Το ερώτημα φυσικά και είναι υποθετικό, καθώς μέχρι τώρα δεν φαίνεται (κυριολεκτικά εδώ) να έχουμε νέα επεισόδια στον ευρύτερο χρηματοπιστωτικό χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δη της Ευρωζώνης.
Αλλά, μπορεί η Λαγκάρντ να ξορκίζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όμως άλλοι ευρωπαίοι παράγοντες, με πρώτο τον επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Εποπτείας (ΕΒΑ) φαίνεται ότι ανησυχούν και προετοιμάζονται για παν ενδεχόμενο.
Μέχρι τώρα, από όσα δια της τεθλασμένης, ή ακόμα και μέσω ανώνυμων δηλώσεων στα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσανατολίζεται (ή έχει ήδη αποφασίσει;) ότι σε μία τέτοια περίπτωση, που μία τράπεζα βρεθεί σε δύσκολη θέση και κινδυνεύει να καταρρεύσει, την αρχική και κύρια ευθύνη για τη διάσωσή της θα έχει το εκάστοτε Εθνικό Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και όχι οι κοινοτικοί θεσμοί.
Σύμφωνα με τις ίδιες διοχετευόμενες πληροφορίες, μόνο αν το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και δυσεπίλυτο, τότε μόνο κοινοτικός μηχανισμός και ειδικότερα το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης θα παρέμβει, καθώς έχει αυτή τη στιγμή τεράστιο ταμείο από μη χρησιμοποιηθέντα κονδύλια κοινοτικών προγραμμάτων.
Ουσιαστικά, το μπαλάκι πάει κατευθείαν στα κράτη-μέλη και στους προϋπολογισμούς τους και ας μην έχουν αυτά την κύρια τουλάχιστον ευθύνη, που δεν είναι άλλη από την έκρηξη των επιτοκίων και την απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών, όπως τα ομόλογα και τα ακίνητα.
Κάπως έτσι είναι…θωρακισμένες οι ευρωπαϊκές τράπεζες, με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να διατρέχουν θεωρητικά οι πιο αδύναμες, αν και η υπόθεση της Credit Suisse μάλλον το αντίθετο έδειξε ή επιβεβαίωσε ότι και οι μεγάλες τράπεζες έχουν εξίσου σοβαρά θέματα, αφανή προς το παρόν τουλάχιστον.
Με απλά λόγια, είναι να μη σου τύχει…
