Ο Νικ Κύργιος, είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους σταρ του σύγχρονου τένις. Ποτέ δεν ήταν «βελούδινος» στους τρόπους του, ποτέ δεν διεκδίκησε τον τίτλο του «καλού παιδιού», ποτέ δεν ήταν καλοντυμένος και δεν βρισκόταν μέσα στις παρέες των πιο δημοφιλών αθλητών του τένις, κι όμως κατάφερε να φτάσει ψηλά (#13 παγκοσμίως).
Ο Κύργιος ο οποίος αυτή την εποχή βρίσκεται σε προσωρινό διάλειμμα από το άθλημα που τον ανέδειξε και ασχολείται με ένα σωρό άλλα πράγματα (podcasting!) εκτός από το τένις, μίλησε με τον Βρετανό δημοσιογράφο Λούι Θερού, για το Louis Theroux Podcast.
«Το τένις θα έπρεπε να κάνεις καλύτερο μάρκετινγκ. Πόσος κόσμος άραγε εκεί έξω ξέρει πέντε τίτλους τουρνουά πέρα από τα grant slam; Εγώ όποτε έπαιξα στο αυστραλιανό Οπεν γινόταν χαμός από τον κόσμο. Το τένις είναι μεγαλειώδες άθλημα. Οι Φεντερερ, Ναδαλ, Τζοκοβιτς θα έπρεπε να λατρεύονται όπως οι σταρ του NBA».
«Όλοι λένε πως ήμουν ένα αυτοδημιούργητο ταλέντο, πως το είχα με το τένις από μικρό παιδί, αλλά δεν κατάφερα να φτάσω στο peak μου. Αυτό είναι παράνοια. Αν σκεφτείς ότι έχω παίξει μπροστά σε βασιλιάδες, έχω επιστρέψει από σοβαρούς τραυματισμούς, έχω αποθεωθεί στην Αμερική, στην Ευρώπη, σε τόσα τουρνουά. Αν σκεφτείς ότι κάποτε η μάνα μου ζούσε σε ξύλινη καλύβα κι ο πατέρας μου έχει φύγει από τη χώρα του με καράβι, κι ήρθε στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή. Είμαι underachiever, μετά από όλα αυτά; Η καριέρα μου έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο, που έχω πια το προνόμιο να μπορώ να συμβουλέψω νέα παιδιά. Αυτό κρατάω εγώ»
«Είναι μεγάλη επιτυχία για μένα που μπορώ σήμερα να μιλάω στον κόσμο για όσα έζησα στο τένις, ακόμα και για τις άσχημες στιγμές, με το trash talk, με τα πρόστιμα, με τα επεισόδια (αναφέρει το επεισόδιο με τον Στας Βαβρίνκα, όπου τιμωρήθηκε με πρόστιμο 10.000 δολάρια για εξύβριση). Ναι είναι άσχημα όλα αυτά, αλλά όταν κερδίζεις το ματς, αυτό θυμούνται όλοι».
«Ο Βαβρίνκα προσπαθούσε να με χτυπήσει στο κεφάλι με την μπάλα, μέσα στο παιχνίδι. Γι’ αυτό τον έβρισα. Έπειτα παίξαμε ξανά μαζί ως αντίπαλοι. Έχω τεράστιο σεβασμό προς το πρόσωπο του. Εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος. Τώρα γι’ αυτό με τον Μπεν Στίλερ, τι να πω, καθόταν δίπλα σε κάτι περίεργους που με έβριζαν, δεν το ήθελα να του μιλήσω άσχημα. Το κατάλαβε αργότερα».
«Το τένις είναι ένα πολύ μοναχικό σπορ, και στην προετοιμασία, και στο παιχνίδι, σε κάθε στιγμή. Είσαι στη γύρα 8-9 μήνες τον χρόνο, δεν ξέρεις τι ώρα θα παιξεις, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι σε ώρες, σε χώρες, σε διαιτητικά προγράμματα. Κάθε μέρα κι άλλη χώρα, κι άλλη ζωή. Επίσης, ποτέ δεν ξέρεις πόσες ώρες θα παίξεις. Θα είναι πέντε ώρες, ή 45 λεπτά; Εγώ θυμάμαι ένα παιχνίδι που είχε κρατήσει τρεις μέρες σερί».
«Όλα τα παραπάνω όταν είσαι από την Αυστραλία, είναι λίγο χειρότερα. Εγώ όσο έπαιζα, έκανα χρόνια να δω τους γονείς μου, τους φίλους μου. Για έναν Ευρωπαίο είναι εύκολο να φέρει τους γονείς του σε ένα τουρνουά, συχνά είναι ένα αεροπλάνο μακριά, ενώ υπάρχουν κι αρκετοί τενίστες που πληρώνουν μόνο για να έχουν μαζί τους την οικογένεια τους. Η Αυστραλία είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν γίνεται εύκολα κάτι τέτοιο».
«Εγώ στα ταξίδια έφερνα μόνο τον φυσιοθεραπευτή μου και τον μάνατζερ μου. Δύο ανθρώπους. Μαζί τρώγαμε, μαζί αράζαμε στο ίδιο καφέ, μαζί πηγαίναμε στη θάλασσα, μαζί κάναμε όλες τις ρουτίνες του μέσου τενίστα, πριν βγει στην αρένα με τα θηρία».
«Ο Αντρέ Αγκάσι έχει γράψει στη βιογραφία του ότι μισεί το τένις. Δεν το πιστεύω απόλυτα αυτό. Παντρεύτηκε τενίστρια, έζησε μαζί της και έκαναν παιδιά, η ζωή τους έχει το τένις ως σημείο αναφοράς. Εγώ ούτε αγαπώ ούτε μισώ το τένις. Οι πράξεις μου έχουν δείξει πως δεν έχω το πάθος άλλων ανθρώπων που πέτυχαν στο άθλημα.
«Όταν έχεις φτιάξει όλη σου τη ζωή γύρω από το τένις είναι διαφορετικά, εγώ δεν έχω κάνει ποτέ μια ολόκληρη σεζόν ως αθλητής τένις. Έχω θυσιάσει την κατάταξη μου, τα χρήματα μου, για να μην παίξω τένις, γιατί απλά δεν το ήθελα, ήθελα λίγο χρόνο με τον εαυτό μου».
«Πώς ξεκίνησα το τένις; Είχα δυο μεγαλύτερα ξαδέλφια που έπαιζαν τένις, εγώ δεν είχα κολλήσει με το άθλημα. Η πρώτη μεγάλη μου αγάπη ήταν το μπάσκετ, είχα μια μπασκέτα έξω από το σπίτι μου, που ήταν σχεδόν ετοιμόρροπη, εκεί έπαιζα συνέχεια, ήταν σούπερ! Έρχεται μια μέρα ο πατέρας μου και μου προτείνει να πάμε να παίξουμε μαζί».
«Λίγο καιρό αργότερα έρχεται ένας προπονητής και του λέει “το παιδί έχει ταλέντο, αντιλαμβάνεται το παιχνίδι πιο γρήγορα από άλλα παιδιά”. Ήμουν 9, 10 ετών, και τότε ξεκινήσαμε με τους γονείς μου, με σακίδια, με το αυτοκίνητο μας, να πηγαίνουμε σε τουρνουά ανά τη χώρα. Οδηγούσαν 6-8 ώρες, η μάνα μου ετοίμαζε το αγαπημένο μου φαγητό, mac and cheese, είχαμε μπάτζετ 20 δολάρια για το φαγητό μας. Μέναμε σε καραβάνια με τροχόσπιτα. Ίσως ακούγεται κουραστικό όλο αυτό, αλλά για μένα ήταν η ωραιότερη ανάμνηση μου».
«Ο πατέρας μου ήρθε με καράβι από την Ελλάδα το 1965 από τα Γιάννινα (σημείωση, εδώ ο Κύργιος περιγράφει λανθασμένα τα Γιάννινα ως νησί) μαζί με τη γιαγιά μου και το θείο μου. Δεν μιλάω, δεν καταλαβαίνω ελληνικά, αλλά νιώθω συνδεδεμένος με την Ελλάδα. Μπορώ να σου πω ότι έζησα στη Μελβούρνη για δύο χρόνια, που είναι η μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο μετά την Αθήνα. Κάθε φορά που έπαιξα στο Οπεν Αυστραλίας ένιωσα απίστευτη αγάπη από τους Έλληνες ομογενείς».
«Η μητέρα μου είναι από την Κουάλα Λουμπούρ στη Μαλαισία, έχει συγγενείς από την Πενάνγκ, ένα χωριό μια ώρα μακριά, πραγματική παραγκούπολη. Έχω πάει στην πατρίδα της».
«Δεν έβγαλα το ταλέντο από το τένις σαν τρικ από το καπέλο μου, δούλεψα 10 φορές πιο σκληρά από κάθε άνθρωπο».
«Το 2014 μπήκα στο επαγγελματικό τένις. Ήμουν 19 ετών στο ξεκίνημά μου. Θυμάμαι κατασκήνωναν φανς, οπαδοί, δημοσιογράφοι έξω από το σπίτι μου. Δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό, ούτε οι γονείς μου. Είμαι ένας άνθρωπος που παίρνει κάθε άποψη προσωπικά, δεν αφήνω κάτι να πέσει κάτω, γι’ αυτό λοιπόν, δεν μου ήταν εύκολο να αφήνω κάτω δηλώσεις και σχόλια για μένα».
«Δεν υπήρχαν αρνητικές ή θετικές κριτικές μόνο γνώμες, κυρίως από Αυστραλούς. Θέλουν έναν νέο Αυστραλό παγκόσμιο πρωταθλητή, τίποτα λιγότερο. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω φέρει τον κόσμο στο πλευρό μου. Κατάλαβαν οι Αυστραλοί ότι είμαι σκληρός, αιχμηρός, αλλά την ίδια στιγμή είμαι αυθεντικός, αληθινός».
«Ναι, κάποτε είχα πει ότι θέλω να εκπροσωπήσω κάποτε τη χώρα μου, αλλά δεν ξέρω αν η χώρα μου θέλει να παίξω με τα χρώματα της. Αυτό ξέρεις γιατί το είχα πει; Κάποτε άκουσα την Ντον Φέιζερ (βετεράνος αθλήτρια, κάτοχος Ολυμπιακών μεταλλίων με την Αυστραλία) να μου λέει “να πάρεις την οικογένεια σου και να γυρίσεις από τη χώρα που ήρθες”. Ναι, τα έχω ακούσει κι αυτά».
«Έχω παίξει στη Νέα Υόρκη, το Γουίμπλεντον στην Αγγλία, έχω νιώσει τον κόσμο να με λατρεύει εκεί, να ουρλιάζει το όνομα μου. Και θυμάμαι πως το 2022, όταν είχα ρεκόρ 61-10, ήμουν τρίτος παγκοσμίως κάποια στιγμή, και στην Αυστραλία έδωσαν το βραβείο του καλύτερου τενίστα, σε άλλον. Το βραβείο πήγε στην Ας Μπόντι, μια τενίστρια που έπαιξε ένα τουρνουά εκείνη τη σεζόν. Εντάξει η σχέση μου με την Αυστραλία δεν ήταν πάντα ιδανική».
Διαβάστε ακόμη:
- ΗΠΑ: Ποιες ελληνικές εταιρείες ζουν το «αμερικάνικο όνειρο»
- Great Sea Interconnector: Πέταξαν έξω τον Μανουσάκη από τις διαπραγματεύσεις
- Τυχερά παιχνίδια: Σε ποιες ιστοσελίδες να μην μπαίνετε για να μην διωχθείτε ποινικά
- Κατερίνα Καινούργιου: Γιατί εμένα να με σατιρίζουν για τις πλαστικές και έναν ομοφυλόφιλο όχι;
