Ο Μανώλης Μαυράκης, το φωτομοντέλο με την παραμυθένια ζωή, που κατέκτησε τη Νέα Υόρκη, πέθανε σε ηλικία 75 ετών στην πατρίδα του την Κρήτη.
Ο Μαυράκης βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στη Χαλέπα από φίλους του που τον αναζητούσαν.
Η ζωή του ήταν πράγματι σαν ταινία. Ομορφος, φωτογενής, κοσμοπολίτης.
Το 1971 πήγε στις ΗΠΑ όπου εργάστηκε ως φωτομοντέλο στην Νέα Υόρκη δουλεύοντας με τους πιο γνωστούς φωτογράφους της εποχής, όπως τον Ken Haak, Richard Avedon, Κenn Dunkan ενώ είχε σπουδάσει υποκριτική στην σχολή της Stella Adler.
Μετά από ένα διάλειμμα στην Κρήτη, όπου ήρθε το 1984, επέστρεψε στις ΗΠΑ και είχε διευθύνει κατά τα έτη 1986-1990 το περιβόητο SURF CLUB… Το 1990 πήρε την απόφαση να επιστρέψει μόνιμα στα Χανιά όπου ασχολήθηκε με τη φωτογραφία.
Ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη: “Το Τελευταιο Σημείωμα” και απαθανάτισε με την κάμερά του στιγμές την ώρα που “χτιζόταν” η ταινία. Στιγμές που έμοιαζαν με αληθινές.
Σύμφωνα με τα «χανιώτικα νέα», οι φωτογραφίες του από την ταινία παρουσιάστηκαν σε εκθέσεις φωτογραφίας το 2017 και το 2018 στα Χανιά.
Μιλώντας στις “Διαδρομές” των “Χανιώτικων νέων”, στις 21 Οκτωβρίου 2017, είχε πει:
«Στο “Τελευταίο Σημείωμα” είχα τον ρόλο του καπνοβιομήχανου. Για μένα ήταν μια πάρα πολύ όμορφη και συγκινητική εμπειρία. Γιατί ζεις το παρελθόν και θυμάσαι την ιστορία του τόπου σου. Σαν παλιότερος θυμάμαι καλύτερα τι τράβηξαν οι δικοί μας άνθρωποι στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, πόσα δεινά περάσαμε… Θυμήθηκα την οικογένεια μου, τον Αποκόρωνα τόπο καταγωγής μου, θυμήθηκα ότι έχω χάσει συγγενείς οι οποίοι σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς. Θυμήθηκα την αδικία του πολέμου, του κάθε πολέμου».
«Εμένα η καταγωγή μου είναι από την Λιτσάρδα του Αποκόρωνα και όταν πήγαινα διακοπές στη γιαγιά μου με το πολύ πρωινό λεωφορείο τότε τη δεκαετία του ’50 – ’60 θυμάμαι κάποιες φορές που μας είχαν σταματήσει κάτω από το Καλάμι, κάτω από τις Φυλακές».
Ο ίδιος ο Μανώλης Μαυράκης έλεγε συχνά ότι έχει περάσει πολλές φορές από το φως στο σκοτάδι και από το σκοτάδι στο φως.
Μετά τον στρατό όπου αποκτά στενή φιλική σχέση με έναν Αμερικανό στρατιωτικό ένας γνωστός του Ελβετός που ερχόταν τακτικά στην Κρήτη, του κάνει τα εισιτήρια για να ταξιδέψει στη Γενεύη.
Ο Μαυράκης βγαίνει για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας και μένει ένα μήνα στη χώρα των αγελάδων και της σοκολάτας, ανακαλύπτοντας νέες εμπειρίες.
«Μετά ήρθε μια πρόσκληση για τον Καναδά από τον φίλο μου στον Στρατό και κάθισα δυο μήνες. Πέρασα φανταστικά και τότε αποφάσισα να πάω να βρω τον αδερφό μου που έμενε στη Νέα Υόρκη μόνιμα μαζί με την γυναίκα του. Μπήκα παράνομα στις ΗΠΑ, τον Αύγουστο του 1971 αλλά η νύφη μου μου έβγαλε αμέσως αριθμό κοινωνικής ασφάλισης».
Ο Μανώλης, όπως αναφέρεται σε σημείωμα του ντοκιμαντέρ, έχει ζήσει δεκαπέντε ζωές σε μία. Οταν έγιναν τα γυρίσματα ήταν 73 ετών και ποδηλάτης. Ζούσε παρέα με 16-17 γάτες, 1 σκύλο και ένα κοτσιφό.
Είχε μια «νομαδική μοναχική ζωή με τη πλήρη επίγνωση της μοναχικής ζωής και με πλήρη επίγνωση ότι είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος που λέγεται ζωή!».
Στο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του αναφέρθηκε και στη χρήση της κοκαϊνης που έκανε στις ΗΠΑ σε ηλικία 32 ετών.
«Κάποια στιγμή πλάκα – πλάκα κάνω και την πρώτη γραμμούλα κοκαϊνης σε ηλικία 32 ετών, όταν μέχρι τότε τους κορόιδευα όλους που έκαναν ναρκωτικά. Άρχισα με το μαλακό για κάνα δυο χρόνια, νόμιζα πως ήμουν κι εγώ δεν ξέρω ποιος. Έφτασα σε ένα σημείο να κάνω τρεις μέρες συνεχόμενες ναρκωτικά χωρίς να κοιμηθώ, να παίρνω χάπια με την χούφτα μου, ν ανακατεύω και εγώ δεν ξέρω τι, να τα βάζω στη μύτη, να πίνω του σκασμού και την τρίτη μέρα συνήθως έπεφτα γονατιστός στο κρεβάτι μου μ ένα μπουκάλι βότκα, έπινα την μισή ναρκωνόμουνα και κοιμόμουν τρεις ημέρες. Μετά απ όλες τις δόξες, τις χαρές και τα πανηγύρια, αρχές του 84’ έφτασα να ζω μόνος μου σε ένα διαμέρισμα με 15 – 16 γάτες. Είχα φτάσει στο σημείο να λέω “θα ζήσω δεν θα ζήσω”. Θυμάμαι ένα φίλο μου τον Τζίμι που ερχόταν και με τάιζε για να μην πεθάνω».
«Δούλεψα σαν φωτομοντέλο, πήγα σε ένα από τα καλύτερα πρακτορεία της Αμερικής το Stewart ζούσα στο Μανχάταν τα λεφτά ήταν πάρα πολύ καλά. Δούλεψα με τους καλύτερους φωτογράφους όπως ήταν ο Ken Haak, Richard Avedon, Κenn Dunkan και κάποια στιγμή το 73’, 74 πήγα στην δραματική σχολή ηθοποιίας της Stella Adler πήρα το δίπλωμα μου το 77’ κι έκανα διαφημίσεις στην τηλεόραση, θέατρο. Από την δεκαετία του 70΄έχω τόσα πολλά να θυμάμαι. Μια δεκαετία γεμάτη».
Δείτε την ταινία μικρού μήκους για τον Μανώλη Μαυράκη
