Μετά την ετυμηγορία του Αρείου Πάγου, σχετικά με την απελευθέρωση των διαχειριστών δανείων, τους servicers δηλαδή, οι δανειολήπτες έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει τα εξειδικευμένα δικηγορικά γραφεία, προκειμένου να αναζητήσουν λύσεις προστασίας της περιουσίας τους.
Υπάρχουν, όμως, μηχανισμοί και θεσμοί, στους οποίους μπορεί να απευθυνθεί και να ενταχθεί κάθε υπόχρεος κόκκινου δανείου, αν φυσικά τον συμφέρει.
Μία πρώτη καταφυγή, είναι η Ειδική Γραμματεία Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους, που λειτουργεί ως διαχειριστής του εξωδικαστικού συμβιβασμού.
Στον μηχανισμό αυτό μπορεί να προσφύγει ένας επαγγελματίας ή μία επιχείρηση, συγκεντρώνοντας όλες τις κατηγορίες χρεών του – τράπεζες, Εφορία, ασφαλιστικές εισφορές.
Δυστυχώς, οι διαδικασίες εδώ είναι απελπιστικά αργές, καθώς από τις 40.000 περίπου επιχειρήσεις και επαγγελματίες, που έκαναν χρήση του νόμου, ολοκληρώθηκαν μόνο 6.000 μέχρι τώρα, περί τις 2.600 επί ΣΥΡΙΖΑ και 3.400 επί Ν.Δ.
Μεγάλο εμπόδιο οι τράπεζες και εδώ, που δείχνουν τουλάχιστον απροθυμία να συνεργαστούν, ή αργούν επί μήνες να απαντήσουν στα πιο στοιχειώδη στοιχεία που ζητούνται…
Το θέμα είναι απλό και συνάμα χαρακτηριστικό της νοοτροπίας των τραπεζών και των στελεχών τους, που αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση παρόμοιων περιπτώσεων.
Αναγνωρίζουν ή όχι τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», οι οποίες, σύμφωνα με την ετήσια αποτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ ανέρχονται σε 1.750 ευρώ μηνιαίως για μία τετραμελή οικογένεια;
Η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι όχι μόνο δεν το λαμβάνουν υπόψη τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, καταστρατηγούν και αυτό το μέτρο του ακατάσχετου λογαριασμού.
Αλήθεια, εκείνος ο έρμος ο κώδικας δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδος, που υποχρεώνει τις τράπεζες για κάθε δάνειο προς πώληση να έχει ενημερωθεί ο δανειολήπτης 12 μήνες πριν και να έχει γίνει αποδέκτης από την τράπεζα πρότασης αναδιάρθρωσης του δανείου, τηρήθηκε ποτέ;
