Ήταν προ πολλών ετών, από τα πρώτα μου ρεπορτάζ, που έκανε πολύ μεγάλη αίσθηση στην επιχειρηματική-χρηματιστηριακή πιάτσα.

Μεγάλη εισηγμένη εταιρεία ξύλου, εκτός από τις εδώ δραστηριότητες είχε και μία θυγατρική (ουσιαστικά, μητρική) στο Λουξεμβούργο, η οποία έκανε για λογαριασμό της εδώ εισηγμένης αγορές ξυλείας, έκοβε τα τιμολόγια στην Χ τιμή και τα πωλούσε μετά στην εδώ εδρεύουσα μαμά σε τιμή Χ+50% ή και παραπάνω.

Εκείνη είχε τα μεγάλα κέρδη, όπως αντιλαμβάνεστε και η εδώ πάσχιζε να βγάλει ένα κάποιο κέρδος κάποιες χρονιές.

Η λουξεμβουργιανή εταιρεία είχε δύο μετόχους, έναν φανερό ήτοι τον μεγαλομέτοχο της εδώ εισηγμένης και έναν…αφανή, μέσω εξωχώριας εταιρείας που τότε ακόμα δεν ήταν και πολύ γνωστός ως όρος και νομική οντότητα μη ελέγξιμη.

Ο αφανής μέτοχος ήταν γνωστή και κραταιά πολιτικά και επιχειρηματικά οικογένεια της χώρας. Φαντάζεστε τι έγινε. Αλλά, με μία χλιαρή διάψευση.

Αυτή η αφαίμαξη συνεχίστηκε για χρόνια, μέχρι που η εδώ εισηγμένη χρεοκόπησε και τα ιμάτιά της διασκορπίστηκαν.

Η ίδια οικογένεια, έχει μακροχρόνιους δεσμούς και σε άλλα επιχειρηματικά μέτωπα.

Ένα εξ αυτών είναι και ο χώρος των τροφίμων και ειδικότερα των αλεύρων.

Στον τομέα αυτόν, υπάρχει…ψωμάκι σε ικανοποιητικές ποσότητες.

Αλλά, σήμερα, τα ίχνη είναι πολύ καλά καλυμμένα και παρά το ότι ορισμένοι, λίγοι είναι αλήθεια, γνωρίζουν ότι «ο ψωμάς δεν είναι μόνος του» και ότι «άλλος κουμαντάρει από το παρασκήνιο», δεν μπορεί να αποδειχτεί τίποτε.

Και μπορεί στο τέλος της γραμμής του ισολογισμού οι αριθμοί να είναι μικροί, ενίοτε και με ένα μείον (-) μπροστά, αλλά το αλεύρι έχει τρόπο να φουσκώνει, αν έχεις την κατάλληλη μαγ(κ)ιά.

Δεν… περιγράφω άλλο – προς το παρόν…