Οι νέες μεγάλες γεωστρατηγικές, διεθνοπολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις που κυοφορούνται εδώ και πολύ καιρό και επιταχύνονται μετά τη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα και στη συνέχεια στις συναντήσεις στον Λευκό Οίκο του Αμερικανού Προέδρου με τον Ζελένσκι, Ευρωπαίους ηγέτες και τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, σπρώχνουν ακόμα περισσότερο την Ελλάδα στο περιθώριο, δίνοντας ταυτόχρονα πολλούς πόντους και σημαντική θέση στον Ερντογάν και την Τουρκία.
Το γεγονός δε ότι μέσω του Γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν άνοιξε η πόρτα για ακόμα πιο ενεργή συμμετοχή της Τουρκίας στις διαδικασίες για την «επόμενη μέρα» στο Ουκρανικό με συμμετοχή της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά και με ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στην Ουκρανία στο πλαίσιο των εγγυήσεων για την ασφάλειά της μετά από μια ειρηνευτική συμφωνία, καταγράφει ανάγλυφα και το μέγεθος της επιρροής της Τουρκίας και τη συνεχή ενίσχυση του ρόλου της ως μεγάλης περιφερειακής δύναμης.
Η «επόμενη μέρα» των διεργασιών της Αλάσκας και της Ουάσιγκτον και με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, συνδέεται άμεσα με τις ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις σε όλο τον πλανήτη, που καθορίζονται πλέον από δυο Υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και την Ρωσία (όπως ανάγλυφα αποτυπώθηκε στην Αλάσκα), που άφησαν πολύ προσεκτικά ένα μικρό χώρο για την Κίνα και ενδεχομένως και για την ανερχόμενη Ινδία, περιόρισαν σε ρόλο θλιβερού κομπάρσου την βαθιά διχασμένη Ευρώπη.
Κάποιες βέβαια μεγάλες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βρετανία), οι οποίες μετά τις φιλοπόλεμες κραυγές τους και την άκριτη στήριξη στον Ζελένσκι, αναδιπλώθηκαν σταδιακά και προσεκτικά και κινούνται στο πλαίσιο που χάραξαν οι δυο υπερδυνάμεις, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το Ουκρανικό, προσπαθούν για την ώρα να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου προκειμένου να μην περιθωριοποιηθούν πλήρως και να μην αποκλειστούν από το υπό διαμόρφωση νέο γεωπολιτικό περιβάλλον.
Βέβαια ακόμα και σε αυτή την τόσο δύσκολη και μεταβαλλόμενη κατάσταση, οι 4 μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία) δεν μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό στο Ουκρανικό και στο θέμα «αγκάθι των εγγυήσεων», αλλά και στο πώς θα διαχειριστούν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ και τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ανερμάτιστη εξωτερική πολιτική
Η Ελλάδα πληρώνει και μάλιστα πολύ ακριβά την «ανερμάτιστη» πολιτική του Μαξίμου, που όχι μόνο τάχθηκε άνευ όρων και προϋποθέσεων στη λεγόμενη συμμαχία των «προθύμων», αλλά ήταν και φαίνεται ότι παραμένει από τις πιο «πολεμοχαρείς φωνές» στην Ευρώπη, φτάνοντας μάλιστα να λέει ότι η Ελλάδα είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσία.
Είναι προφανώς άλλο πράγμα η καταδίκη της βάρβαρης ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία, η στήριξη του Ουκρανικού λαού και η απαίτηση σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και άλλο πράγμα η άκριτη και άκαμπτη «πολεμοχαρής» στάση που υιοθέτησε το Μαξίμου.
Υπ’ αυτή την πολιτική, η Ελλάδα έσπευσε να «πιάσει στασίδι» πίσω από τις επιλογές Μπάιντεν, με το περιβάλλον του οποίου είχε εξαιρετικές προσβάσεις και σχέσεις, έμεινε τυφλά προσηλωμένη σε αυτές τις επιλογές, δεν μπόρεσε να δει ότι οι πιθανότητες νίκης του Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές ήταν μεγάλες και στη συνέχεια, σαν να μην άλλαξε τίποτα, μιλούσε για «τραμπικό λαϊκισμό» στο Ουκρανικό.
Ο «σκακιστής» κατά τα λεγόμενά του στην εξωτερική πολιτική Κυριάκος Μητσοτάκης, 10 μήνες μετά την νίκη Τραμπ και 8 μήνες μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του κ. Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ, δεν έχει καταφέρει να βρει καμία απολύτως επαφή με το περιβάλλον του Αμερικανού Προέδρου, πόσο δε με τον ίδιον.
Ο κ. Ερντογάν εξασφάλισε πρόσκληση και ήδη συναντήθηκε στο Λευκό Οίκο με τον κ. Τραμπ, αντίθετα ο κ. Μητσοτάκης ούτε καν τηλεφωνικά δεν μιλάει μαζί του. Μάλιστα όλο αυτό το τελευταίο διάστημα που ήταν στο φουλ οι διαβουλεύσεις για το Ουκρανικό και ο κ. Τραμπ μιλούσε με τους Ευρωπαίους ηγέτες τηλεφωνικά και με τηλεδιασκέψεις, ο κ. Μητσοτάκης δεν είχε καν έστω και μια τυπική τηλεφωνική επικοινωνία με τον Λευκό Οίκο.
Μια ολιγόλεπτη τηλεφωνική επικοινωνία είχε μόνο με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Μαρκ Ρούμπιο και αυτή γενικόλογη, δυο μέρες πριν τη συνάντηση της Αλάσκας.
Παρά δε την μεγάλη διεθνή κινητικότητα που εντάθηκε περαιτέρω μετά τη συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα και στη συνέχεια τις συναντήσεις στον Λευκό Οίκο, το ίχνος της Ελλάδας σε αυτές τις διεργασίες δεν υπήρξε πουθενά.
Ο κ. Μητσοτάκης περιορίστηκε σε δυο υποχρεωτικά θεσμικές υποχρεώσεις, δηλαδή να μετέχει στην τηλεδιάσκεψη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και στη συνέχεια στην τηλεδιάσκεψη των ηγετών της Ε.Ε. όπου έγινε ενημέρωση για τις συζητήσεις στο Λευκό Οίκο και την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Ο Ερντογάν κερδίζει συνεχώς πόντους
Οι πολιτικές επιλογές του Μαξίμου οδήγησαν την Ελλάδα στο περιθώριο αναφορικά με το νέο διεθνές τοπίο που διαμορφώνεται. Ο ρόλος και η επιρροή της Ελλάδας είναι στο ναδίρ, τις ίδιες ώρες που η Τουρκία του κατά τα άλλα διεθνώς απομονωμένου Ερντογάν κερδίζει συνεχώς πόντους και στο νέο γεωπολιτικό σκηνικό.
Ο Ερντογάν από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, παρά τα προβλήματα που είχε με τις ΗΠΑ αλλά και με την Ρωσία, κινήθηκε ευέλικτα, έγινε συνομιλητής και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία και με την Ουκρανία, πήρε πρωτοβουλίες και φιλοξένησε σε τουρκικό έδαφος δυο διασκέψεις για ειρήνευση στην Ουκρανία. Φαίνεται δε να διεκδικεί ακόμα να φιλοξενήσει σε τουρκικό έδαφος και τη συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι (αν και όποτε γίνει).
Ο επιδέξιος Ερντογάν επέλεξε μια πολυμερή διπλωματία που ενίσχυσε τον ρόλο και την επιρροή της Τουρκίας διεθνώς, τις ώρες που το Μαξίμου επέλεγε την πολιτική της «σωστής πλευράς της ιστορίας» καταβαραθρώνοντας και απομονώνοντας την Ελλάδα διεθνώς.
Πλέον η Τουρκία και ο Ερντογάν δεν είναι απλώς μέσα στο παιχνίδι για την επόμενη μέρα, αλλά θα συμμετάσχουν και ενεργά, μιας και ο καλός φίλος του Μαξίμου, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, έβαλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το Ουκρανικό και την Τουρκία, αλλά και τη συμμετοχή της με στρατιωτικές δυνάμεις στην παράμετρο των εγγυήσεων για την Ουκρανία, σε δηλώσεις του μετά την ολοκλήρωση των διαβουλεύσεων στον Λευκό Οίκο με τον Τραμπ.
Οι εμπειρίες και από την δεύτερη θητεία Τραμπ, δείχνουν πως ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν χαμπαριάζει και πολύ από Διεθνές Δίκαιο πίσω από το οποίο οχυρώνεται -και σωστά- η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας και τις ωμές απειλές εναντίον της.
Κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο σε κάποια στιγμή ο κ. Τραμπ να εμφανιστεί ως μεσολαβητής μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ωθώντας τις δύο χώρες «να τα βρουν» (π.χ. μοιρασιά κοιτασμάτων στο Αιγαίο), αδιαφορώντας βέβαια για την πραγματική φύση του προβλήματος της χώρας μας με την Τουρκία (ιταμές διεκδικήσεις, απροκάλυπτες απειλές κ.λ.π.)
