Η φαρσοκωμωδία με τα κόκκινα ακίνητα συνεχίζεται. Αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές τους servicers – δηλαδή τις εταιρείες διαχείρισης δανείων που αγόρασαν κοψοχρονιά σπίτια και διαμερίσματα που κάποιοι άλλοι κάποτε ιδρώσαν να αποκτήσουν. Τώρα λοιπόν, όχι μόνο ζητούν να πουλήσουν μαζικά αυτά τα ακίνητα στην αγορά, αλλά απαιτούν κι από το ίδιο το κράτος να κάνει τα στραβά μάτια στις παρανομίες. Ή ακόμα χειρότερα: να τις νομιμοποιήσει.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι servicers έχουν στα χέρια τους γύρω στις 700.000 ακίνητα. Από αυτά, περίπου 13.000 είναι ήδη περασμένα στο χαρτοφυλάκιό τους – δηλαδή πέρασαν στα χέρια τους μετά από πλειστηριασμούς. Πλειστηριασμοί που συχνά έγιναν εν μέσω πανδημίας, κρίσης, ανεργίας, και κάθε άλλου κακού που μαστίζει τη χώρα εδώ και μια δεκαετία. Όπως και να ‘χει, απέκτησαν ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές, τα περισσότερα με σοβαρά πολεοδομικά, τεχνικά ή νομικά προβλήματα.

Και τώρα τι ζητούν; Να απαλλαγούν από την υποχρέωση να τα νομιμοποιήσουν οι ίδιοι. Να μην μπουν στη διαδικασία τακτοποίησης αυθαιρεσιών, να μην περιμένουν τις αποφάσεις των δικαστηρίων, να μην περιμένουν το Κτηματολόγιο – τίποτα. Θέλουν η ευθύνη να περάσει κατευθείαν στον αγοραστή, ο οποίος, λένε, θα πάρει και μια “έκπτωση” στην τιμή για τον κόπο του. Πάρε το ακίνητο, φτιάξε τα χαρτιά του, ξόδεψε χρόνο και χρήμα και πες κι ευχαριστώ.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο η απύθμενη θρασύτητα. Είναι ότι ζητούν επίσημα από το κράτος να θεσμοθετήσει αυτή την παράκαμψη. Θέλουν να βάλει το Δημόσιο την υπογραφή του σε μια πρακτική που σήμερα είναι παράνομη. Θέλουν να πουλήσουν ακίνητα χωρίς ξεκάθαρο νομικό και τεχνικό καθεστώς. Δηλαδή να μεταβιβαστούν ακίνητα με προβλήματα – και να μεταφέρονται αυτά στον επόμενο ανυποψίαστο πολίτη. Και όλα αυτά, με κρατική κάλυψη.

Αν δεν είναι αυτό σκάνδαλο, τότε τι είναι;

Και το κερασάκι στην τούρτα; Οι ίδιοι οι servicers κουνάνε και το δάχτυλο στο Δημόσιο γιατί “καθυστερεί” στο Κτηματολόγιο, στις δίκες, στις υπηρεσίες. Ξαφνικά οι εταιρείες που θησαύρισαν από την οικονομική δυστυχία της χώρας γίνονται και τιμητές της γραφειοκρατίας. Αντί να πιέζουν για τακτοποιήσεις, απαιτούν απλώς να μην τις κάνουν καθόλου.

Μήπως να τους χαρίσουμε και τα σπίτια; Μήπως να τους πληρώνει το κράτος και τα νομικά έξοδα των αγοραστών; Μήπως να καταργήσουμε και τις πολεοδομίες, τις επιτροπές και τα δικαστήρια, έτσι για να τους διευκολύνουμε;

Δεν γίνεται, λοιπόν, το κράτος να υποκύψει σε τέτοιες “προτάσεις”. Δεν μπορεί να αποδεχτεί την παρανομία ως νέα κανονικότητα, για να διευκολύνει εκείνους που αγοράζουν φθηνά και θέλουν να πουλήσουν χωρίς κόστος, χωρίς ευθύνη, χωρίς συνέπειες. Το αίτημά τους είναι προκλητικό και πρέπει να απορριφθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι νόμοι δεν αλλάζουν κατά παραγγελία των funds.

Το πρόβλημα στέγασης στη χώρα δεν λύνεται με πονηριές και εξυπηρετήσεις. Λύνεται με πολιτικές για νέες κατοικίες, με διαφάνεια, με ενίσχυση των πολιτών – όχι των funds. Αν η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να βοηθήσει την αγορά ακινήτων, ας ξεκινήσει από εκεί. Όχι με εκπτώσεις στη νομιμότητα, αλλά με δικαιοσύνη.

Διαβάστε ακόμη: