Κάθε χρόνο σε αυτή την όμορφη γωνιά της γης καίγονται χιλιάδες στρέμματα δάσους, αποστερώντας οξυγόνο, πράσινο, και όλα τα είδη της χλωρίδας, αλλά και της πολύτιμης εξίσου πανίδας. Κάθε χρόνο μετράμε τεράστιες απώλειες.
Και κάθε χρόνο, “προγραμματίζουμε” για το πως την επόμενη θα σώσουμε ό,τι έχει απομείνει από πνεύμονες πρασίνου σε όλη την Ελλάδα. Αποτέλεσμα, παρά την ίδρυση ξεχωριστού υπουργείου, μηδαμινό. Μόνο σχέδια επί χάρτου.
Δεν μπορεί να είναι η μόνη φροντίδα της πολιτείας η διάσωση ανθρώπινων ζωών, σαφώς πολύτιμη και άξια επιβράβευσης προσπάθεια, μέσω του 112. Αλλά, ο άνθρωπος που σώθηκε από τη φωτιά, που θα κατοικήσει, πως θα ζήσει στα καμένα είτε αυτά είναι εξόχως τουριστικά μέρη
Όποιος άνθρωπος έχει ζήσει έστω και λίγο στην επαρχία, όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της εκεί κρατούσας κατάστασης, δεν μπορεί να μην έχει εντοπίσει βασικές αιτίες της, με μαθηματική ακρίβεια, ετήσιας καταστροφής δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δάσους. Οι δασικές υπηρεσίες υποβαθμίστηκαν εδώ και χρόνια, δεν έχουν ουσιαστικά μέσα για να αμυνθούν έγκαιρα, να προγραμματίσουν.
Δεν διανοίγονται πλέον δασικοί δρόμοι και οι παλιοί, ουσιαστικά έχουν κλείσει από τη βλάστηση. Καθαρισμοί δασών και υλοτόμηση, έχουν ξεχαστεί από χρόνια, την ώρα που τόνοι κορμών και κλαδιών και ξεραμένων δέντρων, παραμένουν διάσπαρτα μέσα σε ζωντανά δάση, αποτελώντας την καλύτερη καύσιμη ύλη κάθε σπίθας φωτιάς.
Ακόμα και όσοι κάτοικοι έχουν μείνει στα χωριά και τις κωμοπόλεις και δεν μπήκαν στην τεράστια χοάνη της αστυφιλίας, ελάχιστα χρησιμοποιούν ξύλα από τα δάση για θέρμανση ή για κατασκευές, αφού υπάρχουν σύγχρονοι τρόποι και μέσα, που απαιτούν λιγότερο κόπο, αλλά, φευ, μεγαλύτερα έξοδα και ακόμα μεγαλύτερη ρύπανση.
Ολόκληρα χωριά και περιοχές της χώρας έχουν κυριολεκτικά ερημώσει και μόνο στα καλοκαιρινά πανηγύρια επιστρέφουν μετά από πολλά χρόνια και δεκαετίες.
Τα χωράφια τους ακαλλιέργητα, εγκαταλειμμένα, η παραδοσιακή κτηνοτροφία κατάντησε πλέον αξιοθέατο όπου υπάρχει, συνεπώς τα χόρτα θεριεύουν και αποτελούν πάντα το λεγόμενο “προσάναμμα” κάθε φωτιάς, μεταδίδοντάς τη με ταχύτητα, ειδικά και με ένα ελάχιστο φύσημα του αέρα.
Όσο για το Κτηματολόγιο και το Χωροταξικό, ακόμα να ωριμάσουν και να ολοκληρωθούν, μήπως και άλλαζε κάτι και στην όποια οργάνωση των αρμόδιων υπηρεσιών. Όσο για τους δήμους, πέραν της όποιας ικανότητας διαχείρισης κρίσεων διαθέτει ο κάθε τοπικός άρχων και το επιτελείο του, οι δυνατότητες τους – εκχωρημένες ή όχι επισήμως – είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες. Αντιπυρικές ζώνες; Ποιος έχει την ευθύνη;
Ποιος τις χαράζει και με ποια εμπειρία; Είπαμε, δυστυχώς, οι δασικές υπηρεσίες που ήξεραν απέξω κάθε σπιθαμή των βουνών, δεν υπάρχουν πλέον με τη μορφή και την οργάνωση που είχαν, προτού δοθεί το μεγαλύτερο μέρος των αρμοδιοτήτων τους στην Πυροσβεστική.
Είναι, ουσιαστικά, τόσο προφανείς οι αιτίες των τεράστιων σε έκταση πυρκαγιών και η ανικανότητα εν συνεχεία του ελέγχου τους, που δεν επιδέχονται περαιτέρω καθυστέρησης ούτε μία ημέρα. Και αυτή η κατάρα των εποχικών, που τους χρειαζόμαστε μόνο κάποιους μήνες, πρέπει να σταματήσει, σε ότι τουλάχιστον έχει να κάνει με τη φροντίδα πρωτίστως και τη φύλαξη εν συνεχεία των δασών της χώρας.
Ακόμα και στείρα, εγκληματικά, αν το δεις, πόσοι τουρίστες θα έρθουν να κάνουν διακοπές δίπλα στα καμένα και με κίνδυνο ακόμα και της ζωής τους. Η χώρα έχει λαμπρό εξειδικευμένο προσωπικό, έμπειρους δασολόγους και ειδικούς στην υγιή ανάπτυξη και προστασία των δασών.
Είναι ώρα να τους αξιοποιήσει, όχι με διορισμούς, αλλά δίνοντάς τους το ρόλο που τους αξίζει, μέσα σε οργανισμούς και επιτροπές, που δεν θα κάνει κουμάντο ο τάδε ή ο δείνα κομματάρχης, αλλά τον πρώτο λόγο θα τον έχει η επιστήμη, για τη χάραξη, ΤΩΡΑ, μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής δασών. Αλλιώς, πάλι του χρόνου θα θρηνούμε άσκοπα, πάνω από τις στάχτες χιλιάδων νέων καμένων στρεμμάτων δάσους…
