Είχα μέρες πολλές να κατέβω στα Εξάρχεια, πριν τον φράχτη στην πλατεία, λόγω των έργων του μετρό της γραμμής 4.
Συνάντησα κάποιους παλιούς φίλους και γνωστούς, μεταξύ αυτών και έναν από τους κορυφαίους μηχανικούς της χώρας (και σύμβουλο κάποτε του ΥΠΕΧΩΔΕ), κάτοικο χρόνια της περιοχής, πάντα σεμνό και μετριόφρονα και με ένα σπάνιο ήθος. Όπως αντιλαμβάνεστε, ήρθε πολύ γρήγορα η συζήτηση στα του μετρό γενικώς και ειδικώς και στα του σταθμού στην πλατεία φυσικά.
Με αφορμή, λοιπόν, τα εγκαίνια της γραμμής του μετρό του Πειραιά, με κατασκευαστή την εταιρεία ΑΒΑΞ, η πρώτη του παρατήρηση ήταν ότι “παραβιάστηκαν επανειλημμένα οι ημερομηνίες παράδοσης του συγκεκριμένου έργου και του εν λόγω σταθμού ειδικότερα”, χωρίς να υπάρξει ούτε “πέναλτι” ούτε κάποια άλλη συνέπεια (υπάρχει υποτίθεται μίας μορφής “ποινολόγιο” στο αρμόδιο υπουργείο) για την κατασκευάστρια.
Για το λόγο αυτό εξέφρασε την απαισιοδοξία του ότι μπορεί να παραδοθεί και η γραμμή 4 στις συμφωνηθείσες ημερομηνίες, καθώς το έργο είναι δυσκολότερο και απαιτεί ταχύτατες διαδικασίες, οι οποίες ήδη έχουν πάει πίσω, με ευθύνη και του κρατικού φορέα που έχει την ευθύνη.
Ειδικότερα δε για το σταθμό στην πλατεία Εξαρχείων, η άποψή του ήταν κάθετα αντίθετη. “Όχι μόνο λόγω εντοπιότητας” μου εξηγεί, “αλλά ποτέ δεν υπήρξε πειστική απάντηση, γιατί άλλαξε ο αρχικός σχεδιασμός που προέβλεπε να γίνει ο σταθμός μεταξύ Πολυτεχνείου και Αρχαιολογικού Μουσείου.
Ούτε σε μένα και μία επιτροπή επιστημόνων που ζητήσαμε επίσημη ενημέρωση, δεν δόθηκε καμία ουσιαστική εξήγηση. Μάλιστα, από όσο μάθαμε, το κόστος εκεί θα ήταν μικρότερο. Οπότε, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι θέλει”…
Μπροστά σε υπεύθυνη και νηφάλια επιστημονική άποψη, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Εκτός από το ότι υπάρχει περίσσευμα από πολιτικό και επικοινωνιακό αβαντάρισμα και της επιλογής του συγκεκριμένου σταθμού και της κατασκευαστικής εταιρείας. Προφανώς και τα δύο χρειάζονται…
