Το κάστινγκ για το σόου της Gucci στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου θα πρέπει να ήταν διασκεδαστικό και ταυτοχρόνως μπερδευτικό. Ο Αλεσάνδρο Μικέλε μάζεψε δεκάδες ζευγάρια διδύμων ώστε να διαλέξει τα μοντέλα που θα έδειχναν τη συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι 2023. Και τελικά κατόρθωσε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, τουλάχιστον τεχνικά: να δημιουργήσει για πρώτη φορά μια επίδειξη μόδας με 68 ζευγάρια δίδυμων μοντέλων!
Οι παρόντες στο σόου θα πρέπει από το 10ο λεπτό και μετά να ένιωσαν μεθυσμένοι: ξαφνικά άνοιξε ένας τοίχος και τα έβλεπαν όλα διπλά! Ο τίτλος του, Gucci Twinsburg Show, έδινε στίγμα για το τι θα έβλεπε ο κόσμος στην πασαρέλα, παρόλο που το Twinsburg είναι μια πραγματική πόλη του Οχάιο που η σχέση της με τους διδύμους περιορίζεται στο όνομά της. Αντιθέτως, η σχέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Gucci με τη ζυγωτία υπήρξε ιδιαίτερη στενή.
Καταρχάς, γεννήθηκε στη Ρώμη, μια πόλη που φτιάχτηκε από τους δίδυμους Ρωμύλο και Ρώμο. Κατά δεύτερον, η μητέρα του ήταν μέλος ενός ομοζυγωτικού ζεύγους διδύμων. Η πανομοιότυπη αδελφή της ζούσε μαζί τους. Είχαν την ίδια όψη και φωνή, ντύνονταν με τα ίδια ρούχα και χτένιζαν τα μαλλιά τους με τον ίδιο τρόπο. Ο Αλεσάνδρο δεν ήξερε συχνά αν μιλάει στη μαμά ή στη θεία του. Κατά τρίτον, ήταν μια αναφορά του στα 6 χρόνια ψυχοθεραπείας που τον συνέδεσαν «με τον Άλλον που τον συναντάς μόνο όταν ψάξεις βαθιά μέσα σου».
Τι θέλησε να πει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Gucci με το Gucci Twinsburg Show; «Η ψευδαίσθηση αρχίζει και τελειώνει στους τοίχους που μας περιβάλλουν, και έτσι δημιουργεί την ανάγκη να κοιτάξουμε πέρα» λέει στο σκεπτικό του. Η αφιέρωσή του «στις δίδυμες μαμάδες μου» ήταν χαρακτηριστική: «Μπόρεσαν να κατανοήσουν τη ζωή μόνο μέσω της παρουσίας του άλλου», έγραφε το σημείωμά του για το Gucci Twinsburg.
Όταν όλοι μιλούν για τη μοναδικότητα του ανθρώπου, ο Μικέλε με τους ολόιδιους διδύμους του έρχεται να σχολιάσει την ετερότητα. Τελικά είμαστε όντως μοναδικοί; Ποιες αβυσσαλέες διαφορές έχουμε με τον άλλον; Τι μας χωρίζει από «περιθωριακές» ομάδες;
Τα πορτρέτα του Mark Peckmezian ως σκηνογραφικό υλικό της πασαρέλας, αλλά και τα Γκρέμλινς της γνωστής ταινίας του ’80, που έγιναν από τον Μικέλε τσάντες και παπούτσια, επέκτειναν τον προβληματισμό για το πώς γίνεται κατανοητή η ταυτότητα, η συναισθηματική σύνδεση και η στήριξη μέσω ενός άλλου ατόμου που σε κρατάει σφιχτά από το χέρι.
