Σε αντίθεση με την Πειραιώς και την Εθνική Ασφαλιστική, η οποία κάνει μια κίνηση που δεν πρόκειται απλώς για μια επενδυτική απόφαση αλλά είναι μια στρατηγική μαεστρία που επαναπροσδιορίζει το τραπεζικό και ασφαλιστικό τοπίο, η Εθνική Τράπεζα μοιάζει να πορεύεται με κλειστά μάτια προς την καταστροφή.
Ο Παύλος Μυλωνάς, αντί να θωρακίσει τον όμιλο, επέλεξε να ξεπουλήσει την Εθνική Ασφαλιστική έναντι ενός εξευτελιστικού τιμήματος. Και το χειρότερο; Το CVC, που απέκτησε την εταιρεία για ψίχουλα, τώρα ετοιμάζεται να την πουλήσει σε τιμή πολλαπλάσια από την αρχική. Αν αυτό δεν είναι το απόλυτο παράδειγμα αποτυχίας μιας διοίκησης, τότε τι είναι;
Ας μην ξεχνάμε ότι η αρχική πώληση στο CVC είχε χαρακτηριστεί ως «επιτυχία». Μια εταιρεία με ετήσια κέρδη 70 εκατ. ευρώ, με ισχυρή παρουσία στην αγορά και με μια βάση πελατών που εμπιστεύονταν το brand, πουλήθηκε έναντι 500 εκατ. ευρώ – τίμημα που δεν αντανακλούσε σε καμία περίπτωση την πραγματική αξία της. Τώρα, η Πειραιώς ετοιμάζεται να δώσει περισσότερα για να την αποκτήσει, αφού το CVC έβγαλε τα κέρδη του. Ο Μυλωνάς και η παρέα του στην ΕΤΕ δεν είδαν – ή δεν θέλησαν να δουν – ότι έδιναν ένα διαμάντι για ψίχουλα.
Η Πειραιώς ξέρει πώς να παίζει το παιχνίδι. Ενώνει την ιδιωτική υγεία με την ασφάλιση και δημιουργεί συνέργειες που θα φέρουν τεράστια κέρδη. Αντίθετα, η ΕΤΕ ακολουθεί μια πορεία που χαρακτηρίζεται από βραχυπρόθεσμες αποφάσεις και ανικανότητα.
Γιατί η διοίκηση της ΕΤΕ δεν εξασφάλισε ένα καλύτερο τίμημα για την Εθνική Ασφαλιστική; Γιατί τώρα η αξία της εταιρείας έχει αυξηθεί, παρά τη μείωση των κερδών της; Πώς δικαιολογείται η αδράνεια απέναντι σε ένα τόσο προφανές σκάνδαλο;
