Μετά τον σύζυγο, τον σκύλο, και τον πατέρα του Στέφανου Κασσελάκη η (μαϊμού) γιαγιά του εμφανίζεται στην εκπομπή του Γιώργου Λιάγκα να αποδείξει πως η πολιτική ζωή πλέον εξελίσσεται στα “πρωινάδικα”.

Μάλλον δεν πρόκειται για νέα εποχή για τον ΣΥΡΙΖΑ -και την Δημοκρατική Παράταξη και την Κεντροαριστερά του στην οποία αναφέρεται ο Κασσελάκης- αλλά γα την πολιτική ζωή στο σύνολό της.

Αναζητώντας ένα νέο αρχηγό το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προέκυψε ένας σταρ που περνάει πολιτικά μηνύματα καθώς παραλαμβάνει τις πίτσες που παρήγγειλε, ένας εφοπλιστής στα Εξάρχεια που ψάχνει να βρει τα γραφεία του κόμματός του και μετά τις εκλογές πάει γυμναστήριο.

Στο μεταξύ τα Σφακιά ψηφίζουν έναν γκέι για αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και υποψήφιο πρωθυπουργό, παππούδες πάνε να ψηφίσουν τον “Στέφανο” και κάποιος δίνει μπροστά στην κάλπη μια εξήγηση για το φαινόμενο:

“Δεν πρόκειται για τον Κασσελάκη”, λέει απλά καθώς “οι άλλοι μας απογοήτευσαν αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας”.

Οι σαράντα χιλιάδες ψηφοφόροι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις κάλπες για να υποστηρίξουν μια “κουζουλή” υποψηφιότητά-που χαρακτηρίστηκε από γραφική ως παρατράγουδο και UFO- μαζί με άλλους τόσους παλιούς συμμετέχουν σε μια επανάσταση της βάσης -που δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί να είναι η εκδίκηση της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κομματική γραφειοκρατία που ενώνεται για να αντιμετωπίσει έναν ξένο που της παίρνει το κόμμα και δεν είναι «αριστερός», αλλά στην Κουμουνδούρου υπάρχει ένας νέος ηγέτης.

Ο Κασσελάκης που έγινε “Στέφανος” μέσα σε λίγες μέρες και κατηγορείται ως “απολίτικος” ή για “μεταπολιτική” έθεσε με δυο-τρία σποτάκια το θέμα της κρίσης της πολιτικής και της Αριστεράς στα έκπληκτα “πρωινάδικα” που αντίθετα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο -μια φιγούρα άλλης εποχής- πιστεύουν ότι η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο και εικόνα.

Για την ακρίβεια ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει απλά πρόσωπο και εικόνα, αλλά μια γελαστή προσωπικότητα με χαρά απέναντι στην κακιασμένη ομορφιά της Αχτσιόγλου και την μελαγχολική με σοβαρότητα θανάτου μορφή του Τσακαλώτου.

Στέκεται απέναντι στο βλέμμα του κόμματος που υπάρχει σε πολλά στελέχη λες και τους σκότωσε η Δεξιά -και μεις- τη μάνα και τη συνοφρυωμένη μορφή του Νίκου Ανδρουλάκη καθώς κοιτάζει τους ψηφοφόρους σα να έχουν ιστορική υποχρέωση να αποδεχθούν πως είναι ηγέτης κι όχι μια μετριότητα του κομματικού σωλήνα.

“Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πορεύεται στα θολά νερά των εύκολων λύσεων» θα πει η Έφη Αχτσιόγλου, αλλά δεν εξηγεί ποια είναι τα καθαρά νερά και οι δύσκολες λύσεις και γιατί πρέπει οι λύσεις να είναι δύσκολες.

Μπορεί η υπερέκθεση του Στέφανου Κασσελάκη να αποδείξει πως είναι μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει και το μέλλον της Αριστεράς να είναι δεσμευμένο σ΄αυτά τα συνοφρυωμένα, βλοσυρά και αυστηρά βλέμματα των καθοδηγητών της που βλέπουν με τρόμο αυτή την είσοδο των νέων μελών στα γραφεία τους.

Ωστόσο έθεσε μέσα σε λίγες μέρες το ερώτημα τι είναι η πολιτική και πώς ασκείται, ποια είναι σήμερα η έννοια της Αριστεράς τον 21ο αιώνα.

Βασικά ο “Στέφανος” που γελά δείχνει πως μπορείς να είσαι όμορφος, γελαστός και αριστερός.

“Δεν έχει σημασία τι διδάσκετε στα παιδιά, αρκεί να μην… τους αρέσει” έχει πει ο Νιλ, ο ιδρυτής του Σάμερχιλ.

Το πρόβλημα για τους συνοφρυωμένους σχεδιαστές της πολιτικής είναι πως ο Στέφανος αρέσει κι ακόμα χειρότερα η Αριστερά της “σοβαρότητας”, της βαριάς πολιτικής στα όρια του πένθους δεν αρέσει.

Διαβάστε ακόμη: