Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη ο βραβευμένος σκηνοθέτης στο Deadline, δήλωσε,  ότι τελικά αποφάσισε να παραδώσει τη “Λίστα του Σίντλερ” στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, μετά την υποδοχή που έλαβε η δική του αμφιλεγόμενη ταινία “Ο Τελευταίος Πειρασμός του Χριστού” (1988).

“Έκανα τον ‘Τελευταίο Πειρασμό του Χριστού’. Το έκανα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και η ‘Λίστα του Σίντλερ’ καταστράφηκε από την υποδοχή”, είπε ο Σκορσέζε. Δούλεψε όμως τη ‘Λίστα του Σίντλερ’ αρκετό καιρό ώστε να προσλάβει τον Στιβ Ζαϊλιάν για να δουλέψει μαζί του το σενάριο. “Χρησιμοποιούσα τη φράση ‘δεν είμαι Εβραίος’ εκείνη την εποχή. Αυτό που εννοούσα ήταν, η παλιά ιστορία, ότι το ταξίδι έπρεπε να το κάνει ένας Εβραίος σε αυτόν τον κόσμο, και νομίζω ότι ο Στίβεν το έμαθε επίσης”.

Ο Σκορσέζε αποφάσισε να μην κάνει την ταινία, αφού συνειδητοποίησε ότι ένας Εβραίος σκηνοθέτης θα αποτύπωνε κάτι που δεν μπορούσε. “Δεν ήμουν αλτρουιστής, αλλά ήταν λογικό για μένα ότι [ο Σπίλμπεργκ] ήταν το άτομο που έπρεπε πραγματικά να περάσει από αυτό”, πρόσθεσε ο Σκορσέζε. “Ανησυχούσα ότι δεν θα μπορούσα να αποδώσω δικαιοσύνη στην κατάσταση”.

Αν και δεν διευκρίνισε πώς θα ήταν διαφορετική η εκδοχή του για την ταινία, ο Σκορσέζε παραδέχτηκε ότι “Αν το έκανα, δεν θα ήταν η επιτυχία που έγινε”. Δήλωσε επίσης ότι είχε δυνατότητες, λέγοντας ότι “μπορεί να ήταν καλή η ταινία”, αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον, είναι ότι ο Σκορσέζε είχε διαφορετικό φινάλε, το οποίο δυστυχώς δεν αποκάλυψε.

Τελικά, αυτό λειτούργησε για όλους. Όταν ο Σκορσέζε αποφάσισε να μην κάνει την “Λίστα του Σίντλερ”, έδωσε τα δικαιώματα της ταινίας στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος του πρόσφερε ως αντάλλαγμα έναν διαφορετικό τίτλο που προσπαθούσε να διασκευάσει, αλλά το παράτησε: το “Ακρωτήρι του Φόβου”.

Όσο για τον Σκορσέζε, η απόφαση ότι δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για την ιστορία, ήταν μάλλον διορατική για αυτόν. Η συζήτηση για το ποιος μπορεί να πει μια ιστορία έχει γίνει εντονότερη και πιο σημαντική τα τελευταία χρόνια, και μια ιστορία τόσο ωμή και σημαντική όσο της “Λίστας του Σίντλερ”, δεν θα ήταν η ίδια χωρίς κάποιον που καταλαβαίνει τη σημασία της στο τιμόνι.