Έντονη ευαισθησία και γαλήνια διάθεση κυριαρχούν στα έργα του εικαστικού, Τάσου Δήμου. Ζωγραφική άλλοτε ιμπρεσιονιστική, άλλοτε εξπρεσιονιστική με στοιχεία pop art, αλλά και υπερρεαλιστικά στοιχεία δίνουν ένταση στο τελάρο. Η παιδική και η γυναικεία φιγούρα σε αφηρημένο ή μινιμαλιστικό φόντο αποτελούν συχνά θέματά του. Το χρώμα βρίσκεται πάντα σε κυρίαρχη θέση.

Ο καταξιωμένος εικαστικός μας μιλά για το πώς εκείνος προσεγγίζει τον ιμπρεσιονισμό και τον εξπρεσιονισμό, καθώς και τους Δασκάλους των κινημάτων αυτών που τον επηρέασαν.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Τάσο, διαπιστώνουμε ότι κατά βάση η δουλειά σου είναι ιμπρεσιονιστική ή εξπρεσιονιστική. Πώς σε έχουν επηρεάσει αυτά τα κινήματα;

-Ύστερα από χρόνια μελέτης και των δύο κινημάτων, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ιμπρεσιονισμός (1860), που σχετίζεται με τον όρο «impression» (εντύπωση) είναι αντιστρόφως ανάλογος με το μετέπειτα κίνημα του Εξπρεσιονισμού (1912), από τον όρο «expression», που σημαίνει έκφραση, υπό την έννοια ότι στον πρώτο, τα ερεθίσματα του καλλιτέχνη προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο (περιβάλλον) και στο δεύτερο από τον εσωτερικό του κόσμο (ψυχισμός ή διάθεση). Όσο αφορά εμένα, τουλάχιστον, τα δύο αυτά κινήματα αποτελούν βασικούς πόλους επιρροής και όλοι, σχεδόν, οι πίνακές μου βρίσκονται σε κάποιο σημείο της μεταξύ τους γκάμας.

Έχουν υπάρξει, βέβαια, και άλλες σαφείς επιρροές στο έργο μου, όπως για παράδειγμα είναι η Ποπ Αρτ ή και ο Υπερρεαλισμός, μέχρι ενός σημείου, όμως η βάση μου είναι απαραίτητα ιμπρεσιονιστική ή εξπρεσιονιστική, ανάλογα με το θέμα του έργου και την ψυχολογική μου κατάσταση όταν δημιουργώ.

-Ποιοι καλλιτέχνες- δάσκαλοι σε έχουν στιγματίσει;

-Τα ονόματα στα οποία έχω σταθεί περισσότερο, όσο αφορά στον Ιμπρεσιονισμό, είναι, φυσικά, εκείνο του «πατέρα» του κινήματος, Κλωντ Μονέ, με τον διάσημο πίνακά του, «Εντύπωση, Ανατολή» (Impression, Sunrise) (1872), αλλά και τη σειρά με τις λίμνες με τα νούφαρα, που τον έκαναν γνωστό παγκοσμίως.

Πολύ σημαντικός είναι, βέβαια, και ο Πωλ Σεζάν, που ένωσε το κίνημα αυτό του αργότερου 19^ου αιώνα με τον Μοντερνισμό (κατά κάποιο τρόπο, όπως έκανε και ο Παρθένης ή ο Σπύρος Παπαλουκάς, στην Ελλάδα), ενώ τα έργα του Σεζάν που σημαίνουν πολλά για εμένα είναι το «Μεγάλο Πεύκο» (Le Grand Pin) (1898), το «Mont Sainte-Victoire» (1885-1887) και σαν εξέλιξη της τεχνικής αυτής, «Οι μεγάλες λουόμενες» (Les Grandes Baigneuses) (1906), που επηρέασαν και τον Πικάσο. Σημαντικοί είναι επίσης ο Μανέ και ο Ρενουάρ.

-Πώς προσεγγίζεις τον εξπρεσιονισμό;

-Ο Εξπρεσιονισμός με έλκει, κυρίως από την εποχή που έκανα το μεταπτυχιακό μου στη HdK (Hochschule der Künste), στο Βερολίνο (1990-91) και αποτελεί σημείο αναφοράς για εμένα, όμως τώρα πια αποφεύγω τις πιο σκοτεινές του πλευρές.

Καλλιτέχνες όπως ο Όσκαρ Κοκόσκα, ο Έγκον Σίλε ή ακόμα και ο Καντίνσκυ, στα πρώιμα έργα του, κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, ειδικά με έργα όπως το «Ορφέας και Ευρυδίκη» (1917), του πρώτου, τις αυτοπροσωπογραφίες και τα ζευγάρια του Σίλε ή τα έργα του Καντίνσκυ που έχουν επηρεαστεί από το κίνημα.

Θα έλεγε κανείς πως οι φιγούρες των έργων μου είναι περισσότερο ιμπρεσιονιστικές, όμως τα τοπία στο φόντο είναι σχεδόν πάντα εξπρεσιονιστικά, σαν να υποδηλώνουν τον ψυχισμό των χαρακτήρων μου.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr