H πρώτη εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ -καθώς τα βλέμματα των βουλευτών περιεργάζονταν με δυσπιστία ή αμηχανία τον αναπάντεχο αρχηγό- αποκάλυψε πως το σχίσμα είναι βαθύ και ο διχασμός αποκλείει την ενότητα.
Ο νέος αρχηγός δεν εκφράζει όλο το κόμμα και τα δεκάξι λευκά είναι πολλά για την Κοινοβουλευτική Ομάδα και σημαίνουν δυσπιστία μαζί με ανησυχία για ένα κόμμα που συζητά ανοιχτά το ενδεχόμενο της διάσπασης.
Ήταν η ομιλία ενός δεκατετράχρονου που όπως γράφτηκε «έμοιαζε σαν απολίτικο ευχολόγιο στη Βουλή των εφήβων» που δεν έπεισε και έδειξε πως ο νέος αρχηγός είναι κατώτερος των περιστάσεων.
Η επιλογή του Παύλου Πολάκη ως συντονιστή των τομεαρχών μαζί με μια ηγετική ομάδα που αποτελείται από τον Νίκο Παππά, τη Θεοδώρα Τζάκρη, τον Γιώργο Τσίπρα και τη Δώρα Αυγέρη και τον ναύαρχο Αποστολάκη δεν διχάζει το κόμμα, αλλά μπορεί και να το ανατινάζει.
Μάλλον ο νέος Πρόεδρος κατάλαβε το «Στέφανε, άλλαξέ τα όλα», ως «ανατίναξέ τα όλα» και βλέπει πως ο Παύλος Πολάκης είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να το πετύχει:
«Αυτό που με συνδέει με τον Παύλο είναι ένα μάθημα δικαιοσύνης. Μπορεί να έχουμε διαφορετικό τρόπο έκφρασης αλλά και οι δυο εκνευριζόμαστε. Το αισθανόμαστε μέσα μας όταν κάποιος κλέβει από τον πλούτο των παιδιών μας. Εγώ έχω άλλο στυλ και ο Παύλος είναι δυναμικός. Μακάρι να ήταν όλοι οι βουλευτές τόσο γειωμένοι στη κοινωνία και να πάλευαν απέναντι σε ένα πελατειακό σύστημα».
Η παγωμάρα στην κοινοβουλευτική ομάδα έγινε λευκό για το ένα τρίτο των βουλευτών -που σημαίνει «όχι»- και το τι θα συμβεί στην Κεντρική Επιτροπή είναι ένα ερώτημα που μπορεί να έχει απαντηθεί ήδη.
Ο νέος αρχηγός έγινε πρόεδρος σε ένα κόμμα που δεν γνωρίζει και δεν ελέγχει και θέλει να το μετατρέψει σε ελληνικό Δημοκρατικό Κόμμα δηλώνοντας Κρητίκαρος και θαυμαστής του Άρη Βελουχιώτη.
Μπορεί ήδη η ελπίδα να έγινε συμφορά και ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μην λάβει μέρος στην ψηφοφορία -με ό,τι σημαίνει αυτό.
«Αξίζουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών» είπε ο Στέφανος Κασσελάκης δυο φορές ίσως σε μία προσπάθεια να το πιστέψει και ο ίδιος.
Ξέρει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη, αλλά μάλλον πρέπει να μάθει να μιλά και καλύτερα ελληνικά καθώς ο χρόνος περνά και η ελπίδα μπορεί να γίνει όχι μόνο απογοήτευση, αλλά απελπισία.
