Γράφει η Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή

Έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους όλων των εποχών. Αυτό όμως, μετά το θάνατό του, καθώς  εν ζωή το έργο του δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία . Η τέχνη του  Vincent van Gogh επέδρασε σε μεγάλο βαθμό  μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού, και κατά κάποιο τρόπο και της αφηρημένης τέχνης.

Γεννημένος στην Ολλανδία, ο νεαρός Van Gogh μαθητεύει για λίγο σε αντιπροσωπεία τέχνης, αλλά μετά την απόλυση, ασχολήθηκε με πολλές παράξενες δουλειές, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης ως ιεροκήρυκας. Σπούδασε επίσημα το 1885-6 στην Αμβέρσα, ενώ επέστρεψε στο Παρίσι το 1886 και έγινε φίλος με καλλιτέχνες όπως ο Degas και ο Gauguin.

To Mάιο του 1889  ξεκίνησε η νοσηλεία του στο άσυλο Saint Paul-de-Mausole de Provence στη Γαλλία.   Ένας χρόνος πριν τον θάνατό του το 1890.

 Εκεί συνέχισε να δημιουργεί έργα παρατηρώντας τη φύση στον κήπο του νοσοκομείου. Αποκάλεσε τη ζωγραφική «το αλεξικέραυνο για την ασθένειά μου» επειδή ένιωθε ότι μπορούσε να κρατήσει τον εαυτό του μακριά από την παράνοια συνεχίζοντας να ζωγραφίζει.

Για τον καλλιτέχνη, το Saint-Paul-de-Mausole ήταν άσυλο, μοναστήρι και στούντιο όλα σε ένα, γι `αυτό και επέλεξε με μεγάλη χαρά την απομόνωση. Η απομόνωση ήταν αυτό που ήθελε. Ο ασκητής στο Van Gogh ήταν ελεύθερος να επιδοθεί σε όποια θλίψη του άρεσε και ο ζωγράφος -παίζοντας τον ρόλο ενός ασθενούς- βρισκόταν σε ένα μέρος που υποτίθεται ότι ενθάρρυνε την τέχνη. Στον μεσαιωνικό κόσμο, τα μοναστήρια ήταν το πραγματικό σπίτι των εικόνων. Ήταν γοητευτική η μεταφορά της ζωής σε ένα κελί ως βοήθεια στην καλλιτεχνική δημιουργικότητα. «Η φύση», έγραψε κάποτε ο Νίτσε, «εγκλωβίζει τη μεγαλοφυΐα σε μια φυλακή και διεγείρει την επιθυμία του να απελευθερωθεί στο έπακρο». 

Διαβάστε τη συνέχεια στο klik.gr