Χθες (23/07), διεξήχθησαν οι εκδηλώσεις μνήμης για τα τέσσερα έτη από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, με τραγικό απολογισμό, τον θάνατο 103 ανθρώπων.

Λίγο πριν από τις 19:00, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στο Μνημείο των Θυμάτων στο Νέο Βουτζά, κρατώντας άσπρα λουλούδια, ώστε να αποτίσει φόρο τιμής στους 103 νεκρούς.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση, ενώ στη συνέχεια, διαβάστηκε προσκλητήριο νεκρών και τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή.

«Το ελάχιστο χρέος που οφείλουμε στη μνήμη όσων έφυγαν με αδιανόητο βασανιστικό τρόπο και τρόμο στα μάτια, είναι να βρεθούμε έστω για ένα λεπτό στη θέση τους, εκείνες τις ώρες και να βιώσουμε τον πανικό τους, εξαιτίας της απόλυτης έλλειψης κάθε κρατικής βοήθειας και συντονισμού.

Να κατανοήσουμε όλοι πως βρήκαν τραγικό θάνατο απροειδοποίητοι, αιφνιδιασμένοι και αβοήθητοι στα αυτοκίνητά τους, τις αυλές τους, τη Λεωφόρο Μαραθώνος, λίγα μόλις μέτρα από τα σπίτια τους, πώς πνίγηκαν στη θάλασσα παλεύοντας επί ώρες με τα κύματα.

Το ψέμα και η παραπληροφόρηση της ελληνικής κοινωνίας, ήταν η δεύτερη δολοφονία τους, τα ηχητικά ντοκουμέντα της προσπάθειας συγκάλυψης με τον ωμό εκβιασμό του κρατικού λειτουργού, η τρίτη δολοφονία τους.

Η σκέψη όλων μας είναι αφιερωμένη σε εκείνους που η θυσία τους ενεργοποίησε τον αριθμό 112, σώζοντας χιλιάδες ζωές», επισημαίνουν σε κοινή τους δήλωση, εκπρόσωποι συγγενών θυμάτων, εγκαυματιών και φορέων από τις πέντε πυρόπληκτες περιοχές (Νέο Βουτζά, Προβάλινθος, Μάτι, Αμπελούπολη και Κόκκινο Λιμανάκι).

Στη συνέχεια, με πορεία, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνθηκαν προς τον Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Ματιού, όπου πραγματοποιήθηκε η κεντρική εκδήλωση, κάνοντας ωστόσο μία στάση στα 17 κυπαρισσάκια που έχουν τοποθετηθεί στη μνήμη των 17 κατοίκων του Νέου Βουτζά που «έχασαν» τη ζωή τους, από την φονική πυρκαγιά της 23^ης Ιουλίου 2018.

«Οι νεκροί πεθαίνουν όταν ξεχαστούν. Δεν τους ξεχάσαμε, δεν τους ξεχνούμε και δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ. Η φωνή των νεκρών είναι εδώ και θα είναι πάντα.

Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η αγκαλιά, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ και θα μας θυμίζει πώς ολομόναχοι γίναμε μία πανίσχυρη γροθιά που νίκησε τον φόβο και τον θάνατο.

Τιμούμε τους νεκρούς μας, τιμούμε τη ζωή. Φέρουμε την ευθύνη της αλήθειας. Δεν ήταν πλημμέλημα, δεν ήταν παράλειψη και αμέλεια. Ήταν θανατηφόρος έκθεση, παράβαση καθήκοντος, συγκάλυψη, κακούργημα», τόνισε μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στον Ναυτικό Αθλητικό Όμιλο Μάτι, εκπρόσωπος των συγγενών θυμάτων.

Ύστερα, διαβάστηκε και εκεί προσκλητήριο νεκρών, όπου μετά την ανάγνωση κάθε ονόματος, οι παρευρισκόμενοι φώναζαν «κακούργημα». Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου, ο Δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου, Ευάγγελος Μπουρνούς, ο Δήμαρχος Μαραθώνος, Στέργιος Τσίρκας και ο Αντιπεριφερειάρχης Αττικής, Νίκος Πέππας.

Η ομιλία της κεντρικής εκδήλωσης:

«Οι Νεκροί δεν μιλούν, δεν έχουν φωνή. Η γλώσσα τους είναι η σιωπή. Η μιλιά τους είναι αυτή των ασπαλάθων του Σεφέρη, των φυτών που φυτρώνουν στους τάφους. Η γλώσσα τους είναι η σιωπή, η απόλυτη σιωπή. Η εκκωφαντική κραυγή τους, είναι η απόλυτη σιωπή.

Η Μνήμη, προσωπική και συλλογική, το “θυμάμαι”, το “θυμόμαστε”, είναι αυτό που τους φέρνει κοντά μας απόψε. Το “θυμάμαι”, το “θυμόμαστε”, είναι αυτό που τους δίνει φωνή.

Οι Νεκροί πεθαίνουν όταν ξεχαστούν είχε πει ο ποιητής και τον είχαμε μνημονεύσει στην πρώτη επέτειο. Πόσο δυνατή κουβέντα. Πόσο αληθινή. Δεν τους ξεχάσαμε, δεν τους ξεχνούμε, και δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ.

Η Αλήθεια είναι εδώ απόψε και θα είναι πάντα εδώ, η φωνή των νεκρών είναι εδώ απόψε, και θα είναι πάντα εδώ. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η αγκαλιά, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εδώ, θα μας θυμίζουν πώς ολομόναχοι γίναμε μια πανίσχυρη γροθιά που νίκησε τον φόβο και τον θάνατο. Θα μας θυμίζουν πάντα, το τόσο σπάνιο, τόσο παντοδύναμο ΕΜΕΙΣ.

Απόψε τιμούμε τους Νεκρούς μας και υμνούμε τη ζωή, όλοι μαζί, Νεκροί και Ζωντανοί, μιλούμε, δεν σιωπούμε, γιατί νοιώθουμε ότι φέρουμε την ευθύνη της Αλήθειας.

Μια ευθύνη τόσο βαριά και τόσο σημαντική, όσο η ασύλληπτη ανθρώπινη απώλεια, που προκάλεσε το έγκλημα της 23^ης Ιουλίου. 103 Άνθρωποι, Οι Οικογένειές μας, μεταξύ τους 11 παιδιά μέχρι 13 ετών πέθαναν εδώ. Πόσοι φίλοι; πόσοι γνωστοί; πόσοι περαστικοί; Πόσοι έφυγαν μετά, από τη στεναχώρια και το μαράζι, με τις καρδιές τους, εξαντλημένες και την υγεία τους, επιβαρυμένη.

Τρεις χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν αλαφιασμένοι στο νερό και μπήκαν στη θάλασσα για πάνω από δυο και μέχρι δέκα ώρες περιμένοντας τη σωτηρία. Δεκατρείς πνίγηκαν σε τούτη εδώ τη θάλασσα. Πάνω από διακόσιοι, νοσηλεύτηκαν στα νοσοκομεία, ενενήντα για πάνω από δύο μέρες και μέχρι δεκαεπτά μήνες.

64 δικοί μας άνθρωποι, εγκαυματίες, τραυματίστηκαν σοβαρά, και μέχρι σήμερα ακολουθούν θεραπεία. 17 άνθρωποι δεν άντεξαν και έσβησαν στα νοσοκομεία. 30 συντοπίτες μας έχουνε αναπηρία πάνω από 67% και συνεχίζουν να υποβάλλονται ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, σε χειρουργεία και πλαστικές επεμβάσεις.

Πόσοι ακόμη και σήμερα, δεν κοιμούνται; πόσοι ζουν με τους εφιάλτες; Πόσες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν σε μία στιγμή την ζωή τους όπως την ήξεραν μέχρι τότε; Πόσοι ακόμη πολεμούν να αρχίσουν τις ζωές τους από το μηδέν.

Μπορεί η επιστήμη να καταγράψει πόσοι και πόσο σημαδεύτηκαν στην ψυχή εκείνο το απόγευμα; Πόσοι χιλιάδες άνθρωποι αλήθεια έχασαν την πολύτιμη φύση, τη μητέρα, την απόλυτη έννοια και το μέτρο της ζωής σε αυτό τον κόσμο;

Δε θα μιλήσουμε για τις περιουσίες μας απόψε, δε θα μιλήσουμε για χρήματα και υλικά. Σήμερα, μιλάμε τη Γλώσσα της Αλήθειας. Δε σιωπούμε όπως κάποιοι θα ήθελαν. Γιατί, ο Ιερός όρκος και σκοπός δεν είναι ιδιοτελής.

Δεν αφορά εμάς η αλήθεια, το ποτέ ξανά και η Δικαίωση. Οι άνθρωποί μας δεν γυρνούν πίσω, τα σημάδια δε σβήνουν. Αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Αφορά το πολυτιμότερο αγαθό όλων των πολιτών.

Αφορά τη Ζωή και την ασφάλεια όλων. Δεν είναι πρόταση. Δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Είναι δικαίωμα και απαίτηση. Είναι Εντολή. Η 23^η Ιουλίου 2018, εκείνη η φρικτή Δευτέρα, ήταν και παραμένει η μελανότερη σελίδα της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας σε καιρό ειρήνης.

Ήταν και παραμένει η πιο πολύνεκρη Αστική – Μεικτή – Na tech πυρκαγιά του 21ου αιώνα Παγκοσμίως. Ήταν και παραμένει ένα μαζικό κρατικό έγκλημα και όχι, δεν ήταν πλημμέλημα. Δεν ήταν στραβή στη βάρδια.

Δεν ήταν παράλειψη και αμέλεια. Ήταν θανατηφόρος έκθεση, ήταν παράβαση καθήκοντος και συγκάλυψη. Ήταν με μία λέξη κακούργημα. Είναι κακούργημα το “ου μπλέξεις” και η ενσυνείδητη αποφυγή της ευθύνης.

Στο δικαστικό και πολιτικό θέατρο σκιών που παρακολουθούμε τέσσερα χρόνια τώρα, σε αυτό τον βιασμό διαρκείας της αξιοπρέπειας και του ήθους μας, στη προσπάθεια για κουκούλωμα και λήθη αλλά και στη μεθόδευση για την πλήρη απαλλαγή των υπευθύνων, αντιπαραθέτουμε την Πεντακάθαρη Μνήμη και την Αδιαμφισβήτητη Αλήθεια, όπως την υπέγραψαν όλοι οι φορείς και συλλογικότητες και των πέντε πληγεισών περιοχών:

• Καμία πρόληψη. Ας σημειωθεί –γιατί το ξεχνάμε– ότι το Μάτι συνέβη στη καρδιά της αντιπυρικής περιόδου.
• Καμία επιφυλακή ή επιτήρηση, με γνωστή από την προηγούμενη σε όλους τους φορείς, πρόβλεψη κινδύνου Πυρκαγιάς κατηγορίας 4, και δελτίου πρόγνωσης ιδιαιτέρως σπάνιου και επικίνδυνου για την περιοχή καιρού (ισχυροί Δυτικοί άνεμοι) που σημειώστε επαληθεύτηκαν πλήρως, αλλά βεβαίως αγνοήθηκαν παντελώς.
• Καμία ουσιαστικά εναέρια, ή άλλη επιχείρηση της Πυροσβεστικής καθώς η φωτιά αρχικά σιγόκαιγε για πολλή ώρα και μετά γιγαντώθηκε σε ΕΝΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗ (Ν. Βουτζάς), πριν σβήσει στη θάλασσα.
• Καμία προειδοποίηση ή ειδοποίηση εκκένωσης, καμία σειρήνα ή καμπάνα, έστω και την τελευταία στιγμή.
• Καμία επίγεια επιχείρηση της Πυροσβεστικής την ώρα που όλη η περιοχή, άνθρωποι, ζώα και σπίτια καιγόμασταν.
• Η πυροσβεστική ήρθε κατόπιν εορτής, αποκλειστικά και μόνο για να βρει και να μετρήσει πτώματα. Ούτε για να βοηθήσει ανθρώπους, ούτε για να σβήσει σπίτια, έστω αυτά που άρχισαν να καίγονται και τελικά κάηκαν ακόμα και το πρωί της επομένης.
• Εγκληματική εκτροπή από την Τροχαία της διερχόμενης κυκλοφορίας από τη Λεωφόρο Μαραθώνος, μέσα στο φλεγόμενο Μάτι.
• Απόλυτη απουσία του Λιμενικού για τη διάσωση των ανθρώπων που παρέμειναν έως οκτώ και δέκα ώρες στη θάλασσα και στις ακτές, πολλοί από αυτούς τραυματισμένοι.
• Παντελής έλλειψη συντονισμού του λιμένα της Ραφήνας και των καταπλεόντων πλοίων για την αποφυγή αποβίβασης εκατοντάδων οχημάτων και επιβατών, σε ώρα και περίοδο αιχμής, επιβαρύνοντας ασφυκτικά την φλεγόμενη περιοχή.
• Πλήρης απουσία της Αστυνομίας, του ΕΚΑΒ και της ΕΜΑΚ.

Οι πολίτες, ολομόναχοι. ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ!

Αυτά μας έκαψαν. Αυτά μας σκότωσαν. Δεν μας σκότωσε η κλιματική αλλαγή, η ρυμοτομία, η αυθαιρεσία ή έλλειψη προετοιμασίας η γνώσεων και μπορούμε να συνεχίσουμε τον κατάλογο για πολλή ώρα, αλλά δεν θα το κάνουμε, τώρα, εδώ…

Αν πρέπει να διαλέξουμε ένα από τα πολλά, μας σκότωσε το ότι δε μας ειδοποίησε κανείς έστω είκοσι λεπτά πριν και συνεχίζει να μας σκοτώνει το γεγονός ότι εδώ και τέσσερα χρόνια όλοι σφυρίζουν αδιάφορα. Τόσο απλά.

Επιτέλους σε αυτή τη Χώρα, μακριά από κομματικά χρώματα και πολιτικές σκοπιμότητες, θα πρέπει να μάθουμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Αλλαγή και βελτίωση δεν γίνεται με ψέματα και χάδια. Δε γίνεται με κουκουλώματα και κόλπα.

Δε γίνεται με υποσχέσεις και παραμύθια. Θα πρέπει να λέμε και να χρησιμοποιούμε την πλήρη Αλήθεια για να μαθαίνουμε από αυτή, όποιον κι αν θίγει, όποιον κι αν πονάει. Εμείς όλοι ξέρουμε, και δεν θα συμβιβαστούμε με το πλημμέλημα. Δεν θα ανεχθούμε μεθοδεύσεις για την απαλλαγή των υπευθύνων.

Δε θα επιτρέψουμε τα παιχνίδια τους να βεβηλώσουν τη μνήμη των νεκρών μας. Δε θα επιτρέψουμε τα παιχνίδια τους να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας. Δε θα επιτρέψουμε το κουκούλωμα και τη λήθη. Δε θα επιτρέψουμε το επόμενο έγκλημα. Δε μας αφήνει η Αλήθεια.

Οι νεκροί ανάμεσά μας, σε λίγο θα γυρίσουν στη γνώριμη γλώσσα τους. Στη γλώσσα των ασπαλάθων. Στην απόλυτη σιωπή. Όμως εμείς, θα είμαστε πάντα εδώ για να τους δίνουμε φωνή. Θα είμαστε πάντα εδώ, όλοι μαζί, μία αγκαλιά με την Μνήμη και την Αλήθεια και δε θα σιωπήσουμε ΠΟΤΕ».