Ο «εγκλεισμός» της περασμένης χρονιάς ήταν ιδιαίτερα δημιουργικός για τον Νίκο Κυριακόπουλο. Ο ζωγράφος παρουσίασε τη νέα του δουλειά, μία γαργαλιστική, ερωτική πανδαισία, αφιερωμένη στην ανθρώπινη επαφή στον πολιτιστικό χώρο Macart, στην οδό Λένορμαν 244.
Σκίτσα, που μας παρασύρουν στο φως, σε πολύχρωμες παραλίες και σε dive bars στο Μαϊάμι. Ο Κυριακόπουλος, μαθητής του Δ.Μηταρά, μας ξεναγεί μαζί με τον Lautrec στα καμαρίνια του Moulin Rouge, στα εργαστήρια των ζωγράφων με τα μοντέλα τους, σε κρεβατοκάμαρες και καναπέδες, χωρίς Netflix, χωρίς μάσκες, χωρίς αποστάσεις. Τα ανθρώπινα σώματα ενώνονται σε κάθε δυνατή στάση και μεταδίδουν ζωντάνια, διέγερση και χαρά.
Η πρόσφατη έκθεση συνοδεύτηκε από μία συλλεκτική έκδοση ενός βιβλίου, σε 250 μόνο αντίτυπα, με τα 170 και πλέον έργα που δημιούργησε ο ίδιος, κλεισμένος στο εργαστήριό του τον πρώτο χρόνο της πανδημίας.
Εμείς τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για τη δουλειά που μας παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία.
-Νίκο, πώς προέκυψε το The Drawing Project – works on paper;
-Σχεδίαζα πάντα και τα τελευταία χρόνια περισσότερο από ποτέ. Στο σακίδιο μου έχω μόνιμα χαρτιά και μολύβια και πολλές φορές έτυχε να βρεθώ κάπου εκτός εργαστηρίου και να ξεκινήσω να σχεδιάζω το τοπίο, τους ανθρώπους μπροστά μου, οτιδήποτε είδα και μου τράβηξε την προσοχή, συμπληρώνοντας έτσι ό,τι έκανα στο studio. Έχω κάνει πολλά σχέδια τέτοια, κάτι σαν ανθολόγιο ή καλύτερα ένα ζωγραφικό ημερολόγιο της ζωής μου.
Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, γοητεύτηκα τόσο πολύ από την εγρήγορση που απαιτεί το σχέδιο και την αμεσότητα των υλικών που σταμάτησα τελείως να ζωγραφίζω με λάδι.
Σχεδιάζοντας με τα πλέον ταπεινά μέσα, ένα μολύβι ή λίγο μελάνι πάνω σε ένα χαρτί, επιδίωξα να εκφραστώ με ακρίβεια, σαφήνεια και λιτότητα. Έκανα πολλά σχέδια, όλα πάνω σε χαρτί, ένα υλικό που έχω μία πολύ ιδιαίτερη σχέση. Η εργασία αυτή με απορρόφησε πλήρως και κάπως έτσι προέκυψε το The Drawing Project.
-Τι διαφορετικό έχει αυτή η έκθεση;
-Πέρα από τον κοινό παρανομαστή των έργων που αναφέρεται στον τίτλο της έκθεσης, αξίζει να αναφερθούν τα εξής.
Είναι μία έκθεση με 175 έργα στημένα ως εγκατάσταση. Όταν έφτιαχνα τα σχέδια, τα άπλωνα στο πάτωμα του εργαστηρίου για να στεγνώσουν όσα έπρεπε μα κυρίως για να τα δω όλα μαζί, να συγκρίνω το ένα με το άλλο και να δω την πορεία της σκέψης μου. Σύντομα καλύφθηκε όλο το εμβαδό και δημιουργήθηκε μία αίσθηση ‘’υπερχείλισης’’ ιδεών, η οποία θέλησα να είναι παρούσα και στην έκθεση. Ακόμα, είναι η πρώτη φορά που όλα τα έργα είναι εικόνες που έχω στο μυαλό μου και δεν προέρχονται από την παρατήρηση εκ του φυσικού.
-Μίλησέ μας για τη θεματολογία των έργων αυτών.
-Τα περισσότερα έργα ανήκουν σε κάποιες κύριες θεματικές ενότητες. Η μεγαλύτερη αριθμητικά είναι αυτή με τον Τουλούζ Λωτρέκ, όπου τον τοποθετώ σε μία σειρά συχνά χιουμοριστικών καταστάσεων, άλλοτε στο atelier του και άλλοτε στα παρασκήνια των παριζιάνικων καμπαρέ. Εμφανίζονται ακόμα και πολλοί άλλοι διάσημοι και άσημοι ζωγράφοι με μία πάντα εύθυμη διάθεση. Υπάρχουν επίσης καλοκαιρινές σκηνές από πλαζ, έργα αμιγώς ερωτικού περιεχομένου και τέλος σκηνές της νυχτερινής ζωής του Miami και συγκεκριμένα από το περίφημο ‘’7 Seas’’, ορισμό του τί εστί dive bar.
-Γιατί επέλεξες τον Πολιτιστικό Χώρο Macart να παρουσιάσεις τη δουλειά σου;
-Με τη Macart συνεργάζομαι άψογα πολλά χρόνια και εκτιμώ πολύ τον επαγγελματισμό, την υπευθυνότητα και το άριστο επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ο Μιχάλης Βαρουξής είναι στενός συνεργάτης, άνθρωπος με μεγάλη ιστορία στον χώρο του εντύπου και φιλότεχνος. Καθώς το drawing project – works on paper θα γινόταν και βιβλίο και μάλιστα πολλών απαιτήσεων.
Η επιλογή ήταν μονόδρομος. Πρόκειται για ένα χώρο υψηλής αισθητικής, συνυφασμένο με τη δημιουργική σκέψη και τις καλλιτεχνικές εκδόσεις όπου η σύνδεση με το έργο μου υπήρξε οργανική.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
