Έχουν περάσει 134 χρόνια από τις 31 Μαρτίου 1889, την ημέρα που εγκαινιάστηκε ο Πύργος του Άιφελ. Όταν κατασκευάστηκε είχε ύψος 300 μέτρα, ενώ με τις διαδοχικές προσθήκες κεραίας φτάνει σήμερα στα 330 μέτρα.
Μπορεί βέβαια σήμερα, ο σιδερένιος αυτός πύργος, ύψους 300 μέτρων, να είναι το αδιαμφισβήτητο σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού, και της Γαλλίας γενικότερα, όμως η πρώτη εντύπωση που προκάλεσε, μόνο θετική δεν ήταν.
Για την ακρίβεια, ο πύργος και ο σχεδιαστής του δεν κατάφεραν να «πείσουν» ούτε καν τον άνθρωπο από τον οποίο τελικά το μεγάλο αυτό κτίσμα θα αποκτούσε το όνομά του.
Όπως αναφέρει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 8ης Μαΐου 1983 ο ελβετός μηχανικός Μωρίς Κέχλιν «μετανάστευσε, το 1877, στη Γαλλία, όπου εργάστηκε για ένα διάστημα στην Εταιρεία Σιδηροδρόμων της Ανατολής.
»Τα ενδιαφέροντά του, όμως, ήταν ευρύτερα, έτσι κατάφερε να γίνει προϊστάμενος του γραφείου ερευνών της οικοδομικής εταιρίας του Γουστάβου Άιφελ.
Το πρώτο σχέδιο του Πύργου του Άιφελ από τον Μορίς Κέχλιν
Η πρώτη απόρριψη
»Όταν παρουσίασε στον Άιφελ ένα πρώτο σχέδιο “ενός πυλώνα 300 μέτρων”, o γάλλος μηχανικός τον ρώτησε έκπληκτος αν οι Ελβετοί τρελάθηκαν. Και φυσικά, απέρριψε το σχέδιο.
»Αργότερα, όμως, αναθεώρησε την απόφασή του, γιατί σκέφτηκε ότι ένα τέτοιο κατασκεύασμα, αν και εντελώς άχρηστο, θα του χάριζε την αιωνιότητα και μια θέση στην Ιστορία. Όπως, άλλωστε, έγινε».
Νέες αντιδράσεις
Ο Γουστάβος Άιφελ, λοιπόν, εγκρίνει τα σχέδια του νέου πύργου και ξεκινά την κατασκευή του.
Όμως το 1887, δύο χρόνια πριν τα εγκαίνια, δημοσιεύεται στον γαλλικό Τύπο το κείμενο της «Διαμαρτυρίας των καλλιτεχνών» ενάντια στον Πύργο του Άιφελ.
Όσα δεν γνωρίζατε για τον Πύργο του Άιφελ
1. Ο πύργος του Άιφελ δεν ήταν δημιούργημα του Gustav Eiffel. Οι δύο βασικοί μηχανικοί του, Maurice Koechlin και Emile Nouguier σχεδίασαν το κτίριο. Αρχικά, εκείνος δεν ενδιαφερόταν και πολύ για το project, αλλά έστειλε τους δύο μηχανικούς στον επικεφαλής του αρχιτεκτονικού τμήματος της εταιρείας, τον Stephen Sauvestre. Με τις αλλαγές του Sauvestre, ο Eiffel πείστηκε και αγόρασε τα δικαιώματα της πατέντας.
2. Για την κατασκευή του δούλεψαν 300 εργάτες, χρησιμοποιήθηκαν 18.038 κομμάτια σφυρήλατου σίδερου και 2,5 εκατομμύρια μπουλόνια.
3. Τον καιρό εκείνο, ο Πύργος θεωρούνταν ένα σύμβολο της μοντέρνας επιστήμης. Ήταν, όμως, η εποχή που και μία άλλη τεχνολογία βρισκόταν στα πρώτα της βήματα. Καθώς ο Πύργος συναρμολογούνταν, πολλοί φωτογράφοι αποτύπωναν τα διάφορα στάδια της κατασκευής του.
4. Όταν κατασκευάστηκε, ο Πύργος του Άιφελ ήταν το υψηλότερο κτίριο του κόσμου. Το 1930 έχασε τα ηνία από το Chrysler Building της Νέας Υόρκης.
5. Όταν οι πρώτοι επισκέπτες μπόρεσαν να εισέλθουν στο κτίριο, στις 6 Μαΐου, οι ανελκυστήρες του δεν λειτουργούσαν ακόμα. Οι 30.000 επισκέπτες έπρεπε να ανέβουν τα 1.710 σκαλοπάτια για την κορυφή, ενώ τα ασανσέρ μπήκαν σε λειτουργία από τις 26 Μαΐου.
6. Αρχικά, οι Παριζιάνοι μίσησαν τον Πύργο του Άιφελ. Πολλοί έγραφαν οργισμένα γράμματα στις εφημερίδες, λέγοντας ότι δεν ταίριαζε με τον χαρακτήρα της πόλης. Ο νοβελίστας Guy de Maupassant ήταν ένας από τους επικριτές του, όμως, συνήθιζε να τρώει το μεσημεριανό του στο εστιατόριο του Πύργου καθημερινά. Όταν τον ρώτησαν τον λόγο, απάντησε πως αυτό ήταν το μοναδικό σημείο στο Παρίσι από όπου δεν έβλεπε τον Πύργο.
7. Το ύψος του Πύργου του Άιφελ αλλάζει ανάλογα με την εποχή. Το μέταλλο του οικοδομήματος διαστέλλεται στον καλοκαιρινό ήλιο και τότε το ύψος του αυξάνεται κατά 17 εκατοστά.
8. Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, ο Πύργος θα έστεκε μόνο για 20 χρόνια. Όμως ο στρατός και η κυβέρνηση άρχισαν να τον χρησιμοποιούν για τις επικοινωνίες τους, για αυτό και όταν η άδεια έληξε, το 1909, ο δήμος αποφάσισε να τον κρατήσει.
9. Ο Πύργος δεν είναι βαμμένος ολόκληρος στο ίδιο χρώμα. Έχει πιο σκούρα απόχρωση στην κορυφή και πιο ανοικτή προς τα κάτω. Κάθε επτά χρόνια βάφεται με 50-60 τόνους χρώματος, για να προστατεύεται από τη σκουριά.
10. Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τον θάνατο του Gustave Eiffel. «Θα έπρεπε να ζηλεύω τον πύργο. Είναι πολύ πιο διάσημος από εμένα», είχε πει κάποτε. «Ο κόσμος μοιάζει να πιστεύει ότι είναι το μοναδικό μου έργο, παρότι έχω κάνει άλλα πράγματα, τελικά».
