Από την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία προκύπτει ένα ουσιώδες ερώτημα, που αφορά την πρόσφατη τραπεζική κρίση.
Αποτελεί η κρίση αυτή έναν προάγγελο συστημικού κινδύνου, που θα θέσει σε σκληρή δοκιμασία την ανθεκτικότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ή αποτελεί μια μεμονωμένη εκδήλωση προκλήσεων από την αύξηση των επιτοκίων;
Τώρα που έκατσε η σκόνη, είναι ευκολότερο να υπάρξουν στέρεα συμπεράσματα, σχετικά με το ποιες είναι κατά βάση οι διαπιστώσεις από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και αξίζει το κόπο να καταγραφούν, γιατί το πιθανότερο είναι να τις θυμηθούμε και πάλι, όχι σύντομα, όπως εύχονται όλοι ανά τον πλανήτη, γιατί θα ήταν η επιβεβαίωση του δυσμενέστερου σεναρίου.
Ιδού, με λίγα λόγια, τι διαπιστώνουν σε γενικές γραμμές οι οικονομολόγοι του Ταμείου, μέσα από την έκθεσή τους:
- Παραδέχονται ότι οι πληθωριστικές πιέσεις είναι πιο επίμονες απ’ ό,τι αναμενόταν.
- Οι προκλήσεις για τις αγορές κρατικού χρέους από τη νομισματική σύσφιξη είναι μεγάλες.
- Οι ανάγκες αναχρηματοδότησης του κρατικού χρέους αυξάνονται το 2023 και το 2024
- Ο αντίκτυπος των αυστηρότερων νομισματικών πολιτικών θα μπορούσε να αυξηθεί λόγω της μόχλευσης και της διασύνδεσης του σκιώδους τραπεζικού συστήματος με το επίσημο.
- Η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους συνεχίζει να επιδεινώνεται. Δώδεκα (12) χώρες διαπραγματεύονται την αναχρηματοδότηση του χρέους τους σε οριακά επίπεδα και άλλες είκοσι (20) με περιθώρια 700 μονάδων βάσης.
- Στις επιχειρήσεις η αθέτηση υποχρεώσεων παραμένει χαμηλή, αλλά η εξάντληση των αποθεμάτων ασφαλείας που δημιουργήθηκαν στην πανδημία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε δυσκολίες αποπληρωμής και σε χρεοκοπίες.
- Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα επικρατούν αυξημένη μόχλευση, κακή ρευστότητα και αυξημένη διασύνδεση τραπεζικού και μη τραπεζικού χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι μη πραγματοποιηθείσες ζημιές από την απαξίωση τίτλων που διακρατούνται ώς τη λήξη τους (μείωση αποτιμήσεων περιουσιακών στοιχείων) είναι μέτρια για το σύνολο των τραπεζών, αλλά μπορεί να αποδειχτεί σημαντική για κάποιες από αυτές.
- Και τέλος, η απώλεια και η μετατόπιση καταθέσεων μπορεί να αυξήσει το κόστος και άρα να μειώσει τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα (ιδιαίτερα στις ΗΠΑ) μειώνοντας τις επενδύσεις και πιέζοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης προς τα κάτω.
