Το 1826, το τελευταίο προπύργιο ελευθερίας των επαναστατών ήταν το Μεσολόγγι όπου μέσα στην πόλη είχαν κλειστεί επανάστατες από διάφορες περιοχές της χώρας από τους Οθωμανούς και Τουρκαλβανούς. Ανάμεσα στους πολιορκημένους βρίσκεται η φρουρά των Μακεδόνων, μέλη της οποίας είναι και οι Σαμαριναίοι, με αρχηγό το Μίχο Φλώρο και 120 άντρες.

Οι πολιορκημένοι είχαν αντέξει την πρώτη πολιορκία των Τουρκαλβανών Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη. Τώρα όμως η κατάσταση ήταν οριακή. Ο Κιουταχής είχε επιστρέψει δριμύτερος, ενώ ο Ιμπραήμ κατέφτανε από την Πελοπόννησο για να τον ενισχύσει. Οι πολιορκημένοι για μήνες, δίνουν σκληρή και άνιση μάχη και καταφέρνουν να αποκρούσουν όλες τις συντονισμένες επιθέσεις που δέχονται. Ωστόσο, η έλλειψη τροφής και νερού σε συνδυασμό με τις αρρώστιες, οδηγούν τους επαναστάτες να πάρουν την απόφαση για την ηρωική έξοδο τη νύχτα της 9ης προς 10η Απριλίου του 1826.

Κατά την έξοδο, οι 120 Σαμαριναίοι μαχητές και η Μακεδονική Φρουρά αποτελούν την εμπροσθοφυλακή των πολιορκημένων. Ήταν αυτοί που δέχτηκαν το κύριο βάρος της επίθεσης των δυνάμεων του σουλτάνου. Από τους 120 μαχητές της Σαμαρίνας κατάφεραν να σωθούν μόνο οι 33. Ο αρχηγός τους Μίχος Φλώρος χτυπήθηκε θανάσιμα. Σύμφωνα με την παράδοση, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και περιτριγυρισμένος από τα παλικάρια του, ο Μίχος φλώρος αφήνει για κληρονομιά τα λόγια του τραγουδιού Παιδιά της Σαμαρίνας, ως τελευταία του επιθυμία. Προκειμένου να μην ξεχαστούν τα λόγια του, τα παλικάρια τα έγραψαν στις φουστανέλες τους και όταν γύρισαν πίσω στο χωριό, τα τραγούδησαν ως μοιρολόι. Τα λόγια και το μοιρολόι ήταν στα βλάχικα και πολύ αργότερα έγινε τραγούδι με τον ελληνικό στίχο, όπως το ξέρουμε σήμερα.

Η θυσία των παιδιών της Σαμαρίνας δεν ξεχάστηκε ποτέ από τους Σαμαριναίους και την πόλη του Μεσολογγίου, που τους έχει αφιερώσει μνημείο.

Διαβάστε ακόμη: