Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο στην – όχι και τόσο μακρινή τελικά- Κίνα και αργότερα στην Ευρώπη, αλλά και σταδιακά σε όλον τον κόσμο, ένας απειλητικός για τη ζωή ιός, έχει κυριεύσει την καθημερινότητά μας.
Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Οι άλλοτε απλές, καθημερινές κινήσεις, έξοδοι στη δουλειά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, σε όλες τις δραστηριότητές μας, έχουν περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό. Ο “κορωνοιός” κρύβεται πίσω από ό,τι κι αν κάνουμε, από κάθε σκέψη ή προγραμματισμό μας.
Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει προγραμματισμός, καθώς ποιος ξέρει τί θα συμβεί την επόμενη στιγμή σε εμάς, στους δικούς μας ανθρώπους ή σε όσους συναναστρεφόμαστε. Κι αν κάποιοι διακωμωδούν την κατάσταση, ή αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητά της, ή να ακολουθήσουν τα πολύ σωστά προληπτικά μέτρα της κυβέρνησης, οφείλουν να συνετιστούν, να δείξουν ωριμότητα και σεβασμό στους υπόλοιπους. Η επιπολαιότητα πληρώνεται αργά ή γρήγορα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι λανθασμένες κινήσεις κάποιων, θα στοιχίσουν στη ζωή των συνανθρώπων τους.
Δέκα χρόνια πριν, παρακολούθησα την ταινία Contagion, του Στίβεν Σόντερμπεργκ με υπόθεση που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό αυτό που ζούμε σήμερα. Ένας μολυσματικός ιός προκαλεί παγκόσμια φονική πανδημία, διάφοροι φορείς υγείας προσπαθούν να τη σταματήσουν και να βρουν το εμβόλιο, ενώ ο πανικός και τα θύματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Στο τέλος του εν λόγω έργου που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα, πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ευτυχώς που όλα αυτά είναι απλώς ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και “Thank God!” που ζούμε όλοι ελεύθεροι από τέτοιες απειλές…
