Ανάμεσα στο υλικό που παρουσιάζει για πρώτη φορά το τρυφερό και συναρπαστικά «ανεβαστικό» ντοκιμαντέρ του Netflix για τους Wham!, περιλαμβάνονται και κάποιες σκηνές από τα παρασκήνια όταν ο Τζορτζ Μάικλ και ο Άντριου Ρίτζλεϊ εμφανίστηκαν μαζί για τελευταία φορά στο στάδιο Γουέμπλεϊ στις 28 Ιουνίου 1986. Οι δυο τους χαμογελούν και παίζουν ανέμελοι.

Σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα άλλα συγκροτήματα που τελικά διαλύθηκαν από το χρήμα, τη φήμη ή τη ζήλια –ακόμα κι αν προσποιούνται το αντίθετο δημόσια– οι Wham! τερμάτισαν τη θεαματική τους καριέρα όπως είχαν ξεκινήσει: ως καλύτεροι (αλλά και ισότιμοι) φίλοι.

Η σχεδόν παιδική φύση της φιλίας του διδύμου λάμπει μέσα από την ταινία, διαψεύδοντας το επίμονο αξίωμα ότι ο Ρίτζλεϊ ήταν απλά ένας σταθμός στο ταξίδι του Μάικλ προς τη μεγάλη (προσωπική) δόξα. Τους βλέπουμε να κάνουν γκριμάτσες σε εφηβικά στιγμιότυπα ενώ ο ίδιος ο Τζορτζ Μάικλ ακούγεται να λέει κάποια στιγμή για την πρώιμη επιτυχία τους: «Εκείνη την εποχή όλοι έλεγαν “πώς μπόρεσαν αυτοί οι δύο βλάκες να γίνουν τόσο διάσημοι;”».

https://www.youtube.com/watch?v=8huyeTjZjik&t=2s

Οικείο και διεισδυτικό, το ντοκιμαντέρ βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στην voiceover αφήγηση των δύο μελών του συγκροτήματος, αντί για συνεντεύξεις με τους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω του εκείνη την εποχή. Η αφήγηση του Ρίτζλεϊ ηχογραφήθηκε ειδικά για το ντοκιμαντέρ, ενώ αυτή του Τζορτζ Μάικλ προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από μια μακροσκελή αμοντάριστη συνέντευξη που είχε δώσει στο ραδιόφωνο του BBC πριν από τον τραγικό θάνατό του το 2016.
Η ταινία καθιστά προφανές ότι ο Μάικλ δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει τέτοια τεράστια παγκόσμια φήμη χωρίς τον Ρίτζλεϊ. Είχε αυτοπεποίθηση, ήταν άνετος και απόλυτα ασφαλής στο πετσί του, ακόμη και ως έφηβος. Αντίθετα ο Μάικλ (παχουλός και με τετράγωνα γυαλιά) βασανιζόταν από ανασφάλειες όταν τον πήρε για πρώτη φορά υπό την προστασία του ο Ρίτζλεϊ στα 11 του χρόνια, ως το ντροπαλό νέο αγόρι στο σχολείο.

Κάποια στιγμή ο Μάικλ αναφέρεται στον Ρίτζλεϊ ως το «είδωλό» του και παραδέχεται: «Ο Άντριου άλλαξε τη ζωή μου ακριβώς με τον τρόπο που χρειαζόμουν κάποιον να αλλάξει τη ζωή μου αν επρόκειτο ποτέ να γίνω ποπ σταρ». Ακόμα και όταν έγινε φανερό ότι το σημαντικό ταλέντο του Μάικλ στη σύνθεση τραγουδιών σήμαινε ότι ήταν γραφτό να αφήσει κάποτε πίσω τον φίλο του και να φτάσει σε ατομικά μεγαλεία, ο Ρίτζλεϊ παραδέχεται ευγενικά ότι αυτή ήταν η μόνη δυνατή εξέλιξη.

Οικείο και διεισδυτικό, το ντοκιμαντέρ βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στη voiceover αφήγηση των δύο μελών του συγκροτήματος, αντί για συνεντεύξεις με τους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω του εκείνη την εποχή. Η αφήγηση του Ρίτζλεϊ ηχογραφήθηκε ειδικά για το ντοκιμαντέρ, ενώ αυτή του Τζορτζ Μάικλ προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από μια μακροσκελή αμοντάριστη συνέντευξη που είχε δώσει στο ραδιόφωνο του BBC πριν από τον τραγικό θάνατό του το 2016.

Υπάρχει ακόμη και υλικό από τα γυρίσματα του βίντεο για το Last Christmas στην Ελβετία, όταν το συγκρότημα χρησιμοποίησε τους ίδιους τους φίλους του ως κομπάρσους και έπινε πραγματικό αλκοόλ καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων.

«Πώς ο σκηνοθέτης το έκανε βίντεο όλο αυτό, δεν ξέρω», λέει σήμερα η Σίρλι Κεμπ, ήμισυ του ντουέτου Pepsi and Shirlie που συνόδευε το γκρουπ από την αρχή του, η οποία παρέμεινε στενή φίλη και των δύο και μετά την διάλυση των Wham!. «Κάθε φορά που έλεγε κάτι, εμείς πηγαίναμε προς την αντίθετη κατεύθυνση».

Ο προβολέας παραμένει σταθερά στους Wham!, οπότε η σεξουαλικότητα του Μάικλ –η οποία ήταν κρυμμένη δημοσίως μέχρι το 1998– μένει εκτός συζήτησης, καθώς το συγκρότημα εκτοξεύεται στα ύψη. Ωστόσο, γίνεται σαφές ότι ο Μάικλ την είχε αποκαλύψει στους δύο πιο οικείους ανθρώπους του μόλις συνειδητοποίησε ότι ήταν γκέι, καλώντας τον Άντριου Ρίτζλεϊ και την Σίρλι Κεμπ στο δωμάτιό του όταν γύριζαν το βίντεο του Club Tropicana στην Ίμπιζα.

Η Κεμπ παραδέχεται ότι στην αρχή φοβόταν να δει την ταινία, αλλά τώρα δηλώνει ευτυχής που την είδε, λέγοντας ότι ταιριάζει απόλυτα στη νοσταλγική πλευρά του Μάικλ. «Ο Τζορτζ πάντα έλεγε ότι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής του ήταν όταν ήμασταν νέοι», εξηγεί. «Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μου έλεγε “θυμάσαι όταν κάναμε αυτό;”. Αν αυτή η ταινία κάνει τον κόσμο να αγαπήσει ακόμα περισσότερο τον ίδιο και τη μουσική του, τότε είμαι σίγουρη πως θα μας χαμογελάει από εκεί που βρίσκεται».

Διαβάστε περισσότερα