Τις εικόνες από τον τόπο της τραγωδίας μετά τη σύγκρουση τρένων περιέγραψε μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ένας δημοσιογράφος, ονόματι Χρήστος Νικολαΐδης.

Το όνομα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δε νομίζω ότι είναι ο μοναδικός του είδους ή της «σχολής» αν προτιμάτε…

Και εξηγώ…

Την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι έχουν απογίνει οι δικοί τους, ο εν λόγω ρεπόρτερ μιλούσε για άμορφες μάζες, πολτοποιημένους ανθρώπους, σακούλες που μετέφεραν διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη, αίματα παντού, λιωμένη σάρκα και άλλα τέτοια «περνώντας» το ρεπορτάζ σε άλλο επίπεδο σπλάτερ και γκροτέσκου, λες και διαγωνίζονταν σε κάποιο διαγωνισμό για το βραβείο Έντγκαρ Άλαν Πόε ή λες και θα του έδιναν έξτρα επίδομα και προαγωγή αν τερμάτιζε το γραφικόμετρο.

Μικρή λεπτομέρεια αλλά σημαντική. Γενικά, όταν ακόμα υπάρχουν οικογένειες που δεν ξέρουν που είναι οι αγαπημένοι τους καλό θα ήταν ΚΑΝΕΙΣ (δημοσιογράφος – πολιτικός – τοπικός παράγοντας) να μην περιγράφει καταστάσεις με όρους που παραπέμπουν σε μυθιστορήματα τρόμου και ταινίες θρίλερ, ενώ καλό επίσης θα ήταν, από ένδειξη σεβασμού και μόνο, να προσέχουν τι δημοσιεύουν και τα μέσα που αναπαράγουν το ρεπορτάζ, ώστε να μην ξεφτιλίζουμε παραπάνω απ’ ότι έχει ήδη ξεφτιλιστεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Το γνωρίζουμε στον χώρο μας πολύ καλά το «δόγμα» που λέει πως πουλάνε πλέον μόνο «το αίμα και το σπέρμα», αλλά έλεος κάπου, τέτοια μέρα.

Από δημοσιογραφία και αρχισυνταξία παίρνετε κάτω από την βάση

Διαβάστε περισσότερα