Πίνακες μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων, αντικείμενα, παιχνίδια και μπιμπελό σε αλληλεπίδραση διανθίζονται εικαστικά στη δουλειά που παρουσιάζει αυτές τις μέρες η εικαστικός Μαριάννα Κατσουλίδη στην Περί Τεχνών Καρτέρης. Ζωγράφος, και εικαστική καλλιτέχνης, τα τελευταία χρόνια έχει δώσει μεγάλη βάση στην Εικαστική Ψυχοθεραπεία.
Κύριο concept της έκθεσης η στοιχειώδης και κομβική συνειδητοποίηση από πλευράς του βρέφους, περί ενός αντικειμένου το οποίο γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό σαν κάτι άλλο από τον εαυτό του.

Η θεωρητικός τέχνης Ισαβέλλα Κλαδάκη γράφει μεταξύ άλλων στον κατάλογο της έκθεσης «…Σαν οι ήρωες από τις προηγούμενες εικαστικές ενότητες της να ενηλικιώθηκαν, σαν οι σχέσεις τους να δοκιμάστηκαν, ορισμένες μορφές παρέμειναν στα έργα της και άλλες τις αποχαιρετά εικαστικά. Νέες σχέσεις συνάπτονται μεταξύ των μορφών που χαρακτηρίζουν το έργο της και επενδύονται σταδιακά με ένα περιβάλλον που διαφοροποιείται από τις προηγούμενες εικαστικές φάσεις…»

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Μαριάννα, παρουσιάζετε τη νέα σας δουλειά στην περί τεχνών Καρτέρης με τίτλο «Πέρα από τη σφαίρα του Εγώ / Not me possessions». Πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος;

-Ξεκινώ από το δεύτερο μέρος του τίτλου, «Not me possessions», να πω πως δεν πρόκειται για κάποιο ορθογραφικό λάθος αλλά για μια φράση την οποία δανείστηκα από το κείμενο για τα έργα, που έχει γράψει η θεωρητικός τέχνης και εικαστική ψυχοθεραπεύτρια, Ισαβέλλα Κλαδάκη και συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης, και όπως η ίδια αναφέρει έχει σαφή σημεία αναφοράς ως προς την ψυχαναλυτική θεωρία του D. W. Winnicott, περί των μεταβατικών αντικειμένων και φαινομένων.

Με την έκφραση λοιπόν “not me possessions” εκφράζεται η στοιχειώδης και κομβική συνειδητοποίηση από πλευράς του βρέφους, περί ενός αντικειμένου το οποίο γίνεται για πρώτη φορά αντιληπτό σαν κάτι άλλο πέρα και έξω από τον εαυτό του.

Πρόκειται έτσι για την πρώτη «κατοχή» του παιδιού αλλά ταυτόχρονα και τη μη κατοχή του. Ο εαυτός δημιουργεί το αντικείμενο, το πλάθει στη φαντασία του, γιατί το χρειάζεται,  αλλά το αντικείμενο ήταν εκεί εξαρχής  περιμένοντας να χρησιμοποιηθεί από το υποκείμενο. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα το αντικείμενο, έξω από την περιοχή του παντοδύναμου εγώ, και στην αναγνώρισή του ως αυτοτελούς και αυτόνομης οντότητας.

Τέλος θέλησα να βάλω σε λέξεις το ευρύτερο νόημα που έχει αυτή η έκθεση για  εμένα, αυτά που πραγματευόμουν καθώς δημιουργούσα τα έργα, αυτά που ήθελα να «πω», και που ενώ όλοι «συμμετέχουμε» στις ιστορίες – σχέσεις  αυτές, μοιάζει ταυτόχρονα και σαν να  είναι έξω από εμάς, μετά από εμάς, πέρα από εμάς,  μιλώντας έτσι για αυτή την παραδοξότητα της ενδιάμεσης εμπειρίας μεταξύ του εαυτού και του αντικειμένου-Άλλου, που βρίσκεται «πέρα από τη σφαίρα του Εγώ».

Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr