Με τα “Στοχαστικά είδωλα”, μια νέα ανθρωποκεντρική ενότητα έργων επιστρέφει ο Ανδρέας Νικολάου στη Γκαλερί Ευριπίδης παρουσιάζοντας λάδια σε καμβά και σχέδια που πραγματεύονται ιδιάζουσες πιθανές θέσεις του σώματος σε περιοχές κενότητας.  

Τα σώματα των έργων είναι δανεισμένα από εμβληματικά έργα μεγάλων δάσκαλων της ζωγραφικής αποκομμένα από το φυσικό τους περιβάλλον που αιωρούνται στο κενό όπου το σκοτάδι – φως αναλαμβάνει να εξαφανίσει οτιδήποτε θα καθιστούσε αυτά τα σώματα οικεία ανάγοντας τα σε είδωλα. Έτσι, τα σώματα μοιάζουν να απολαμβάνουν μια αιώρηση που αγγίζει τα όρια της στατικότητας. Η απουσία στοιχείων στον περιβάλλοντα χώρο αποτελεί βασικό συστατικό για την αποδέσμευση της γυμνής φιγούρας από κάθε τύπου κοινωνικό ή ιστορικό συνειρμό.  

Όπως αναφέρει και στο κείμενο του για την έκθεση ο Δρ. Σάββας Χριστοδουλίδης, εικαστικός και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Frederick της Λευκωσίας, ο Νικολάου επιχειρεί – και σε μεγάλο βαθμό κατορθώνει- να οδηγήσει τη φιγούρα σε καθεστώς μόνωσης με τον τρόπο που ο Αλμπέρτο Τζακομέττι το αντιλαμβανόταν και το σχολίαζε στον Ζαν Ζενέ. Με αφορμή ζωγραφικά και σχεδιαστικά του έργα με κεντρικό μοτίβο τον άνθρωπο, έλεγε: “ Αυτή η ικανότητα να απομονώνεις ένα αντικείμενο και να κάνεις να συρρέουν σ’ αυτό οι αποκλειστικά δικές του, οι μόνες σημασίες του, δεν είναι εφικτή παρά μόνο μέσω της ιστορικής ακύρωσης του ανθρώπου που κοιτάζει”.  

Ο Νικολάου επιχειρεί την απέκδυση της φιγούρας από στοιχεία που θα την καθιστούσαν κοινωνικο-ιστορική έκδηλη μαρτυρία (ένδυση, διάκοσμος, χώρος κ.λπ.) αποκλείοντας συνάμα ο ίδιος προσωπικούς συσχετισμούς, ανακλήσεις ή προβολές που θα προσέδιδαν στο μοτίβο του αλλότρια γνωρίσματα ταυτότητας. Και ενώ παλαιότερα διαβουλευόταν την ηθική στάση ή αποστολή που όριζε ως στόχο το σεβασμό στην ανθρώπινη φύση και το πλαισίωμά της από κάθε τι υπαρκτό, τώρα μοιάζει να κεντρίζεται από μεταφυσικές συλλήψεις και την αμέτρητη ανάγκη για υπέρβαση της ανθρωπινότητας. 

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη 

–Ανδρέα, τι έργα παρουσιάζεις στη νέα σου ατομική έκθεση; 

– Η νέα μου δουλειά αποτελείται από έργα μικτής τεχνικής (ακριλικό και λάδι σε καμβά) και σχέδια με μελάνι σε χαρτί. Το θέμα των έργων είναι το ανδρικό και γυναικείο γυμνό ανθρώπινο σώμα. Είναι σώματα που παρουσιάζονται αποκομμένα από τον περιβάλλοντα χώρο και από οποιοδήποτε κοινωνικό και ιστορικό συνειρμό. Τα γυμνά αυτά σώματα αιωρούνται αυτόνομα σε ένα σχεδόν άχρωμο φόντο. 

-“Στοχαστικά είδωλα” Μίλησε μας για την επιλογή του τίτλου της ενότητας αυτής. 

-Ο τίτλος της έκθεσης είναι και ο τίτλος του κειμένου που έγραψε για την έκθεση ο Δρ. Σάββας Χριστοδουλίδης, εικαστικός και καθηγητής στο πανεπιστήμιο Frederick της Λευκωσίας. Είναι ένα κείμενο στο οποίο ο Δρ. Σάββας Χριστοδουλίδης μελετά, αναλύει και ακόμα καλυτέρα θα έλεγα βυθομετρά τα έργα αυτά τόσο διεισδυτικά, ώστε ο τίτλος της έκθεσης δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Αντιπροσωπεύει τόσο πολύ αυτά τα μοναχικά γυμνά ανθρώπινα σώματα που υπερβαίνοντας την ανθρωπινότητα τους ανάγονται σε είδωλα.