Το Mario Prassinos Museum στον περιφερειακό του Φιλοπάππου στην Αθήνα είναι πια γεγονός. Ο δικηγόρος και συλλέκτης έργων τέχνης, Στέλιος Γκαρίπης, στις ημέρες των περιορισμών και της καραντίνας εμπνεύστηκε και κατάφερε τελικά να πραγματοποιήσει την επιθυμία του, να κρατήσει δηλαδή το όνομα και το έργο του καλλιτέχνη, Mario Prassinos ζωντανό στην Αθήνα. Επέλεξε λοιπόν ένα αριστοκρατικό διαμέρισμα στην οδό Μινιάκ 18, το οποίο και διαμόρφωσε σε έναν χώρο τέχνης, μια σημαντική Gallery με έργα, σπάνια  χειρόγραφα, εκατοντάδες εξαντλημένους καταλόγους, βιβλία και περιοδικά. Εξασφάλισε στους επισκέπτες την δυνατότητα να θαυμάσουν, να μελετήσουν, να ανατρέξουν σε συγγράμματα που αφορούν στο έργο του Mario Prassinos.  

Ο φιλότεχνος δικηγόρος, κύριος Γκαρίπης, από πολύ νέος στο Παρίσι ξεκίνησε να ερευνά για τον Mario Prassinos, να ενημερώνεται και να μελετά τα έργα του και ρωτώντας φιλότεχνους στο Παρίσι ξεκίνησε δειλά-δειλά να αγοράζει έργα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου. Η έννοια της «συλλογής», όπως μας ανέφερε, προέκυψε πολύ αργότερα από αυτή την περίοδο, όταν απορροφημένος από τα βιβλία του Carl Schmitt και του Michel Foucault, ο Mario Prassinos αποτελούσε πάντα το σκηνικό της ζωής του, με τα μαύρα αφηρημένα ή τα σουρεαλιστικά του έργα, επηρεάζοντας τη σκέψη του, τα συναισθήματά του, την αισθητική του.  

Συναντήσαμε τον εμπνευστή και δημιουργό του Mario Prassinos Museum στο χώρο του και μιλήσαμε μαζί του. 

-Στέλιο, πώς ξεκίνησε ο θαυμασμός σας για τα έργα του Πράσινου; 

-Είμαι δικηγόρος και κατά τα φοιτητικά μου χρόνια είχα εμβαθύνει στη συνταγματική θεωρία του Μεσοπολέμου. Συνακόλουθα, άρχισα να μελετώ το κίνημα Dada και τη σουρεαλιστική του μετεξέλιξη. Το παράδοξο είναι πως ο θαυμασμός μου για τα έργα του Πράσινου δεν ξεκίνησε από τα αφαιρετικά αλπικά τοπία και τα δέντρα του με τα οποία είναι γνωστός, αλλά με τη σουρεαλιστική στιγμή του, από το 1930 έως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι μια περίοδος έντονη, αλλά διαρκεί λίγο και γι’ αυτό τη χαρακτηρίζω ως στιγμή.

Είναι βέβαια ιδιαίτερα ανήσυχη και χαρακτηρίζεται από τις στενές προσωπικές σχέσεις του Πράσινου με τα μέλη της ομάδας των σουρεαλιστών και την ιδιαίτερη χιουμοριστική σουρεαλιστική θεματογραφία. Ο σουρεαλιστής Πράσινος δεν αντιγράφει κανέναν και αποκαλύπτει το μυστήριο σε ασήμαντα πράγματα.  

-Ποια χαρακτηριστικά της δουλειάς του σας κάνουν να τον θαυμάζετε ακόμα περισσότερο; 

-Το κριτήριο για να κινήσει ένα έργο ζωγραφικής το ενδιαφέρον μου είναι ο λατινικός αφορισμός ut pictura poesis σε μια δική μου βιωματική ερμηνεία: με ενδιαφέρει η ζωγραφική που αναδύεται εκεί που η γλώσσα, τα βιβλία μου, αγγίζουν τα όριά τους. Κάθε έργο του Πράσινου που έχω στη συλλογή μου είναι μια αποτύπωση με εκπληκτική ακρίβεια της έντασης, μια ελικοειδής διαδρομή, ένα σύνολο αιχμηρών σημαδιών, μια σύγκρουση του φωτός και της σκιάς, με ξεκάθαρα οριοθετημένες ζώνες διέγερσης ή γαλήνης που διαπερνούν, όχι μόνο τη ματιά, αλλά και την ψυχή, καθώς παραπέμπει σε ένα υψηλό νόημα και δημιουργεί πεδία εσωτερικών αρχετύπων, είναι ένας συναισθητικός διάλογος με την πραγματικότητα, η συγκρότηση ανθρώπινων και όχι μόνο οπτικών ολοτήτων… είναι με μία λέξη συναρπαστικό.  

Διαβάστε τη συνέχεια της συνέντευξης στο ArtViews.gr