Η νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών απέτυχε. Οι σκληρές πρωτοβουλίες που απαιτούνται για να διορθώσουν τις βαθιές παθογένειες της Δύσης, δεν πάρθηκαν. Οι αγορές έχουν αποκοπεί από τα θεμελιώδη, και η Wall Street κοιτά να “αρμέξει” ο,τι ακόμα μπορεί από μια ετοιμαθάνατη γίδα.

Αυτό το ερείπιο δε σώζεται, και δε χρειάζεται να σωθεί. Όσο πιο γρήγορα γκρεμιστεί, τόσο πιο γρήγορα θα αρχίσει η ανοικοδόμησή του, σε πιο υγιείς βάσεις. Οι Αμερικανοί έχουν ήδη προγραμματίσει την “ελεγχόμενη κατεδάφιση”, ο λαός διψά για αίμα, το μόνο που μένει είναι ο κατάλληλος “ένοχος”.

Ο Τραμπ θεωρείται φαβορί για την ομολογουμένως δύσκολη δουλειά της προεδρίας 2024-2028, έναντι του γερο-Τζο. Όχι ότι είναι ικανότερος να αλλάξει τα πράγματα, αλλά αποτελεί την τέλεια αφορμή για μια βίαιη μετάβαση που έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει. Εμείς θα τη βιώσουμε ούτως ή άλλως…

Το καλοκαίρι πλησιάζει, και μαζί με αυτό οι κρίσιμες εκλογές των ΗΠΑ, οι οποίες θα κρίνουν τη μοίρα της παραπαίουσας Δύσης που μαστίζεται από ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, οικονομική στασιμότητα και δραματική υπογεννητικότητα.

Το ποιος θα βρεθεί στο τιμόνι της ηγέτιδας οικονομίας του δυτικού κόσμου, θα καθορίσει και το ποιος θα κρατήσει το τιμόνι της Federal Reserve.

Και, έτσι όπως λειτουργεί το αμερικανικό (Βαθύ) κράτος, η θέση του προέδρου της κεντρικής τράπεζας είναι ίσως σημαντικότερη κι από αυτή του ίδιου του Προέδρου των ΗΠΑ.

Η νομισματική πολιτική της Ομοσπονδιακής Τράπεζας είναι αυτή που δίνει το ρυθμό για όλες τις οικονομίες της Δύσης, αυτή που φυσικά ευθύνεται για το έκτρωμα του πληθωρισμού που βιώνουμε, και αυτή που καλείται να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Και καθότι ο Τραμπ είναι γνωστό πως δεν πολυγουστάρει τον τωρινό καπετάνιο της Fed, μια επανεκλογή τού «πορτοκαλή» ίσως σημάνει το τέλος της θητείας του Τζερόμ Πάουελ (Powell), επί εποχής του οποίου μπορούμε επιεικώς να παραδεχτούμε ότι τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου.

Βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε το χειρότερο (στασιμο)πληθωρισμό της σύγχρονης ιστορίας – όλα αποτέλεσμα της εγκληματικής νομισματικής πολιτικής των υπερχαλαρών επιτοκίων και του ανεξέλεγκτου τυπώματος χρήματος (ή μάλλον χρέους)…

Και μην αφήσετε κανέναν να σας πει το αντίθετο. 99% της ρίζας της παθογένειας πηγάζει από την Fed, και το υπόλοιπο 1% από πανδημίες, πολέμους, Σουέζ και λοιπούς «αστάθμητους» παράγοντες.

Αυτό το έχουμε εμπεδώσει για τα καλά μέσα από αυτήν τη στήλη, δε θα το αναλύσουμε περαιτέρω ξανά.

Θα «ξηλώσει» τον Πάουελ ο Τραμπ;

Όμως γιατί έχει σημασία η εκλογή του προέδρου των ΗΠΑ και κατ’ επέκταση του προέδρου της… βασίλισσας των κεντρικών τραπεζών;

Άλλωστε το ποιος κουμαντάρει το πλοίο ελάχιστη διαφορά κάνει σε εμάς. Και οι δύο πρόεδροι μπροστάρηδες είναι, οι εντολές πέφτουν από ακόμη πιο «άνωθεν».

Το πόσο ανίσχυροι είναι να κάνουν τη διαφορά, απεδείχθη με τον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος όλοι γνωρίζουμε πόσο απρόβλεπτος και δήθεν ανατρεπτικός είναι… και; Την είδαμε τη μαγκιά του. Στα ουσιώδη πράγματα, τις βαθιές παθογένειες της Δύσης δεν πάρθηκαν οι απαιτούμενες ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες. Το καράβι πάνω κάτω την ίδια ρότα συνέχισε.

Κι έτσι βρισκόμαστε εδώ. Και θα συνεχίσουμε αυτήν την πορεία που δε βγάζει πουθενά, αν δεν παρθούν σκληρές αποφάσεις, αν δεν αλλάξει πρόσωπο η Δύση. Δε μιλώ μόνο για επιτόκια και νούμερα τώρα, αλλά για ακόμη πιο ουσιώδη πράγματα, για κουλτούρα, για τη φιλοσοφία μας ως «δυτικός» κόσμος.

Αλλά θα μου πεις, ένα ψέμα ίσως ήταν τελικά η ιδέα ενός ενοποιημένου δυτικού κόσμου, της παγκοσμιοποίησης. Ο Έλληνας Γερμανός δε γίνεται, κι ούτε το αντίστροφο.

Ωστόσο κάποιες οικονομικοπολιτικές «ιδέες» της σύγχρονης Δύσης έχουν αποδειχθεί όχι απλώς μη αποδοτικές, αλλά καταστροφικές, έως εγκληματικές, και πρέπει οπωσδήποτε να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων ή έστω να αναθεωρηθούν, αν θέλουμε να γυρίσει το καράβι και να έχουμε ελπίδα να ευδοκιμήσουμε και πάλι.

Δε ζητάω το «Αμερικανικό Όνειρο», γιατί κι αυτό ένα ψέμα ήταν (όσοι το έζησαν στην πραγματικότητα χρέωσαν τις επόμενες γενιές άρα δεν ήταν βιώσιμο), αλλά έστω μια αξιοπρεπή ζωή.

Οι εργατοώρες μας να σημαίνουν κάτι, και όχι να εξανεμίζονται με αυξανόμενο ρυθμό, καθώς ο πληθωρισμός κατατρώει ό,τι προσπαθούμε να χτίσουμε.

Η Δύση έφτασε να πυροβολεί τα πόδια της με πολιτικές όπως «πράσινη ανάπτυξη» (που μόνο πράσινη δεν είναι), με «προοδευτικότητα» τύπου «μην κάνετε παιδιά, δε χωράει άλλους, υιοθετήστε κανά γατί, κάνουν οι μετανάστες αρκετά παιδιά για όλους μας», και κάπως έτσι φτάσαμε η Δύση να συρρικνώνεται οικονομικά και πληθυσμιακά, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος γιγαντώνεται και ευδοκιμεί.

Στο μεταξύ καζινοποιήθηκαν τα πάντα, η μισή κοινωνία κουβαλά τουλάχιστον μία χρηματιστηριακή εφαρμογή στο κινητό της, δείγμα της παρακμής και απελπισίας που αντιμετωπίζουμε.

Τα πάντα δουλεύουν πλέον αποκλειστικά και μόνο για χάριν της Wall Street. Ο κόσμος καταρρέει και αυτοί κοιτούν να αρμέξουν όσο μπορούν μια ταλαίπωρη ετοιμοθάνατη γίδα.

Οι αγορές έχουν αποκοπεί από τα θεμελιώδη, και η όποια νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών στοχεύει στην όσο το δυνατόν παράταση αυτής της μη βιώσιμης κατάστασης, αντί να διορθώσει την πραγματική οικονομία (η οποία με τη σειρά της θα έφερνε και κέρδη στους ίδιους).

Όμως γιατί δεν το κάνει; Διότι η αλήθεια είναι πως το πηδάλιο έχει σπάσει, η Δύση έχει εισέλθει σε ένα δρόμο δίχως γυρισμό, όπου οι όποιες πρέπουσες ενέργειες και να γίνονταν τώρα, ελάχιστη διαφορά θα έκαναν στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι ότι ο λαός θα υποφέρει, και θα υποφέρει πολύ άσχημα τα ερχόμενα χρόνια.

Κανείς πλέον δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος του να πράξει τα «πρέποντα», διότι ούτε νόημα θα είχε, αλλά και το κεφάλι του θα έτρωγε.

Γι’ αυτό και όσοι περιμένουν να τους σώσει ο Τραμπ, μάλλον θα απογοητευτούν. Και το λέει ένας που -ειδικά σε σύγκριση με τον θλιβερό, ανοϊκό Μπάιντεν– θεωρεί τον Τραμπ ξεκάθαρη και μόνη επιλογή.

Αυτό το καράβι δε σώζεται, διότι έχει ήδη χτυπήσει τα βράχια. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να αντέξουμε τα παγωμένα νερά και μέσα από τη μάχη για επιβίωση να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία.

Να αποτινάξουμε τις άρρωστες πρακτικές στις οποίες βαλτώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πολιτικές αεριτζίδικου χρήματος και μη βιώσιμου υπερκαταναλωτισμού που μας κατάντησαν «πρεζάκια» φθηνού χρήματος, καθηλωμένους σε ένα κρεβάτι να λαμβάνουμε τον (τραπεζικό) ορό, και μόλις ερχόταν η αναπόφευκτη χρεοκοπία, να σου κι άλλο τύπωμα και δανεισμός, που φυσικά οδηγούσαν σε ακόμη χειρότερο καρκίνο.

Θα πει κανείς, εφόσον ρε Γιάννη Τσιρογιάννη βλέπεις τόσο μαύρα και μάταια τα πράγματα, τι σε απασχολεί το ποιος θα εκλεγεί, αφού έτσι κι αλλιώς θα είναι ανίκανος να τα αλλάξει;

Κατ’ αρχάς δεν τα βλέπω «μαύρα», παρότι είναι λογικό να το αντιλαμβάνεται έτσι ο μέσος αναγνώστης. Για μένα τα πράγματα δεν είναι ούτε σωστά αλλά ούτε λάθος, είναι απολύτως φυσιολογικά και μάλιστα άκρως ενδιαφέροντα, αφού όπως λέει μια κινεζική παροιμία «καταραμένοι όσοι ζουν σε συναρπαστικές εποχές». Η κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες και τις ομορφιές της.

Όσον αφορά το θέμα των εκλογών ωστόσο, έχει ενδιαφέρον και σημασία μια εκλογή Τραμπ, διότι θα είναι η τέλεια αφορμή για «αλλαγές» που δε θα σώσουν το καράβι, αλλά αντιθέτως, θα το βυθίσουν ακόμη πιο γρήγορα, και αυτό, πιστέψτε με, είναι καλό!

Όσο πιο γρήγορα βιώσουμε τη σκληρή επανεκκίνηση σαν κοινωνία, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε καλύτερες μέρες, κι αυτή είναι η πιο ενθαρρυντική σκέψη που έχει να προσφέρει αυτή η φαινομενικά απαισιόδοξη στήλη.

Στην πραγματικότητα μόνο οι κοντόφθαλμοι και οι δειλοί τη βλέπουν ως απαισιόδοξη, διότι τους τρομάζει η αλήθεια, τους προκαλεί δυσφορία όταν κάποιους τους εξηγεί ότι βρίσκονται σε τούνελ.

Προτιμούν να ζουν τη ζωή τους στο ψέμα, γι’ αυτό και οι πολιτικοί κάνουν καριέρα άλλωστε, διότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για ψέματα… Όμως εδώ δεν πουλάμε γλυκά παραμύθια, αλλά ωμή πραγματικότητα, που όμως σε απελευθερώνει, μόλις την αγκαλιάσεις.

Διότι τότε βλέπεις το φως στο τούνελ, και δεν υπάρχει πιο ευχάριστη σκέψη, αυτή η σκέψη κινεί βουνά και πολιτισμούς, αυτή μας έφτασε στο Διάστημα, και όχι η μιζέρια και η ανασφάλεια, και το «καλά είμαστε, μη μιλάς», τσίμπα το πληθωριστικό επίδομα και βγάλε το μήνα.

Όχι, τα επιδόματα και οι «οροί» και η νομισματική πρέζα πρέπει να κοπούν. Κι όταν μιλώ για επιδόματα, εννοώ τα κάθε λογής pass, καλάθια νοικοκυριού και κρατικές «διευκολύνσεις» που στην πραγματικότητα σημαίνουν φυσικά περισσότερους φόρους, περισσότερα δανεικά, περισσότερο πληθωρισμό.

Η αγορά θα πρέπει να αφεθεί να κάνει τη δουλειά της. Ναι, θα υποφέρουμε, ναι θα αναγκαστούμε ουσιαστικά να πληρώσουμε τα εγκλήματα άλλων, αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, το ξέρουμε ότι δε γίνεται και αλλιώς. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος.

Όσο κι αν μας εξοργίζει αυτό, όσο κι αν νομίζουμε ότι υπάρχει άλλος τρόπος, ότι ίσως «οι επόμενοι τα κάνουν σωστά», η συντριβή και επανεκκίνηση θα έρθουν, δυστυχώς και ευτυχώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, ασχέτως τι πράξουν η εκάστοτε εξουσία, κι αυτό είναι το ωραίο.

Αν εκλεγεί ο Τραμπ δε θα κάνει θαύματα. Έχουν πιστόλι και στο δικό του κρόταφο, όπως έχουν στο δικό μας. Δεν είναι μόνος του σε αυτή τη ζωή, έχει οικογένεια, έχει μια κόρη (με φιλοδοξίες), την Ιβάνκα, έχει φίλους στη Wall Street, ο ίδιος κοντεύει τα 80 και ασφαλώς «γέρασε γι’ αυτά» – όχι μην περιμένετε θαύματα και ανατροπές.

Οι Simpsons -πασίγνωστοι για τις αμέτρητες “προφητείες” που επαληθεύθηκαν- έχουν επίσης προβλέψει την Ιβάνκα Τραμπ ως Πρόεδρο των ΗΠΑ το 2028…

Ο λαός απαιτεί «θυσία» – Θα θυσιάσουν τον «πορτοκαλή»;

Αυτό που μπορείτε να περιμένετε και να ελπίζετε, είναι ότι με αφορμή της δήθεν δυσαρέκειας Τραμπ προς Πάουελ (στην πραγματικότητα μπορεί να είναι φιλαράκια), αν ο πρώτος εκλεγεί, θα «ξηλώσει» τον δεύτερο.

Και αν είναι να τον ξηλώσει, τότε αυτό θα είναι η τέλεια ευκαιρία για κάποιου είδους αποφασιστική, σκληρή νομισματική πολιτική που ναι μεν θα πονέσει «στιγμιαία» (και στιγμιαία σημαίνει… για αρκετά χρόνια), αλλά μακροπρόθεσμα, στο βάθος του τούνελ, θα ανοίξει μια πόρτα και ένα φως επιτέλους.

Δε γνωρίζω πως μεταφράζεται αυτό σε αυξήσεις επιτοκίων ή όχι, οι ίδιοι το γνωρίζουν και είμαι σίγουρος πως έιναι ένα σχέδιο που έχουν στα συρτάρια τους καιρό, και περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να το εφαρμόσουν.

Για παράδειγμα, αν ξαναεβγαινε ο κύριος Αλσχάιμερ, και ο Πάουελ παρέμενε στη θέση του, δε θα μπορούσε να λάβει μια τέτοια σκληρή απόφαση, διότι αυτό που θα ακολουθούσε (τα εξοργισμένα πλήθη εξαθλιωμένων δηλαδή) θα είχε πολιτικό κόστος για τον ίδιο. Κι έτσι θα συνεχιζόταν το τροπάρι.

Αν όμως εκλεγεί ο Τραμπ, τότε είναι η τέλεια ευκαιρία να δοθεί η εντολή στον Πάουελ για αλλαγή πλεύσης. Κι ας σημαίνει αυτή η πλεύση πορεία προς τα βράχια. Να «θυσιαστεί» ο ίδιος.

Αυτή τη στιγμή, αν η Fed αυξήσει επιθετικά τα επιτόκια (α λα Βόλκερ) ο πληθωρισμός θα περιοριστεί, αλλά το ίδιο και η κατανάλωση, ο δανεισμός, η κυκλοφορία του (φθηνού) χρήματος, πάνω στην οποία είναι βασισμένη το (μη βιώσιμο κατά τα άλλα) μοντέλο της Δύσης.

Κοινώς, θα επέλθει οικονομική στασιμότητα (στασιμοπληθωρισμός), που ήδη άλλωστε υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Η κοινωνία θα κατεβάσει ρυθμούς ανάπτυξης και γενικότερης κινητικότητας, τα πάντα θα μοιάζουν κυριολεκτικά να κινούνται πιο αργά, όπως μοιάζουν σε μια πιο φτωχή, απλή οικονομία (ενός χωριού, για παράδειγμα).

Η επιστροφή όμως της οικονομίας σε πιο βασικά θεμέλια παραγωγής (και όχι ψεύτικου τυπώματος χρήματος) μακροπρόθεσμα θα σήμαινε ακμή. Στην αρχή όμως ο κόσμος αναμφίβολα θα εξοργιζόταν.

Αν από την άλλη η Fed δεν αλλάξει τίποτα, απλώς θα παραταθεί η αναπόφευκτη πορεία προς τον οικονομικό θάνατο, δηλαδή ο κόσμος θα μαραζώνει πιο αργά, καθώς ο άκρατος πληθωρισμός θα εξαφανίζει σιγά σιγά τις περιουσίες.

Αυτό γνωρίζουν ακόμη και οι εγκληματίες της Fed και του αμερικανικού κράτους, πως δεν μπορεί να συνεχιστεί. Όχι επειδή έχουν ψήγματα ηθικής μέσα τους, αλλά επειδή κυριολεκτικά μια καταστροφή του κάτω στρώματος της οικονομίας (Main Street) θα σήμαινε καταστροφή και της πηγής πλουτισμού τους (Wall Street).

Γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή, κάποιος, πρέπει να πάρει τη δύσκολη απόφαση. Αλλά γνωρίζουν ότι πρέπει να το κάνουν έξυπνα, με τις μίνιμουμ πολιτικές απώλειες, κοινώς να κάψουν στην πυρρά έναν «ένοχο» για τα μάτια της μάζας και των μίντια, και η ζωή συνεχίζεται. Ό,τι συμβαίνει πάντοτε στην πολιτική δηλαδή.

Σε ένα σενάριο, η Fed σκληραίνει τώρα τη στάση της, ξεκινά λοιπόν η «ελεγχόμενη κατεδάφιση» (χρηματιστηρίων, οικονομίας), το κουμπί έχει πατηθεί, η δύσκολη απόφαση πάρθηκε.

Το ντόμινο ξεκινά, κάπου μετά το τέλος του καλοκαιριού, ο Τραμπ εκλέγεται το Νοέμβριο, και καθώς ο λαός διψά για αίμα, «αποκεφαλίζει» τον «ανίκανο» Πάουελ (που μόνο ανίκανος δεν είναι για τα συμφέροντά τους), τοποθετηθεί στη θέση του έναν και πάλι βολικό και χαλαρό ρυθμιστή νομισματικής πολιτικής, και το χαρούμενο τρένο ξαναξεκινά τον επόμενο κύκλο του. Το κουμπί όμως είχε πατηθεί, κι αυτό έχει σημασία, η δουλειά έγινε.

Σε ένα άλλο σενάριο, το θέατρο τραβάει μέχρι και μετά τις αμερικανικές εκλογές. Και τρεις-τέσσερις μήνες μέσα στη θητεία του Τραμπ, τότε πατιέται το κουμπί. Ο Πάουελ και πάλι «ξηλώνεται», αλλά αυτή τη φορά το πολιτικό κόστος βαραίνει τον Τραμπ (παρότι η παγίδα έχει στηθεί πολύ επί Μπάιντεν).

Φυσικά για την αναγκαία καταστροφή που ακολουθεί την πληρώνει ο πορτοκαλής, ο αιμοσταγής λαός ικανοποιείται ακόμη περισσότερο (αφού όλοι λατρεύουν να μισούν τον Τραμπ), ο οποίος φυσικά τελειώνει για πάντα πολιτικά, κι αυτός και η οικογένειά του (sorry, Ivanka), και η ζωή και πάλι συνεχίζεται.

Και σε αυτήν την περίπτωση το κουμπί της δύσκολης απόφασης έχει πατηθεί, απλώς αλλάζει το ποια μαριονέτα την πληρώνει. Για εμάς το ίδιο αποτέλεσμα: σκληρή περίοδο προσαρμογής, αλλά καλύτερες μέρες μακροπρόθεσμα.

Με άλλα λόγια, σε κάθε σενάριο, η εκλογή Τραμπ είναι θετικό γεγονός, και για εμάς, αλλά και για «εκείνους». Είναι η τέλεια θυσία, και αφορμή για αναγέννηση. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί δεν έχουν πρόβλημα να βγει ο Τραμπ.

Εννοείται θα προτιμούσαν το γεροσάψαλο, διότι κι αυτός αποτελεί τέλεια θυσία. Τα σκατώνει, και προτού τα «τινάξει» (πολιτικά, εννοώ…) πατάει το κουμπί της Fed, η δουλειά γίνεται, αναλαμβάνει αυτός το πολιτικό κόστος, τον αντικαθιστούν με π.χ. κάποια Καμάλα Χάρις, και ο λαός έχει πάρει τη θυσία του αλλά και το γλειφιτζούρι του.

Αλλά και ο Τραμπ να βγει, έχουν το πλάνο τους να τα βολέψουν. Ίσως βολεύει και καλύτερα να την πληρώσει ο Τραμπ, για όλους μαζί, ε;

Σε κάθε περίπτωση, win-win για όλους. Γι’ αυτό αυτές οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες της γενιάς μας. Εδώ ξεκινά η μετάβαση στη Νέα Εποχή.

Το καλό και το κακό σενάριο Τραμπ

Δύο σενάρια σύμφωνα με τα οποία ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ επιστρέφει στον Λευκό Οίκο στις εκλογές του 2024 δείχνουν ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ θα υποστεί μεσοπρόθεσμο πλήγμα 0,2%-1,3% μετά από κάποια βραχυπρόθεσμα κέρδη, σύμφωνα με ανάλυση της Oxford Economics.

Οι αναλυτές παρουσιάζουν το καλό και το… κακό σενάριο, ανάλογα με τις πολιτικές που θα ακολουθήσει ο Τραμπ, ειδικά για το εμπόριο. Τα δύο σενάρια προϋποθέτουν αρκετές βασικές αλλαγές πολιτικής:

Το σενάριο «ήπιος Τραμπ» (πιθανότητα 35%):

• Χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική των ΗΠΑ με τη μορφή εκτεταμένων μειώσεων της προσωπικής φορολογίας και υψηλότερων δαπανών σε ορισμένους τομείς που αντισταθμίζονται εν μέρει από χαμηλότερες δαπάνες σε άλλους τομείς.
• Ο λόγος του ομοσπονδιακού χρέους προς το ΑΕΠ είναι υψηλότερος κατά 4,5 ποσοστιαίες μονάδες έως το 2033. Από το 2026, δασμοί 25% στην Κίνα και την Ε.Ε. με στόχο τους τομείς των μετάλλων και των αυτοκινήτων με περαιτέρω δασμούς στα κινεζικά χημικά προϊόντα και στα ηλεκτρονικά/μηχανήματα. Ανταποδοτικοί δασμοί από την Ε.Ε. και την Κίνα. Μειωμένη μετανάστευση κατά 30% περίπου σε σχέση με τη βασική γραμμή.

Σενάριο «ανεξέλεγκτου Τραμπ» (πιθανότητα 5%):

• Πρόσθετες περικοπές φόρων, συμπεριλαμβανομένων των χαμηλότερων εταιρικών φόρων και ακόμη υψηλότερες δαπάνες οδηγούν το ομοσπονδιακό χρέος σε ΑΕΠ υψηλότερα κατά 1,5% το 2028, αλλά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κερδίζει σημαντικά έσοδα από δασμούς, τα οποία τελικά μειώνουν τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες μέχρι το 2033.
• Οριζόντιοι δασμοί 60% στην Κίνα και 10% σε άλλους σημαντικούς εμπορικούς εταίρους, σταδιακά από το 2026 και 2027. Αντίποινα από την Κίνα με δασμούς 40% στα αμερικανικά προϊόντα καθώς και περιορισμό του τουρισμού προς τις ΗΠΑ.
• Πλήρη δασμολογικά αντίποινα από άλλους εμπορικούς εταίρους. Εφάπαξ υποτίμηση του κινεζικού ρενμίνμπι κατά περίπου 10% έναντι του δολαρίου το 2026. Βαθύτερες περικοπές στη μετανάστευση κατά περίπου 50% σε σχέση με το βασικό σενάριο.

“Στο σενάριο ενός «ήπιου Trump», ο παγκόσμιος αντίκτυπος είναι σχετικά περιορισμένος. Η χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική των ΗΠΑ οδηγεί αρχικά την παγκόσμια ανάπτυξη σε υψηλότερα επίπεδα, προτού οι επιπτώσεις των υψηλότερων δασμών και η επιβράδυνση της ανάπτυξης των ΗΠΑ συμπαρασύρουν το παγκόσμιο ΑΕΠ καθοδικά.

Σε ένα σενάριο «ανεξέλεγκτου Trump», οι παγκόσμιες επιπτώσεις είναι πιο σοβαρές, λόγω του συνδυασμού απότομης αύξησης του προστατευτισμού, υψηλότερων επιτοκίων, χαμηλότερων τιμών των βασικών εμπορευμάτων και της ασθενέστερης οικονομίας των ΗΠΑ. Μια βασική διαφορά μεταξύ των δύο σεναρίων είναι οι παραδοχές της δασμολογικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Υπάρχουν πιθανοί καθοδικοί κίνδυνοι σε αυτές τις εκτιμήσεις. Ειδικότερα, η αύξηση των δασμών των ΗΠΑ στο σενάριο «πλήρους έκτασης» θα ήταν ιστορικά μεγάλη και θα μπορούσε να προκαλέσει ευρύτερη κλιμάκωση από ό,τι υποθέτουμε, σημειώνουν οι αναλυτές.

Επιπλέον, ένα ισχυρότερο δολάριο και το υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης των ΗΠΑ θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερες επιπτώσεις σε ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες με υψηλό χρέος ή αδύναμη εξωτερική θέση”, καταλήγουν οι αναλυτές.

Υ.Γ.: Ένα πράγμα δε μπορώ να καταλάβω. Οι στοιχηματικές αυτή τη στιγμή δίνουν 1.80 τον Τραμπ, 2.20 τον Μπάιντεν, δηλαδή ελαφρά φαβορί τον Τραμπ, όμως αναμφίβολα το 2.20 στο γερο-Τζο είναι υπερβολικά γενναιόδωρη απόδοση. Γιατί το λέω αυτό;

Διότι πολύ απλά είναι ήδη 81 ετών, με εμφανή πλέον σημάδια άνοιας και κινητικής ανικανότητας. Το Νοέμβριο των εκλογών κλείνει τα 82, δηλαδή αν επανεκλεγεί, θα έχει φτάσει 86 προτού ολοκληρώσει τη θητεία του!

Αλήθεια, υπάρχει κανείς σόφρων εκεί έξω που να πιστεύει ότι αυτός ο άνθρωπος που μετά βίας αρθρώνει λόγο ή στέκεται όρθιος (με ενέσεις βγαίνει και μιλάει δημόσια), είναι ικανός να βγάλει άλλα 4 χρόνια στο τιμόνι της ηγέτιδας της Δύσης; Εσείς δεν το πιστεύετε, ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν, οι μπούκερς που διαχειρίζονται τη μεγαλύτερη μπίζνα του πλανήτη, ΣΙΓΟΥΡΑ δεν το πιστεύουν!

Τότε γιατί προεξοφλούν τόσο μεγάλη πιθανότητα επανεκλογής Μπάιντεν; Δε ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω, είναι ότι αυτοί σίγουρα κάτι ξέρουν. Μήπως το plan B των Δημοκρατικών είναι να “θυσιάσουν” τον ίδιο το Μπάιντεν, σε περίπτωση επανεκλογής του; Ο ανοϊκός γεράκος προεδρεύει (με το ζόρι) κανά εξάμηνο μετά την επανεκλογή, σκοντάφτει από “τρικλοποδιά” σε τρικλοποδιά (και δεν εννοώ κυριολεκτικά, παρόλο που το συνηθίζει), φορτώνεται τα λάθη ετών κακοδιαχείρισης, και κάποια στιγμή “τα τινάζει” (πολιτικά εννοώ…) και -φαπ- εμφανίζεται βολικά μια Καμάλα Χάρις ή (δε ξέρω ποιος) να αναλάβει από εκεί κι έπειτα. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Σχεδόν.

Είναι ένα ρεαλιστικό σενάριο που μπορώ να φανταστώ. Κι αν το έχω φανταστεί εγώ, το έχουν σίγουρα φανταστεί κι εκείνοι. Άλλα 4 χρόνια τον Μπάιντεν να σκοντάφει από σκάλες και να ξεχνά τα λόγια του, δε μπορώ να το φανταστώ…

Ακολουθούν τα links από τα σχετικά άρθρα του κειμένου:

Διαβάστε ακόμη:

• Η περίπτωση της Dimand και η… φάμπρικα των νέων εισαγωγών
• To Πάσχα μέσα από ξεχωριστά έργα τέχνης στα μουσεία της Αθήνας
• ΝΒΑ: Η αθέατη πολυτέλεια των VIP κερκίδων στα γήπεδα της κουρφαίας λίγκας του πλανήτη
• Οι Τούρκοι φέρνουν τον πόλεμο του ντονέρ κεμπάπ στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης