Όταν πρόκειται για το διαχρονικό ερώτημα «πού βαδίζουμε», ένας είναι ο χρυσός κανόνας: «follow the money». Από την εποχή του χαλκού μέχρι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, από πολέμους και πανδημίες μέχρι τις πιο φαινομενικά αθώες κοινωνικές αλλαγές, τηλεργασίες και ράπιντ τεστ, ένας είναι ο πιο εύκολος τρόπος να μαντέψεις προς τα πού πάει αυτός ο κόσμος. Ακολούθα το (έξυπνο) χρήμα.

Γράφει ο Γιάννης Τσιρογιάννης

Ωστόσο, και ειδικότερα από τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα κι έπειτα, «μας το έκαναν» ακόμη πιο εύκολο, αφού εκτός από το χρήμα προστέθηκε άλλη μια παράμετρος: το λεγόμενο ESG (Environmental, Social And Corporate Governance – Περιβαλλοντική, Κοινωνική και Εταιρική Διακυβέρνηση). Η άλλοτε βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία ειδικά στα χρόνια της πανδημίας, με αφορμή την οποία συνέβησαν τεκτονικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί η οικονομία, εξελίχθηκε από «χαριτωμένη σφραγίδα» που πασπαλίζει με… χρυσόσκονη μια επένδυση, σε βασική προϋπόθεση που καθορίζει όχι απλώς την επιτυχία αλλά την ίδια της την ύπαρξη.

Πώς το ESG φέρνει την πυρηνική ενέργεια

Κάποτε ήταν απλώς ένα ρεύμα που ελάχιστοι έδιναν σημασία – ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα – ένα «πιστοποιητικό παρακολούθησης σεμιναρίου» περισσότερο για να τραβάει βλέμματα σε συνέδρια TEDx και να παρουσιάζεται στα διεθνή μέσα ως «πράσινη» ή αγία κάποια μεγάλη (και ενδεχομένως βρόμικη) φίρμα της Wall Street.

Τώρα είναι δεν είναι απλώς ένα πιστοποιητικό κοινωνικών (και περιβαλλοντικών) φρονημάτων. Είναι ολόκληρο το βιογραφικό. Τώρα χωρίς σφραγίδα ESG δεν πας πουθενά. Δεν έχει σημασία αν δημιούργησες μια εταιρία που προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας και επιλύει πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Αν δε φέρει πράσινη σφραγίδα δεν θα προχωρήσει. Βρες έναν τρόπο να αποκτήσεις το πιστοποιητικό, κι εμείς θα το «πουλήσουμε».

Αντίστοιχα δεν έχει σημασία αν είσαι π.χ. η Uber και τα μεγαλοστελέχη σου εμπλέκονται τακτικά σε σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή και βιασμούς. Κάνε μια καμπάνια που να μιλά για τα δικαιώματα κάποιας μειονότητας, καταδίκασε με ένα ποστ στο Twitter κάποιον κωμικό που τόλμησε να πει ανέκδοτο με Εβραίους, Έλληνες, οτιδήποτε, και είσαι οκ. Όπως είπαμε, αρκεί να φέρεις το σύμβολο της θρησκείας.

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, η εταιρική διακυβέρνηση συμβαδίζει απόλυτα με το «σαβουάρ βιβρ» υπό το φόβο λαϊκής κατακραυγής και κατακεραύνωσης από τα μίντια. Σε τέτοιο βαθμό που το εταιρικό political correctness αρχίζει να ξεφεύγει από τα όρια μιας απλής παραμέτρου, και πλέον η ίδια κυριολεκτικά «διακυβερνά» την επιχείρηση. Από «στυλιστικός σύμβουλος» γίνεται εντολέας και θεός μας.

Όπως αναφέρεται στον επίσημο ορισμό του ESG, πρόκειται ουσιαστικά για μια μορφή εταιρικής κοινωνικής βαθμολογίας (corporate social credit score).

Δε θα επεκταθώ περισσότερο όσον αφορά το γιατί κάτι τέτοιο, ασχέτως αν ξεκίνησε με αγνές προθέσεις, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο όχι απλώς για μια απλή εταιρία ή επενδυτική προσπάθεια και κατ’ επέκταση για τον επιχειρηματικό κόσμο και την παγκόσμια οικονομία, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία την οποία οδηγεί βαθμιαία σε μια σοσιαλιστική δυστοπία, όπου ζούμε και καθοριζόμαστε με βάση κάποιο σκορ, σαν χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιού.

Θα μας παραπέμψω απλώς στην «πηγή» αυτού του συστήματος, που δεν είναι άλλη από την Κίνα, η οποία χρόνια τώρα εφαρμόζει το social credits core όχι μόνο σε εταιρικό επίπεδο, αλλά σε κοινωνικό. Ακόμη όχι σε ευρεία κλίμακα, αλλά σύντομα κάθε πολίτης θα βαθμολογείται και θα καθορίζεται από συγκεκριμένα κριτήρια (τα οποία φυσικά αποφασίζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι). Η πανδημία και ο τρόπος που άρχισε να διαχωρίζεται (και να ρουφιανεύεται) ο κόσμος με βάση τις υγειονομικές του επιλογές, βοήθησε αρκετά ώστε να επισπευσθεί αυτή η κατάσταση…

Αλλά αυτό είναι μια συζήτηση για άλλο άρθρο. Στο παρόν μιλάμε για την πυρηνική ενέργεια και το πώς αυτή «σπρώχνεται» από τις διεθνείς δυνάμεις.

Μα, θα πει κανείς, μέχρι τώρα δεν έχεις πει κουβέντα περί πυρηνικής ενέργειας, πόσο μάλλον να επιχειρηματολογήσεις πέρι ευρείας υιοθέτησής της!

Δε χρειάζεται να πω. Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το άρθρο, και κάθε τέτοιο άρθρο ξεκινάει «ανάποδα». Όσοι διαβάζουν αυτή τη στήλη, θα ενθυμούνται πως αντίστοιχα πχ. για τα κρυπτονομίσματα και τη mainstream υιοθέτησή τους, δε χρειαζόταν να επιχειρηματολογήσει κανείς για την τεχνολογία τους. Ελάχιστοι κατανοούν πραγματικά τι σημαίνει blockchain.

Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να «δεις» προς τα πού βαδίζει ο κόσμος. Και για να το δεις αυτό, πρέπει να ακολουθήσεις το (έξυπνο) χρήμα. Να δεις ότι το χρήμα “ζητάει” περισσότερη τηλεργασία, περισσότερη αυτοματοποίηση/ψηφιοποίηση και περικοπη τραπεζικων καταστημάτων/υπαλλήλων χάριν αποδοτικότητας και μεγιστοποίησης κερδών, περισσότερο έλεγχο των οικονομικών (και όχι μόνο) κινήσεών μας, κ.λ.π.

Να δεις με λίγα λόγια ότι ο πλανήτης ζητάει ψηφιακό χρήμα, είτε αυτό είναι στη μορφή κρυπτονομισμάτων, είτε CBDC (ψηφιακά νομίσματα κεντρικών τραπεζών).

Πρώτα αναζητάς τη λύση, μετά το πρόβλημα.

Αντίστοιχα, στην περίπτωση της πράσινης ενέργειας, το πρώτο που πρέπει να εκτιμήσουμε είναι αν ο πλανήτης «ζητάει» ESG. Αυτό μας οδηγεί στην πυρηνική (ή όποια άλλη μορφή) ενέργεια, και όχι το αντίστροφο.

Και ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα «πού βαδίζουμε» (ενεργειακά).

Έχουμε ως δεδομένα ότι το έξυπνο χρήμα θέλει αποδοτικές λύσεις (κέρδος), και ότι η εποχή προστάζει ESG. Αυτόματα οι ιδανικοί υποψήφιοι περιορίζονται κατά πολύ. Αυτός είναι κι ο λόγος που όπως είπαμε «μας το έχουν κάνει ευκολότερο».

Η αιολική ενέργεια είναι πεθαμένη. Υπήρξε απλώς η αποτυχημένη γέφυρα στην πράσινη εποχή, κάτι σαν το φαξ που ελέω Ίντερνετ και εκτυπωτών αποτέλεσε ένα εφήμερο και τελικά όχι τόσο μόνιμο κεφάλαιο της ιστορίας των τηλεπικοινωνιών, στολίζοντας πλέον αραχνιασμένο γραφεία επιχειρήσεων. Άδικη σύγκριση βέβαια, διότι το φαξ κάπως «έβγαλε τα λεφτά του».

Οι ανεμογεννήτριες αποδεδειγμένα όχι μόνο κοστίζουν παραπάνω από όσο αποδίδουν, τόσο ενεργειακά όσο και περιβαλλοντικά, αλλά θα «στολίζουν» μονάχα ως παλιοσίδερα τις βουνοκορφές κάποιας γερμανικής αποικίας (ονόματα δε λέμε)…

Το 2022, με τα δεδομένα του σήμερα αλλά και προσομοιώνοντας τις επόμενες δεκαετίες, μία είναι η ξεκάθαρη λύση στην ενέργεια: ουράνιο. Αυτό δεν το λέμε ως ειδικοί, ούτε πρόκειται περί προσωπικού γούστου. Αν περνούσε από το χέρι του συντάκτη, οι λιγνιτικές μονάδες της Μεγαλόπολης δε θα έκλειναν ποτέ, ενώ θα έπιαναν τόπο οι αμέτρητες πανεπιστημιακές έρευνες υδρογονανθράκων του ευλογημένου σε πόρους αυτού τόπου…

Αλλά «ανήκομεν εις την Δύσιν». Και αυτό συνάμα απαντά σε όσους διαβάζοντας το άρθρο μονολογούν «τι ESG και πράσινα άλογα, εδώ είναι Βαλκάνια. Εδώ κάνουμε αλλιώς τα πράγματα». Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ολοένα πιο συγκεντρωτικής διακυβέρνησης, αυτό δεν υφίσταται. Ό,τι αποφασίσει η Ευρώπη θα χορέψουμε. Η οποία βέβαια ίσως έχει λάβει εντολή από πιο Δύση. Και η οποία Δύση ίσως έχει… εμπνευστεί από Ανατολή.

Η κινεζοποίηση άλλωστε της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας είναι πιο εμφανής από ποτέ στα χρόνια της πανδημίας.

Όσον αφορά το ουράνιο λοιπόν, μελετώντας το παγκόσμιο παζλ γίνεται ξεκάθαρο ότι ο κόσμος κάποτε θα «ξυπνήσει» και θα συνειδητοποιήσει πως όλες οι ενεργειακές πρακτικές του ανάγκες καλύπτονται ρεαλιστικά, αποδοτικά, και κυρίως ΠΡΑΣΙΝΑ από το ουράνιο, ικανοποιώντας ταυτόχρονα τόσο το έξυπνο χρήμα που πλέον επενδύει ESG, όσο και τους ακτιβιστές που, όπως όλοι γνωρίζουμε, αν δεν ικανοποιούνται τα κάνουν μπάχαλο και δεν αφήνουν να γίνει δουλειά…

Βλέπε π.χ. υδροηλεκτρικό φράγμα Αχελώου, το οποίο ναι μεν αποτελούσε εξαιρετικά αποδοτική και πραγματικά πράσινη πηγή ενέργειας, αλλά δεν ικανοποιούσε βλέπετε τους «σωστούς» πράσινους (άλλη πονεμένη ιστορία)…

Σε ό,τι αφορά την κοινωνία του 21ου αιώνα, όταν μιλάμε για απόδοση και περιβαλλοντικό αποτύπωμα, το ουράνιο είναι το Ιερό Δισκοπότηρο της ενέργειας, ό,τι καλύτερο διαθέτουμε αυτή τη στιγμή διαβλέποντας παράλληλα το μέλλον.

Και σε μια στιγμή μάλιστα που ο πλανήτης διψά για φθηνή και καθαρή ενέργεια περισσότερο από ποτέ, καθώς βιώνουμε μια άνευ προηγουμένη πολλαπλή κρίση. Σε μια εποχή που οι ευαίσθητες γεωπολιτικές ισορροπίες δεν αφήνουν περιθώρια να εξαρτόμαστε από τα καπρίτσια του καθενός που κάνει κουμάντο στη στρόφιγγα…

Για την υπόλοιπη Ευρώπη μιλάμε φυσικά, διότι εμείς είμαστε περήφανοι εξαρτημένοι δούλοι άλλων, οπότε ας μην το συζητάμε.

Η διάσπαση των ατόμων δεν εκπέμπει καθόλου αέρια του θερμοκηπίου, που υποτίθεται θέλουν να διορθώσουν. Με το βρώμικο καύσιμο να αντικαθιστά το καθαρό, η Γερμανία δυσκολεύτηκε να μειώσει ουσιαστικά τις εκπομπές της.

Ως γέφυρα προς ένα ανανεώσιμο μέλλον, εστιάζει αντίθετα στο φυσικό αέριο. Αυτό είναι καθαρότερο από τον άνθρακα, ωστόσο εξακολουθεί να είναι “βρόμικο”. Καθιστά επίσης τη Γερμανία επικίνδυνα εξαρτημένη από προμηθευτές όπως η Ρωσία.

Εξ ου και το παράδοξο στον πυρήνα του πράσινου κινήματος της Γερμανίας: στην ουσία προσπαθεί να συνδυάσει ένα όραμα κατά του άνθρακα με ένα άλλο κατά της πυρηνικής ενέργειας. Για να εξέλθει αυτού του αινίγματος, η κυβέρνηση της Μέρκελ αποφάσισε να εγκαταλείψει και τον άνθρακα, καθιστώντας τη Γερμανία την πρώτη χώρα που προσπαθεί ταυτόχρονη διπλή έξοδο από ορυκτά καύσιμα και πυρηνική ενέργεια.

Ταυτόχρονα δεν είναι τυχαίο που οι συζητήσεις για πυρηνική ενέργεια έρχονται εν μέσω πολεμικού σκηνικού στο Καζακστάν, τη νούμερο 1 παραγωγό ουρανίου στον κόσμο.

Η μοναδική «βρομιά» που περιπλέκει τα πράγματα είναι η πικρές μνήμες που έχουν αφήσει οι καταστροφές των Φουκουσίμα και Τσέρνομπιλ. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία όπως εξηγήσαμε πριν περί ESG. Αν θέλουν να «σπρώξουν» κάτι, θα το κάνουν, ασχέτως βεβαρημένου ιστορικού.

H Δύση ετοιμάζεται για την πυρηνική μετάβαση

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, δύο είναι τα ξεκάθαρα σινιάλα πως η Δύση ετοιμάζεται για την πυρηνική μετάβαση.

1) Η Ευρωπαϊκή Ένωση σκέφτεται να δώσει σε πυρηνικά πρότζεκτ την «πράσινη» επενδυτική σφραγίδα.

2) Η ήδη δρομολογημένη υιοθέτηση της πυρηνικής ενέργειας από Ασία προχωρά γοργά, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες σέρνονται κυριολεκτικά (και ζεσταίνονται με ανεμιστήρες)…

Στην πραγματικότητα όμως, το σχέδιο έχει τεθεί σε εφαρμογή δεκαετίες πριν. Ο στόχος μηδενισμού των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ήταν ουσιαστικά η εισαγωγή της έννοιας. Έστρωσε το έδαφος, ώστε να έρθουν κομμάτια του παζλ όπως η σχεδόν μηδενικών ρύπων πυρηνική ενέργεια να «λύσει το πρόβλημα».

Η επίσημη ευρωπαϊκή πρόταση αυτή τη στιγμή αναφέρει πως η πυρηνική ενέργεια θα χαρακτηριστεί βιώσιμη, εφόσον τα νέα εργοστάσια με άδειες κατασκευής το αργότερο έως το 2045 πληρούν τα κριτήρια αποφυγής ζημιάς στο περιβάλλον και τους υδάτινους πόρους.

Παρότι ακόμη αμφιλεγόμενη, η δουλειά θεωρείται από πολλούς «τελειωμένη».

Οι υποστηρικτές της πρότασης της Κομισιόν επιχειρηματολογούν πως εργοστάσια που βασίζονται στην καύση φυσικού αερίου, καθώς εξ ορισμού είναι καθαρότερα από αυτά που καίνε λιγνίτη ή άλλα είδη άνθρακα, θα βοηθούσαν τις ευρωπαϊκές οικονομίες να μπουν στον δρόμο προς ένα πιο βιώσιμο μέλλον.

Η πυρηνική ενέργεια, κατ’ αυτούς, πρέπει επίσης να χαρακτηριστεί φιλική προς το περιβάλλον (πράσινη), αφού τα εργοστάσια που την αξιοποιούν δεν εκπέμπουν αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Οι κίνδυνοι των ραδιενεργών αποβλήτων

Όμως πολέμιοι της πρότασης αντιτείνουν ότι το αέριο δεν είναι αρκετά καθαρό και υπογραμμίζουν τους μακροπρόθεσμους κινδύνους των ραδιενεργών αποβλήτων.

“Η Γερμανία πρέπει να εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες για να αποτρέψει την προώθηση αυτής της τεχνολογίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο”, τόνισε στο Γερμανικό Πρακτορείο ο Matias Miers, αναπληρωτής επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών.

«Εάν προστεθούν ενισχύσεις για την πυρηνική ενέργεια στην τιμολόγηση (σ.σ. των εκπομπών διοξειδίου) του άνθρακα, το αποτέλεσμα θα είναι η τεράστια στρέβλωση του ανταγωνισμού. Αντ’ αυτού, χρειαζόμαστε να γίνει διάλογος για την ανάλογη τιμολόγηση της πυρηνικής ενέργειας», πρόσθεσε.

Ωστόσο, η δραματική αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου έχει φέρει το ζήτημα στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου.

Βίαιη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα

Και η πυρηνική ενέργεια τελικά θα αποδειχθεί «μονόδρομος» παρά την αντίδραση της Γερμανίας, καθώς η ΕΕ προχώρησε χωρίς ουσιαστικό σχέδιο, χωρίς στρατηγική στη βίαιη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, χωρίς να υπάρχει plan Β που να εγγυάται καθαρή ενέργεια σε χαμηλές τιμές. Πολλοί -και όχι άδικα- υποστηρίζουν ότι ο τομέας της ενέργειας αποτελεί ακόμα μία απόδειξη του ελλείμματος ηγεσίας και οράματος της Ευρώπης και της «γραφειοκρατίας των Βρυξελλών» που οδηγεί σε αδιέξοδα.

Τον περασμένο Οκτώβριο, σε ανύποπτο -για την Ελλάδα- χρόνο, ο διευθύνων σύμβουλος της Eurobank Φωκίων Καραβίας είχε τοποθετηθεί για το θέμα της πυρηνικής ενέργειας και για την τάση που ήδη είχε διαμορφωθεί στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού δημόσιου διαλόγου για την ενεργειακή μετάβαση σε πιο καθαρές μορφές.

«H πυρηνική ενέργεια δεν είναι πράσινη, τα πυρηνικά απόβλητα κάθε άλλο παρά φιλικά στο περιβάλλον είναι και έχουμε διαπιστώσει και με οδυνηρό τρόπο τις συνέπειες από ατυχήματα που έχουν διεθνώς», είχε τονίσει από το βήμα επενδυτικού φόρουμ, προσθέτοντας ότι η Ελλάδα έχει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες.

Στο ερώτημα που τίθεται αν θα δούμε τα επόμενα χρόνια μια μονάδα πυρηνικής ενέργειας στην Ελλάδα, η απάντηση είναι «πιθανότατα όχι». Ωστόσο, αυτό κάθε άλλο παρά πρέπει να μας καθησυχάζει από τη στιγμή που γειτονικές μας χώρες εντάσσουν την πυρηνική ενέργεια στους σχεδιασμούς τους ή δεν υιοθετούν πολιτικές μείωσης των ατμοσφαιρικών ρύπων.

Γαλλία, Κίνα, Ινδία επιμένουν πυρηνικά

Η Γαλλία παράγει περισσότερο από το 70% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες και είναι σχετικά χαλαρή για το θέμα – όπως είναι, περιέργως, και οι ίδιοι οι Γερμανοί όταν εισάγουν μέρος αυτής της γαλλικής ηλεκτρικής ενέργειας.

Ο ρόλος της κουλτούρας και της ψυχολογίας στην αντίληψη του κινδύνου φαίνεται πως είναι τεράστιος.

Ορισμένες χώρες, ειδικά η Κίνα και η Ινδία, έχουν καταλάβει ότι η πυρηνική ενέργεια θα παραμείνει απαραίτητη για να καλύπτει τα κενά που θα αφήνουν οι ανανεώσιμες πηγές στο ενεργειακό μείγμα του μέλλοντος και κατασκευάζουν νέους αντιδραστήρες.

Ταυτόχρονα, ορισμένες πλούσιες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και του Καναδά, διατηρούν ανοιχτό μυαλό και ξανασκεφτούν τη χρήση της τεχνολογίας σχάσης.

Αντί για παλαιού τύπου μονάδες παραγωγής ενέργειας – τεράστιες, πολύπλοκες, ακριβές και αργές – κατασκευάζουν “μικρούς αρθρωτούς αντιδραστήρες” (SMR). Αυτές οι πυρηνικές μονάδες μπορούν να χωρέσουν σε ένα μεγάλο φορτηγό και να οδηγηθούν οπουδήποτε χρειαστούν, ώστε να παρέχουν τάχιστα ενεργειακή τροφοδοσία όταν ο ήλιος και ο άνεμος δεν μπορούν να αντέξουν. Είναι ασφαλέστερες και ορισμένες χρησιμοποιούν ακόμη και ραδιενεργά απόβλητα από άλλους αντιδραστήρες ως καύσιμο.

Money talks (bullsh!t walks)

Κλείνοντας, ας επικεντρωθούμε και πάλι στην ουσία. Αν υπάρχει κάτι σίγουρο στον κόσμο, πέρα από το θάνατο και τους φόρους, είναι ότι κανείς δε θέλει να δουλεύει σκληρά. Η πυρηνική ενέργεια δεν είναι απλώς μια καθαρή λύση.

Είναι μια εύκολη λύση. Ο πλανήτης γνωρίζει ήδη τι να κάνει (τεχνογνωσία), δεν απαιτεί μαζικές, ριζικές και ασύμφορες αλλαγές υποδομών, ενώ «τικάρει» όλα τα θέλω υποκριτών περιβαλλοντολόγων που θέλουν έστω για τους τύπους να δείξουν ότι κάνουν το κομμάτι τους «ενάντια στην κλιματική αλλαγή».

Η εκτίμηση του «radar»: Οι παγκόσμιες συνθήκες διαμορφώνονται ιδανικά για το ουράνιο (γεγονός που το καθιστά τις μετοχές μεταλλευτικών εξαιρετική επένδυση, μη ξεχνιόμαστε!) καθώς μπαίνουμε στον τρίτο χρόνο πανδημίας, τη μεταβατική χρονιά της αποκλιμάκωσης και των αλλαγών.

Επικρατέστερο σενάριο; Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας, η δίψα κρατών και κεφαλαίων για ικανοποίηση «πράσινων» στόχων θα υπερβεί τις όποιες διαφορές, και καθώς δεν επιθυμούν παράλληλα να αναστατώσουν τα γνωστά λόμπι, θα «τα βρουν στη μέση», όσον αφορά την προοπτική της πυρηνικής ενέργειας.

Από εκεί κι έπειτα, οι πολιτικοί θα συνεχίσουν τις φωτογραφήσεις τους μπροστά από ανεμόμυλους και ηλιακά πάνελ, καθώς οι άσχημοι πυρηνικοί αντιδραστήρες στο βάθος θα κάνουν όλη τη βαριά δουλειά καλύπτοντας τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας τους…