Κρητικοί δεν ήρθαν απλώς για να στηρίξουν, αλλά και για να τιμήσουν τον τόπο τους. Πριν τη σέντρα, ομάδες παραδοσιακών χορευτών -ανεξαρτήτως προέλευσης- παρουσίασαν κρητικούς χορούς και τραγούδια, τιμώντας με τον τρόπο τους τόσο την Κρήτη όσο και τον Πειραιά και δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα πραγματικής γιορτής, όπως παλιά.

Η οργάνωση του τελικού κρίνεται σχετικά καλή, αλλά όχι χωρίς «παραφωνίες». Σοβαρό πρόβλημα παρατηρήθηκε στις θέσεις των φιλάθλων, με κόσμο να κάθεται όπου βρει, αφού δεν υπήρχαν αρκετοί υπάλληλοι του σταδίου να κατευθύνουν τους θεατές στις αριθμημένες θέσεις τους. Το κάτω διάζωμα του γηρασμένου ΟΑΚΑ αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά ακατάλληλο για ποδοσφαιρικούς αγώνες, με περιορισμένη ορατότητα, ενώ μέχρι και οι σεκιούριτι που κάθονταν όρθιοι μπροστά από τις πινακίδες διαφήμισης έκρυβαν τη θέα από αρκετές σειρές.

Ευτυχώς, ύστερα από διαμαρτυρίες, έλαβαν εντολή να καθίσουν στο δεύτερο ημίχρονο. Η στέψη των Κυπελλούχων, αντί να γίνει στο κέντρο του γηπέδου όπως αρμόζει σε μια τέτοια στιγμή, περιορίστηκε μπροστά στους επισήμους, αφήνοντας εκτός το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Τα πυροτεχνήματα, δε, που έσκασαν έξω από το ΟΑΚΑ αντί για εντός, δημιούργησαν αμηχανία -και αρκετά… στραβολαιμιάσματα.

Αντιθέτως, υποδειγματική ήταν η παρουσία της Αστυνομίας. Με σχέδιο και αυστηρά μέτρα ασφαλείας, απέτρεψε κάθε πιθανότητα επεισοδίων. Οι εικόνες με τις παρατεταγμένες κλούβες γύρω από το ΟΑΚΑ μπορεί να παρέπεμπαν σε… Πολυτεχνείο, όμως το αποτέλεσμα ήταν μια ειρηνική προσέλευση και αποχώρηση των φιλάθλων.

Αξίζει να σταθούμε και σε ένα όμορφο στιγμιότυπο: το ζεστό χειροκρότημα των οπαδών του Ολυμπιακού προς τους παίκτες του ΟΦΗ στο φινάλε του αγώνα. Μια σπάνια αλλά ειλικρινής έκφραση αναγνώρισης της προσπάθειας των Κρητικών.

Στον αντίποδα, αδικαιολόγητη ήταν η έντονη αποδοκιμασία προς τον Πολωνό διαιτητή Σίμον Μαρτσίνιακ -έναν από τους κορυφαίους της Ευρώπης. Η διαιτησία του ήταν ακριβής, διακριτική και άνευ λαθών.

Η φετινή διαδικασία κλήρωσης του Κυπέλλου επέτρεψε τελικά τη διεξαγωγή ενός τελικού με κόσμο και από τις δύο ομάδες – κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, αλλά στην Ελλάδα ακόμη αποτελεί «νίκη». Το γεγονός ότι χρειάζεται να το επισημάνουμε ως εξαίρεση, λέει πολλά.

Στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων ήταν αισθητή από τα πρώτα λεπτά. Ο ΟΦΗ, αν και μπήκε με διάθεση να παλέψει, έδειξε αγχωμένος, υπέπεσε σε πολλά λάθη και δεν κατάφερε να απειλήσει ουσιαστικά. Ο Ολυμπιακός, χωρίς να εντυπωσιάσει, έκανε αυτό που ξέρει: να διαχειρίζεται, να ελέγχει και να «καθαρίζει» τα ματς. Ο Ζοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά γιατί αποτελεί τον απόλυτο «game manager» της χρονιάς. Σε εκείνον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η φετινή μεταμόρφωση των «ερυθρολεύκων» -και το κοινό το αναγνώρισε, αποθεώνοντάς τον ξανά.

Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας 2025 είχε παλμό, ατμόσφαιρα και έναν ξεκάθαρο νικητή. Αλλά κυρίως, είχε κάτι που έλειπε χρόνια: συμμετοχή, εικόνες γιορτής και στιγμές ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Το αν αυτή η εμπειρία θα γίνει οδηγός για το μέλλον ή θα μείνει μια φωτογραφία της στιγμής, μένει να το δούμε.