Η Marielle Pteroudis (Μαριέλ Πτερούδη) δίνει έμφαση στην ψυχογραφική απεικόνιση των μοντέλων της. Έχει μοιράσει τη ζωή της μεταξύ Ελλάδας, Ελβετίας, ΗΠΑ, Βελγίου και Γαλλίας και εργασθεί ως φωτογράφος σε περιοδικά, δισκογραφικές και διαφημιστικές εταιρείες, ενώ τα τελευταία χρόνια εστιάζει στις φωτογραφίσεις πορτραίτων. Πρόσφατα παρουσίασε δουλειά της στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών από έργα μικτής τεχνικής, βασισμένα σε φωτογραφικές απεικονίσεις ζώων επάνω σε ξύλο, με ακρυλικές επιχρωματώσεις.
Η αγάπη της για τα ζώα την ωθεί να τα «απελευθερώσει» από τους ζωολογικούς κήπους που τα φωτογράφισε. Τα εντάσσει λοιπόν σε ένα pop περιβάλλον έντονων χρωμάτων και πολλαπλών προσεγγίσεων. Τα έργα, πέρα από τις μεταρεαλιστικές απεικονίσεις των ζώων, περιλαμβάνουν και τον αινιγματικό τίτλο τους, παίζοντας ένα παιχνίδι λέξεων μεταξύ των πρωταγωνιστών τους και των θεατών. Όπως τα ίδια έχουν βγει από το κλουβί τους, καλούν τον θεατή να βγει από τις συμβατικές προσεγγίσεις της ζωής, να τη δει μέσα από μια παιγνιώδη και αισιόδοξη διάθεση.
Συναντήσαμε την καλλιτέχνιδα στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρέα με τον πανέμορφο σκυλάκο της και μιλήσαμε μαζί της για την τελευταία της δουλειά και την αγάπη της για τα ζώα.
Γράφει η Ζέτα Τζιώτη
– Η αγάπη σας για τα ζώα είναι ολοφάνερη. Μιλήστε μας για το concept της τελευταίας σας έκθεσης στην Αίθουσα Tέχνης Αθηνών;
-Το concept είναι τα ζώα και τα χρώματα. Θέλησα να τα βγάλω από τον χώρο τους και να τα τοποθετήσω σε ένα εξωπραγματικό μέρος, χαρούμενο, και ζωντανό. Μ ‘αρέσει το πορτραίτο, και όπως δεν μου ήταν δυνατόν να τα τοποθετήσω στο στούντιο, με αυτόν τον τρόπο ήταν λίγο σαν να το είχα κάνει.
-Βασικά επειδή είμαι φωτογράφος πάνω από όλα, από εκεί ξεκίνησα. Τα φωτογράφισα, τα επεξεργάστηκα στο υπολογιστή, και μετά έπαιξα με τα χρώματα σε χαρτί μέχρι που βρήκα τι μου ταίριαζε σε συνδυασμό χρωμάτων. Ο συνδυασμός χρωμάτων είναι ξανά φωτογραφισμένα και επεξεργασμένα στον υπολογιστή. Τυπωμένα πάνω σε ξύλο, και στην συνεχεία δουλεμένες με ακριλικές μπογιές, και γκλίτερ.
-Η τεχνική σας είναι πολύ πρωτότυπη. Μιλήστε μας για αυτή.
-Βασικά επειδή είμαι φωτογράφος πάνω από όλα, από εκεί ξεκίνησα. Τα φωτογράφισα, τα επεξεργάστηκα στο υπολογιστή, και μετά έπαιξα με τα χρώματα σε χαρτί μέχρι που βρήκα τι μου ταίριαζε σε συνδυασμό χρωμάτων. Ο συνδυασμός χρωμάτων είναι ξανά φωτογραφισμένα και επεξεργασμένα στον υπολογιστή. Τυπωμένα πάνω σε ξύλο, και στην συνεχεία δουλεμένες με ακριλικές μπογιές, και γκλίτερ.
Τέλος περνάω τον πίνακα με ένα βερνίκι που το σταθεροποιεί και το προστατεύει. Είναι μια χρονοβόρα διαδικασία αλλά για μένα πολύ ευχάριστη σε όλα τα στάδια της. Η κάθε φάση της δουλειάς ζητάει τον χρόνο της. Ψάχνεις, κάνεις δοκιμές και πολλές φορές ξαναρχίζεις . Το κάθε ένα το έχω δουλέψει σε 3 διαφορετικές εκδοχές χρωμάτων.. Είναι λοιπόν αυτό που λέμε μικτή τεχνική. Και διατίθενται σε δυο διαφορετικά μεγέθη. Τα μεγάλα που είναι 100×140 και τα μικρά που είναι 50×70.
Το pop art για μένα θέλει χρώμα, θέλει να είναι χαρούμενο, και να σου φτιάχνει το κέφι. Είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι λέξεων σε βάζει σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση πού έχει γίνει εσκεμμένα, γιατί η ζωή θέλει χιούμορ!
-Μου αρέσει το πορτραίτο, και όλη την προσοχή που μου ζητάει το θέμα μου. Ο χρόνος που περνάω με τον κάθε έναν όταν φωτογραφίζεται είναι πολύτιμος. Καταλαβαίνεις πολλά από αυτήν την λίγη ώρα που θα βρεθεί ο άλλος μπροστά στον φακό σου. Ο τρόπος που θα κοιτάξει τον φακό, που θα κινηθεί, που θα βάλει τα χέρια του. Στην μοντέρνα κοινωνία στην οποία ζούμε, η νεολαία έχει συνηθίσει να φωτογραφίζεται συνεχώς, γιατί το κινητό μας έχει αντικαταστήσει τον καθρέφτη τους, πιστεύω όμως ότι μόνο ο καλός φωτογράφος θα καταφέρει να αναδείξει τις πτυχές του χαρακτήρα του φωτογραφιζόμενου.
– Άλλα θέματα που σας αρέσει να φωτογραφίζετε;
Δουλεύω αρκετά και με παιδιά, το οποίο θέλει τύχη, υπομονή και χρόνο που δεν είναι πάντα διαθέσιμος. Το ωραίο είναι ότι στο λίγο χρόνο που θα έχεις μαζί τους, αν είναι μόνα τους, σου ανοίγονται, μιλάνε ελεύθερα και είναι πιο χαλαρά. Είναι χαρά να δουλεύεις μαζί τους.
Και επίσης φωτογραφίζω πολύ συχνά σκυλιά, που επίσης μου αρέσει πολύ. Είναι και αυτά σαν μικρά παιδιά, τα οποία όμως δεν κάθονται για πάνω από 5 λεπτά. Έχουν και αυτά τον χαρακτήρα τους που βγαίνει πολλές φορές μπροστά στον φακό. Και εκεί θέλει να τους μιλάς πολύ!
-Πόσο δύσκολο είναι για έναν φωτογράφο να στρέψει τον φακό επάνω του;
-Εμένα προσωπικά μου δημιουργεί μια αμηχανία. Μου είναι πιο εύκολο να κατευθύνω κάποιον. Μάλλον είναι γιατί δεν έχω συνηθίσει να είμαι μπροστά στον φακό. Όλα είναι θέμα συνήθειας, είναι κάτι που μαθαίνεται, αν έχεις την διάθεση και την ανάγκη λόγο δουλειάς να το κάνεις. Οι φωτογράφοι συνηθώς είναι παρατηρητές, και προτιμούν να περνάνε οι ίδιοι απαρατήρητοι και να αφήνουν την φωτογραφία μιλάει από μόνη της.
