Μπορεί να έχουμε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Μπορεί να μπαλώνουμε το πρόβλημα των απλησίαστων λογαριασμών ενέργειας, μπορεί το διογκούμενο πρόβλημα της ακρίβειας να το…ξεγελάμε με το περιβόητο “καλάθι”…

Αλλά θα πρέπει να μάθουμε ως κοινωνία ότι υπάρχει μία οδυνηρή κατάσταση-απότοκο και κληροδότημα της χρεοκοπίας της χώρας μας, που έχει σχέση με τι άλλο, τα κόκκινα δάνεια, που τα δώσαμε στα funds και στους servicers και πιστέψαμε ότι “καθαρίσαμε”.

Δυστυχώς, όμως, αποδεικνύεται ότι απλώς μεταθέσαμε ένα πρόβλημα και το ξορκίσαμε για λίγο, αλλά οι επιπτώσεις του είναι εδώ, είναι παρούσες και ολοένα και περισσότερο θα τις βρίσκουμε μπροστά μας ως μεγάλη πρόκληση, που δεν βρήκε τη λύση του.

Πέραν του πρωταρχικού ζητήματος, που έχει να κάνει με αυτό καθαυτό το χρηματικό μέρος των δανείων, που επιδιώκουν οι διαχειριστές να πάρουν πίσω ει δυνατόν το μεγαλύτερο μέρος του, υπάρχει το συνεπακόλουθο, ίσως μεγαλύτερο ακόμα πρόβλημα των ακινήτων που είναι συνδεδεμένα με τα κόκκινα δάνεια ως εγγύηση.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, πάνω από 720.000 ακίνητα, που η αξία τους υπερβαίνει σύμφωνα με υπολογισμούς τα 42 δισ. ευρώ, βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των funds, τα οποία κάποια στιγμή θα βγουν στην αγορά.

Ένα τέτοιο στοκ αποθεμάτων, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν μπορεί να εξαντληθεί ούτε σε ένα ούτε σε δύο χρόνια, όποια πολιτική και αν επιλεγεί, θα ακολουθεί τράπεζες (γιατί το πρόβλημα τις αφορά, φυσικά), funds, servicers και κοινωνία για πολλά ακόμα χρόνια.

Υπάρχει, όμως, ένα ακόμα σοβαρό οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα, προερχόμενο από το 2008 και εντεύθεν.

Πάνω από 4,3 εκατομμύρια πολιτών έχουν μη εξυπηρετούμενες οφειλές σε Εφορία, ΕΦΚΑ, funds και τράπεζες.

Πρόβλημα που φυσικά δεν λύνεται με τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν ειδικά οι τράπεζες και τα funds, καθώς οι ρυθμίσεις που προτείνουν δεν είναι βιώσιμες, είναι εκτός πραγματικότητας.

Και αυτό φαίνεται και από όσους δανειολήπτες συναίνεσαν αρχικά, αλλά εν συνεχεία αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν και σταμάτησαν να πληρώνουν.

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν μέχρι και σήμερα να επιβάλλουν (γιατί μόνον έτσι μπορεί να δοθεί αξιόπιστη και οριστική λύση) μία συνολική ρύθμιση, ταλανιζόμενες από ατολμία, πιέσεις ένθεν και ένθεν και κυρίως από τη γραφειοκρατική αντίληψη των Βρυξελλών και την εχθρική στάση των δανειστών.

Διαβάστε ακόμη: