Για το θέμα των τραπεζών και τις διαχρονικές τους ευθύνες, με την αγαστή σύμπραξη βεβαίως και του πολιτικού συστήματος, θα μπορούσαν να γραφτούν ολόκληροι τόμοι.

Μένοντας στα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, θυμίζω ότι στα πλαίσια της εξυγίανσης και ανακεφαλαιοποίησης του (σάπιου) τραπεζικού συστήματος, η αξία της συμμετοχής του Δημοσίου – δηλαδή, η σωτηρία των τραπεζών, με αύξηση του δημόσιου χρέους – υπερβαίνει τα 50 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις ενδιάμεσες καταστάσεις του ΤΧΣ, αλλά και την έκθεση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της Τράπεζας Ελλάδας.

Τώρα, που ο Έλληνας φορολογούμενος, με την ιδιότητα του δανειολήπτη, είναι αντιμέτωπος με αυξημένες δόσεις λόγω της αύξησης των επιτοκίων και χρειάζεται τη στήριξη των τραπεζών, αυτές κατέληξαν στο να πάρουν πάνω τους το 50% του ποσού της δόσης που αντιστοιχεί στην αύξηση των επιτοκίων, ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΩΝ!

Δηλαδή, ενός αριθμού δανειοληπτών, που δεν πρόκειται να υπερβεί τις 30.000, κατά ορισμένους δεν θα ξεπεράσει καν τις 27.000 περιπτώσεις.

Μιλάμε για …τρομερή ανταπόδοση της σωτηρίας τους με κρατικό χρήμα, χρήμα των φορολογουμένων, η οποία σύμφωνα με υπολογισμούς, θα καλύψει δάνεια περί τα 2 δισ. ευρώ.

Όσο για την αύξηση των επιτοκίων καταθέσεων και το μικρό μόνον κλείσιμο της ψαλίδας, σε σχέση με τα επιτόκια χορηγήσεων (άγγιξε σχεδόν τις 5 μονάδες!) κάποιες αποσπασματικές κινήσεις, για τα προσχήματα, ακόμα και από μικρές τράπεζες, που έχουν σαφώς μεγαλύτερες ανάγκες ρευστότητας.

Αλλά και για τις προμήθειες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε ή να…μπινελικωνόμαστε!

Καμία ουσιαστική κίνηση μείωσής τους, γιατί άλλωστε, εκεί είναι τα πολλά λεφτά και τζάμπα – οι νέες επενδύσεις σε ασφαλείς τεχνολογίες μπορούν να περιμένουν…

Διαβάστε ακόμη: