Μπορεί οι πραγματικοί σινεφίλ να μη δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στην τελετή των βραβείων Όσκαρ, βασιζόμενοι σε άλλα κριτήρια για την ποιότητα μίας ταινίας, ωστόσο για όσους εργάζονται στη βιομηχανία του σινεμά, μια υποψηφιότητα και ακόμη περισσότερο μια βράβευση από την Ακαδημία είναι συνώνυμη της απόλυτης επιτυχίας.

Διαλέξαμε, λοιπόν, μερικές από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία του σινεμά. Καταπληκτικές ταινίες, θρυλικοί σκηνοθέτες και εξαιρετικοί ηθοποιοί των οποίων το έργο δεν αναγνωρίστηκε πότε όσο θα έπρεπε από την Ακαδημία. Και αναλύουμε αν αυτό έχει, τελικά, κάποια σημασία.

Άλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980)

Πενήντα δύο ταινίες σκηνοθέτησε ο μάστερ του σασπένς Άλφρεντ Χίτσκοκ, και πολλές απ’αυτές έχουν μείνει στην ιστορία. Πώς να χαρακτηρίσουμε το εντελώς πρωτοποριακό γοτθικό, φεμινιστικό δράμα της Ρεβέκκας; Τι μένει να ειπωθεί για τον Σιωπηλό Μάρτυρα με τον (επίσης παραγκωνισμένο από τα Όσκαρ) Κάρι Γκραντ; Έχουν υπάρξει πολλά καλύτερα τουίστ στην ιστορία του σινεμά, από αυτό του Ψυχώ; Και όμως, ο σκηνοθέτης δεν κουβάλησε ποτέ το χρυσό αγαλματίδιο στο σπίτι του. Πώς εξηγείται; Οι ταινίες του Χίτσκοκ δεν θεωρήθηκαν ποτέ υψηλή κουλτούρα: οι ταινίες μυστηρίου, αγωνίας και ακόμη περισσότερο οι ταινίες τρόμου, genre στα οποία θριάμβευε ο σκηνοθέτης, ενώ αποδείχτηκαν καλτ και διαχρονικά προϊόντα ποπ κουλτούρας, δεν κέρδισαν ποτέ την ψηλομύτα Ακαδημία. Βέβαια, ανοιχτό παραμένει το ερώτημα αν ο Χίτσκοκ νοιάστηκε ποτέ για το κατά πόσο το χολιγουντιανό status quo αναγνώρισε την αξία του.

Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1928-1999)

Για τις γενιές σινεφίλ που έμαθαν τι σημαίνει καλό σινεμά από τα επικά φιλμ του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αποτελεί τρομερή παραφωνία το γεγονός ότι ο διάσημος σκηνοθέτης δεν έλαβε ποτέ Όσκαρ στην κατηγορία καλύτερης ταινίας ή σκηνοθεσίας. Στην πραγματικότητα, ο Κιούμπρικ παρέλαβε ένα Όσκαρ, αλλά όχι γι’αυτό που θα περίμενε κανείς. Ενώ δηλαδή η Οδύσσεια του διαστήματος κέρδισε Όσκαρ για τα οπτικά εφέ της, δεν προτάθηκε καν στην κατηγορία καλύτερης ταινίας. Το γεγονός ότι ταινίες που άφησαν εποχή, όπως η Λάμψη, το Full Metal Jacket ή το Κουρδιστό Πορτοκάλι δεν κατέκτησαν την Ακαδημία αποδεικνύουν σε πολλούς φαν του ότι τα χρυσά αγαλματίδια δε σημαίνουν και τόσα πολλά. Άλλωστε, ποιος άλλος σκηνοθέτης έχει αποδειχτεί τόσο διαχρονικός όσο ο Κιούμπρικ;

Ένταση (1995)

To πώς η Ακαδημία αγνόησε εντελώς την καλτ ταινία του Μάικλ Μαν, Heat (Ένταση), παραμένει ακόμη ένα μυστήριο. Ναι, ίσως δεν είχε έναν τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα όσο αυτόν του Φόρεστ Γκαμπ, της ταινίας που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας εκείνη τη χρονιά, ωστόσο είναι προφανές ότι το αστυνομικό θρίλερ, που πραγματεύεται το ανελέητο μπρα ντε φερ ενός αποφασισμένου και αδυσώπητου αστυνομικού με έναν πολυμήχανο και πανέξυπνο ληστή, κατέκτησε τις καρδιές κάθε λάτρη καλού σινεμά. Σήμερα, με καινούριες κόπιες και τη ματιά του 21ου αιώνα να ρίχνει φως στα διαμαντάκια που δεν αναγνωρίστηκαν στο παρελθόν, προσκυνούμε την ανελέητη δράση του ντουέτου και αντιλαμβανόμαστε πόσο απίθανο είναι να χωρέσεις στο ίδιο καρέ δύο ηθοποιούς σαν τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στο απόγειο της καριέρας τους. Ακόμη κι αν η ταινία που κέρδισε τα πρωτεία είχε μεγαλύτερο κοινωνικό αντίκτυπο, ηχεί λάθος το ότι δεν προτάθηκε καν για Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής το Heat.

Κάποτε στην Αμερική (1984)

Αν η βερσιόν που είχε δει η Αμερική ήταν αυτή που προβλήθηκε στην Ευρώπη, η πορεία του θρυλικού δράματος του Σέρτζιο Λεόνε μπορεί να ήταν εντελώς διαφορετική. Η ιστορία που διηγείται η επική ταινία του σκηνοθέτη των σπαγγέτι γουέστερν είναι αυτή του θριάμβου και της πτώσης, του έρωτα και της απληστίας: λίγοι έχουν καταφέρει να απαθανατίσουν μια ολόκληρη εποχή όπως έκανε ο Λεόνε με την ποταπαγόρευση. Αυτό όμως που καθόρισε την τύχη της ταινίας και τη χλιαρή, τότε αποδοχή της, ήταν το μοντάζ στην αμερικάνικη κόπια της, που έγινε χωρίς τη συμφωνία του σκηνοθέτη. Έπρεπε να φύγει από τη ζωή ο Σέρτζιο Λεόνε για να αποκτήσει η ταινία μια θέση στο πάνθεον των αριστουργημάτων του σύγχρονου σινεμά.

Ρέιφ Φάινς (γεν. 1962)

Ηθοποιός που στην καριέρα του έχει κάνει πολύ καλές επιλογές ρόλων, και έχει πρωταγωνιστήσει σε εκπληκτικές ταινίες, ο Ρέιφ Φάινς δεν έχει κερδίσει ποτέ χρυσό αγαλματίδιο. Μάλιστα, έχει προταθεί μόλις δύο φορές, για τις ερμηνείες του στον Άγγλο Ασθενή και τη Λίστα του Σίντλερ. Η συμπρωταγωνίστρια του στο κατασκοπικό δράμα Ο Επίμονος Κηπουρός, Ρέιτσελ Βάις κέρδισε Όσκαρ, και κάπως επισκίασε τη συγκλονιστική δουλειά του. Μια άλλη ταινία που έκανε αίσθηση, και στην οποία τιμήθηκε η συμπρωταγωνίστριά του, αυτή τη φορά η Κέιτ Γουίνσλετ, είναι τα Σφραγισμένα Χείλη. Όσο τα χρόνια περνούν, γίνεται όλο και λιγότερο πιθανό να λάβει την αναγνώριση που θα του άξιζε από την Ακαδημία.

Μισέλ Ουίλιαμς (γεν. 1980)

Στα 43 της, η Μισέλ Γουίλιαμς έχει λάβει υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματίδιο πέντε φορές. Από το μακρινό 2006, όταν προτάθηκε για Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στο Brokeback Mountain, μέχρι το 2023, που κέρδισε κοινό και κριτικούς παριστάνοντας μια μυθοπλαστική εκδοχή της μητέρας του σκηνοθέτη Στήβεν Σπίλμπεργκ στους Fabelmans, η ηθοποιός έχει ένα καταπληκτικό track record για οσκαρικούς ρόλους. Στο βιογραφικό της, εκτός από την άτυχη σύντροφο ενός γκέι Χιθ Λέτζερ και την εκκεντρική μητέρα του Σπίλμπεργκ, έχει σταθεί δίπλα στον Ράιαν Γκόσλινγκ στην ταινία που αποδόμησε καλύτερα από ποτέ τον έρωτα, το Blue Valentine, ενώ η Μέριλιν της δεν πέρασε απαρατήρητη. Μοιάζει πως μόνο η Ακαδημία δεν αντιλαμβάνεται το ταλέντο της να ενσαρκώνει πολυσχιδείς και πολυεπίπεδους χαρακτήρες.

Διαβάστε ακόμη: