Η πρόσφατη δικαίωση ομολογιούχου, στον οποίο επιδικάστηκε η επιστροφή ολόκληρου του ποσού που έχασε, λόγω του κουρέματος των ομολόγων επί Βενιζέλου, αλλά και η καταβολή των νόμιμων τόκων, επαναφέρει τους εφιάλτες και τα φαντάσματα στις διοικήσεις των τραπεζών.
Γιατί ένα κύμα παρόμοιων αποφάσεων (βρίσκονται σε δικαστική εκκρεμότητα εκατοντάδες ακόμα, ατομικές ή κατά ομάδες) θα δημιουργήσει νομικό τετελεσμένο, το οποίο δεν θα μπορεί εύκολα να αγνοήσει ούτε ο Άρειος Πάγος, στον οποίο έχουν προσφύγει κατά παλαιότερης παρόμοιας απόφασης.
Ταυτόχρονα, αν υπάρξουν και άλλες παρόμοιες αποφάσεις δικαστηρίων, το θέμα θα πάρει μεγάλες κοινωνικές διαστάσεις, ξεφεύγοντας από τα σημερινά στεγανά ενημέρωσης που έχουν κατορθώσει να επιτύχουν επί αυτού του μείζονος σημασίας θέματος οι τράπεζες.
Σχετικά πρόσφατα είχα καταγράψει ένα ποσό 13 περίπου εκατ. ευρώ που αναφέρεται στα αποτελέσματα εννεαμήνου της Attica Bank, ως “αμοιβές τρίτων”, γενικώς και αορίστως, επισημαίνοντας ότι εδώ και χρόνια δίνονται μεγάλα ποσά, αδιαφανώς, για υπηρεσίες τρίτων, συνήθως διαφόρων συμβούλων.
Το θέμα, όπως αντιλαμβάνεστε, αν αφορά μία φορά την εν λόγω μικρή τράπεζα, πολλαπλασιάζεται στις μεγάλες, ήτοι στις τέσσερις συστημικές.
Μιλάμε για πολύ μεγάλα ποσά πολλών εκατομμυρίων, για τα οποία δεν υπάρχει ούτε κάποια στοιχειώδης ενημέρωση, ούτε πολύ περισσότερο καταγραφή, ποιος πήρε και πόσα και για ποια υπηρεσία που προσέφερε. Απολογισμός μηδέν, δηλαδή.
Και κάπου εδώ θυμήθηκα τον Γιάννη Δραγασάκη, που υποχρέωσε τις τράπεζες – και σωστά – να δημοσιεύουν τα ποσά που δίνουν για προβολή και διαφήμισή τους.
Μήπως να γίνει κάτι αντίστοιχο και με τις πλουσιοπάροχες και μη ελεγχόμενες αμοιβές σε συμβούλους και συμβουλευτικές εταιρείες ή το όλο θέμα είναι “πολύ καυτό”, όπως διατείνεται παλαιός, αλλά ενεργός ακόμα παράγων της τραπεζικής αγοράς, που όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει υποθέτω;
Διαβάστε ακόμη:
