Οι αδυναμίες του παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδας, οι περισσότερες από τις οποίες είναι διαχρονικές δυστυχώς και αντί να μειώνονται ή να θεραπεύονται, αυξάνονται συνολικά και ιδιαίτερα κατά τόπους και περιοχές της χώρας.
Τα κόμματα, ενόψει εκλογών, σπεύδουν να δημοσιοποιήσουν τις θέσεις τους για το μείζον αυτό πρόβλημα, το οποίο σαφώς έχει άμεση σχέση με την εγκατάλειψη στην τύχη της της ελληνικής επαρχίας και ειδικότερα των ημιορεινών και ορεινών περιοχών της.
Αλλά και σε επίπεδο πεδινών εκτάσεων η κατάσταση δεν είναι δυστυχώς καλύτερη.
Καμία ουσιαστική κεντρική κατεύθυνση για το είδος της και τις ποσότητες παραγωγής, γεωργικής ή κτηνοτροφικής, με αποτέλεσμα την άναρχη ανάπτυξη νέων καλλιεργειών ή μονάδων, οι οποίες προσπαθούν με άνισους όρους να σταθούν έναντι του εισαγόμενου ανταγωνισμού.
Η στρεβλή, άναρχη και εποχικού πολλές φορές οφέλους ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής, φυτικής και ζωικής, δυστυχώς και δεν αποδίδει τα αναμενόμενα οφέλη, καθώς απουσιάζουν η μέθοδος και η συντεταγμένη κατεύθυνση και βοήθεια από την πολιτεία, αφήνοντας στους αγρότες και κτηνοτρόφους την επιλογή.
Οι οποίοι φυσικά, δεν μπορεί να έχουν συνολική εικόνα, ούτε για τις ανάγκες της αγοράς, άρα και απορρόφησης της όποιας παραγωγής τους, ούτε για τα κόστη εισαγόμενων ομοειδών προϊόντων.
Αφήνω στην άκρη επί του παρόντος το πολύ σοβαρό πρόβλημα του κόστους δανεισμού τους, καθώς αυτό ήδη έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και κραυγαλέο συνάμα, το γεγονός ότι δε νησί του Αιγαίου, ακμάζουσα μονάδα και με τελικό επώνυμο προϊόν, αναγκάστηκε λόγω ενεργειακού κόστους, να οδηγήσει στο σφαγείο το μεγαλύτερο μέρος του ζωικού της κεφαλαίου, προκειμένου να διατηρήσει μία μικρή μόνο δραστηριότητα.
Η κατάσταση του παραγωγικού μας μοντέλου έχει φτάσει σε οριακές καταστάσεις.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τη μεγάλη δημογραφική κρίση, την έλλειψη συνολικής αναπτυξιακής πολιτικής, αλλά και τις περιφερειακές ανισότητες, καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για την υιοθέτηση εναλλακτικών πολιτικών, που θα βοηθήσουν σταδιακά και τις τοπικές κοινωνίες και την αγροτική οικονομία να οδηγηθούν σε ένα μοντέλο βιώσιμης και όχι περιστασιακής ανάπτυξης.
Η χώρα, έχει ως μοχλό την τουριστική βιομηχανία, αλλά αν αυτή δεν συνδυαστεί με κατά τόπους τουριστικές δραστηριότητες, που θα αξιοποιούν όχι μόνο τη φυσική ομορφιά και μοναδικότητα κάθε περιοχής, αλλά θα υποστηρίζουν και την καλλιέργεια τοπικών προϊόντων υψηλής διατροφικής ποιότητας και την κτηνοτροφία μικρής κλίμακας, το τουριστικό προϊόν και τα έσοδά του δεν θα μπορέσουν να διευρυνθούν. Με απλά λόγια, να αυξηθεί το ΑΕΠ της χώρας, μέσα από συστηματική προσέγγιση της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.
Θα μου πείτε, τώρα ο (κομματικός) κόσμος καίγεται, θα ασχοληθούν σοβαρά τα κόμματα και θα δεσμευτούν σε ένα τέτοιο οικονομικό μοντέλο, που θα δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη διατήρηση των περιβαλλοντικών πόρων για τις μελλοντικές γενιές, ενισχύοντας μια πιο ανθρωποκεντρική φιλοσοφία για το πώς θα πρέπει να αναπτυχθούν οι κοινωνίες και οι κοινότητες;
Αλλά, αν δεν υπάρξουν πιέσεις από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τα κομματικά επιτελεία θα ενεργοποιηθούν μόνο όταν υπάρξουν αγροτοκτηνοτροφικές κινητοποιήσεις, προφανώς τον ερχόμενο χειμώνα.
Εν κατακλείδι, είναι πραγματικά κρίμα, την ώρα που η κλιματική αλλαγή έχει ήδη επιφέρει τα πρώτα σοβαρά πλήγματα και στη χώρα μας, να μην υπάρχει ενιαία και συστηματική προσέγγιση και του προβλήματος της πρωτογενούς παραγωγής (από το τι και πόσο θα καλλιεργήσει ο γεωργός, μέχρι και ποιο και πόσο ζωικό κεφάλαιο μπορεί να σηκώσει κάθε περιοχή).
Και είναι κωμικοτραγικό αυτό που συμβαίνει σε κάθε προεκλογική περίοδο, φυσικά και στην τωρινή, να επιχειρούν τα κόμματα με μπαλώματα να καλύψουν τη γύμνια ουσιαστικών θέσεών τους και τις τρύπες των προεκλογικών τους προγραμμάτων, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, που άπτεται της ίδιας της ύπαρξής της.
