Η Ελλάδα, για χρόνια η ευρωπαϊκή χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικής κατοικίας, με τα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα και κυρίως με όσα πρόκειται να συμβούν μέσα στα επόμενα δύο, τρία χρόνια, λόγω της απελευθέρωσης των εξώσεων από τους διαχειριστές “κόκκινων” δανείων, κινδυνεύει να βρεθεί στην αντίπερα όχθη.

Όσα και να λέγονται από την Ένωση των διαχειριστών, στην πράξη αυτά που θα δούμε μελλοντικά, δεν θα έχουν καμία σχέση με τις μεμονωμένες κατά βάση μέχρι σήμερα δικαστικές αποφάσεις, που διατάσσουν την έξωση των ιδιοκτητών κατοικιών, λόγω αδυναμίας πληρωμής των δόσεων που οφείλουν.

Η κυβέρνηση, έστω και στο παρά πέντε βελτίωσε κάπως τις προτεινόμενες ρυθμίσεις, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν οι οφειλέτες και να αποτρέψουν τον πλειστηριασμό της πρώτης κυρίως κατοικίας τους είτε τις διαταγές έξωσης.

Αλλά, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο, θηριώδες για την ελληνική οικονομία και κοινωνία και μία αλόγιστη “αύριο-μεθαύριο” μαζική έκδοση αποφάσεων υπέρ των διαχειριστών, θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό και στις κοινωνικές ισορροπίες, αποδεκτές για δεκαετίες σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο. Αποτελεί πλέον γεγονός, ότι το πρόβλημα της στέγης έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις και σε μεσοαστικές περιοχές με κύμα μαζικών εξώσεων λόγω της εκτόξευσης των ενοικίων.

Οι τιμές ενοικίασης είναι πλέον απαγορευτικές για έναν εργαζόμενο. Σήμερα, ένα δυάρι κοστολογείται 600 – 700 ευρώ, δηλαδή, όσο ένας μισθός, ενώ υπάρχει μεγάλη δυσκολία εύρεσης μικρών διαμερισμάτων. Σύμφωνα με στοιχεία των τραπεζών, που πλέον έχουν περάσει στους servicers, μεγάλο μέρος των προβληματικών δανείων ανήκει σε πρώην επαγγελματίες, που έκλεισαν την επιχείρησή τους λόγω της οικονομικής κρίσης και πλέον βρίσκονται στο φάσμα της φτώχειας.

Στην περίπτωση της χώρας μας, ειδικά η πρώτη κατοικία θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να προστατευθεί άμεσα, καθώς σε αντίθετη περίπτωση, όσο γρήγορα και να τρέξουν άλλες διαδικασίες (π.χ. εξωδικαστικός και από φθινόπωρο το περίφημο Ταμείο Ακινήτων), χιλιάδες οικογένειες βρίσκονται στα πρόθυρα οικιστικού αδιεξόδου, αν οι διαχειριστές επισπεύσουν τις νομικές τους ενέργειες για να πιάσουν τα πλάνα τους.

Το γεγονός αυτό, που απειλεί να ανατρέψει καταστάσεις δεκαετιών – στρεβλές μεν, αλλά συνέβησαν και παρήγαγαν το σημερινό καθεστώς, που επιδεινώθηκε ραγδαία από την πολυετή οικονομική κρίση – θα πρέπει η οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει, να το αντιμετωπίσει άμεσα, θαρραλέα και δραστικά. Και όχι με διατακτικές ή υπεκφυγές ή αντιμετώπισή του με τους συνήθεις πολιτικάντικους όρους, αλλά με ένα ισχυρό μίγμα πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού ρεαλισμού.

Διαβάστε περισσότερα