Παρακολουθούμε συχνά μια επαναλαμβανόμενη εικόνα στο ελληνικό χρηματιστήριο, εισηγμένες εταιρείες να βλέπουν τη μετοχή τους να ενισχύεται, όχι επειδή παρουσίασαν αύξηση πωλήσεων, κερδοφορίας ή επέκταση δραστηριοτήτων, αλλά επειδή πούλησαν ένα ακίνητο.
Το είδαμε πρόσφατα με την Unibios, η οποία υπέγραψε προσύμφωνο πώλησης ακινήτου μέσω της θυγατρικής της Watera Hellas στη ΒΙ.ΠΕ. Βόλου.
Αντίστοιχα, η AS Company ανακοίνωσε την πώληση εννέα οικοπέδων στην Ελούντα με σημαντικό περιθώριο κέρδους.
Και στις δύο περιπτώσεις, το ταμπλό αντέδρασε θετικά.
Το ερώτημα όμως είναι το εξής, είναι αυτό σοβαρό κριτήριο για έναν επενδυτή που σκέφτεται μακροπρόθεσμα;
Η πώληση ενός asset μπορεί να προσφέρει συγκυριακά έσοδα, αλλά δεν χτίζει προοπτική.
Δεν αντικατοπτρίζει λειτουργική πρόοδο, ούτε ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αντιθέτως, συχνά δείχνει ότι η εταιρεία δεν έχει άλλες πηγές ανάπτυξης και επιστρατεύει τα «ασημικά» της για να παραγάγει αποτέλεσμα.
Αυτού του είδους η αποτίμηση είναι εύθραυστη.
Είναι άλλο να αξιοποιεί μια εταιρεία έξυπνα την ακίνητη περιουσία της ως μέρος μιας στρατηγικής αναδιάρθρωσης ή επανεπένδυσης, κι άλλο να γίνεται η κύρια πηγή υπεραξίας.
Δεν μιλάμε για real estate εταιρείες. Μιλάμε για βιομηχανικές, εμπορικές ή τεχνολογικές εισηγμένες, που θα έπρεπε να κρίνονται για τη δουλειά τους στην αγορά, όχι για την αξία των οικοπέδων τους.
Επενδυτές που βλέπουν μακροπρόθεσμα, θα πρέπει να ξεχωρίζουν το έκτακτο από το επαναλαμβανόμενο, και τη συγκυρία από τη στρατηγική.
Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε αποτιμήσεις «φουσκωμένες» από συγκυριακά έσοδα και όχι από πραγματική αξία.
